Alþýðublaðið - 04.02.1944, Blaðsíða 8

FAOH IT'LÍ- BE U. You'K.
AN Nour's JAUNT/Moupu
AT LE!A5T/ J <""
. ..S>' ALc. i viATE
VSONP^FUÍ...
jVÍ fff9
■mm.
Frank Morgan.
Sýnd kl. 5
12 ára.
Sýnd klukkan 5
SÍÐASTA SINN
ALÞYÐUSLAÐIÐ
Föstudagur 4. febrúar 1944.
bætir það úr skák! .... Drott-
inn minn. Nú hef ég dottið of-
an á það, loksins!“
■BTJARNARBlðB
E 1
Giæíraför
(DESPERATE JOURNEY)
Errol Flyim
Ronald Reagan
Raymond Massey
Sýnd klukkan 5, 7 og 9.
Bönnuð fyrir börn innan
16 ára.
Góðtemplari segir (í ræðu,
sem hann er að halda): „Enn
hvaða ráð er til þess að koma
álgerlega í veg fyrif sölu
áfengra drykkja?“ — „Náttúf-
lega að láta menn fá þá gefins“,
gáll einn við af áheyrendunum.
Sá eini álmenni friður, sem
indverska þjóðin þekkir, er frið-
urinn í fangelsunum. Gandhi.
* * *
Kvennaskólakennari: .,Gagn-
sæa kalla menn þá hluti sem
sést í gegnum. Nefndu mér
dæmi, Trína!“ — „Það er t. d.
glerrúða“. — Öldungis rétt, og
þú, Stína, manstu nokkuð?“ —
„Það er — það er t. d. skráar-
gat“.
>'i ❖ 'J{:
EF —
Marie R,úmeníudrotning,
móðir Karols konungs, hefði
orðið Englandsdrotning, ef hún
hefði ekki sagt nei, vordag
nokkurn á eyjunni Wight. Hún
var dóttir hertogans af Edin-
borg, sem var næstelsti sonur
Viktoríu drotningar. Marie var
15 ára, þegar þetta gerðist.
Georg prins, frændi hennar,
sonur prinsins af Wáles, hitti
hana í garðinum, og bað henn-
ar. En Marie hafnaði bónorð-
inu.
* * #
„Ég er þeirrar skoðunar, að
hemaðurinn í Evrópu árið 1944
verði hinn blóðugasti og dýr-
keyptasti, hvað mannslíf snert-
ir, sem við höfum nokkru sinni
háð. Vér verður állir að leggja
oss álla fram til þeirra átáka
og herða upp hugann, svo oss
megi auðnast að sigra“.
Winston Churchill.
iboðið mér allt, sem hugur minn
girnist, sagði Klara. — Manstu
ekki eftir Kant? „Pétri þung-
lynda?“ Manninum með stóra
skeggið og viðamikla tónstaf-
inn? Hann er orðinn æðsti mað-
ur tónlistarháskólans í Berlín,
og hans fyrsta verk þar var að
koma upp kennslu í nútíma-
dansi. Hann hefir 'beðið mig að
annast yfirstiórn þessarar
kennslu. Þetta er stórfenglegt
tækifæri, peningar, skilurðu?
Shani Kern var einnig í Ber-
lín og veitti forstöðu ríkisóper-
unni. Susie, konan hans, var
söngkona við óperuna og gaf
ekki orðið öðrum söngkonum
eftir hvað holdáfar snerti, sagði
Klara mér. Allir virtust. vera
komnir til Berlínar, en eldri
listasetur eins og Munieh,
Dresden og Vínarborg höfðu
dregizt aftur úr. — Hvernig
stendur á, að þau eru öll kom-
in svo vel til vegs nú? spurði
ég Klöru.
— Barnið mitt, röðin er kom-
in að okkur, sagði hún. —
Heimurinn hefir nú loksins náð
okkur. Við erum kynslóðin,
sem mú berum hita og þunga
dagsins.
Ég varð ofurlítið rugluð.
þegar hún hélt áfram að ausa
yfir mig nýjum nöfnum og nýj-
um hugmyndum. Ég var bónda
kona. Eg átti kú og gyltan mín
myndi eignast grís bráðlega.
Max hafði gert merkilega til-
raunir með ræktUn viltra berja.
Þær höfðu tekizt vel, og á kom-
andi sumri myndum við hafa
nóg af stórum, sætum berjum.
