Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 20.03.1938, Blaðsíða 7

ALÞYÐUBLAÐIÐ
7
Ur bréfakörfunni
Eftir brunann.
—o—
Gestur: — Brann mikið af
eigum yðar, prestur minn?
Prestur: — Já, og allar gömlu
ræðurnar mínar brunnu til
kaldra kola.
Gestur: — Þær hafa sjálfsagt
logað bærilega, því þær þóttu
alt af heldur þurrar.
Ekki mér að kenna.
Læknirinn: — Hvers vegna
veður þú hér inn á þessum tíma,
drengur? Sá tími, sem sjúkling-
um er ætlaður til heimsókna og
viðtals við mig á hyerjppa.1dþ)gþil
er riú liðipipj.jþp, ke?mur.of seint.
Drengurinn: — En það er
alls ekki mér að kenna, heldur
hundinum, sem beit mig. Hann
þurfti nú endilega að gera það
á þessum tíma, líklega af því, að
hann hefir ekki vitað venjuna.
Röð og regla.
Maðurinn: — Flýttu þér út
úr húsinu, kona. Það brennur
óðum og fellur bráðum alger-
lega.
Konan: — Ég er að lagfæra
í stofunum, svo að alt sé í röð
og reglu þegar slökkviliðið kem
ur.
Ólík áhrif.
Konan: — Þegar ég hugsa um
loðkápuna, sem þú hefir lofað
að gefa mér, þá finst mér ylur
færast um mig alla.
Maðurinn: — En þegar ég
hugsa til þess, að ég þarf að
borga hana, þá rennur mér kalt
vatn milli skinns og hörunds.
Misskilningur.
—o—
Sveinn litli: — Þú mátt ekki
fara til Sviss í sumar, pabbi
minn.
Faðirinn: —- Hvers vegna?
Sveinn: — Ég er svo hrædd-
ur um að Svisslendingar éti þig.
Þar er fjöldi af mannætum.
Faðirinn: — Hvaða vitleysa
er þetta? Hver hefir sagt þér
það?
Sveinn: — Það er í bókinni,
sem ég var að lesa í gær, að
margir Svisslendingar lifi á
ferðamönnum.
Stúlka, en ekki köttúr.
—o—
Einu sinni var lítil stúlka,
sem fékk alt af það sama að
borða og drekka sem fullorðna
fólkið. Og hún vissi það ekki,
að í nágrannahúsunum var
börnunum gefin mjólk, þegar
hitt fólkið fékk kaffi. Eitt sinn
fór hún með foreldrum sínum í
næsta hús. Var þeim gefið kaffi,
en henni mjólk í grunnri skál,
sem líktist mataríláti kisu henn-
ar. Hún horfði um stund sem
höggdofa á mjólkina, fór síðan
niður af stólnum, gekk til móður
sinnar og sagði ofurlágt við
hana: '9 r,
— Heyrðu, mammal, Viltu
ekki segja konunni að ég sé
stúlka? — Hún heldur víst að
ég sé köttur!
TVeir vegir.
—o—
Bína: „Hann Bjössi bróðir
minn segist ætla að ganga
menntaveginn, þegar hann verð-
ur stór. En hvaða veg á ég þá að
ganga?“
Faðirinn: „Ég veit ekki. Hvað
vilt þú?“
Bína: „Ég held ég vilji helzt
ganga — Laugaveginn!“
Hjartað sígur.
Þorparinn: — Upp með pen-
ingana — annars skýt ég beint
í hjartað á þér (miðar í hjarta-
stað).
Bóndi (afarhræddur): Þér er
víst óhætt að miða dálítið neðar,
ef þú ætlar að hitta hjartað í
mér núna.
Þannig meint.
—o—
Biðillinn: — Það er erindi
mitt hingað, að biðja yður um
hönd og hjarta dóttur yðar.
Húsbóndinn: — Hvora þeirra
viljið þér?
Biðillinn: — Hvað? Eigið þér
tvær dætur?
Húsbóndinn: — Nei, en dóttir
mín hefir tvær hendur.
Bænhiti.
Bréf safnaðarins: — Það er
alvarleg áskorun vor, að sókn-
arnefndin sinni nú hinum brenn
andi bænum vorum og láti taf-
arlaust ofn í kirkjuna.
