Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 08.05.1938, Blaðsíða 2

2
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
og hulin fræ við móðurbrjóst-
in alið.
Við þig eru bundin bernsku-
ljóðin mín,
þau brum, er hjá mér ólu vors-
ins gróður.
Hún leitar insta þráin heim til
þín,
sem þögult barn til kærleiks-
ríkrar móður.
Þórshöfn.
TIL ÞÓRSHAFNAR í Fær-
eyjum var komið þann 19.
kl. 21, eftir 35 klst. ferð, er
gengið hafði prýðilega.
Veður hafði alla leiðina ver-
ið mjög svipað, hægviðri, en
dimt í lofti. Öðru hvoru gægðist
þó sólin fram, milli dreifðra
skýjaflóka, og helti brennandi
geislaflóði yfir farþegahópinn
úti á þilfarinu, sem þar lá í
notalegum hægindastólum og
naut í ríkum mæli heilnæmrar
hafgolunnar, milli þess sem rað
að var í sig krásunum.
í Þórshöfn var staðið við til
kl. 2.30 um nóttina. Fórum við
hjónin því í land og skoðuðum
bæinn.
Þórshöfn er lítill bær og afar
óskipulega byggður. Götur eru
þar flestar mjóar og krókóttar
og vegna mishæðar jarðvegs-
ins eru margar þeirra brattari
en æskilegt væri. Húsin eru
flest úr timbri, máluð eða olíu-
borin að utan. Mjög er það al-
gengt, að torflag sé á þökum
húsanna og setur það tilsýndar
á bæinn nokkuð sérstæðan
svip. Steinhús eru fá, en fjölgar
nú óðum. Trjágróður er mikill
fram með götunum, sérstaklega
í úthverfum bæjarins, þar sem
skógurinn hefir fengið að vaxa
hindrunarlaust. Trj ágarðar eru
algengir umhverfis íbúðarhús
bæjarmanna, en fæstum þeirra
ÞÓRSHÖFN í FÆREYJUM.
virðist nægileg ræktarsemi
sýnd, svo að þeim geti talist
veruleg prýði.
í bænum eru tvö kvikmynda-
hús, er sýningar hafa á hverju
kveldi og var okkur sagt, að
það væru aðalskemtanir bæjar-
búa.
Verzlanir eru fáar, en sumar
allstórar og margt er í þeim ó-
trúlega ódýrt, miðað við ís-
lenzkt vöruverð.
í Þórshöfn hittum við gaml-
an kunningja, Kjartan Bentsen,
er bauð okkur heim og nutum
við hjá honum ágætra veitinga.
Frá Þórshöfn fórum við, eins
og áður er sagt, kl. 2.30 um nótt
ina áleiðis til Bergen.
Daginn eftir, þann 20., var
yndislegt veður, hlýtt og sólríkt
og sjólaust með öllu.
í Færeyjum höfðu bæzt við
um 20 farþegar og var því
hvert rúm orðið skipað um borð
við brottförina þaðan.
Bergen.
MÁNUDAGINN 21., kl. 11
árdegis komum við svo til
Bergen. Veðrið var þá afbragðs®
goft, glaða sólskin og logn. Var f|
það öllu meira, en við mátti
búazt, eftir frásögnum þeim,
sem okkur höfðu borizt áður
um veðráttuna þar, sem meðal
annars átti að vera svo vætu-
söm, að klár-greyin, jafnvel
fældust þá vegfarendur, sem
þeir mættu á götunum regn-
hlífarlausum.
Á hafnarbakkanum var sam-
an kominn hópur manna er
gerði á okkur sameiginlegt á-
hlaup, jafnskjótt og sambands-
skilyrðin gerðu þeim kleyft að
komast um. borð. Hótelþjónar,
burðarmenn og bifreiðastjórar
kepptust um það, hvér við ann-
an, að vekja á sér athygli, eftir
að tollverðirni höfðu náðarsam-
legast kíkt inn um skráargötin
á skrínum okkar og ferðatösk-
um og sett á þær hið virðulega
embættisinnsigli sitt með hvít-
um krítarmola.
