Alþýðublaðið - 12.04.1944, Blaðsíða 8

Miðvikudagor 12. apríl 1944.
TiARNARBlO&S
Þokkaleg þrenning
(Tre glada tokar)
Bráðskemmtileg sænsk
gamanmynd.
Elof Anrle
Nils Proppe
John Botvid
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
„VERKIN TALA“
SIGVALDI hét maður, raup-
samur og ýkinn. Einu sinni
sagði hann kunningja sínum
þessa söau:
„Það var fyrir mörgum árum,
þegar ég var í siglingum, þá
sigldi með mér kolamokari,
Jensen að nafni. Hann átti konu
og þrjú hörn í Kaupmannahöfn.
Þessi Jensen var svo mikill
sóði, að hann þvoði sér aldrei
þau tvö ár, sem við sigldum
saman, enda sá ég aldrei hvít-
an hlett á hans líkama. Oft
benta ég honum á, hve alvar-
legar afleiðingar þessi sóða-
skapur kynni að hafa, en það
var eins og að klappa á stein-
inn, hann lét sig það engu
skipta. Loksins fékk ég sönn-
un fyrir mínu máli, þegar við
komum til Kaupmannahafnar.
Jensen hauð mér heim til sín
og sýndi mér konuna sína, Ijósa
á hár og hörund, sem engil, en
hömin öll svört, já/, hreinrækt-
aður blökkulýður.“
* * *
BLÖSKRAÐI EKKI ALLT
KUNNINGJARNIR A og B,
komu saman í „veitingasjoppu“
og báðu um kaffisopa. Þegar
frammistöðustúlkan hafði fært
þeim kaffið, segir A:
„Andskoti er að sjá hvað
stúlkan er sóðaleg, sumar
neglurnar litaðar rauðar, hrún-
ar og bleikar, en hinar ólitaðar
með sogarrendur.“
„O, sei, sei, þetta er nú ekki
mikið,“ segir B. „Ég kom hér í
haust, og þá voru hendurnar á
þessari stúlku svo skítugar, að
ég sá ekki neglurnar.“
* * *
HROKINN er heimsþekkt
vörumerki heimskunnar.
(Dr. X).
Ég býst við, að iþað hafi verið
hréf Pimpernel, sem fyrst rifj-
aði það upp fyrir mér, að dr.
Sússkind var í Bergheim. Skrif-
ari hótelsins afhenti mér það
með virðulegri hneigingu,, því
að Bergheim-Zuche skjaldar-
merkið var á bláu umslaginu.
— Kæra 'Marion, skrifaði
stórhertogafrúin. — Ég veit
ekki, hvort þú manst ennþá
eftir mér. Ég frétti hjá Klöru
Balbi, að þú værir í Heidelberg,
og ég hefði gam'an af að sjá þig
aftur. Til allrar óhamingju er
ég örkumlamanneskja í hjóla-
stól eins og sakir standa. Þú
hefir ef til vill lesið í blöðunum
um flugvélarslysið, þegar ég
slasaðist og eldri sonur minn
fórst. Þetta er þungbært fyrir
okkur, gamlar manneskjur, en
ég er hætt að spyrja hvers
vegna og treysti því, að þetta
hafi verið vilji drotftins.
Ég skrifa þér þetta bréf vegna
yngri sonar míns, sem er á-
gætur verkfræðingur og er nú
að svipast um eftir starfa í
Bandaríkjunum. Hann hefir lok-
ið námi frá tekniska háskólan-
um í Kalifomíu og hlotið
verklega æfingu í verksmiðjum
Ford í Detroit. Myndir þú vilja
leggja gott til með honum við
manninn þinn, sem mér skilst,
að sé áhrifamaður? Má sonur
minn leita á fund hans og vænta
áheyrnar hjá honum? Ef þú
verður ófarin, þegar dr. Súss-
kind leyfir mér að taka á móti
gestum, vonast ég eftir að þú
komir og spjallir um gamla daga
við vinkonu þína.
Eleonore Bergheim — Zuche
(Pimpernel)
— P. S. — Stórhertoganum
líður vel, og hann biður mig að
bera þér beztu kveðjur sínar.
Daufan ilm lagði af pappím-
um, sem var skreyttur hinu
gagnslausa skjaldarmerki, ilm
fortíðarinnar og liðinnar æsku.
