Alþýðublaðið - 27.11.1943, Síða 8

TOMORROW/ TH!9
TRIP’S BEEN SO
FULL OF ACTIÓKI,
SORR, ALLI WANT
TO DO IS LAT IWE
DCWN AND SLEEP/
HE-'vf' Olvi THE NARRÍDW STSTEET.
I VVEuL, EO-'&.
(TO\AOKRÖW
■ WE'lL see
j WHAT
’rSTANBUL |
! 19 Ll<£/ I
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Laugardagur 27. xár. 1943.
EN Á MEÐAN þeir tala saman,
er beðið eftir beim í þröngu
strætinu.
„SKOTHRÍÐ! — Hvað sagði
ég ykkur. Nú byrjar ballið
nýju!“
MYNDA-
SAG A
FÉLAGARNIR ÞRÍR í bifreið-
inni tala saman: „Jæja, fé-
lagar. Á morgun fáum við
að kynnast Istanbul.“
„Á MORGUN! Þessi ferð hefir
verið svo viðburðarík, —
að það eina ,sem ég óska
mér nú, er að hátta — og
sofa.“
ITJARNARBIÓI
Flugvirki
(FLYING FORTRESS)
Richard Greene
Carla Lehmann
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Sala aðgöngumiða hefst kl.
11 fyrir hádegi.
I VARÚÐARSKYNl:
Nú skal yrkja liðugt cg létt
og leyna eþú gejnu
ýjandi ma ég jara nett
svo jái érj eklú stejnu.
Gestur ketvana.
& * *
EKKERT AÐ ÞAKKA
í einu héraði, hér á lanái, var
þac.í siður jiskimanna að syngja
sjómannasálm, þegar þeir jengu
12 hákarla, og var það kallað
„hlass“, enn ej þeir jengu
minna, var heldur enginn sálm
um sunginn.
Einu sinni spurði sóknarprest
urinn sjómenn. af hverju þeir
syngi ekki sálminn eins jyrir
það, þó þeir jengi ekki heilt
„hlass“.
„Við höjum þá ekkert að
þakka guði jyrir. prestur góð-
ur“, sögðu þeir.
* * *
EINA ÖRYGGIÐ
Þegar höjundur ejtirfarandi
erinda kom ojan á liajnarbakk-
ann að morgni 9 maí 1940 og
sá viðbúnaðinn, sem þar var,
kvað hann:
íslenzka sjáljstæðið ejldist í
mánaðartíma.
Öryggið brást, þó að Her-
mann sé jrækinn að glíma.
Hvað verður næst
Hvernig jær ur þessu ræzt?
Nú gagnar ei hlutleysisgríma.
%
Öryggið jinnst mér það ein-
asta að vera ekki deigur,
álíta, að hver og einn deyi
ekki nema hann sé jeigur.
Vanda okkar ráð,
vaxa i einingu og dáð,
tryggja okkar andiegu eigur.
■lónas Jonsson
jrá Grjótheimi.
* * *
BRIGÐUL er kvenna ást.
ísl. rnálsháttur.
í straumi örlaganna
fór með hann inn í herbergi, þar
sem þeim, er bfða þurfti, var
veitt te og kaffi. Ég minnist
ekki neinna orða, er okkur fóru
í milli, meðan ég tók umbúðirn-
ar af handlegg ’hans og bjó hann
undir rannsókn dr. Sússkind.
Það hafa verið þessi venjulegu
ummæli, geri ég ráð fyrir. Eg
hefi spurt hann, hvort hann
hefði þrautir o:g hann hefir svar-
að því neitandi. Ég hefi spurt
hann um ástandið á vígstöðv-
nnnm og hann hefir látið vel af
því. Ég hefi spurt, hvar hann
hafi verið síðustu nótt og hann
hann hefir sagt það hafa verið
í Donaumont. Slíkar voru þær
viðræður, sem' við áttum við
alla hermenn. Mér leizt ekki vel
á handlegginn á honum og fór
inn í hitt herbergið til að segja
dr. Susskind frá því þegar ég
kom aftur til baka var hann
byrjaður að svitna, en virtist
þó vera hrollkalt. Ég þóttist sjá,
að þetta væri kölduflog. Þetta
hafði engin áhrif á mig. Þvi að
ef maður ætlaði sér að gegna
þessum störfum gat maður ei
Íátið slika hluti á sig fá, því að
ella var maður til einskis gagns.
