Alþýðublaðið - 01.03.1944, Síða 8

MiSvikudagnr 1. marz 1944.
M>mu«.Awa
TJARNARBIðB
í víkmg.
(Close Quarters)
Ævintýri brezks kafbáts.
Leikið af foringjum og liðs-
mönnum í brezka flotanum
Aukamynd
QRUSTULÝSING
(með íslenzku tali).
Sýnd kl. 5, Ý og 9.
mmaammmmimmmmmmimm
ST Ú D E N T nokkur kom
heim frá háskólanum til for-
eldra sinna. Faðir hans spurði,
hvernig honum hefði tekist
prófið. „Sérlega vel“, svaraði
hann, „já, svo prýðilega', að all-
*r skora á mig að taka það upp
aftur.“
* *
KAFLAR ÚR GÖMLUM PRÉ-
DIKUNUM:
I. „HUGURINN er á reiki, sá
eini þanki fæðir af sér annan,
og sá annar fæðir af sér aðra
nýja, en ég segi: hættu, þú
Tcemst í vandræði, ef þú heldur
lengra áfram.“
II. (ÚR LÍKRÆÐUM). —
JKenniváldið í H ... og kamm-
erráðið í V . . . ., kóngurinn í
Danmörk og páfinn í Róm, ef
þessir fjórir segja nokkuð, þá
svei því; takið þið hann og her-
ið hann út.“ — „Hér ertu þá
kominn, einsýni Éjarni minn.
Þú last mikið og gott með eina
auganu þínu samt, og kastaðir
áldrei skugga á kenniveldið-
þitt.“
# * «?
„f HÁLFA ÖLD hef ég dreift
í kringum mig hugsunum mín-
um í Ijóði, bundnu máli, skáld-
sögum, heimspeki, sorgarleikj-
um og söng. Allt hef ég reynt
við mig, en ég finn, að ég hef
ekld enn sagt þúsundasta hlut-
ann af því, sem í mér býr.“
Victor Hugo.
* * #
„MINN NÆSTI dagur byrj-
ar næsta morgun. Dauðinn er
ekki djúp, sem enginn kemst
yfir, heldur alfaravegur. Að
kvöldi er hliðum hans lokað og
að morgni opnuð á ný, þegar
dagur eilífðarinnar rís.“
Victor Hugo.
í sfraumi ðrlaganna
ið þar í fylgd með leikara, sem
mjög slæmt orð fór af, o,g mér
var sagt, að það hefði verið á
allra vitorði, að hann hefði verið
elskhugi hennar. Það höfðu allir
vitað, nema auðvitað ég. A heim
leiðinni hafði bíllinn þeirra rek-
izt á olíuflutningabíl. Bílstjór-
inn á olíubílnum missti báða
fseturnar. Barn, sem honum var,
lézt. Leikarinn, sem ég sagði þér
frá, slapp þó vel, skaltu vita.
!Það, isem gerði þetta svo viður-
styggilegt, var það, að þau höfðu
bæði verið dauðadrukkinn, þeg-
ar ,'þetta skeði. Þau höfðu unnið
mikið fé í Lagoon. Pyngja Sheilu
hafði hrokkið opin, og hundrað
dollara seðlar voru dreifðir um
allan veginn. Ég hafði gefið
henni pyngjuna í jólagjöf. Yasar
hins drukkna úrþvættis voru
einnig sneisafullir af peningum.
Ég er stoltur á minn hátt Marion
Enginn, sem borið hefir nafnið
Sprague, hefir gefið fólki hið
minnsta tilefni til söguburðar.
Það voru flöskur í bílnum auð-
vitað allar mölbrotnar, pollar af
áfengi á veginum og hundrað
dollara seðlar gegnvotir af blóði
og áfengi. Drottinn minn góði,
ekki veit ég, hvernig ég lifði
þetta af. Frásagnir blaðanna.
Hvemig fólk horfði á mann. Og
drengurinn. Hann er fimmtán
ára gamall. Hverig heldurðu, að
honum hafi verið innanbrjósts,
þegar hann las þessar sögur af
sinni eigin móður í blöðunum?
Ég sendi hann í skóla í Wyom-
ing, eins langt í burtu og hægt
var, en ennþá------
— Ég hefi reynt að þurrka
minningu hennar út úr vitund
minni. Ég hefi sagt við sjálfan
mig, að konan, sem ég dáði, hafi
ekki verið konan, sem ég var
kvæntur. Það þafi bara verið
blekking, aðeins óuppfylltur
draumur og annað ekki. En góð-
ur guð, það er ekki hægt að
þurrka út sextán ár úr lífi sínu.
