Alþýðublaðið - 05.04.1944, Blaðsíða 8

m

Miðvikadagnr 5. aprO 1944*
í straioi öriaganna
BB FJARNARBI6SB
IReykerling
(The Old Maid)
Krííandi mynd eftir frægri
skáldsögu
Bette Davis
Mariam Hopkins
George Brent
Sýnd kl. 7 og 9.
Flotinn í höfn.
Dorothy Lomour
Sýnd kl. 5.
VILDI SJÁ LAXINN
Fyrir mörgum árum var, hér
á landi enskur laxveiSimaðwr
við veiðar og hajði íslenzkan
túlk sér til aðstoðar. Einn góð-
an veðurdag veiddi veiðimaður-
inn 18 punda lax og var mjög
hrijinn aj veiðinni. Skömmu
síðar segir hann við túlkinn:
Hraustlega væri það gert aj
manni að éta allan laxinn í
einni máltíð.“
Túlkurinn sagðist þekkja
mann, sem hann treysti til þess
og varð það að samkomulagi
milli Englendingsins og túlks-
ins, að matgoggnum skyldi
greidd álitleg jjárhæð, ej hann
æti laxinn í einni máltíð.
Fór nú túlkurinn og jann mat-
hákinn og tókust samningar
með þeim um laxátið.
Nú kom mathákurinn til
veiðimanns og var laxinn bor-
inn jyrir hann, en soðinn í alls
konar sósum og því illþekkjan-
legur. Þegar mathákurinn er að
enda við síðustu jarðneskar
leijar laxins, strýkur hhnn þétt
um kviðinn og hvíslar að túlkn-
um:
„Nú þætti mér vænt um ej
laxinn jæri að koma.“
• * *
„ALLT SKRIFAГ
JÓN JÓNSSON hejur lengi
verið búsettur í þorpi úti á
landi. í jlestu er hann jyrir-
myndarmaður, en þó jremur
seinn að greiða reikninga sína.
Vinur hans spurði hann ný-
lega, er hann var hér á jerð,
hvort honum blöskraði ekki
dýrtíðin.
„Ó, jæja“, segir Jón, „það er
nú lítil dýrtíð úti á landi; þar
jær maður jlestar nauðsynjar
skrijaðar.“
sat Hellmuth hljóður. Ég tæmdi
staupið mitt og mig logsveið í
hálsinn. En ég hafði drukkið
iþetta aðeins til að geðjast Hell-
rnuth. Maður gerir marga
heimskuna, þegar maður er að
leita á náðir annarra. Ég saup
á vatni og tók annan vindling.
Hellmuth kveikti í honum fyrir
mig. Hann var ekkert nema
kurteisin og hæverskan.
—• Sjáðu nú til, María frænka
sagði hann, þegar hann hafði
hugleitt málið. — Þú sagðir að
Mikael væri í vandræðum. En
ef ég hefi skilið þig rétt, þá 'hef-
ir ekkert komið fyrir hann.
Hann hefir ekki einu sinni orð-
ið fyrir óþægilegu viðmóti hjá
nokkrum manni. Hann er frjáls
að því að gera hvað sem hon-
um sýnist og fara hvert sem
hann kann að óska. ! hvaða
vandræðum er hann?
— En, Hellmuth, þú þekkir
Mikael. Hann tekur sér hálfu
nær, að vihur hans skuli verða
að líða hans vegna, heldur en þó
að hann hefði sjálfur verið sett-
ur í fangelsi og orðið fyrir
hverskyns hnjaski. Þú hlýtur að
skilja, hversu þungbært þetta
hlýtur að vera fyrir báða ungl-
ingana.
— Já, ég geri ráð fyrir, að
það sé slæmt. En sennilega verð
ur þessi reynsla holl fyrir skap-
gerð hans. Mig minnir, að Mika-
el væri dálítið fljótráður og
staðfestulítill. Þetta verður hon-
um kannske holl áminning. Já,
ég er sannfærður um, að það
verður það, sagði Hellmuth.
Hann virti fyrir sér reykjar-
hringina, sem hann blés upp í
loftið, og það kom ofurlítill á-
nægjusvipur á andlitið. — Þú
manst, hvað kom fyrir Friðrik
mikla, sagði hann. — Faðir hans
lét hann horfa á aftöku Katte
lautenants til þess að refsa hon-
um og til þess að gera mahn
úr honum. Grimmúðugt?
