Alþýðublaðið - 26.09.1944, Page 8

&0»Yr>tigLAfcMt>
Þriðjudagur 26. sept. 1944
■TMRruutsifiB
Kvenbeljur
(„So Proudly We Hail“)
Claudette Colbert.
Paulette Goddard.
Veronica Lake.
Sýnd kl. 7 og 9
Kvenkostur
Eosalind Russell
Brian Aheme.
Sýnd klukkan 5.
KERLING kom á . bæ og
jylgdi henni hundur, er Hnoði
hét. Honum var mjög ájloga-
gjamt. Kerlingu var boðið inn
og elti Hnoði hana inn í bað-
stoju 'og lenti þegar í ájlogum
við heimahundinn. Kerling
gerði hvorttveggja í senn að
heilsa jólkinu og hasta á hund-
ana og jórust þannig orð:
— Sæll vertu, Jón minn —
svei þér, Hnoði — sæl vertu,
heillin góð — svei þér, Hnoði
—- sæl verið þið öll — og svei
ykkur öllum.
* • * *
ÁRFERÐI FYRIR 70 ÁRUM
,,ALSTAÐAR er getið um
harðindi og horjir víðasthvar til
jellis, ej eigi kemur bati. Maður
úr Biskupstungum, er kom hing
að um næstliðna helgi, sagðist
haja riðið um þvert Þingvalla-
vatn á ís, og að hvergi sæist á
dökkva díla yjir alla Mosjells-
heiði.
Aj Rangárvöllum hejir verið
skrijað 13. þ. m. á þessa leið:
Tíðin til lands hejir mátt
heita síðan á níuvikna jöstu held
ur góð, hejði eigi veturinn jram
að þeim tíma verið eins ógur-
lega stirður og hann var, og
jyrir það er nokkuð ja'rið að
brydda á heyleysi cg skepnur
ekki í nærri góðu standi, og lík-
lega missist nokkuð, nema vor-
ið verði því blíðara. Sjógæjtir
hér jyrir Landeyjatsandi haja
engar verið, það sem aj er þess
ari vertíð, jyrr en núna hinn 9.
þ. m. gátu nokkur skip róið og
öjluðu jrá 10—20 í hlut.“
Víkverji, 25. apr. 1874.
samt saf hún þarna og hugsaði.
Drouet var farinn, en hvað
sakaði það? Hann virtist ekki
vera alvarlega reiður. Hann
hagaði sér eins og hann væri
móðgaður. Héma var einn flibb-
sinn hans. Hann hafði skilið
ljósa frakkann sinn eftir í fata-
skápnum. Hún horfði í kring-
um sig og reyndi að sannfæra
sjáifa sig með þessum smáhlut-
um, sem harm hafði skilið eft-
ir, — en, því miður, 'þá kom
önnur hugsun. Ef hahn kæmi
nú aftur. Hvað þá?
Það gæti verið alveg eins ó-
þægilegt. Hún yrði að tala við
hann og gefa honum skýringu.
Hann myndi ætlast til, að hún
viðurkenndi sekt sína. Það yrði
ómögulegt fyrir hana að búa
með honum.
Á föstudaginn mundi Carrie
eftir stefnu móti sínu við Hurst-
wood, og á þeirri stundu, þeg-
ar hún hgfði lofað að hitta
hann, fann hún ennþá sterkar
og ljósar til þeirrar ógæfu, sem
hún hafði lent í. í óstyrk sín-
um og uppnámi fannst henni
hún verða að gera eitthvað, og
hún fór í brúnan göngukjól og
klukkan ellefu hélt hún af stað
í leiðangur í viðskiptahverfið.
Hún varð að leita sér að at-
Vinnu.
Regnið, sem vofði yfir um tólf
leytið og byrjaði klukkan eitt,
kom henni til að snúa við og
dveljast innan dyra, eins og það
jók á óhamingju Hurstwoods og
eyðilagði daginn fyrir honum.