En þrátt fyrir þetta virtust um-
ræðurnar við Klöru hafa snert
í mér eitthvað, er lengi hefði
legið í dvala. Hún var að búa
til nýja dansa, og ég bað hana
leyfis að rnega horfa á hana.
— Bíddu þangað til þeir hafa
öðlazt meira form, sagði hún.
— Hvað ætlarðu að kalla
hann? spurði ég hana.
— Pietá, svaraði hún. — Hann
er um konu, sem heldur á dán-
um syni sínum í kjöltu sinni.
Viku síðar kallaði Klara á
mig út í hlöðuna, sem hún not-
aði sem vinnustofu. Hlaðan var
köld og rykfallin og ofan af loft-
inu barst angan af nýslegnu heyi
sem Max hafði iborið þangað inn
til að gefa Amaliu um kvöldið.
Ég horfði á og Klara dansaði.
Þetta var mikilfenglegur dans
og hann orkaði þann veg á okk-
ur, að við urðum sorgmæddar
báðar tvær. Til þess að vega upp
á móti því foreytti hún til og tók
að dansa eins fconar skopstæl-
ingu af gamaldags balletti.
Þetta þótti mér svo gaman, að
ég gat ekki stillt mig um að
skellihlæja að tilburðum henn-
ar. Þegar Klara var farin og
hafði tekið Smánina með sér á-
5S3 NYJA Biú ^£3 GAfiílLA Blð
Söpr Srá. Mm-
sótti mig aftur þunglyndi, því
að Einsiedel var ekki sami stað-
urinn eftir að Klara var komin
svona langt í burtu. Til þess að
hrekja þunglyndið í fourtu. fór
ég að búa tií ofurlitlar myndir
af Klöru. Eina kallaði ég ,Pietá‘
Og aðra Ballerina. Ég sendi
henni þær til Berlínar í afmælis
gjöf. Max átaldi mig fyrir þær,
og Klara lét ekkert uppi um,
hvort henni líkaði betur eða
verr. Ég gleymdi þeim svo.
'Næst kom verðfesting marks
ins. Billjónirnar hurfu úr um-
ferð. Heimurinn komst í samt
iag aftur og aðgætið fólk tók
að horfa fast í skildinginn. Ég
fór aftur að skera út barnið með
tána, og foarnið, sem lá á mag-
anum, en nú urðu engir til að
kaupa þau, og í þessum nýja,
reglusama og staðfesta heimi
þarfnaðist maður peninga. Svo
kom stutt bréf frá Klöru, skrif-
að í flýti og nær óskiljanlegt.
Því fylgdi úrklippa úr dagblaði.
í nokkrar klukkustundir botn-
aði ég ekki rieitt í neinu. Það
var samt svo að sjá, að Klara
hefði komið tréskurðamyndun-
um mínum á einhverja sýningu.
Og í frásögn blaðsins var talað
mjög virðulega um þær, líkt
og þær nálguðust hámark list-
arinnar. Ummælin í greininni
orkuðu þannig á mig, að ég botn
aði hvorki upp né niður í neinu,
en samt sem áður olli þetta mér
þægindakennd. Athugaðu þetta
Marion, stúlkan mín, sagði ég
við sjálfa mig og reyndi að róa
mig. Hér hefir þú verið bak við
fjöllin, lært að mjólka kýr og
foúa til smjör, en þrátt fyrir það
hefir þú haldið í við hinn hluta
hehnsins, hvort sem þú hefix
gert þér það ljóst eða ekki. Lát-
um okkur nú sjá. hvað er það,
sem sagt er.um þig? „Hin við-
kvæma íegurð og sakleysi þess-
ara skurðmynda skipa þeim á
bekk með verkum hinna nafn-
lausu, frumstæðu meistara forn-
aldarinnar. ,Pietá‘ er gagnsýrð
hinni djúpu lífsvizku kaþólsk-
unnar í Bajaralandi, en ,Baller-
ina‘ ber einkenni bitrustu blekk-
ingar. Þetta gerir það að verkum
að næstum ótrúlegt má virð-
ast, að nokkrum listamanni
skuli skapað svo vítt svið við-
fangsefna!“ — Hamingjan
sanna! Nú þarf að fara að gefa
grísunum! Max! Náðu í áfirnar
handa grísunum og kallaðu í
krakkana og segðu þeim að
koma heim. 1
Ofurlitlum steini hafði ver-
ið kastað í hin kyrru vötn lífs
míns. Ég fann gárurnar, sem
hann myndaði. Ofurlitlar loft-
foólur stigu upp á yfirfoorðið og
sprungu. Vatnsflöturinn ókýrrð-
ist örlítið, eri svo lítið. að það
var naumast hægt að veita því
eftirtekt. Ef til vill 'hefði þetta
Rita Ilayworth.
