Alþýðublaðið - 03.10.1943, Síða 8

B
Stumuuagur 3. okióber 2343.

■TJARNARBIðHH
,Storm skain þeir
nppsbera“
(,fReap the Wild Wind“)
Johii Wayno
Ray Milland
Panlette Goddard
Sýning kl. 6,30 — 9.
BönnuS fyrir börn innan
14 ára.
Serbjaslóð
(Road to Morocco)
Bing Crosby
Bob Hope
Dorothy Lamour
Sýning kl. 3 og 5.
^ðgöngumiðasalan hefst kl.
kl. 11 f. h.
RÓT ALLS ILLS
Fréttaritari nokkur heimsótti
jangelsi í því augnamiði að hafa
tal af föngunum. Hann sneri sér
að einum þeirra og segir við
hann: „Hver var nú orsökin til
þess, að þér voruð svo óláns-
samur að komast hingað?“
„Sú sama og kom yður hing-
mJð,“ svaraði fanginn. „Það var
forvitnin, sem knýr menn til að
reka nefið í alla hluti, þó að
manni komi þeir ekkert við.
Munurinn var aðeins sá, að þér
komið inn um dymar en ég inn
um kjallaraglugga.“
* * *
KÝRHÖFUÐIÐ.
„MARGT er skrýtið í kýr-
höfðinu,“ sagði karlinn, þegar
hann leit innan í kýrhaus, sem
hann var búinn að saga í sund-
ur. Líklega hefir honum þótt
Tnargbrotið höfuð á svo ein-
faldri skepnu. — Síðan hefir
þessi setning verið að máltæki
höfð.
* * *
VÖRUSVIK.
— Hvað varð þér að orði,
þegar hann Pétur strauk burt
með konuna þína?
— Ég sagði sem svo, að þar
hefði ég náð mér niðri. Ég átti
honum grátt að gjalda. Hann
sveik mig í hestakaupum í
fyrra.
* * *
HRUKKURNAR [eru gröf
Ásíarinnar.
Sarrasin.
fremst fann ég þefinn, sem
iafnan fylgdi því, þegar móðir
mín fékk taugakast, ísætan
etherþef af hræðilegu samsulli,
sem nefnt var hoffmansdropar.
Hér var ósvikinn spítalaþefur.
Gegnum lokaðar dyr gat ég
heyrt andvörp móður minnar,
eða að minnsta kosti ímyndaði
ég mér, að ég heyrði þau.
Vefi var rauðeygð og hágrát-
andi. Kata, vinkona mín, hóf
augu til himins og formælti
mér kröftuglega á bæheimskri
mállýzku, þegar ég gekk fram-
hjá henni í eldhúsinu — til
þess að allt yrði sem óheppi-
legast þurfti endilega að vera
þvottadagur. Karólína frænka
hafði fengið taugaáfall og lá
með flogum á legubekknum í
herberginu mínu. Móðir mín lá
í rúminu og virtist minni en ég
hafði nokkru sinni séð hana
áður. Heimilislæknirinn okkar,
dr. Papper, stóð yfir henni með
skeið í hendi. Hún horfði á
mig, eins og hún þekkti mig
ekki og sagði ekki orð.
í fremstu stofunni fann ég
föður minn. Hann sat þar við
borð og grúfði andlitið í hönd-
um sér, hryggur og harmþrung
inn. — Putzi, hversdagsafi, stóð
að baki föður míns og studdi
höndum á axlir hans. Honum
hafði bersýnilega verið stefnt
á heimili mitt um nóttina og nú
leitaðist hann við að leika hlut-
verk huggarans. Þessi sýning
hefði sómt sér prýðilega á hvaða
leiksviði, sem var. Við borðið
andspænis föður mínum sat
réttvísin, einkennisbúinn lög-
regluþjónn, sem var að ydda
blýant. Lítil bók lá á borðinu
fyrir framan hann. Ég ímynd-
aði mér, að hann væri að búa
sig undir að semja skýrslu
handa þeirri stofnun, er fjall-
aði um málefni týnds fólks.
Þetta var heimkoma hinnar
glötuðu dóttur. Sýningin var
fullkomin, vel á svið sett og
glæsilega uppfærð.
Þannig hófst mín fyrsta ást
með hneyksli. Og henni lauk
fimm mánuðun síðar með öðru
hneyksli. Meðan hún varði, var
hún ein samfeld keðja af
hneykslum og vandræðum.