Kannske. En mjög áhrifamikið,
það verðurðu að viðurkenna.
— En, Hellmuth — Mikael
verður ekki prússneskur kon-
ungur, sagði ég, hálfrugluð yfir
hinum Ijósu rökum, sem nið-
urstaða Hellmuth byggðist á. —
Hann þarfnast ekki svona á-
'hrifamikilla uppeldisaðferða.
Hann er heldur ekki Friðrik.
Þess vegna er hann ekki verður
þess, . að vini hans sé fórnað.
Gleymdu Mikael augnablik.
Minnstu Hans Streit. Hann er
algerlega saklaus. Hann er eins
góður, ungur þýzkur hermaður
og þú getur framast vænzt. Og
móðir hans og systir — það er
óhugsandi að valda þeim öll-
um slíku böli, aðeins af því að
flónið hann Mikael var að gera
að gamni sínu.
Hvernig getur þú sagt, að
þessi — hvað hét hann? —
Hans Streit sé saklaus? Hvern-
ig getur þú sagt um slíka hluti,
María frænka? Þú getur verið
þess fullviss, að sekt hans verð-
ur sannprófuð og mál hans
hans þrautkannað, áður en hon-
um verður vikið úr hernum.
Ég fellst algerlega. á rök ýfir-
iboðara hans. Hann kann að vera
afbragðs piltur, en hegðun hans
gerir hann óverðugan þess að
bera einkennisbúning liðsfor-
ingja.
— Vegna þessa hlægilega
auglýsingaspjalds? Afsakaðu
mig, Hellmuth, en þetta er ó-
heilbrigt. Það er eins og þessar
sýktu stúlkur, sem skila sýk-
ingunni í arf til barna sinna.
Þetta er ekki heilbrigt; það er
einskonar trú á tófragripi.
— Vissulega er auglýsinga-
spjaldið aðeins tákn, sagði
Hellmuth. Merkið þannað' er
aðeins tákn. Sama máli gegnir
um krossinn. Sömule.iðis haka-
kossinn. Sömuieiðis kórónuna,
sem gerir mann að konungi, og
fánann, sem leiðir hersveitirn-
ar út í orrustu og til sigurs. Það
er hægt að segja, að krossinn sé
aðeins spýta, fáninn aðeins mis-
lit dula. Sumir hlutir eru svo
mikilvægir, að það er '.ðeins
hægt að sýna þá sem tákn. Það
táknar þann .mikla mátt, sem
fólkið skynjar að baki tákns-
ins. Það er það, sem gefur haka
krossinum mátt til að leggja
undir sig heiminn. Skilurðu við
hvað ég á?
— Já — að nokkru leyti,
sagði ég hikandi. Hellmuth
hreyfði höndina og þjónn nálg-
aðist okkur einhvers staðar frá
og fyllti glas hans aftur. Hann
dreypti á því með lokuðum
augum.
— Merkið ,foannað‘ er tákn
laga og reglu, hélt Hellmuth
áfram. — Að virða það er tákn
hlýðni. Hlýðni er fyrsta skylda
sérhvers hermanns. Hvernig
getur nokkur liðsforingi vænzt
hlýðni, ef hann hefir ekki
sjálfur lært að hlýða? Manstu
eftir Friðrik von Homberg í
leikriti Kleist? Hann vann or-
ustu með þyí að óhlýðnast skip-
un, en var dæmdur til dauða
fyrir það. Þetta var rétt fyrir
þrjú hundruð árum síðan og
það er rétt enn í dag. Þú segir,
að Streit hafi drukkið of mikið
og ekki vitað, hvað hann gerði.
Það er sönnun þess, að hann
yrði slæmur hermaður. Hermað
ur verður að hafa vald á sér,
drukkinn eða ódrukkinn, heill
eða særður, í orustu, í hættu, á
dauðastundinni. Það er stórum
foetra, að honum skjátlaðist á
dansgólfinu, heldur en ef svo
hefði borið til í herbúðunum, á
æfingu eða í orustu. Ég held, að
þið séuð orðin veiklynd í
Ameríku, Maria frænka, ann-
ars myndi þér vera þetta jafn
Ijóst og mér. Kurt frændi var
liðsforingi, góður liðsforingi, og
B5 nyja BlO S
„Gög og Gokke"
og galdrakarlinn
(,,A Hunting we will Go“
FjÖrug mynd og spennandi
Stan Laurel,
Oliver Hardy og
töframaðurinn Dante
Sýnd k. 3, 5, 7 og 9,
þú varst fullkomin hermanns-
kona.
