Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 08.05.1938, Blaðsíða 1
SUNNUDAGSBLAÐ
ALÞÝÐUBLAÐSINS
V. ÁRGANGUR SUNNUDAGINN 8. MAÍ 1938. 19. TÖLUBLAÐ
jJiIiimel i imofskiirii II,
Gestkomandl 1 nokkrnm erlend-
nm borgmn Ferðasaga eftir Friðrik Halldórsson ^loftskeytanann.
ANN VAR KOMINN burt-
farardagurinn — 17. júní
1937 — og í anda þeirrar stund-
vísi, sem auðkenna þykir ís-
lendinga, var ég kominn um
borð í Lyru með V2 mínútu
fyrirvara, búinn að koma far-
angrinum niður í svefnklefa
minn og tryggja mér — ásamt
konu minni — fyrsta flokks
stæði við skjólborð skipsins,
þar sem víðsýnast var og lík-
legt mátti telja, að ríkulegast
yrði notið ylmagns þess og ást-
ríkis, sem auðvitað hlaut að
streyma frá þeim fjölmenna
hóp, er safnast hafði saman á
hafnabakkanum . þessa kyrlátu
lcvöldstund, til að kveðja þar
ástvini sína og árna þeim heilla.
Skilnaðarstundin nálgaðist
óðum. Síðustu tónarnir voru
hljóðnaðir að fullu frá dóm-
kirkj uklukkunni í Reykjavík,
er nýlega hafði slegið 7.
Gegn um kliðinn frá mann-
fjöldanum og bifreiðaskröltið
uppi á hafnarbakkanum hljóm-
uðu í ótal afbrigðum kveðju-
orð og heillaóskir til þeirra,
sem um borð voru. Landgöngu-
brúin hafði þegar verið dregin
inn og þeir sem fylgt höfðu ást-
vinum sínum eitt augnablik nið
ur í klefana, til þess að kveðja
þá í næði, voru nú einnig
komnir í hóp þeirra, sem upp á
hafnarbakkanum biðu eftir
burtfararflauti skipsins, mis-
.jafnlega einlægir í þeim líka.
Eg rendi í kyrþei augunum
yfir mannfjöldann í landi — þó
ekki til þess að leita að kunn-
ingjum í hópnum, af þeim var
þar fátt. Hún stóð við hlið mér
sú, er þar á sér óskiftan önd-
vegissess og aðra ástvini mína
hafði ég kvatt heima, fjarri ó-
kyrrð þeirri og umstangi, sem
-hér var á ferðum.
FRIÐRIK HALLDÓRSSON
loftskeytamaður.
En samferðamennirnir vænt-
anlegu voru svo ólíkir að þjóð-
erni og svo frábrugðnir hver
öðrum í fasi og hátterni, að
fróðlegt var að veita því athygli,
hver ítök þeirra voru í hugum
þessa fjölmenna flokks, sem
lagt hafði á sig það erfiði, að
fylgja þeim til skips. Sumir
voru sýnilega að kveðja ætt-
land sitt og ástvini sína með
sorg í huga og söknuði yfir
skilnaðinum, aðrir horfðu fagn-
andi fram á við, til fjarlægra
átthaga, hugfangnir af heim-
þránni, sem loks átti að lánast,
eftir margra ára strit, að full-
nægja með för þessari að ein-
hverju leyti. Og enn voru þeir,
sem aðeins voru, eins og far-
fuglarnir, að skjótast út yfir
pollinn, til að njóta þar ný-
breytninnar og skemta sér um
stund.
Sjálfur var ég í flokki hinna
síðast nefndu. Ásamt konu
minni var ég á leið til útlanda,
til sumardvalar þar, örstuttrar
sumardvalar, er aðeins átti að
standa yfir í nokkrar vikur, en
ætlast var þó til að aflaði okkur
andlegra verðmæta, sem enst
gætu æfilangt í auðlegð þeirra
minninga, sem við förina yrðu
tengdar.
Brottfararflautið dó út og ó-
kyrrðin á hafnarbakkanum náði
hámarki sínu, meðan kveðju-
orð flugu frá manni til manns
og hattar og vasaklútar hófust
á loft. Mun þar víða hafa
leynst undir gáskafullum orð-
um og glaðværu tilliti inni-
byrgður söknuður. Jafnvel þeir
— sem aðeins höfðu búið sig
undir skammvinnt skemmti-
ferðalag, hugsuðu hlýlegar til
átthaga sinna, en þeir höfðu
gert, meðan víkin breikkaði
milli vinanna í landi og þeirra,
sem burt voru að fara.
Það er drungalegt loftslag og
kalt í veðri. Jafnskjótt og kom-
ið var út úr hafnarmynninu,
tíndust því farþegarnir niður
og að kveldverði loknum gengu
flestir til hvílu.
Svefnklefi okkar hjónanna
var miðskips, afbragðs íbúð, að
því einu undanskildu, að kuld-
inn var þar svo napur, að okk-
ur kom ekki fyrst í stað annað
til hugar, en að við hefðum af
vangá ranglað inn í einhvern
kæliskápinn. En okkur hitnaði,
fljótt undir værðarvoðum Norð
mannanna, sem varla hefðu
reynst okkur betur, þótt ofnar
hefðu verið á Álafossi af Sigur-
jóni sjálfum.
Við sváfum sæmilega um
nóttina, enda var veður gott.
Til Vestmannaeyja komum
við kl. 5V2 árdegis og var þar
staðnæmst til kl. 10, en þá var
lagt til hafs.
Veður var ágætt, örlítill
vestan kaldi, en skyggni, því
miður, ekki sem bezt. Sást því
illa til lands, grillti aðeins öðru
hvoru í Suðurlandsjöklana, er
sendu okkur gegn um mistrið
síðustu kveðjurnar að heiman.
Yfir skipið flaug, í áttina til
lands, einn af „vorboðunum
ljúfu“, er gefa sumrinu okkar,
með návist sinni fegurð þá og
fjölbreytni, sem við elskum svo
heitt og aldrei verðum þreytt
á. Með honum sendi ég ást-
fólgna landinu mínu, sem enn
var í augsýn, en óðum að
hverfa, eftirfarandi stef:
Ég kveð þig hljóður, kæra
fósturláð,
við kærleiksbarm þinn hef ég
ungur dvalið,
þú hefir lífs míns helgirúnir
skráð
BERGEN^