Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 20.03.1938, Síða 8

8
ALÞÝÐUBLA0IÐ
FRÁ HRJÓSTRUGUM HEIÐ-
UM MNGEYJARSÝSLU.
(Frh. af 5. síðu.)
þeirra, að snúa heldur athygli
sinni að hálendinu í kring um
Curityba, fyrst það vildi endi-
lega komast á þann stað, sem
það gæti stundað kvikfjárrækt,
því þar væri land vel til þess
fallið, og samgöngur breyttust
brátt til bóta, þegar vagnvegur-
inn væri íullgerður, sem verið
væri að leggja frá Dona Franc-
isca til hins unga bæjar Curi-
tyba, og yrði til mikils hagræð-
is bæði fyrir hálendið og ný-
lenduna. Gátu þeir félagar ekki
séð neinar skynsamlegar ástæð-
ur fyrir því, að honum gengi
annað en gott til að telja þá á
að hverfa frá ferðinni, og urðu
þau leiðarlok, að þeir snéru áft-
ur til Joinville í Dona Franc-
isca, eftir að hafa gert árangurs-
lausa tilraun að ná í smíða-
vinnu í smábæ skamt frá San
Francisco, sem hét Rio Parati.
Komu þeir heim aftur til ný-
lendunnar 30. janúar, og fékk
Jónas Friðfinnsson vinnu við
smíðar, 4. febr., hjá trésmíða-
meistara í Joinville við allgóð
kjör.
Gjörrigsen hafði sagt þeim
nöfnum frá bónda einum göml-
um . sem farið hafði til Rio
Grande til að setjast þar að og
kaupa landsspildu handa börn-
um sínum, og hugði að þar
mundi betri kostir finnast
en í Dona Francisa, en snúið
þangað aftur og keypt þar land-
ið, eftir að hafa skoðað sig mik-
ið um syðra, og eytt ærnu fé í
ferðina. Bónda þenna réðst Jón-
NiBDist raerkiS'
daga í lífi vðai
með pvi að láta
taka af yður
■ýja Hósmynd
á ljósmyndastofu
SiQurðar GuðmDndssonar
Lækjargötu 2. Sími 1980.
Heimasími 4980.
msmmmmismmmmn
as Hallgrímsson í að finna um
líkt leyti og nafni hans tók að
smíða. Slóst Olsen í för með
honum. Var karl talinn skyn-
samur og útsjónamaður mikill.
Sagði hann greinilega frá á-
sigkomulaginu syðra, og þótti
Jónasi það lakara, en þar sem
hann var. Væri þrælahald þar
mikið, og því litla vinnu að
fá, því í bæjum og borgum og
úti í sveitum hjá efnaðri bænd-
unum unnu þrælarnir flest-öll
störf. Eftir því, sem bónda
sagðist frá, þurfti meira fé að
ferðast þaðan suður til Rio
Grande og til baka aftur en það,
sem þeir félagar þurftu að
borga í fargjald frá íslandi til
Brasilíu. Mörgum þýzkum ný-
lendum þar syðra lýsti hann
fyrir Jónasi, sem ekki leizt vel
á neina þeirra, eftir því sem
honum sagðist frá. Þegar bóndi
hafði lokið máli sínu, sagði Jón-
as honum að heima á íslandi
væri félag, sem flytja viídi til
Brasilíu, einkum í þann stað,
sem það gæti stundað kvikfjár
rækt með fram jarðyrkjunni.
Bóndi svaraði: ,,Ef stórríkt fé-
lag kæmi til Rio Grande, sem
flytti sig langt inn í landið, þar
sem bygð er lítt enn hafin og
auðvelt að kaupa stórar land-
spildur með lágu verði, keypti
strax mikinn kvikfénað, gæti
fljótlega lagt góða vegi til bygð-
ar sinnar, og alt eftir þessu, þá
þykir mér líklegt að það gæti
komist vel áfram“. En heldur
vildi bóndi ráða til að hugsa um
hálendið þar fyrir vestan fjall-
garðinn (Serra do mar). Liggur
það um fjögur þúsund
fet yfir sæflöt, og er þar
því allmiklu kaldara loftslag
en þar, sem þeir félagar áttu
heima, en vegurinn fremur tor-
sóttur yfir fjallið. Þegar Jónas
kvaddi bónda mælti hann: ,,Þú
ert hinn eini íslendingur, sem
ég hefi séð, og það gleður mig
að íslendingur skyldi heim-
sækja mig. Fyrst þú varst sá
gæfumaður að snúa aftur, þá
hafðu það eins og ég og seztu
hér að“.
UM ÍSLENDINGA VESTAN-
HAFS. (Frh. af 4. síðu.)
inni. Það eru ekki mjög margar
konur, sem skrifa á íslenzka
tungu, svo neinu nemi. Þess
vegna ér það sérstaklega okkar
skylda, að leggja hverri ís-
lenzkri konu lið, sem fram
kemur á sviði bókmenntanna,
hvort sem hún er heima hér
eða vestan hafs, eða hvar í ver-
öldinni sem er, ef hún aðeins er
íslenzk.
