Alþýðublaðið - 01.10.1943, Blaðsíða 8

ALÞYÐUBLAÐIÐ
-------------j—
ÐtjarnabbiúM
„Storm shoin Iteir
nppskera“
(,.Reap the Wild Wind“)
Stórfengleg mynd í eðlileg-
xm litum, tekin af snillingn-
um Cecil B. de Mille
John Wayne .
Ray Milland
Paulette Goddard
Sýning kl. 4, 6,30 og 9.
Bönnuð fyrir börn innan
14 ára.
LJÓTUR DRAUMUR.
EINU sinni vaknaði kerling í
rúmi sínu jyrir ojan lcarlinn
sinn með gráti miklum. Karl
leitaðist við að hugga hana og
hvað að henni gengi spurði Kerl
ing sagði, að v:g hefði dreymt
ógnarljótan draum. ,,Hvað
dreymdi þið, skepnan mín?“
spurði karlinn. „Minnstu ekki
á það“, sagði kerlingin og fór að
snökta. „Mig dreymdi, að guð
ætlaði að taka mig til sín.“ Þá
segir kal: „Settu það ekki fyrir
þig, kelli mín, oft er Ijótur
draumur fyrir litlu efni.“
❖ * *
EINKUNNIR KYNJANNA.
KONUR segja um karlmenn:
„Hægara er að finna saum-
nál í sátu en kanna vegu karl-
manna í kvennamálum.“
En um konur er þetta mælt:
„Hægara er að passa hundrað
flær á hörðu skinni en píkur
tvær á palli inni.“
* . * *
SAGT ER að Magnús Torfa-
son, fyrrum sýslumaður, hafi
íslenzkað þessa tvo málshætti:
„Græddur er geymdur eyr-
ir.“ (Á ensku:: A penny saved
is a penny got).
„í geitur þarf gamla keitu.“
(Á dönsku: Der skal skarp Lud
til skurvede Hoveder).
* * *
MEÐÁN drykkjustofunum er
haldið opnum, verður hliðum
helvítis ekki lokað.
* * *
SÚ ER ástin heitust, sem með
meinum er hundin.
ísl. málsháttur
í slraumi örlaganna
andalega hófataks á steinum
auðra, hljóðra strætanna, hvins
ins í svipunni og baksins á öku
manninum fyrir framan okk-
ur. Enda þótt nóttin væri svöl
og vindurinn napur, lét Charl-
es taka skýlið ofan af vagnin-
um eins og hann ætlaði að full-
vissa mig um að hann hefði
ekkert illt í hyggju. Að aka
með karlmanni í lokuðum
vagni, var kallað postulíns-
akstur og stimplaði konuna ber
synduga. Þess vegna var _ ég
þakklát og fegin, þegar skýlið
var fellt, og ég gat séð stjörnu-
bjartan, heiðan og víðfeðman
himininn yfir höfði mér. Klapp,
klapp, klagp, klapp, sögðu
hófar hestanna. Charles lagði
handlegginn yfir herðarnar á
mér, og við hölluðum okkur
aftur á bak og horfðum upp í
stjörnurnar — sem þá voru
miklu bjartari en þær eru nú,
því að þá voru strætin miklu
dimmri.
John sagði einu sihni, að gæf
an væri eins og radium. Það er
hlutur, sem aðeins er hægt að
bera örlítið af, en Ijósorka
hans þrengir sér gegnum allt.
Ég á ekki við þessa hálfvolgu
hamingju, sem aðeins er fólgin
í því að vera ekki óhamingju-
samur. Ég á ekki við ánægju,
fullnægingu eða skemmtanir.
Ég á við það að vera raunveru-
lega hamingjusamur, þrunginn
þeirri geislandi hamingju, sem
stundum varir aðeins fáeinar
mínútur eða mesta lagi hálf-
tíma. Ef við, að ævilokum,
legðum saman allar þær ham-
ingjustundir, sem við höfum
lifað. myndu þær aldrei fylla
heilan dag. En þá hygg ég líka,
að öllum mönnum sé gefin
þessi hamingja í jöfnum mæli,
og hvort sem þú finnur hana í
trú, í slarki, í kynþrá, í fórn,
eða í glæpi þá breytir það engu.
Þessi ökuferð um svala
stjörnusindrandi nóttina var ó-
gleymanleg hamingjustund.
Við ókum áfram og áfram.
Við vorum heila eilífð að kom-
ast að þessu húsi, sem ég hafði
nefnt við Charles, en að lokum
komumst við að þessu hverfi
og ég lét vagninn nema staðar
við hornið á Braganzagötu og
bað Charles að lofa mér að
ganga einni heim að húsinu.