— Við skulum fara þangað,
sagði ég við Mikael. — Við skul-
uim skreppa til Bergheim eirrn
dag eða svo. Við höfum gott af
því, og mig langar til að sjá
gamla vini mína.
Ég skrifaði dr. Sússkind miða,
því að ég gerði mér vonir um,
að óveðursskýin, sem söfnuðust
saman umhverfis okkur, myndu
dreifast, ef ég ræddi við gömlu
konuna. Við leigðum okkur vagn
og ókum nokkurra klukku-
stunda vegalengd eftir nýja
þjóðveginum, sem menn voru
stoltir af. Við ókum yfir hæð-
irnar, fram hjá syfjulegum þorp
um og yfir brúna á Rín, og ég
svipaðist eftir endurspeglun
dómkirkjunnar á vetrarlegu yf-
irborði vatnsins. Aðeins einn
skrælnaður blómsveipur lá við
fætur samkti Francis. Þráfald-
lega höfðu draumar mínir flutt
mig aftur til Bergheim. Mynd
borgarinnar, eins og hún birtist
í draumum mínum, hafði nálg-
azt meðvitund mína, en mynd-
in af borg veruleikans þukazt
þaðan. Ég þekki mig því ekki
í borginni. Árangurslaust leit-
aði ég að styttunni af Hugo hin-
um góða í rómverska búningn-
nm og Nýju höllimii. Ég fann
hvorugt. Göturnar höfðu verið
skýrðar nýjum nöfnum, nazist-
unum að skapi. Þar sem Nýja
höllin hafði áður staðið, stóð
nú önnur bygging, áþekk banka
byggingu í ICansas. Eg gerði ráð
fyrir, að hún væri aðseturstað-
ur yfirvaldanna á staðnum.
Dr. Sússkind átti von á okk-
ur. Hún hafði þó að minnsta
kosti ekki ibreytzt verulega. Áð-
ur hafði hún verið hörð og þurr
eins og smásteinn, og smástein-
ar breytast ekki mikið. —1 Góð-
an dag, Marion, sagði hún, eins
og við hefðum skilið daginn áð-
ur. — Svo ajð þetta er ameríska
framleiðslan, sem þú hefir á-
hyggjur út af? sagði hún og leit
snöggt á Mikael og sló á öxl
hans. — Hvað er að, ungi mað-
ur? sagði hún. —• Af útlitinu
mætti ráða, að þú lifðir heldur
hratt. Jæja, Marion, þætti þér
ekki gaman að sjá sjúkrahúsið
okkar? Við höfum fengið mikið
iaf nýjum og góðum tækjum.
Nú erum við laus við alla hneisu
og óskilgetin börn! Þetta var
hörmulegt með son stórhertoga-
frúarinnar, en það er þó betra
að fara svona en tærast upp af
innvortis meinsemdum. Það
sagði ég henni líkft, og hún tek-
ur tþessu mjög skynsamlega.
— Og nú skulum við fá okk-
ur kaffibolla — reglulegt kaffi,
Marion. Það lýsir kannske lít-
illi föðurlandsást að drekka það
jafn sterkt og ég geri, en það
er það eina, sem gömul kona
eins og ég get gert til viðhalds
sál og líkama. Og svo lítum við
á þennan unga karlmann.
— Svo að þú hefir tælt mig
hingað til læknisrannsóknar,
hvíslaði Mikael að mér, þegar
við fylgdumst á eftir henni inn
í dagstofu hennar. Þar var kalt.
— Þegar blóðþrýstingurinn er
yfir 200 þarf maður ekki mikinn
stofuhita, sagði gamla konan.
í stofunni var megn sótthreins-
unarlykt og angan af gólfvaxi.
Kaffið var sterkt, en einnig það
hafði keim af sótthrein&unarefni
Mynd Foringjans horfi á það
með stakri vanþóknun, hvað
við eyddum mörgum dýrmætum
kaffibaunum.
Það fór vel á með Mikael og
gamla karlmannahataranum. Að
skammri stund liðinni voru þau
niðursokkin í eitthvað læknátal,
og ég var alveg utan gátta.
— Groonemann er mikill skurð
læknir, heyrði ég hana segja. —
NVJA bio
Vordagar við
jSpringtime in the Rockies)
Dans og söngvamynd í eðli-
legum litum.
