Alþýðublaðið - 11.06.1944, Síða 4

Sunnudagur 11. júní 1944
ALÞTOUBUAÐIP
GEE.MILLY, ITAIN’T V YEAH/WECAN
RIGHT/IMEANTHE5E FIGHT T00v
BRAVE GUY5 5TAYIN& J MAYBENOT WITH
HERETOFI&HTAND / GUN5...BUT WE
5ENDING U5 OFF \ CAN 5IM& AND
LIKE A BUNCH OF I DANCE, AND KEEP
HELPLE55 FEMME5.' / THE BOY’5 MORALE
—. r— , \ UP/ OH WELL...
IUNDER5TAND, MAJOR/ BUT DON’T |g|
WORRY ABOUT THESE KIDS,,, I’VE |J|
5EENTHEM PERFORM FORTHE Jp
B0Y5 UNDER FIEE...THEY’VE $OT
PLENTY OF WHAT IT TAKES/ T-"'
COMING IN AT THI5 LEVEL WE 5HALL
BE UPON THEM ANDAWAY BEFORE THEY 't2
CAN DEPRE55 THEIR HEAVY ANTI-AIRCRAFT
TO OUR LEVEL/ WE MU5T 5MA5H THAT j
AIRFIELD/
Errol Flynn
Ann Sheridan
Walter Huston
Nancy oleman
Bönnuð börnum innan 16 ára
Sýning kl. 4, 6,30 og 9
Sala aðgöngum. hefst kl. 11
MOGUNN EINN sagði frúin
við mann sinn:
„Þú talaðir upp úr svefnin-
um í nótt. Mér þætti fróðlegt
að vita, hvaða Lotta það hefur
verið, sem þú varst alltaf að
stagast á.“
„Nú, það hefur verið hross-
ið, sem ég veðjaði á inn við Ár
á hvítasunnunni.“
Skömmu seinna skrapp mað-
urin norður, og þegar hann
kom heim aftur, spurði hann,
hvort nokkur bréf hefðu komið.
„Já“, anzaði konan, fokvond,
ófétis merin hefur skrifað þér
tvö bréf.“
* * * *
TVEJR DRUKKNIR MENN
sváfu í lystigarði erlendis. Allt
í einu vaknar annar og spyr:
„Hvað er framorðið?“
„Það er kominn mánudagur,“
*segir hinn.
„Þá á ég — hikk — hi — að
stíga út úrsporvagninum hérna.“
$ $ $
ÞEGAR HJÓNIN höfðu verið
viku í sumarleyfi uppi í sveit,
sagði maðurinn:
„Nú man ég allt í einu, að
ég gleymdi að skrúfa fyrir gasið
í eldhúsinu.“
„Vertu rólegur,“ anz.aði kon-
an. „Það er engin hætta á
ferðum, því að ég gleymdi að
skrúfa fyrir kranann í baðher-
berginu.“
gjarnlega og lét sem sér (hefði
skjétlazt. „Ég hélt iþað endi-
lega.“
Hann var farandsali fyrir vetfn
aðarvöruverzlun — einn af
þeim sem á „slang“ máli þeirra
tiíma voru kallaðiir „drummers“.
En annað nafn áitti máske enn
Ibetur við hann, sem var orðið
algengt meðall! Aimeráíkumanna
um 1680 og átti að tákna þann,
sem með klæðaiburði sínum eða
látlbragði leitast við að vekja að
dáun ihjá áhrifagjörnum ungum
stúlkum — „masher“ er það
» kallað. Hann vax í ibmnurn köfl-
| óttum ullarfötum, sem þá voru
fláltíð, en hatfa síðar orðið algeng
meðal verzlunarfótLks. Yestið var
mjög flegið og tfyrir innan það
kam í Ijós hvítt stífað skyrtu-
forjóst með irauðum .röndum.
Framundan jakkaermunum
komu ermalíningar úr sama efni
og í þeim voru stórir gylltir
ermahnappar með gulum agat-
steinum. Hann hafði allmarga
hringa — meðal þeirra hinn
þunga, ómissandi signetshring
-— og á vesti hans dinglaði snot-
ur úrfesti úr gul'li með leyni-
merkjum Elgsdýraklúfofosins.
Fötin voru aðskorin, og auk
þess var hgnn í brúnum vel
fourstuðum skóm með þykkum
sólum, og 'svo var auð^itað grái
hatturinn. Fiestum hefði fund-
izt hann geðugur, en hvað sem
annaris var um hann að segja,
þá gat ekki hjó því farið, að
hann hefði djúp áhrif á Carrie
við fyrstu sýn.