Hús Hinriks frænda stóð þarna
í mánabjartri nóttinni, hvítt
með dökkum skugga. Dimmt
var í öllum gluggum, og ég
þakkaði guði fyrir það, að eng-
inn skyldi ver-a á fótum. Ljósa-
vörður í hvítum frakka kom
gangandi ofan götuna og
slökkti á öðruhvoru götuljósi.
Miðnætti. Það var sætur ilmur
í lofti. Ég stóð þarna og var að
velta því fyrir mér, hvernig ég
ætti að komast héðan úr út-
jaðri borgarinnar og inn í mið-
borgina, þar sem ég átti heima.
Ég vissi ekki heldur, hvernig
ég ætti að fara að því að byrja
aftur mitt fyrra líf eftir þessa
nótt, þegar ég hafði orðið ást-
fangin af Charles Dupont. Við
skuggann minn á stígnum bætt-
ist annar skuggi, og þegar ég
sneri mér við stóð Charles Du-
pont við hlið mína. — Mig
langaði bara til þess að kveðja
þig aftur, sagði hann.
— Kærar þakkir, sagði ég.
— Góða nótt!
— Góða nótt, sagði hann.
Þetta hefir verið töfrandi stund
— Gharles, sagði ég. — Ég
hefi skrökvað að þér. Ég á ekki
heima hér Mig langaði aðeins
til þess að vera ofurlítið leng-
ur með þér. Geturðu ekki far-
ið með mig inn í borgina aftur?
— Ágætt, sagði hann hlæj-
andi. — Ég myndi hvort sem
var ekki hafa sleppt þér. Ger-
irðu þér ljóst, að ég hefi ekki
einu sinni kysst þig enn þá?
Það er alltof snemmt að skilj-
ast.
Við fórum aftur upp í vagn-
inn og ókum áfram. Nóttin
líktist draumi. Ég var mjög
þreytt, en mig langaði ekki til
að sofna af ótta við að missa
fáeinar af þessum dýrmætu
mínútum. Öllum hlutum var
horfinn raunveruleiki. Ekillinn
svaf og hestarnir sváfu, en samt
rann vagninn áfram í svefni.
Klapp, klapp, klapp, sögðu hóf-
ar hestanna Við námum staðar
fyrir framan lága, hrörlega
byggingu. — Komdu snöggvast
inn í vinnustofu mína, sagði
Charles. -— Stofan verður allt
önnur, ef ég aðeins veit, að þú
hefur komið inn í hana. Á morg
un, þegar ég fer að vinna, finn
ég til nálægðar þinnar, í loft-
inu, í umhverfinu Nú, þegar ég
hefi fundið þig, skal ég verða
mikill málari, því lofa ég þér.
— Ástin fitnar á orðum eins
og þessum. Ég var orðin hrædd
og hikandi.
—* * Bíddu hérna, við komum
eftir fimm mínútur, sagði Charl
es við ekilinn um leið og hann
hjálpaði mér niður úr vagnin-
um og tók lykilinn upp úr
vasa sínum. Ekillinn glotti af
reynsluhyggindum sínum. —
Vertu ekki hrædd, sagði Charl-
es um leið og hann hleypti mér
inn. — Ég myndi heldur láta
lífið en vinna þér nokkuð mein.
Ég fann lykt af málningu og
terpentínu, sem ég átti eftir að
venjast betur næstu vikur.
Tunglskinið féll á þakrúðurnar.
— Við kveikjum ekki á raf-
magnsljósinu, sagði hann. —
Þá finnst manni kaldara. Því
næst bar hann logandi eldspítu
að kertisskari. A veggjunum
sá ég umgerðalaus málverk, á
Föstudagur 1. október 1943.
SB NÝJA BIO
,Kátir vorn karlar*
(Pardon My Sarong)
Söngvamynd með skop-
leikurunum
Bud Abbott og
Lou Costello
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
hillu stóð frumriss að málverki,
og í einu horninu var strigi und
in saman í ströngul. Þarna var
lágur en breiður legubekkur og
lítill sívalur járnofn, en upp úr
honum lágu svört rör upp í loft-
ið, og loks var þarna inni hátt
skápborð með rósamálningu á
hurðinni.
— Horfðu ekki í kringum
þig, hér er svo óþrifalegt, sagði
Charles, — Þetta er reyndar
gamallt hesthús, sem ég breytti
í vinnustofu handa mér. Ég
vildi aðeins að andardrátturinn
þinn blandaðist því lofti, sem
ég anda að mér.
— Langar þig enn þá til þess
að mála mig? spurði ég feimin.
Ég hafði svimandi hugmyndir
Oi GAMLA BÍÓ tS
Dutlnngar ástarinnar.