Sögur frú Guðrúnar H.
Finnsdóttur eru ramm íslenzk-
ar. Og þær sýna fyrst og fremst
tvent, það, hve íslenzkan ef
dásamlega vel lagað mál fyrir
ljóð og sögur og skýra hugsun,
og svo hitt, hve íslendingseðl-
ið er rótgróið og bundið átt-
högum og ættjörð. Enda skilst
mér einhvernveginn af þeirri
kynningu, sem ég hefi af Vest-
ur-íslendingum, að þeir lifi þar
sumir hverjir í framandi landi.
Landi, sem ekki er samstætt
uppruna þeirra, eðli og hugsun.
Iieimalandið er þeim líka horf-
ið, er þeir flytja vestur, nema
í minningunum. Með öðrum orð
um: Þeir eiga eiginlega ekkert
föðurland framar, og þó eru
þeir allra íslendinga þjóðrækn-
astir. Börnum sínum kenna þeir
að elska land sitt og þjóð, svo
að ísland verður þeim mörgum
hverjum það draumaland, sem
þeir muna bezt af sögnum
eldra fólksins og unna heitast,
þótt þeir margir hverjir fái það
aldrei augum litið.
Söngvar þeirra og sögur eru
þrungnar hrifningu, söknuði og
þrá til fjallaeyjunnar. Það eru
sömu strengirnir, sem bærast
þeim í brjósti — er þeir hugsa
heim — og Gunnari á Hlíðar-
enda, er hann leit yfir hlíðina
fögru og snéri aftur. Ástin og
hrifningin á ættjörðinni er enn
þann dag í dag öllu öðru yfir-
sterkari í huga hvers góðs ís-
lendings.
Þeir strengir óma í kvæðum
Stefáns G. Stefánssonar og í sög
um Guðrúnar Helgu Finnsdótt-
ur. Það er friðlaus þrá útlagans
— ef svo mætti að orði komast
— tii átthaga og ættlands. Sú
þrá verður vart deydd, þótt
hafið skilji á milli. Það er
sama þráin, sem komið hefir
frú Guðrúnu H. Finnsdóttur
til þess að. skrifa minn-
ingar úr þjóðlífinu íslenzka, og
senda handrit sín heim til birt-
ingar. Hafi hún þökk fyrir þann
skerf, sem hún leggur fram til
íslenzku bókmenntanna.
Elinborg Lárusdóttir.
Dýr hattur.
—o—
Frænka: „Nú get ég ekki
keypt handa þér kökur, Jói litli,
af því að ég hefi gleymt pen-
ingabuddunni minni heima“.
Jói: ,,Þú getur keypt fyrir
peningana, sem þú hefir í hatt-
inum þínum“.
Frænka: „Hvað áttu við?“
Jói: „Hann pabbi sagði í gær,
að það lægju miklir peningar í
svona dýrum hatti, og nú skul-
um við nota þá“.
Dæmalaus ókurteisi!
—o—-
Konan: „Viltu ekki fara að
slökkva ljósið, góði minn? Það
er komið undir morgun og dags-
birtan er farin að gægjast inn
um gluggann“.
Maðurinn (lítur upp úr bók-
inni): „Ha? Hvað segirðu? Hver
er svo ósvífinn að vera að gægj-
ast inn um gluggann?“
í dómssalnum.
Dómari: „Nú ætla ég að lesa
upp nöfn allra þeirra, sem vitni
eiga að bera í þessu máli. Þeir,
sem hér eru staddir, segi já, en
hinir, sem ekki hafa komið,
segi nei“.
Uppfinnimg.
A. : Ég hefi heyrt, að þú haf-
ir fundið upp hringingaráhald
til þess að koma upp um þjófa,
þegar þeir eru að verki sínu.
Viltu lofa mér að líta á það?
B. : Nei, það get ég ekki; —
því var stolið frá mér í nótt.
Landfræðingurinn.
■—Oi—
Nafnfrægur landfræðingur,
sem samið hafði nákvæma lýs-
ingu á öllum jarðarhnettinum,
viltist einu sinni ásamt þjóni
sínum í skógi skammt frá húsi
sínu. Alla nóttina sveimuðu þeir
fram og aftur um skóginn. Loks
varð þjóninum svo framt í geði,
að hann mælti við húsbónda
sinn: Öldungis er mér það ó-
skiljanlegt, hvernig þér hafið
getað samið svo nákvæma lýs-
ingu á öllum hnettinum, til leið-
beiningar ferðamönnum, þegar
þér ratið ekki 3 mílur burtu frá
húsinu yðar“.
Leiðrétting.
Sú meinlega prentvilla hefir
slæðst inn í þýðingu Magnúsar
Ásgeirssonar á hinu litháiska
kvæði um Vilna í Sunnudagsbl.
6. þ. m., að misprentast hefir í
2. erindi, 4. línu mánann fyrir
múrana.
Enn fremur hefir misprentast
í 1. 1. síðasta erindis líkamann
í staðinn fyrir líkamina.
Ritstjóri:
F. R. VALDEMARSSON.
Alþýðuprentsmiðjan.