Leyfið mér að lýsa nánar að-
aleinkennum ó aðfer^um og
framkomu þessarar manntegund
ar. Fötin voru auðvitað hið allra
mikilvægasta, því að án þeirra
var hann ekki neitt. Hann hafði
sterka skapgerð og var hneigð-
ur til ásta. Hugur hans var laus
við alla íhugun á vandamálum
heimsins, 'hann var ekki foein-
línis knúinn áfram af græðgi
heldur af óseðjandi ást á margvís
legum nautnum. Aðferðir hans
voru blátt ófram. Fyrst og
fremst var hann djarfur gagn-
vart konum, enda var hann full
ur af þrá og aðdáun á hinu veik
ara kyni. Ef hann mætiti ungri
stúlku, þó nálgaðist hann hana
með alúðlegum kunnugleik, en
það var alltaf eitthvað afsak-
andi í fari hans, svo að yfirleitt
var honum vel tekið. Ef hún
sýndi hina minnstu tiJhneigingu
til daðurs, var hún ekki strax
laus við hann, og ef hann fann
á foenni, að hún vildi eittfovað
með hann hafa, þá fór hann að
kalla hana skiírnarnafninu. Þeg-
ar hann kom inn í verzlun, þá
halJaði hann sér kumpáníega
fram á búðarfoorðið og spurði
nokkurra spurninga. Annars
staðar t. d. tf Jestinni eða í bið-
söium fór hann hægar af stað.
Ef hann rak sig þar á könu, sem
virtist ekki vera með öllu ómæt
tækileg, var hann eins og á hjól
um — sló hina venjulegu gull-
hamra, fylgdi henni að foezta
vegninum, foar farangur hennar
Og ef það tókst ekki, þá settist
hann í námunda við hana í
þeirri von að geta daðrað við
hana á leiðinni Hann sótti púða,
foækur, fótaskemii dró glugga-
tjöidin fyrir, allt þetta gat hann
gert með prýði. Og ef hann fór
ekki út úr Jestinni, þegar hún
var kominn á ákvörðunarstað-
inn, og hjálpaði henni með far-
angurinn, þá var það vegna þess,
að hann áleit, að sér hefði alger-
lega misheppnazt.
Einhver kona ætti einhvern
tiíma að skrifa foók um heimspeki
klæðafourðarins. Það skiptir
engu máli, hve ung hún er, því
að þá heimspeki skilur hún út
í yztu æsar. Það er ótrúlega
Ht.il lína í klæðafourði manns-
inis, sem greinir á milJi þeirra,
sem eru þess verðir, að á þá
sé li'tið og foeirrr., scm eru það
eKki. Þiegar einhver maður hef-
ir farið niður fyrir þessa línu,
virðir hún bann ekki viðlits.
En klæðnaður manns get.ur líka
verið svo lan,gt fyrir ofan þessa
Jínu, að hún. fari að athuga sinn
eigin foúning. Þannig var það
einmitt með mannin sem stóð
hjá Carrie. Hún fann misrnun-
inn á þeim. Einfaldi, folái úti-
kjóllinn hennar með svörtu
foryddingunum varð nú svo
tötralegur. Hún tfann, hversu
slitnir skórnir hennar voru.
ySjáum nú til,“ hélt hann á-
fram. „Ég þekki þó nokkra í
bænum, sem þér kómið úr, Morg
enroth fatasala og Gifoson vefn-
aðarvörukaupmann.“
„Er það virkilega?“ greip hún
fram í fyrir honum og mundi
eftir öllum þeim skýjaborgum,
sem hún hafði foyggt fyrir fram-
an sýningargluggana hjá Morg-
enrotfo og Gifoson.
Loksins hatfði hann fundið
eitthvað, sem foún hafði áhuga
á og hann færði sér það óspart
í nyt. Áður en langt leið, var
hann setztur í sætið við hliðina
á henni. Hann talaði um fata-
verzlun, ferðalög sán, Chicago
og skemmtanir 1 þeirri borg.
„Eif þ'ér eruð að fara þangað,
þó hljótið þér að skemmta yður
dásamlega. Eigið þér ættingja?“
TJARNARBI6SSS
Undir dögun
(Edge of Darkness) -
mynd um bar-
áttu norsku þjóðarinnar.
„Ég er að fara til systur minn
ar,“ svaraði hún.