Aðalhlutverk:
Betty Grable
John Payne
Carmen Miaranda
Cesar Romero
Harry James og
hljómsveit hans.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
GAMLA BIO
BAMBI
Litskreytt teiknimynd gerð
af snillingnum
WALT DISNET
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Bamasýning kl. 3.
Aðgöngumiðar að barnasýn-
Lngunni seldir kl. 11—12, að
áinum sýningunum frá kl. 1
Ekki svarað í síma fyr en
kl. 1.
Ef þú kemst í kennslu hjá Groo
nemann, ungi maður, þá er vel
fyrir þér séð. Svo kom skýrsla
Mikaels um eitthvað, sem þeir
hefðu gert og ég botnaði ekki
neitt í neinu en horfði bara á
gömlu trén í garðinum fyrir ut-
an. Ef maður sér ekki ungt tré
í tuttugu ár, hefir mikil breyt-
ing átt sér stað. En gömul tré
breytast ekki. — Þá er bezt að
líta á þig, sagði dr. Sússkind og
leit óvingjarnlega til mín, þeg-
ar ég læddist á eftir þeim inn
í lækningastofuna. En ég hafði
kökk í hálsinum og fannst ó-
þægilegt að vera skilin ein eftir.
Ég hafði orðið að bíða svo mikið
undanfarnar vikur.
Mikael var þessu kunnugur
og tók þegar að afklæðast, áður
en tilmælum um það var beint
til hans. — Vel byggður, sagði
dr. Sússkínd og kinkaði kolli til
mín. — Heldur magur að vísu,
en vel byggður. Mikael dró
djúpt andann, hélt niðri í sér
andanum, beygði höfuðið, kross-
lagði hendurnar og gerði hitt og
þetta meðan dr. Sússkind hlust-
aði hann mjög nákvæmlega.
— Nei, það er ekkert að hon-
um, sagði hún að lokum. —
Hann er ofurlítið slappur, það
er allt og sumt. Lungun eru á-
gæt eftir því sem ég get bezt
séð. En ef iþú vilt vera alveg
viss í. þinni sök, þá geturðu lát-
ið taka nokkra X-geisla af hon-
um í Heidelberg. Mér gezt ekki
að því, þegar fólk hefir hita, án
þess að hægt sé að finna orsakir
þess. Það er þá venjulega fal-
in meinsemd einhvérs staðar.
MEÐAL BLÁMANNA
EFTIR PEDERSEN-SEJERBO
Fyrst og fremst varð þó að tryggja það, að þá myndi
hvorki skorta mat jié drykk.
Það var nokkurt vandamál, hvað gera átti við Bob.
En Hjálmar lýsti því yfir, að hann gæti auðveldlega borið
eins mikið og hinir, og þar sem Wilson og Páll aumkuðust
yfir dýrið, urðu þeir ásáttir um að skipta niður á sig
skerfi þeim, sem hundinum var ætlaður.
Dagur var liðinn að hádegi. Sólin stóð hátt á himni
og hellti brennheitum geislum sínum yfir hauður og haf.
Niðandi lækur rann gegnum grasið út til hafsins. Hann
hraðaði för sinni í pngæðislegum gáska óleiðis til hafs-
ins, þar sem hann var dæmdur til dauða í Jiinum söltu
bárum.
Pokadýr og aðrar skepnur sléttunnar stimpuðust á í
gáska, að sumu leyti var hér um leik að ræða, en að sumu
leyti bardaga. Apar og páfagaukar gáfu hin óhugnanleg-
ustu hljóð frá ser.
í forsælu af litlum lundi höfðu sex menn komið sér
þægilega fyrir. Þrír þessara manna voru hvítir, en þrír
blakkir. Þetta voru vinir vorir, þeir Wilson, Páll, Hjálm-
ar, Kaliano og tveir Talvoar. Bob lá þar í grásinu og hálf-
mókti.
BEV/ THEY REALLY MI55ED U5
LOOK AT THE RECEPTION THAT’S
YNDA
8 AG A
FLUGSTJÓRINN: „Já, ég held
bara að það sé satt að þeir hafi
saknað okkar. Það er bara heil
nefnd — og meira til, sem kem-
ur til að fagna okkur.
FLUGVÉLASTARFSMAÐUR:
(sá eini sem kemur, en hinir
streyma fram hjá þeim að hinni
vélinni) ,/Halló!“'