Daginn eftir var laugadagur,
hálfgerður helgidagur í sumum
verzlunarhverfunum, og auk
þess var það mildur og bjartur
dagur og trén og grasið ljóm-
uðu fagurgræn í sólskinínu eft
ir rigninguna daginn áður. Þeg
ar hún gekk út kvökuðu spör-
fuglarnir glaðlega. Þegar hún
horfði yfir skemmtigarðinn, gat
hún ekki varizt þeirri hugsun,
að lífið væri dásamlegt fyrir þá,
sem þyrftu engar áhyggjur að
hafa, og hún óskaði af öllu
hjarta, að eitthvað kæmi fyrir,
sem gerði henni kleift að halda
áfram þessu þægilega lífi sínu.
Hún þráði hvorki Drouet né pen
inga hans, þegar hún hugsaði
um það; húú vildi ekki hafa
meira sáman við Hurstwood að
sælda, en hún þráði ánæeiu og
ró, sem hún hafði biiið við, því
að hún hafði verið haminju-
söm þrátt fyrir allt — að
minnsta kosti hamingjusamari
en hún var nú, þegar hún sá
fram á þá nauðsyn að sjá um
sig sjálf.
Þegar hún kom inn í verzlun
arhverfið, var klukkan orðin
eflufu, og brátt átti að loka skrif
stofunum. Hún gerði sér ekki
grein fyrir þessu í fyrstu, því
að Ihún varð gripin af gömlu
þjáningunni, sem hún, hafði
fundið til, þegar 'hún vogaði sér
áður inn í þetta kuldalega og
hörkulega hverfi. Húh ráfaði um
og reyndi að sannfæra sig um
það, að hún væri að leita sér
að vinnu, en um leið fann hún
til þeirrar tilfinningar, að það
lægi ekki svona mikið á. Þetta
var svo erfitt og hún hafði enn
nokkra daga til stefnu. Auk
þess var hún alls ekki viss um,
að hún ístæði í raun og veru á
ný frammi fyrir þessu þunga
vandamáli. Hún hafði að
minnsta kosti breytzt til hins
betra. Hún vissi að hún leit bet
ur út. Framkoma hennar hafði
einnig breytzt mikið. Föt henn
ar voru smekkleg og menn —
vel klæddir menn, sem höfðu
áður horft kæruleysislega á
hana í gegnum skrifstofugrind-
urnar — horfðu nú beint fram
an í hana með blíðu augnaráði.
Á vi'ssan hátt fann hún til
hreykni og ánægju, en hún var
ekki fullkomlega örugg. Hún
leitaði aðeins að stöðu, sem hún
gæti fengið, án þess að neinn
þyrfti að gera henni
greiða. Hún óskaði eftw -A' " -
en enginn maður gat keypt hana
með falskri greiðvikni. Hún
vildi vinna fyrir sér sem heið- j
arleg kona. . j
„Skrifstofunni er lokað klukk !
an. eitt á laugardöguim.“ Henni
létti þegar hún sá bec'c-’
un á dyrum, sem henni fanrst
hún eiga að fara inn um og.leita
fyrir sér. Þet.ta gaf henni af-
sökun, og þegar hún hafði rek-
izt á þetta víðar en á einum
stað op hún sá, að klukkan var
orðin 12.15, þá áleit hún. að bað
þýddi ekki að leita meira í dag,
svo að hún fór upp ’í wm og
ók til Lincoln Park. Þer vy
alltaf eitthvað að siá — 'Móm-
in, dýrin vatnið -— og hún hugg
aði sig með því. að á rnA’-”
inn freri hú.n snemma á fætur
til þess að leita að A”b
bess veti. marpt' komið fyrir
þanvað til á rnápudaginn.
Sunnudagurinn leið hiá með
sömu efasemdum. áhyogium og
vonum oy pvö má wtn v,v»r'c
konar huysnnum. Á hálftíma
fresti vaknaði sú 'hnwn’n hiá
henni, að hún yrði að p'era eitt
hvað -— tr'Pra eitthvað stray
Þess á milli l°it hún í.
um sig og fullvissaði sig u.m,
að hún Vpor Ato crqj'j XTorriyyn
stödd — að hún. gæti. áreiðan-
lega bjarpað sér. Þá hntrsaði
hún um ráðlegginffu Drouets að
NYJA BJð
Ásfir dansmeyjar-
innar
9
GAMLA 530
I
(„The Men in her Life“)
Fögur og tilkomumikil
mynd. — Aðalhlutverk
leika:
Loretta Young
Conrad Veidt
Dean Jagger
Otto Kruger.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Skemmtileg og hrífandi
mynd
SHIRLEY TEMPLE
Larkine Day
Herbert Marshall
Sýnd kl. 5, 7 og 9
S
leita fyrir sér í einhverju leik-
húsi, og þar eygði hún tækifæri.
