Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 08.05.1938, Blaðsíða 4

4
M^ÝÐUBLAÐÍÐ
M. G.
Gamalt bíl-æfintýri.
AÐ var margment þetta
kvöld í Valhöll á Þing-
völlum. Gestirnir höfðu flestir
verið austur við Geysi og Gull-
foss um daginn, en ætluðu sér
að útenda hann til fulls við ein-
hvern gleðskap hjá Jóni í Val-
höll.
Innri salurinn var þéttsetinn
af fólki. Það sat þar við kaffi-
og öl-sumbl, og var glatt á
hjalla. Fremri salurinn var
ekki eins þéttskipaður þá stund
ina, en þar var þó líka all líf-
legt. Mjúkir og ísmeygilegir
hljómtónar bárust frá hátalara,
sem komið var fyrir uppi á
vegg í salnum. En danzpörin
liðu eftir gólfinu með sælukend
í svipnum vegna þægilegra til-
finninga. Ég horfði á þetta um
stund, en mér hálfleiddist þó,
því að ég kann ekki þá list að
danza. Eg vildi helzt halda á-
fram heim, því að það var orð-
ið fram orðið. Kl. langt gengin
11. Samferðafólk mitt var flest
horfið eitthvað innan um mann
fjöldann og var að reyna að
njóta gleðinnar. Ég rölti út á
bílatorgið, þar stóðu hinar gulu
Steindórs bifreiðar í löngum
röðum og hvíldu sig. Hálfljótur
strætisvagn stóð þar hjá. Hafði
ég verið í honum um daginn og
var búinn að fá nóg af því, því
að þetta var útlifaður garmur,
sem alt af var langt á eftir.
Þarna var á gangi milli bíl-
anna stór og gervilegur maður,
og er hann sér mig, segir hann:
— Langar þig til að komast
heim?
— Já, segi ég umsvifalaust.
— Hér er bíll að leggja af
stað, segir hann, og það er víst
nóg pláss fyrir þig í honum,
drífðu þig bara upp í.
Ég snaraðist fyrst inn í Stræt-
isvagninn, til að ná í bakpok-
ann minn. Sat þar þá ein sál
inni, var það gömul kona, hálf-
köld og syfjuð.
— Ert þú að fara? segir hún.
— Já, segi ég.
— En hvað þú átt gott, segir
hún, og með það hljóp ég út.
Eftirlitsmaðurinn kallaði þá
til mín og sagði að bíllinn væri
alveg að fara, og ég yrði að
flýta mér, ef ég ætlaði að verða
með. Og með það þreif hann til
mín af heljar kröftum og lyfti
mér upp í öftustu lúuna og
sajðí rnér að sltríða þar inn, ©g
þar myndi ég finna pláss. Ég
kom þarna eins og hálfgerð
sprengikúla niður á meðal 8
ungmenna, sem héldu til í aft-
ari helming bílsins. Ég settist
fyrst hjá ungri stúlku, og þótti
mér það góð byrjun. Þarna var
mjög þröngt, því að fólk þetta
var með allmikinn flutning.
Þegar ég fór að átta mig á hlut-
unum, sá ég að þetta myndi
vera fólk, sem væri að koma úr
sumarleyfi, því að þarna voru
rúmfatapokar og tjaldsúlur, og
fólkið var jafn margt af hvoru
kyni. 4 ungar stúlkur og 4 pilt-
ar. Heldur virtist mér koma óá-
nægjusvipur á það yfir þessari
sendingu, og mér fanst ég vera
eins og vargur í véum þama.
Ég fór að reyna að gera mig
þægilegan og segja því af ferða-
laginu í strætisvagninum, hvað
það hefði stundum gengið illa,
og það væri munur að vera
kominn hingað.
Þá gullu tvær af stúlkunum
við og sögðu:
— Við heíðum viljað vera
með Strætó og síðan tóku þær
lagið og sungu:
Allir með Strætó,
Allir með Strætó,
enginn með Steindóri!
Þetta er svoddan svindlari.
Og svo fóru að koma hlátrar
og gamanyrði. Og unga fólkið
fór að láta sér vera sama um
sendinguna. Stúlka, sem sat
beint á móti mér, segir:
— Manni, það átti nú annar
maður sætið, sem þér sitjið í.
— Fyrirgefið, segi ég, — ég
vissi ekkert um það.
Gellur þá einn af ungu mönn
unum við og segir:
— Gamli maðurinn má vel
sitja þarna, ég get setið hér. En
hann sat á rúmfatapoka og
hafði yl af annari hliðinni á
þeirri, sem hafði ávarpað mig.