Ginger Rogers.
Henry Fonda.
Charles Laughton.
Paul Robeson.
Sýnd klukkan 9.
SÍÐASTA SINN
GrafiBin lifandi
| (The Man who wouldn’t Die)
Lloyd Nolan
Marjorie Weaver
I-kAnnnn ttv,
(The Bib Store)
\
Söngva- og gamanmvnd
með
The Marx Brothers.
Sýnd klukkan 7 og 9.
HULLABALOO"
gamnm.ynd með
liðið hjá og gleymzt, ef forsæt-
is ráðherrann hefði ekki verið
myrtur.
Forsætisráðherrann hafði ver-
ið kyrrlátur og hlédrægur mað-
■ ur og ekki mikill baráttumað-
ur. Hann var draumlyndur, ef
til vill hugsuður, gefinn fyrir
foækur. Virtur var hann vel af
mörgum en elskaður af fáum.
Þýzk stjórnarvöld í kringum
1920 þörfnaðist ekki baráttu-
manna. Það var þörf á greindum
mönnum, er væri þess megn-
ugir að hreinsá til í öngþveitinu
og ráða fram úr hinum f járhags-
legu vandamálum. Það varð með
einhverjum ráðum að afla fjár
til að greiða stríðsskuldirnar,
hefja uppbyggingu í landinu,
koma í veg fyrir harðvítugar
déilur og átök innan lands og
ráða til lykta magvíslegum
vandamálum. En nú hafði for-
sætisráðherrann verið skotinn í
járnforautarlest í grennd við
Munich. Og þó að hann hefði
aldrei Ibeinlínis haft af vinsæld-
um að segja, þá duldist engum,
að þetta var mikill skaði fyrir
Þýzkaland. Nokkrar handtökur
fóru fram og rannsókn var gerð
m
íMW'
i MEBAL BLAMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
Andartak varð honum um það hugsað, að það væri
merkilegt, að pokadýr skyldi velja sér þessa leið. En sú
hugsun vék brátt aftur úr huga hans. Hann æddi aðeins
áfram, hugsaði um það eitt, að fara sem geystast.
Þá — allt í einu nam hann staðar, og hárin risu á höfði
hans. ,
Hann heyrði brothljóð innan úr skóginum uppi í hlíð-
inni> og óp, óp úr mannsbarka, barst að eyrum hans.
Hann hélt heim á leið utan við sig eftir allt það, sem
fyrir hann hafði borið. Og það var varla, að honum tækist
að lýsa því fyrir félögum sínum, sem fyrir hann hafði borið.
Páll og Wilson litu hvor á annan.
—- Hvað skal nú? spurði Páll, og rödd hans var hás.
— Við verðum að koma til hjálpar, svaraði Wilson.
Hinir litu ráðþrota á hann, en fylgdust með honum, er
hann gekk hröðum skrefum að slysstaðnum. Geltið í Bob
vísaði þeim leið.
Hjálmar gleymdi ótta sínum.
— Það væri efalaust það bezta, að hann hefði látið lífið
við fallið, mælti Wilson á leiðinni. Félagar háns skildu, að
hann átti við hinn ókurma mann. En Páll gat ekki varizt því
að hafa meðaumkun með honum, hver svo sem hann væri.
Loks voru þeir komnir alla leið. Þegar þeir höfðu farið
gegnum runnann, voru þeir staddir á gjárbrúninni. Þeir sáu
5YNDA-
SAGA
DAGUR: „Ég skal stýra bifreið-
inni í kvöld. Þér skuluð hvíla
yður, liðsforingi. Við skulum
líta á kortið enn einu sinni.
Drottinn minn! Við verðum að
minsta kosti að aka í heila
klukkustimd."
STEFFI: „Þér haldið kortinu
öfugu fyrir yður.“
ÐAGUR: „Nú, nú, jæja. Ekki
l'LL EPRIVB TMIS
AFTe^NOOH, LIEUTiN INT,<..
/OU CAN l?esr.... LfeT'S
see themap/