Hún úkvað að gera tilraun á
morgun.
Á mánudaginn fór hún því
snemma á fætur og klæddi sig
með mikilli nákvæmni. Hún
vissi ekki vel, hvert hún ætti
að snúa sér, en hún hélt, að
hún ætt að fara í sjálf leikhús-
in. Allt og sumt, sem þyrfti að
gera, var eflaust að spyrja ein-
hvern þar inni um forstjórann
og biðja um stöðu. Ef nokkurt
hlutverk væri laust, þá fengi
hún það ef til vill, eða hann.
gæti að minnst kosti leiðbeint
henni á einhvern hátt.
Hún hafð enga kynningu haft
af þessari stétt manna og þekkti.
ekkert til kenja og duttlunga
þjóna leiklistarinnar. Hún vissi
aðeins, að herra Hale var á ein-
hvern 'hátt viðriðinn leikstarf-
semi, en hún vildi sízt af öllu
rekast á þann mann sökum vin-
attu hennar við konu hans.
Á þessum tíma var eitt leik-
hús, Chicago, Opera Hause, setm
naut mestra vinsælda, og for-
Fyrsta ævintýrii.
sér hf'dur ekki til 'hugar koma að krefjast þess, að áheyr-
endurnir tryöu orðum hans bókstaflega. Pétur Mikkaelsen
kom til Kaupmannahafnar hvert vor eins og 'svölurnar, á
skipinu sínu ,,Máfinum“ og seldi leirvörurýog daginn eftir
kom hann svo aftur með ávexti, egg og kalkúna. Ég man
enn eftir honum eins og það hefði gerzt í gær, þegar hann
stóð á þilfari skips sins innan um varninginn, er hann
hafði á boðstólnum og glettist til við stúlkurnar, sem komu
til þess að verzla við hann. Hann var á íslenzkri peysu
og hafði húfu á höfði, sem náði niður á hnakka, en frarn-
undan henni gægðust lokkar hans, sem mynduðu um.gerð
um hið rauðbirkna og búlduleita andlit hans.
Auk hans var áhöfn skipsins skipuö syni hans, er var
seytján ára garnall piltur og háseti, sem var kominn yfir
tvitugt. Sonurinn var allajafna nefndur ungi Mikkelsen,
því að faðirinn kallaði hann ávallt það, en „skipstjórinn“
en þannig var 'hann alltaf nefndur sjálfur, skýrði mér frá
því, að fornafn hans væri Sextus. vegna þess, að hann
væri sjötta barn sitt. „Mamma“ hans vildi raunar láta
kriry- I skýra hann Mikkel Mikkelsen, en ég tók það e'kki í mál
| Miklrel Mikkelsen, það fannst honurn ekki koma til mála.
; Slíkt var gott og blessað i gamla daga, en á okkar dögum
( nær það ekki nokkurri átt, sagði ég við Mikkelsen, því að
hann er sko rnaður ,sem veit sínu viti.

ySAH/ HE
LIT OUTÁ
ALL
STEAMEP
UP/
GO THAT'S |T/ THIS
SAV/BOMES M0VE5 IW
ON kATHVj WHEN MV
SACK IS TUPNED/
AND KATKý SHE...
WAIT 'TILL I SPOT
THAT p 0
v R«9 U S. Pat. Off.
AP Fealures
Mm W.m mSk &
i ysgg

SAG A
STÚLKAN: „Ó, að ég skyldi
ekki geta 'haft taumhald á
tungu minni! En ég var að
segja Erni, að Kata og North
hefðu farið saman.“
ÖNNUR STULKA: „Já, hann
varð heldur skrýtinn, og rauk
á burt.“
ÖRN: „Já, svo er nú það. Þessi
beinaklastrari og plástra-púki
er að eltast við Kötu, þegar
ég er ekki við; Og Kata, hún
. . . Bíði hann bara rólegur,
þangað til ég næ í hann. Kata!
Þarna eru þau. Halló!“
SJÚKLINGUR: „Víkið til hlið
ar, herra, þér eruð fyrir!“