Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 01.05.1938, Blaðsíða 8

8
1
ALÞÝÐUBLAÐI®
ganga yfir torgið. Ég heyrði
hann segja telpunni að hann
skyldi gefa henni nýtt, fallegt
bóm, sem ekki gæti dáið. Hún
var búin að yfirvinna grátinn,
en hún hóstaði ákafar en áður,
og brá hendinni oftar upp að
munninum.
Það liðu nokkrar vikur, og ég
TELPAN Á TORGINU.
(Frh. af 3. síðu.)
ilmur af því. Allt öðruvísi og
betri en af mölinni, og sandin-
um, sem hún hafði alt af leikið
sér að hingað til.
Þegar til þess kemur, að við
ætlum okkur að fara að túlka
hugsanir barns út frá einhverj-
um sérstökum og sjaldgæfum
viðburði, sem mætir því, verð-
ur okkur oftast nær orðfall. —
Orðaforði okkar verður of lít-
ill og hversdagslegur. Ég veit
ekki hvað litla telpan hefir
hugsað yfir blóminu sínu í
húsaskotinu, en ég veit þó eitt:
Þá stund hefir henni fundist
að hún vera auðugri en allir
aðrir.
Fölleit og fátækleg kona kom
fram á torgið og kallaði á telp-
una með nafni. Það var víst
mamma hennar. Hún hafði
hósta eins og telpan, og brá þá
alltaf hendinni upp að munnin-
um, eins og til þess að draga
úr hóstanum. Samskonar hreyf-
ing og hjá telpunni, sem kom
hálf nauðug út úr skotinu sínu.
Blómið varð hún að skilja eftir.
Vonandi færi enginn að
skemma það fyrir henni í nótt.
Morguninn eftir var kalt
veður og himininn grét. Ég sá
telpuna koma hlaupandi yfir
torgið, án þess að skeyta um
pollana, sem á vegi hennar
urðu. Eftirvæntingin og fögn-
uður lýsti út úr andlitinu. Hún
gleymdi allri varfærni, og fór
beint inn í húsaskotið, þar sem
hún hafði gróðursett blómið
daginn áður.
En nú var blómið hennar
ekki lengur til. Það hafði visn-
að um nóttina. Blöðin, s6m dag-
inn áður höfðu verið svo litfög-
ur og ilmrík, lágu nú visin á
kaldri mölinni.
Orð fá ekki lýst þeim ör-
væntingarsvip, sem kom á and-
lit telpunni, þegar hún sá, að
blómið hennar, sem hún hafði
búizt við að finna fallegt og
angandi, var dautt og visið. —
Hún fór að gráta sárum og von-
leysislegum gráti, sem slitnaði
sundur af þurrum og áköfum
hóstakviðum.
Fólk gékk urn götuna fram
og aftur, en enginn leit þangað,
sem telpan sat og grét, eins og
litla veika brjóstið hennar ætl-
aði að springa af harmi.
Hár maður gékk eftir göt-
unni. Það var víst góður maður.
Hann nam staðar, þegar hann
heyrði grátinn, til þess að átta
sig á því, hvaðan hann kæmi.
Svo gékk hann inn í skotið til
telpunnar.
Því grætur þú, barnið gott,
spurði hann hlýlega, um leið og
hann laut ofan að telpunni.
Blómið mitt er dáið, kveinaði
telpan, og grét áfram, eins og
það væri ekkert það til, sem
gæti huggað hana, eða komið í
staðinn íyrir blómið, sem nú
var dautt og visið.
Stóri góði maðurinn spurði
ekki fleiri spurninga. Svipur
hans bar þess vott, að hann
fann til með telpunni, og
skyldi sorg hennar. Ef til vill
hefir hann einhverntíma grátið
yfir visnuðu blómi. Hann tók
upp vasaklút og þurrkaði tárin
af vöngum hennar.
Þú mátt ekki sitja hér í kuld-
anum, góða barn, sagði hann.
Þú hefir svo slæman hósta.
Stuttu seinna sá ég þau
sá hvorki litlu telpuna né stóra
manninn, og endurminningin
um þau kom æ sjaldnar fram í
huga mínum.
En svo var það einn dag, að
það fór líkfylgd um götuna, fá-
menn og fátækleg líkfylgd.
Kistan í líkvagninum var lít-
il, hvít barnskista. Eitt stórt
hvítt lifandi blóm var fest á
kistulokið.
Á eftir líkvagninum gengu
foreldrarnir, fátækleg og
þreytuleg. Móðirin var grát-
bólgin, og hóstaði öðru hvoru,
og brá þá í hvert sinn hendinni
upp að vörunum.
Leiftursnöggt vakti þessi
hreyfing í huga mínum minn-
ingu um litla telpu, með slæm-
an hósta, og sem grét einn
morgun yfir visnuðu blómi í
húsaskotinu, beint á móti glugg
anum mínum, og nú skyldi ég
hvers vegna hún kom ekki
framar á torgið, eins og hin
börnin.
Stóra góða manninn sá ég
ekki nema í þetta eina skifti.
En í hvert skifti, sem ég sé ein-
hvern hugga grátandi barn, —
kemur hann fram í huga minn,
og þá um leið þessi stutti harm-
leikur úr lífi litlu telpunnar á
torginu.
ÍTALSKIR FASISTAR.
Flóttamannastraumurinn undan loftárásum Japana á einni járnbrautarstööinni.