Við hjónin fólum þjóni, sem
þarna var mættur frá Hótel
Rosenkranz, að annast farang-
ur okkar, en fórum sjálf í land,
til að litast um í borginni og
liðka okkur til, eftir kyrseturn
ar um borð, áður en snæddur
yrði miðdegisverður. Að lokum
hófst svo viðleitni okkar til að
kynnast því helzta, sem borgin
hefði að bjóða.
Bergen er að því leyti sér-
stæð borg í sinni röð, að hún er
þeim megin, sem að landi ligg-
ur alls staðar umkringd fjöllum
og lífæð hennar er því að vest-
anverðu tengd við hafið og um-
heiminn. íbúarnir hafa ávalt
verið farmenn í fylsta skilningi.
Til Bretlandseyja, Hollands og
Þýzkalands var þeim auðveld-
ara að komast en inn í landið
sjálft — sitt eigið ættland. Þessi
aldagamla einangrun hefir sett
á borgina og börn hennar sér-
stasð einkenni — svip farmanns
ins, er horfir til hafsins, lifir af
gnægð þess, starfar á því og
stríðir. Hún skóp meðal íbú-
anna ást á átthögum sínum,
aflaði þeim sjálfstæðrar menn-
ingar og lífsskilyrða, en allmik-
ils sjálfsálits líka, að því er
landar þeirra frá öðrum lands-
hlutum telja.
Bergen var stofnsett árið
1070 af Ólafi Kyrra Noregskon-
ungi og telur nú um 100 000
íbúa. Hún var á miðöldunum
stærsta borg Norðurlanda —
miðstöð verzlunar- og viðskifta-
lífs þeirra tíma. Hún er — eins
og Reykjavík — bygð umhverf-
is höfn sína og henni á hún til-
veru sína að þakka fremur— en
nokkur önnur borg.í veröldinni.
Það var fyrst árið 1909, að
borgin var fyrir alvöru leyst úr
þeim læðingi, sem hin takmark-
aða samgönguleið sjávarins
hafði öldum saman haldið
henni í. Það var þá, sem borg-
arbúum var með járnbrautar-
línunni til Oslo — Bergens-
brautinni svonefndu — opnuð
samgönguleið inn í sitt eigið
land. Þessu undraverða þrek-
virki mannlegrar tækni verður
lýst hér síðar, í sambandi við
brottför okkar frá Bergen, en
hér verður í þess stað skýrt frá
viðkynningu okkar af borginni
sjálfri.
Kynnisför okkar hófum við á
fiski- og grænmetistorginu, sem
er þétt niður við sjóinn í nánd
við lendingarstað „Lyru“. Við
þann hluta torgsins, e,r að sjón-
um veit, liggur daglega urmull
af fiskibátum ,smáum og stór-
um ,og sjómennirnir, sem bát-
ana eiga og baráttuna heyja á
þeim við brimsorfna ströndina,
til að afla þeim, sem í landi eru,
nægilegs fiskmetis, hafa í eld-
raunum sínum við Ægi fengið
á sig einhvers konar framandi
blæ — þöglan og harðneskju-
legan útlegðarsvip, er stingur
greinilega í stúf við ys og há-
reysti borgarlífsins. Þeir vöktu
hjá mér aðdáunarkenda athygli,
þar sem þeir sátu á hafnarbakk
anum, eða reikuðu um hann
fram og aftur, með auðsærri
fyrirlitningu á háværðinni um-
hverfis sig og hvorki uppnæmir
fyrir bænakvaki né bannfær-
ingum hinna málóðu húsmæðra
og þjónustukvenna, sem þyrpst
höfðu kringum þá, með auð-
særri vandlætingu yfir verðlag
inu á fiskinum, skammandi ým-
ist eða kjassandi karlangana til
Frh. á 5. síðu.
Karl Johansgatan í Oslo. Könuhgshöllin sést fyrir enda götunnar.