•
Ekki fæ ég skilið, hvernig
Vínarborg hefir getað öðlazt þá
viðurkenningu að vera skemmti
leg borg og frjálsleg. Sannleik-
urinn er sá, að borgarbragur-
inn í Vín var dapurlegur og
•þrautleiðinlegur, svo langt sem
mig rekur minni til. Fögur
borg að vísu, satt er það, og loft
íið heilnæmt. En borgin var
gömul og vonsvikin. Hún bar
augljós einkenni þreytu og
taugaæsings. Óánægð var hún
með ásigkomulag hlutanna eins
og það var, en reyndist þó alls
ómegnug að hrinda því í betra
horf. Vínarborg hafði lifað sitt
fegursta. Við hann voru engar
vonir bundnar og framtíð átti
hún litla. íbúar hennar voru til
finninganæmir um of. Dapur-
leikinn grúfði yfir þeim eins og
óveðursský, jafnvel þegar þeir
stigu dans og gáfu sig ástinni á
vald. Allir voru þunglyndir og
í sjálfmorðsþönkum. Skrefið
frá lífi til dauða virtist harla
stutt í augum íbúa þessarar
borgar, sem sjálf var vígð dauð
anum. Og sjálfsmorð þótti eðli
leg og sjálfsögð aðferð. And-
rúmsloftið í Vín var þrungið
þreytu og háði blandinni sjálfs
meðaumkun. Þetta var lífsleiði
þess fólks, sem hefir verið spillt
og eyðilagt með of miklum lífs
þægindum og öryggi. Það kost
aði mikið átak að vekja það af
sljóleika sínum og stæla það til
dáða og djörfungar. En það er
næsta merkilegt að hugsa sér
það, að margt af þessu fólki eru
einmitt þeir menn, konur og
karlar, er sýnt hafa aðdáunar-
vert þrek og djörfung andspæn
is pyntingum og fangabúðum
síðustu ára. En tímabilið frá
1914 til 1920 var vissulega góð
ur undirbúningur undir það, er
koma skyldi.
Um mig er það að segja að
ég keypti mér skammbyssu,
þegar kunningsskapur okkar
Charlesar Dupont hafði varað
í hálfan mánuð. Ég hafði brotið
af mér öll bönd gagnvart for
eldrum mínum og tók afstöðu
gegn því líferni og þeim sið-
venjum, er þau voru fulltrúar
fyrir. Ég fór í hverju einu því
fram, er mér sjálfri líkaði bezt.
Eg elskaði Charles. Það var það
eina, sem máli skipti í mínum
augum. Ég var jafn fús til hvors
sem var: að lifa eða að deyja
fyrir ást mína. Heimilið var í
mínum augum pyndingakerfi.
Dvölin þar var mér lítt bæri-
leg. í hvert sinn, sem mér var
hrundið úr þeim sjöunda himni
ástar og sælu, þar sem ég dvald
ist með elskhuga • mínum. var
ég alltaf að rekast á skuggalega
veggi veruieikans. Foreldrar
mínir gáfu mér allskonar nöfn
og komu fram við mig eins og
ég væri óvalin götudrós.
— Þið skiljið mig ekki, hróp-
aði ég í örvæntingu minni. —
Þið gerið allt óhreint. Það er
af því að hugarfar ykkar er
óhreint. Ég elska hann og hann
elskar mig. — Það er svo, hróp-
uðu foreldrar mínir á móti. —
En ætlar hann að kvænast þér?
— Hjónaband, drottinn minn
dýri! Á hinni töfrandi plánetu,
þar sem við Charles vorum
stödd, var ekki til neitt, sem
hét hjónaband. — Það er það
e.iria. sem ýkkur getur hug-
kvæmzt, hjónaband! kjökraði
ss nyja bio sr ' l SM GAMLA Clð S
,Kðtir vorn karlar* * Skógarnir heilla
(Pardon My Saröng) „Reaching For The Sun“ Joel MeCrea
Söngvamynd með skop- leikurunum Bud Abbott og Ellen Drew Eddie Bracken
Lou Costello Albert Dekken
Sýnd kl. 3, 5, 7 ®g 9 Aðg.miSasala hefst kl. 11 f .h Sýnd klukkan 3, 5, 7 og 9. Aðgöngumiðasala frá kl. 11 f. h.