— Svolítið meira kaffi? spurði
ég. Hann glotti og svaraði:
Brennivín mundi nú vera
betra — Við höfum ekkert
áfengi á stöðinni. Hann greip
hönd mína og sagði: Eða láta
yður hlýja sér ofurlitla
stimd. —• Engan barnaskap,
sagði ég, því að hann var raun-
verulega lítið særður og ég
mátti ekki eyða af miklum tíma
hans vegna. — Segið mér sagði
hann, og hélt fast í hönd mína,
eigið þér einhvern ....
— Hvað? spurði ég. Brenni-
vín? Því miður, en . . ..
— Nei, barn, sagði hann.
— Nei, ég er ekki gift, svaraði
ég.,
— Það er gott, sagði hann og
sleppti hönd minni og ég hélt
áfram starfi mínu. Þegar dr.
Sússkind hafði rannsakað sár
hans, lýsti hún því yfir að hann
gæti ekki haldið áfram ferð
sinni, en yrði að dveljast í ein-
hyerju af sjúkrahúsum okkar.
Hann hreyfði veikum .andmæl-
um. Það virtist vera honum
kvíðvænleg tilhugsun að hverfa
til Hahnenstadt, þar sem fjöl-
skylda hans var búsett. —
Hlustið á mig, kapteinn, sagði
dr. Sússkind fruntalega og
beindi sjónum sínum á hann. —
Þér kærið yður víst ekki um að
hleypa drepi í sárið og missa
handleginn eða er það?
— Nei, fjandinn fjarri mér,
svaraði hann.
— Það er ágætt, svaraði
hún. — Það eru ekki allir sama
sinnis. Sumir mundu fremur
kjósa að missa handlegginn en
þurfa að hverfa til vígstöðvanna
aftur. En ég gerði ekki ráð fyrir,
að þér væruð einn í þeirra hópi.
Hún ákvað í hvaða sjúkxahús
hann skyldi fara og skrifaði
það á seðil. Ég lagði frakkann
yfir herðar hans, því að tennurn
ar voru farnar að glamra í
munni hans, tók undir heila
bandlegginn og leiddi hann út.
— Eg þarf að senda systir
minni skeyti sagði hann.
— Já, auðvitað, svaraði ég.
— Hún syrgir sig í hel, sagði
hann. — Viljið þér senda skeyt-
ið fyrir mig?
— Sjálfsagt, svaraði ég. — En
komið nú, vagninn bíður ekki
eftir yður. Líðan yðar batnar,
þegar þér komizt á sjúkrahúsið.
— Mér líður betur nú þegar,
svaraði hann. — Þér eruð dá-
samlegar. Hvað heitið þér? Ég
væri til með að giftast yður.
Áður en við vorum komin
fram að dyrunum féll hann á
igólfið. Hann varð að dveljast í
sjúkrahúsinu um þriggja vikna
skeið en var að því búnu jafn
góður og hélt báðum handleggj-
unum.
Þannig var málum háttað við
lok annars stríðsársins. Við
höfðum stöðugt verið að sigra,
þótt ekki hefði upp á síðkastið
unnizt neinir sigrar jafn mikil-
fenglegir eins og í upphafi
stríðsins. En þeir voru þó nægi-
lega miklir til að halda við stolti
okkar og varðveita öryggi okk-
ar. ‘Frakkar höfðu ekki ráðizt
inn í Þýzkaland heldur höfðu
Þjóðverjar fært stríðið langt inn
í þeirra eigið land. Blöðin hömr-
uðu á þessu og við sögðum hvert
öðru það í hvert sinn sem kjark-
urinn ætlah að bresta. Fánai
voru dregmr að bún eins og
fyrri daginn, en þeir vor.u farn-
ir að velkjast og upplitast af
regni og sól. Lífið gekk sinn
vanagang og við héldum gleði
okkar sem fyrr. Aðeins virtust
fleiri vera ástfangnir, fleiri gifta
sig og ástin vera heitaxi en á
friðartímum. Og þetta eitt hefði
nægt til þess að varpa meiri
ljóma á tilveruna. Hins vegar
var okkur orðið það ljóst nú. að
stríðið var ekki bara fegurð og
hetjuskapur, eins og við héldum
í upphafi þess,. enda þótt það
væri meginþættir þess. Við
vissum nú, að talsvert af and-
styggð blandaðist saman við
þetta. Og við vorum farin að
þrá friðinn eins og fanginn þrá-
ir frelsið. Of oft hafði klukk-
um gömlu klukkunar verið
hringt í tilefni af sigurvinning- ■
um. Bara þeim yrði nú von bráð-
ar hringt í tilefni vopnahlés-
ins!