Ég minnist hennar, éins og hún
var, þegar ég hitti hana fyrst.
Hún var hvítklædd, það var eitt
af þessum hlýjalínum. Engin
kona nálgaðist það meira að vera
engill í mannsmynd. Og hveiti-
brauðdagarnir okkar —og síðar,
þegar drengurinn var fæddur,
þá var hún svo yndisleg og barns
leg. Ég fæ ekki skilið þetta.
Stundum hugsa ég, að ég muni
verða geggjaður. Hvenær breytt
ist hún? Hvenær byrjaði hún að
ljúga og blekkja? Hvers vegna
tók ég ekki eftir neinu? Og í
hverju skjátlaðist mér, Marion,
segðu mér það? Hún var eigin-
kona mín, þrátt fyrir allt. Ég
hlýt að vera ábyrgur fyrir öllu,
sem miður fór með hana, er ekki
svo? Ef ég hefði ekki vanrækt
hana að einhverju leyti —■ hefði
þetta þá komið fyrir? Hún hefði
þá kannske ekki endað með því
að verða lostætt umræðuefni
blaðanna.
Hann rétti óstyrka hönd eftir
flöskunni og helti óblönduðu
wisky í glasið sitt. — Ég verð
alltaf að fá mér í staupinu, áður
en ég fer að sofa, tautaði hann
afsakandi. Svo rétti hann hönd-
ina út frá sér, eins og maður,
sem þreifar fyrir sér í myrkri,
og ég rétti honum mína hönd tií
að halda í. Eg reyndi að leita
fyrir mér að einhverju til að lýsa
upp tilveru hans. Hann var svo
barnslega saklaus, þegar vanda-
mál í samibúð karls og konu
voru annars vegar, að ég vissi
ekki, hvernig hefja skyldi máls
til að hugga hann. Það hafa víst
verið hversdagsleg orð, sem ég
sagði við hann, en þau virtust
hafa góð áhrif á hann. Ef til vill
hefir hann aðeins komið til mín
í leit að hlýju, til þess að fá að
halda í hönd konu, til þess að
heyra rödd konu. Vesalings Jón,
hugsaði ég. Ekki get ég gefið
þér stolt þitt aftur á einni nóttu.
Til þess þarf heila mannsævi.
*
Ég fór til New York snemma
næsta haust eftir að Eichheimer
& Co. höfðu hætt framleiðslu á
ibarnaleikföngum og ég hafði
bætzt við hóp hinna atvinnu-
lausu. Það var mikið öryggis-
leysi í Berlín. Húsið, sem við
bjuggum í, var selt á uppboði
eftir að eigendurnir höfðu dáið
hvor á eftir annan og erfingjarn-
ir höfðu ekki staðið í skilum með
skatta og skyldur af húsinu. Ég
kom húsgögnunum mínum í
geymslu, sagði ungfrú Bieber
ráðskonu upp starfi hennar, kom
drengjunum fyrir hjá Klöru,
seldi bílinn minn gamla og
keypti __ mér farseðil til New
York. Ég hafði mjög lítilfjörlega
afsökun: Það átti að sýna lítið
'úrval af skurðmyndum mínum
í New York. Ég varð að afla mér
ofurlítillar kynningar, sagði ég
við sjálfa mig, og í krafti þess
gæti ég kannske orðið mér úti
um starf. En innst inni fyrir
vissi ég, að ég var að leggja upp
í björgunarleiðangur.
Ég var undrandi, þegar ég'
hitti Jón Sprague. Það var raun-
ar þessi wiskyþefur af honum
frá kvöldinu áður, þegar hann
laut niður til að kyssa mig á
kinnina. En hann var breyttur
maður aftur, beinni, öruggari
og glaðlegri.
— Jón, þú lítur prýðilega út,
sagði ég.
— Þú lítur nú heldur ekki svo
illa út, barn, svaraði hann.
— Hvað hefir þú gert?
— Farið ofurlítið á hestbak.
Þykir þér gaman að koma á hest
bak? r
— Ég hefi aldrei reynt það.
— Gerir ekkert. Við leikum
golf.
BS NYJA BI6 BSS ESSCAMLA Btð BI
Dollaraprinsessan. Kölski í sáinaleil
(Lady in a Janet) James Craig
IRENE DUNNE PATRIC KNOWLES RALPH BELLAMY Anna Sliirley Simone Simon Walter Huston
Sýnd kl 9. Sýnd kl. 7 og 9.
Falsaða líkneskið. (Confessions of Boston Hver er morðinginn!
Blackie) Eddie Bracken.
Spenriandi leynilögreglu- mynd. Betty Jane Rodes.
Chester Morris Jane Preisser.