Svar sóknarnefndarinnar: —
Vér vonum að bænir safnaðar-
ins séu nú orðnar svo heitar, að
þær hiti kirkjuna nægilega
framvegis.
Eins og pabbi.
—o—
Rakarinn: — Hvernig viltu
láta klippa þig, Kalli litli?
Karl: — Ég vil láta klippa
mig svo að ég verði ins og hann
pabbi, með hvítan blett í koll-
inum.
Þrumuleiðarinn,
—o—
,,Hanp: Ef þér eruð hrædd
við þrumurnar, kæra ungfrú, þá
skal ég fylgja yður heim.
Hún: — Nei, nei! í öllum
bænum gerið þér það ekki. Þér
eruð svo hár, að ég er hrædd
um að eldingunum slái niður í
yður.
Mismæli.
Húsbóndinn (kemur snöggt
inn): „Hvað ætlarðu að hafa til
miðdagsmatar í dag?“
Ráðskonan (verður mjög
hverft við): „Harðan húsbónda,
herra fiskur“.
Heyrnarleysi.
—o—
Siggi litli átti heima í kaup-
stað. Hann gerði það oft, að
gamni sínu, að ávarpa útlend-
inga, þegar hann var úti á götu
að leika sér, en þeir skildu ekki
hvað hann sagði og hváðu eins
og þeir heyrðu það ekki. Hann
braut lengi vel heilann um
þetta, en að lokum fór hann inn
til mömmu sinnar og sagði mjög
áhyggj ufullur:
„Heyrðu, mamma! Hvernig
stendur á því, að allir útlend-
ingar eru heyrnarlausir?“
Mamma fór að hlæja, en sagði
honum svo alla málavexti.
í kennslutíma.
Kennarinn: „Allir þeir hlutir,
sm sjá má gegnum, eru nefndir
gagnsæir. Emilía! Nefndu eitt-
hvert dæmi“.
Emilía: „Gluggarúða“.
Kennarinn: „Rétt. En getur þú,
Kristín, nefnt annan gagnsæjan
hlut?“
Kristín: „Skráargat“.
Of fljót ályktun.
Dóri (kemur grátandi úr skól-
anum): „Mamma! Er það ekki
rangt af kennaranum, að refsa
mér fyrir það, sem ég hefi ekki
gert?“
Móðirin: „Ójú, Dóri minn,
það er hróplegt ranglæti. En
hvað var það, sem þú gerðir
ekki?“
Dóri: „Ég lærði ekki það, sem
ég átti að læra í dag.“
Góður hnífur.
Konan (sker brauð): — Ekki
skil ég, í því, m^ður.,‘ að þú skul-'
ir v'era að lcvarta yfir að rak-
hnífurinn sá arna bíti illa, þegar
þú rakar þig með honum. Ég
sker þó brauð með honum á
hverjum degi og finst hann bíta
ágætlega.
Maðurinn: — Já, já, gerir þú
það? Þá skal mig ekki kynja
þó hann sé ekki bitgóður!
Vanhugsað.
Lítill drengur, sem dottið
hafði ofan í læk, sagði við mann,
sem bjargaði honum upp úr: —
Ég þakka þér kærlega fyrir
hjálpina, maður minn. Ég er
hræddur um að ég hefði fengið
orð að heyra hjá honum pabba,
ef ég hefði nú drukknað.
Seðlarnir.
—o—
Ferðamaður: „Mig langar til
að sjá þessa höll að innan-
verðu“.
Hallarvörður: „Það getið þér
fengið, ef þér hafið skírnar-,
bólusetningar- eða — eða —
fimm-króna-seðil á yður“.
Umhyggja.
Hann (við konu sína í járn-
brautarvagni): — Hvernig líður
þér þarna í horninu, kona?
Hún: — Ágætlega.
Hann: — Er ekki kalt þar?
Hún: — Nei, alls ekki.
Hann: — Er hurðin vel aftur?
Hún: — Já, það er hún.
Hánn: — Og enginn dragsúg-
ur?
Hún: — Nei, ekki hinn minsti.
Hann: — Komdu þá hérna,
kona; við skulum hafa sæta-
skifti.