Nú hófst fjörugur söngur hjá
piltunum. Sungu þeir mest naz-
istasöngva að mér skildist og
vöktu með því hálfgerðan her-
gný. Uppreisnin á Spáni var þá
nýbyrjuð, og voru uppreisnar-
mennirnir nefndir bræður —
og það var hrópað: Lifi Franco!
Svo andvarpaði einn piltanna af
þunga miklum og sagði eins og
við sjálfan sig:
— Ó, Sevilla! Ó, Sevilla!
Ertu frelsuð?
Þegar á þessu hafði gengið
um tíma, tóku tvær af stúlkun-
um að syngja: „Sjá roðann í
austri“ og fleiri rauða söngva,
og voru kankvíslegar á svip-
inn. Reif einn piltanna sig þá
úr utanyfirtreyjunni, og kom
þá í ljós nazistamerki á þrílit-
um silkiborða, sem fest var ut-
an um handlegginn. Hann benti
stúlkunum á merkið og sagði:
— Þetta merki rís gegn þess-
um söngvum, og mun sigra!
— Heldurðu að við séum
hræddar við nazistamerkið þitt,
Ingólfur? segir þá önnur stúlk-
an. Og svo byrjuðu þær að
syngja „Internationale11.
Spruttu þá tveir piltanna
upp eins og þeir hefðu verið
stungnir með nál, og hrópuðu:
— Við d-r-e-p-u-m!
Þá anzaði stúlkan og lagði
einkennilega áherzlu á orðin:
— Jæja, ætlið þið nú að drepa
okkur!
Settust þeir þá niður aftur,
og annar þeirra sagði: — Ætli
það fari nú ekki líkt fyrir okk-
ur og það fór fyrir Ragnari þeg-
ar hann var að æfa fánaliðið.
Þá hrópaði hann: — Fram,
fram, drepum. En svo þegar
þeir einu sinni mættu nokkr-
um kommúnistastrákum, sem
eitthvað tóku að ybba sig, lagði
Ragnar strax á flótta.
Svo var hlegið, og mátti
heita að þarna tækist sæmilega
að hafa hömlur á ,,stefnunum“,
hvað lengi sem það hefir staðið.
Þegar komið var niður í Mos-
fellsdal, var gerð úr því alvara
að ég viki úr sæti fyrir unga
manninum, og var það sama
stúlkan, sem fyr hafði hreyft
því, sem dreif það nú í gegn.
Hefir hún líklega alt af séð ein-
hverja óánægju á ungfrúnni,
sem ég settist hjá, út af skift-
unum; en gömlum manni þýðir
ekki að láta sér bregða mikið,
þó að hann rekist stundum á
slíkar staðreyndir.
Fólkið, sem var framar í bíln
um, hafði mjög hljótt um sig.
Var nærri því eins og allir
svæfu þar. Okkur varð helzt
fyrir að líta stundum á pörin,
sem sátu á næstu sætum fyrir
framan hreiðrið okkar. Sátu
herrarnir hvor á móts við ann-
an nær ganginum, en dömurn-
ar sátu fyrir innan þá á sætun-
um, og sveipuðu þeir handleggj
unum mjúklega yfir um þær,
og virtust báðir vera vel ánægð-
ir yfir hlutskifti sínu. Oftast
sátu þeir keipréttir, eins og Ijós
myndari hefði stilt þeim fyrir
myndavél, og rauluðu lágum
rómi danskar gamanvísur. Var
auðheyrt að mennirnir voru
danskir, óg báðir voru þeir
nokkuð rosknir. Þeir voru all-
breiðir um bak og herðar, jafn-
háir í sætunum og eins og:
steyptir í sama móti aftan til
að sjá. Einstaka sinnum, eink-
um þegar fór að draga nær
borginni, hreyfðu þeir sig úr
ljósmyndastellingunum og höll %
uðust að dömum sínum og áttu
við þær hljóðskraf, en þær virt-
ust vera mjög feimnar að láta
heyrast nokkuð til sín. Stúlk-
urnar í sætinu fyrir aftan gáfu
þessu stundum auga, og voru
kímileitar á svipinn. En þær
höfðu nú líka sína herra, svo að
það var alt í bezta lagi. Ferðin
til Reykjavíkur gekk eins og í
sögu. Ég fór úr bílnum við
Frakkastíginn. Og svo hefi ég
ekki fleira um þessi æfintýri ai
segja.
Þvottaduft
hinna vandlátu.