Harriet Hillard. Bönnuð fyrir böm. Sýning kl. 5 og 7. Sýnd kl. S. Bönnuð bömum innan 12 áraH
Golf! í Berlin var golf aðeins '
leikið af milljónamæringum.
Það var kostnaðarsöm og út-
dráttarsöm íþrótt, sem höfðingj-
ar einir gátu leyft sér að leggja
stund á. Það var ekki fyrir konu
eins og mig, sem vann fyrir sér
sjálf. Mér fannst ég vera eins
og blýklumpur í djúpu vatni í
þessum nýja framandi heimi,
þar sem Jón Sprague var svo
heimavanur. Ég kastaði mér út
í þetta af lífi og sál og engin
stund leið svo, að hún færði mér
j ekki nýjar uppgötvanir, nýja
þekkingu. Ég sagði og gerði alla
þá heimskulegu hluti, sem gert
er, þegar maður verður ástfang-
in í karlmanni eins skyndilega,
ákaflega og ástríðuþrungið eins
og ég varð ástfangin af þessu
landi. Aldrei hafði mig dreymt
um borg jafn fagra og æsandi og
New York var. Ég varpaði Vín-
arborg, Berlín, París og London
til hliðar. Hér var hin nýja feg-
urð, æðarsláttur hins nýja lífs,
hin straumlínulagaða fegurð
míns tíma og minnar kynslóðar.
Hér var dagurinn í dag. Hér var
SVIEÐAL BLAMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
laus, því að þegar foringiim gaf merki, námu villimennirnir
allir staðar, og í næstu andrá dundu kastspjótin á berginu.
Nokkur þeirra hæfðu þó hellismunann, en þó var hættan á
því, að þeir félagar yrðu hæfðir, hverfandi.
Þegar þeir félagar skyggnast aftur út yfir sléttuna, hafa
blökkumennirnir dreifzt í allar áttir og leitað skjóls bak við
tré og runna.
Aðeins ein ör þaut af streng. Það var Kaliano, sem þar
var að verki. En þess var þó engin vo.n, að slíkt myndi bera
hinn minnsta árangur á svona löngu færi. Örin féll eigi langt
frá berginu, og einn villimannanna kom fram úr fylgsni sínu
og sótti hana í rólegheitum. Þegar svo önnur ör féll ör-
skammt frá hinni fyrri, var því aðeins svarað með hæðnis-
hlátri.
Kaliano hafði fullyrt, að skotvopn væru villimönnum
þessum óþekkt fyrirbæri. Englendingurinn hafði því gert sér
í hugarlund, að svo kynni að fara, að þeir flýðu skelfdir
brott, þegar örvarnar kæmu til sögu, Nú duldist honum ekki,
að sú von hafði alls kostar brugðizt.
Brátt geystist hópurinn fram til nýrrar atlögu.
Nú eru vinir vorir betur viðbúnir en í hið fyrra sinnið.
Á sama augabragði og villimennirnir nema staðar til þess að
kasta spjótum sínum, er fjórum bogum beint gegn hinum
fremstu þeirra, og f jórar örvar þjóta af streng áður en villi-
’XP' íeatvres:
5-HliT UP/ PLE55
ANP COME AL0N6/
f NO GUESTI0N5/ r
50Rpy TO upset you,
5C0RC-H/ l'LL EXPLAIN
-AS WE 60! -HUPRy/ te
INTO THE A/AEULANCE
ANP PDNTTPýANy J:
-r TPICKS/ ,---. ýS
WAITA
MINUTE;
WHAT..?
SET UPANP '
6ET PRESSEP/
M QUICKj yrA
ÖRN er vakinn upp um miðja
nótt í sjúkrahúsinu. Tveir
menn standa yfir honum. —
Annair þeirra segir skipandi
röddu: „Farið fram úr og klæð
ið yður. — Fljótir!“
ÖRIN (ríkur upp með andfæl-
um o.g skilur ekki hvað á seiði
er): „Bíðið augnablik, herrar
mínir. Hvað á þetta eiginlega
að þýða?“
SÁ, SEM stendur við fótagafl-
inn miðar skammbyssu á Öm
og segir: „Haldið yður saman.
Klæðið yður og komið svo með
okkur! Engar spurningar!“
ÞEIR fara með öm í bifreið,
sem bíður fyrir utan sjúkra-
húsið.
EN Þ9GAR örn er að setjast í
bifreiðina sér hann að þar «r
og annar farþegi, sem hann
gleðst yfir að hitta, Steffi!“
STEFFI: „Mér þykir leitt að
þurfa að fara svona að, örn
minn. Ég skal skýra þetta fyr-
ir yður á leiðinni. Flýtið yður!