„Þér verðið endilega að sjá
Lincoln Park og Midiigan Boule
vard,“ sagði hann. „Þeir eru að
hyggja stórbyggingar. Það verð
ur önnur New York -r- stórkost
legt. Og þar er isvo mikið að sjá
— leikhús, fólk, fín hús, já, þér
hljótið að hatfa gaman af því.“
Allar þessar lýsingar hans
ollu henni nokkrum sársauka.
Hún fann sitt eigið lítilvægi x
niávi’st þessa heimsmanns. Hún
fann, að líf hennar yrði annað
en skemmtanir, og þó var eitt-
hvað heillandi í þessari mynd,
sem hann brá upp fyrir henni.
Það var vissulega ánægjulegt,.
að þessi vel klæddi maður skyldi
virða hana viðlits. Hún gat ekki
annað en brosað, þegar hann
253 NYJA BiO
(„Stage Door Canteen“)
Sýnd kl. 4, 6,30 og 9.
Bamasýning kl. 2
John Payne
Betty Grable
Sala hefst kl. 11 f. h.
Brau bio
n
(Hit Parade of 1943)
Dans og söngvamynd
Susan Hayward
John Carroll
|ásamt hljómsveitum
Freddy Martins og
Count Basie’s
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9
r
Sala hefst kl. 11 f. h.
BJÖRMNN
eftir HENRIK PONTOPPIDAN
Fyrsti kafli.
Gerðu þér í liugarlimd, lesandi kær, stórt, rjótt andlit
er vaxið sé snjóiivítu og flóknu skeggi sem í séu leifar af
súpu, brauðmolar og neftóbaki. Bættu svo við mynd þessa
stórri hauskúpu, hvítum liðuðum hnakkahárum, tveim þykk-
um, loðnum eyrum, miklum brúnum og stóru blálitu nefi,
svo og tveim sæbláum, starandi augum. Bættu svo enn-
fremur við mynd þessa svip, sem er dulur og óráðinn og
meinlegu brosi og þú hefir vissulega fyrir þér andlitið á
skelfi prestanna og óttavaldi skólakennaranna og biskups-
ins — sóknarprestinum í Sæborg: Þorkeli, Ásgeiri, Einari,
Friðriki MiiUer,
Þess má og geta, að séra Muller var fullar þrjár álnir
á hæð. Hann hafði misst einn fingur, og sumar og vetur
gekk hanri í sömu fötum, sem voru fornleg með afbrigðum.
Hann fór aldrei í fleiri föt en venja hans var, þótt grimdar-
frost værí á, nema ef vera skyldi, að hann hafi þá gengið
betur frá hálsmálinu en vandi hans annars var.
Bæri svo við, er þannig stóð á, að hann mætti vesaldar-
legum bónda, sem reyndi að laumast -framhjá guðsmannin-
um dúðaður úllarfötum, voteygúr og með sultardropa á
riefinu, nam presturinn staðar, glotti sínu breiðasta glotti,
setti hönd að síðu og hrópaði hárri röddu:
r DIDN’X WANT THE GIRL5 TOGET
PANICKV, MR.DENNY... BUT THI5 AREA’S
IN IMMEDIATE DANGER/THE NAZI5ARE
AAAKING A BIG PU5HT0 RETAíCE
THIS POINT,
KYNDA
% A £1 A
Á FLUGVIELLINUM: „Ég vil
forðast það að ofsahræðsla
grípi stúlkurnar. En hér eru
þær í yfirvofandi hættu. Naz-
istarnir eru að hetfja stórsókn
til þess að“ taka þennan stað
aftur.“
DENNY (tforystumaður stúlkn-
anna) „Ég skil það, majór. Þér
skuluð ekki vera að hatfa á-
hyggjur atf stúlkunum. Ég hef
séð þær skemmta piltunum þeg
ar ikúlurnar þutu umhverfis
iþær. Þær hialfa mikið hug-
rekki.“
KATA: „Sérðu Millý. Þetta er
ekki rétt. Þessir hugrökku pilt
ar eiga að vera kyrrir og berj-
ast, en við erum sendar burtu
eins og smáfoörn.“
MILLÝ: „Jó, en við getum líka
. barist, kannske ekki með byss-
um, en við getum þó allt af
sungið og dansað fyrir þá, svo
að það létti skap þeirra.“
í DÁLÍTILLI FJARLÆGÐ:
(Nazistaflugmenn.) „Við ve-rð-
um að eyðileggja fJugvöllinn
þeirra. Þegar við komum yfir
hann þá verðum við að reyna
að steypa okkur yfir völlinn,
kasta sprengjunium og komast
fourtu, áður en þeir geta Játið
loftvarnabyssur sínar koona að
fullum notum.“