„Lady be good“
Metro-Goldwyn-Mayer söhg
og dansmynd.
Eleanor Powell. Ann Sothern
Robert Young.
Sýnd kl. 7 og 9.
3V2—6Y2.
„Flying Blind“
Richard Arlen
IJean Parker.
Bannað fyrir börn innan
12 ára.
um að færa stóra fórn, lofa
honum að afklæða mig, horfa
á mig og mála mig, og veita
honum á þann hátt innblástur
og gera hann að mesta málara
samtíðarinnar. Ég fann að lík-
ami minn titraði undir svarta
kjólnum, og ég fann að brjóst
mín voru lítil og óskaði þess,
að honura geðjaðist að þeim,
svona litlum og ungum.
— Nei, Marion, ég mun
aldrei mála þig, sagði hann og
færði sig fjær mér.
— Nei, sagði ég vonsvikin
— Ég veit að ég er ekki falleg,
en mér datt í hug. . . .
— Ég get' ekki málað konu,
sem ég elska. Ég elska þig,
Marion. Hefirðu nokkurn sinni
STEINI SLEGGJA
væntingu og ótta eða horft á hann eins og hann myndi vera
brjálaður maður. En Jock gat ómögulega komið aftur á fund
Nippys án þess að hafa leyst þennan vanda. Hálendings-
stoltið gat aldrei viðurkennt nokkurn ósigur.
Nú var Steini sleggja orðinn alvarlega svangur, og þeg-
ar hann sá veitingahús skammt frá höfninni, var hann ekki
lengi að skoða huga sinn en gekk inn.
Um leið og hann gekk inn, lagði angandi súpulygt fyr-
ir vit hans.
— Það leynir sér ekki, að hér er verið að sjóða skozka
súpu, sagði Steini sleggja glaður í bragði. — Ég er viss um,
að ég gæti slokað í mig úr fjögurra marka skál í einum
gúlsopa.
Hann gekk að einu borðinu, bað um súpuna og var að
byrja að gæða sér á henni, þegar hann heyrði ólæt-i vinstra
megin við sig. Stór svertingi og flækingur nokkur höfðu
orðið saupsáttir, og þegar þeir stóðu á fætur til þess að skera
úr deilumálinu, veltu þeir um koll borði, sem tveir sjómenn
sátu við.
Á sama augabragði voru mennirnir allir fjórir komnir
í hár saman.
— Hjálp! kallaði gistihúseigandinn. — Þeir eru að
brjóta niður veitingahúsið. Og sjáið til, þessi maður hefir
hníf.
Flestir gestirnir höfðu annað hvort flúið út eða skrið-
ið undir borðin. En Steini sleggja stóð á fætur og gekk til
óf riðarsegg j anna.
— Hvað ætlastu fyrir, þrjóturinn þinn? þrumaði hann,
... ÞOfZ JUST ONE SECOND/
TMEN, <3000 RIDDANCE/ MY
PtANE CARRIES ONLY ONE
PASSENGER...MYSELF/
1 öngþveiti því sem skapað-
ist við ósigur Þjóðverja reyndi
Todt hershöfðingi að komast
undan og til flugvélar þeirrar
er hann hafði geymt til flótta
síns. Wolf hefur stöðvað hann,
og reynir að drepa hann. En
Wolf er skotinn til bana áður
en hann getur framkvæmt ætl-
un sína.
TOOT: Freda! Þú skaust
Wolf! Freda: Ég — ég ætlaði
ekki að skjóta hann, en þú sem þú átt fémætt. Ég ætla að
varst......Todt: Allt í lagi! bíða hérna!
Við verðum að komast á burtu — En aðeins í eina sekundu.
hérðan! Flýttu þér og hlauptu Flugvélin ber aðeins einn far-
upp í húsið og náðu í það þega — mig einan.
SSn tme chaos op
THE NAZI PEFEAT,
TOOT MAKES FOR
HIDPEN PLANE^.
ME IS STOPPED BY
CAPTAIN WOLF,
WHO, MAD WTTH
rjcy, toibs to kkjl
HIM«.BUT VDOLP6
SHOT BEFQHE HS
CANCARRY OUT
HíS DCSION^
IT’S ALL RIGHT/ WE'VE GOT \
TO GET OUT OF HERE/ QUICK,]
GO BACK TO THE HOUSE AND
GET YOUR VALUABLES/T’LL
HHU WAIT HERE.,. j,-----^
7 FREDA/ \ ( I...I DIDN’T MEAN
YOU SHOT \ l TO KILL HIM... BUT
. WOLF/ ) V J YOU WERE...
i
)