Ströng skömmtun var á mat-
vælum og flest okkar voru
þreytt og niðurdregin að jafn-
NÝJA BIÓ
Jluovirkiö ‘Mary Ari’
(AIR FORCE)
Stórfelldasta flugmynd nú-
tímans — Aðalhlutverk:
John Garfield,
Harry Carey.
Sýnd klukkan 6,30 og 9.
Börn fá ekki aðgang.
KVENHETJAN
(Joan of Ozark)
Joe E. Brown
Judy Canova
Sýnd klukkan 3 og 5.
Bönnuð börnum yngri en
12 ára. — Aðgöngumiða-
sala frá klukkan 11 f. h.
GAMLA BlÓ B
Ást o@ hatur
(RAGE IN HEAVEN)
Eftir skáldsögu James
Hiltons, höf. „Verið þér
sælir, herra Chips“.
Ingrid Bergman
Robert Montgomery
George Sanders
Sýnd klukkan 7 og 9.
Bönnuð börnum innan 16
ara.
3Y2—6V2:
BRÓÐIR „FÁLKÍANS“
(Falcon’s Brother).
George Sanders.
Bönnuð börnum innan 12
ára.
‘t£an/rux/?ttno(,
aði. Ef fjörefni hefðu verið
þekkt þá, hefðu vafalaust kom-
ið á daginn, að við liðum yfir-
leitt af skorti á þeim. En það
var ekkert um okkur skeytt.
Sérhver maður, sem átti ætt-
ingja í bændastétt rækti vel
frændsemii ýið þá'. Óuppfyllt
ar þarfir líkamans sáu fyrir því.
Úr þeirri átt var helzt von á
ófrjálsri smjörklípu eða kjöt-
bita. Það var ekki til leður í skó
og aHur prjóryaskapoirdnn frá
1914 var löngu hættur vegna
skorts á ull. Mjólk var aðeins
til handa börnum og vanfærum
konum og við áttum í talsverðu
basli með tennurnar í okkur. f
hinum svoköluðu kærleiks-
bögglum, sem hermönnunum á
vígstöðvunum voru sendir, voru
nú einvörðungu bækur, spil og
vindlingar, sem sparaðir höfðu
verið saman, í stað ýmiskonar
góðgætis og ullarsokka, er í
þeim voru upphaflega. Það var
MEÐAL 3LÁMANNA
EF’jlIR PEDERSEN-SEJERBO
1 1 '
hafið, ef vera kynni, að hann gæti komið fleirum til fulltingis.
En allir hinir hafa horfið í hina votu gröf.
Vogrek getur að líta meðfram allri fjörunni. Mann-
veru, lífs eða liðna, er hins vegar hvergi að sjá. Maðurinn
gengur því aftur til drengsins. Hann 7losar um klæði hans
og tekur að gera lífgunartilraunir á honum. Sjálfur er han
þó svo máttfarinn, að hann verður að taka sér hvíldir. En
áfram heldur hann þó eigi að síður.
Loks ber erfiði hans árangur. Drengurinn stynur þung-
an, teygir úr sér, byltir sér til eins og í svefni, kastar upp
miklu af sjó og opnar því næst undrandi augun.
— Guði sé lof, segir maðurinn á ensku.
Það er eins og hann sé gripinn þreytukennd dauðans. —
Hann leggst við hlið drengsins algerlega yfirbugaður eftir
mannraunir þær, sem hann hefir í ratað.
En skammt frá manninum og drengnum stendur skips-
rakkinn og ber sig næsta aumlega. Hann hefir og borgið
sér í land, þótt maðurinn yrði hans eigi var.
Hverjar voru svo mannverur þessar, sem voru þau örlög
búin að skola hér á land ef til vill til þess eins að þola enn
ógnlegri dauðdaga á hinni hrjóstrugu og óbyggðu strönd, en
þeirra hefði beðið í hinum svölu og ólgumiklu unnum?..
Þá er fyrst að greina frá hinum hávaxna og holdgranna
Englendingi, sem enginn á skipinu þekkti meira en að vita,
að hann hét herra Wilson og hafði tekizt för þessa á hendur