Það var skrýtið, að ég varð
að hugsa mig um augnablik, áð-
ur en ég áttaði mig á því, að
Kurt frændi var sami maður
og Tillmann kapteinn, eiginmað
ur minn. Já, ef til vill hefði ég
orðið ágæt prússnesk hermanns
kona, en ég hafði farið þaðan og
það hafði leitg|ð til baka til
liðins tíma. Mér var ómögulegt
að tala þessa nazistamállýzku,
sem 'Hellmuth talaði, og tilvitn-
anir hans í prússneska sögu og
foókmenntir tóku allan vind úr
SS GAMLA BIO B'
Engin sýning
fyrr en á annan
í páskum.
seglunum hjá naér. Hann leit
á armbandsúrið.
— Alveg rétt, Hellmuth,
sagði ég í skyndi. — Ég skil öll
rök þín. En mundir þú ekki
vilja sjá svo til, mín vegna og
vegna Mikaels, að í þetta skipti
verði gerð undantekning?
— Það ekki um neinar und-
antekningar að ræða, sagði
hann. — Það ekkert rúm fyrir
undanteíkningar og misheppn-
aða einstaklinga í sterku ríki,
Þó að þessi maður sé ekki gerð-
ur úr nægilega góðum efnivið,
til þess að hann geti orðið liðs-
»
MEÐAL BLÁMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
þau áhrif, að fylgdarlið hans tekur sér hina fyrri stöðu sína'.
Þessi furðulega fylking heldur svo brott sömu leið og
hún kom með söng og háreysti. Samastaður hennar er all-
langt í burtu, inni í skóginum.
Vinir vorir standa eftir og vita vart sitt rjúkandi ráð af
undrun. Það er ekki fyrr en síðustu tónarnir eru hljóðnaðir
í fjarska, að Wilson snýr sér að Kaliano, þrífur hönd hans
og þrýstir hana innilega.
— Þakka þér fyrir! segir hann.
Páll og Hjálmar gera slíkt hið sama, en Kaliano lítur
undrandi af einum þeirra á annan.
— Þakkið heldur hinum volduga föður á himnum, verð-
ur honum að orði.
XIII,'
Þess var skammt að bíða, að ungi höfðinginn heimsækti
þá félaga og biði þeim til dvalar meðal fólks síns. Þeir
höfnuðu þó því boði hans, enda höfðu þeir allt annað í huga
en setjast að á þessum slóðum.
Þeir höfðu sem sé sannfærzt um það, að timburflekinn
myndi ekki koma þeim í þær þarfir, sem þeir höfðu til
ætlazt, vegna mótstraumsins, er ávallt hélzt samur og jafn.
Þeir höfðu því ákveðið að halda för sinni áfram landleiðis.
Kaliano hafði látið svo um mælt, þegar hann kom
ásamt blökkumönnunum, að hann hefði margt að segja fé-
lögum sínum og kveðið þannig að orði, að blökkumennirnir
TRAN5PORT 25977/ CIRCLE ■£
FIELD TWICE/COAAEIN ON ARMY
NINE/
EA5Y ON THE LANDlNO,
JOE... 'MEAABER OUR
—T vCARGO"/ ---------
TC TO 2319/ TRAFFIC
CLEAR ON ARAAV 5EVEN/
WIND VELOCITV FOLLOWS.
KKDWI KNOW HOW A
HOAAIN6 PIGEON MU5T
>---1 EEEL/ tonsssí
AP Faotures
ÖRN: „Þarna er önnur vél!“
FLUGFORINGINN: „Nú veit
Á FLU GSTÖÐINNI: „Halló!
Halló! Undirbúið lendingu á
FLUGVÉLARNAR KALLA:
„Við svífum tvisvar yfir
fara varlega Jói. — Við meg-
um ekki gleyma farþegunum
ég hvernig nýorðnum pabba
braut 7. Vindstaða kemur völlinn. — Nú skulum við
ökkar.“
Iíður.“
seinna.