ég. Þið viljið velkja ástina,
draga hana niður hversdagsleik
ann og ræna hana dul sinni og
frelsi. Hjónaband! Deilur um
heimilispeningana, gasreikning
ar, áhyggjur út af líni, mat og
fötum! Aldrei, aldrei skal ég
giftast!
Þau lokuðu mig inni eins og
fanga. En ég brauzt út. Faðir
minn sló mig en ég hefndi mín
með því áð yrða aldrei á hann
né svara honum neinu. Móðir
mín skoðaði mig ískrók og kring
með augunum eins og hún bygg
ist við því að ég væri þunguð.
Við því var ávallt búizt, ef ung
stúlka umgekkst karlmann. En
ég var ekki þunguð, því að Char-
les tældi mig ekki gagnstætt
því, sem búizt var við af hon-
um. Hann mat meira að þrá mig
en ná mér á vald sitt. Hann
vildi þjást af völdum þessarar
þrár og hann vildi, að að ég
gerði það líka. Hann gat haldið
mér í faðmi sínum og kysst mig
klukkutímum saman og sent
mig síðan heim hið bráðasta,
án þess að meydómi míninn
væri nokkur hætta búin. Þetta
var hámark ástarinnar í hans
augum. Það hafa kannske ekki
beinlínis verið skynsamlegar að
farð í ástamálum, en það var
hátterni, sem sagði sex! Þetta
var veruleg ást, Ast með stóru
Á-i, Ást með breyttu letri.
Það var um þessar mundir,
sem foreldrar mínir grófu upp
STEINI SLEGGJA
— Þú hreinsaðir þig laglega af þeim, félagi, sagði röd i
að baki Jocks. — Þér er svei mér ekki fisjað saman. Þá rek-
ur áreiðanlega minni til þess arna, félagana. Viltu gera
mér greiða?
Jock sneri sér við og sá nú lítinn, snaggaralegar. ná-
unga, búinn eins og sjómann, sem horfði á hann aðdáunar-
augum.
— Hvað er það fyrir þig? spurði Steini sleggja og var
tortrygginn.
Litli maðurinn kom nú nær honum.
— Þessir náungar eiga að vera komnir um borð kl. 2,
hvíslaði hann. — Þú ert mikill maður, viltu hjálpa mér til
að koma þeim á skipsfjöl, ef ég næ í leiguvagn?
— Já, ég skal gera það, svaraði Jack. Náðu í vagninn.
— Litli maðurinn hvarf fyrir næsta götuhorn og kom
akandi í vagni að þrem mínútum liðnum. Á meðan hafði
Jack draslað náungunum tveimur fram að dyrunum. Hann
kastaði þeim nú út í vagninn eins og þeir væru dauðir hlutir.
Síðan settist hann inn í vagninn og litli maðurinn gaf vagn-
stjóranum skipun um að aka niður að skipakvíunum.
Tíu mínútum síðar nam vagninn staðar við landgöngu-
brú sóðalegs vöruflutningaskips, sem bersýnilega var verið
að búa undir að láta úr höfn von bráðar. Jack tók náung-
ana út úr vagninum og bar þá sinn nudir hvorri hendi um
borð í skipið, eins og þeir væru lítil börn.
— Niður, þessa leið, sagði Iitli maðurinn og benti á
dimman og skuggalegan stiga, sem lá niður í skipið. — Inn
um þessar dyr, sagði sá litli.
AP Feaiures
ZOIZfZY TO CEAVE YOU,
FREDA DEAR/ THERE’S
ROOM IN MV PUAME POR
ijL JUST ONE / -
CAM’T 5-OOT . HStV
AAORE VALUASLE AlWSJ
ecrr TO 30 AFTER Huw/
ACH/ X’AA A FOOL/
THERE’S NO TlfvSE NOW
TO 6ET MY THINGS/ X
0EST JOIN RUDOLPH ,
"----r aoain ... _r—^

TODT: Slæmt að þurfa að
skilja þig eftir kæra Freda. Það
kemst ekki nema einn fyrir í
vélinni minni.
ÖRN :Nei, ég má ekki skjóta
hann, hann er dýrmætari lif-
andi en dauður.
FREDA: Eg er kjáni. Það er
enginn tími til að sækja gripi
mína. Það er best að ég fari
aftur til Rudolphs.