Alþýðublaðið - 11.11.1944, Blaðsíða 5

JLaragardagur 11. nóv. 1944
ALÞVÐUBLAÐIÐ
5
Furðuleg eyðsla heita vatnsins — Hvað gerir fólkið við
160 sekundulítra af heitu vatni um nætur? — „Grím-
ur“ skrifar um manntalsskrifstofurnar.
G HEFI sjaldan orðið eins
undrandi eins og ég varð, er
ég sá ummæli Helga Sigurðsson-
ar um eyðslu heita vatnsins um
mætur hér í bænum. Alls er dælt
til bæjarins 220 lítrum a£ vatni á
á sekúndu. Nauðsynlegt er talið
að fylla geymana á næturna svo
3iS hægt sé að auka vatnsrennslið
4il bæjarins á daginn úr þessum
220 Iítrum, sem streyma frá bor-
holunum viðstöðulaust allan sól-
arhringinn. En þetta er ekki hægt
vegna þess hvað fólk eyðir miklu
vatni á næturna, þegar annars má
gera ráð fyrir að fólk þurfi ekkert
vatn, nema til dæmis í sjúkrahús-
aim og á sárafáum vinnustöðum,
jþar sem unnið er allan sólarhring-
inn.
HVERNIG fer fólk að því að
eyða miklu meiru en helmingnum
af öllu vatninu um nætur? Mér
þætti gaman að fá skýringu á
jþessu, því að ég skil það ekki.
Er fólk svo óhagsýnt að það láti
vatnið streyma um hús sín, þegar
bað þarf ekkert á því að halda og
lþegar það er beinlínis heisuspill-
andi að hafa heitt í húsunum?
Allir munu að minnsta kosti vita
að það er ekki holt að sofa í
miklum hita.
ÞAÐ ER HÆTX við iþví ef fólk
bagar sér þannig að það reki upp
stór augu þegar það fær reikning-
inn fyrir heita vatnið. Slík sóirn
er akaðleg, fyrir einstaklingana
sem þannig haga sér og fyrir alla
bæjarbúa, sem verða svo að þola
kulda og vandræði vegna þessarar
óspilunarsemi.
VEGNA fyrirspurnar frá „íbúa
í Verkamannabústöðunum í Vest-
urbænum" skal ég taka það fram,
að þar er afrennslisvatn í heita-
vatnskrönunum, svo að íbúarnir
þar geta notáð vatnið ei-ns og þeir
hafa notað það, enda er inntak
vatnsins ekki á valdi íbúanna, því
að það er í gömlu miðstöðvunum
og sérstakur maður sér um „tempr
un“ þess að öllu ieyti og vinnur
hann í fullkomnu samstarfi við
skrifstofu hitaveitunnar.
GRÍMUR SKRIFAR: „Ég vil
taka undir orð þín um ástand.það,
sem er á manntalsskrifstofunum
hér í bænum, og að þar sé skjótra
umbóta þörf. Þeir, sem dvalið
hafa í öðrum löndum finna sért
til þessa ástands hér. Og víst er
það eimiig rétt, að í Khöfn er sér-
stakur myndarbragur á þes-su hjá
cand. polit. Keld Johansen. Það
var hann, sem fenginn var til að
standa fyrir atkvæðatalningu í
Ruhr-héraðinu forðum. — Reykja-
vík þarf því ekki að leita langt
að ágætri fyrirmynd að starf-
rækslu manntalsskrifstofu.
„MÉR, OG LÍKLEGA öllum öðr
um kemur ■ það undarlega fyrir
sjónir, að manntalsskrifstofa
Reykjavíkur veiti almenningi upp
lýsingar um heimilisföng. Ég hefi
heyrt fjölda marga kvarta sáran
yfir því, að þar fengjust alls-eng-
ar upplýsingar mn heimilisföng
nema sérlega mikið lægi við t. d.
vegna saksókna, og þó með eftir-
tölum. Hvað sem satt kann að vera
um þetta, er hitt þá víst, að óá-
nægjan yfir ófremdarástandi í
þessum málum er almenn og
sterk.“
„ÉG HEFI OFT heyrt það og
sjálfur séð, að manntalsskrifstofa
lögreglunnar vill rneð öllu móti
leysa vandræði manna í þessum
efnum. En það er líklega ekki of-
sagt, að meirihluta góðviljaðs-
starfs síns vinni hún fyrir gýg.
Starfsmenn hennar eru sí og æ
að leita (fyrir almenning) að upp
lýsingum, sem er haldið fyrir
henni, og hún hefir því ekki til
á spjaldskrám sínum. Er það ekki
„að flétta reipi úr sandi“, eða jafn
vel eitthvað verra ^n það, að hafa
þetta svona.“
Hannes á horninu.
Sendisveinn
óskast nú þegar. — Upplýsingar í afgreiðslunni. —
| Alþýðublaðið, sími 4900.
Merkfasöludagur
Blindravieiafélags íslands
er sunnudaginn 12. þ. m. Börn komið og seljið
' merki. Afgreiðsla í Ingólfsstræti 16. Opnað kl.9
Hfálpgð til a$ reisa heimili handa híindum
Bezt að auglýsa í Alþýðublaðlnu.
\
Þegar bandamenn komu til Parísar.
Dwiglht D. Eisenhower hershöfðingi, yfirmaður innrásarhers bandamanna isást í miðið á
mynd þjessari, &em var tekin, er hann stóð hjiá sigurboganum í París ásarnt aðalaðstoðar-
möranum sínium. Á myndinni sjiáist lauk Eisenhowers þair Omar M. Bradley yfirmaður 12.
herlsliins, J.aseþh Pierre König yfirmaður franíska heimahersins og Sir Arthur Tedder yfitr-
nnaður fkitgíhers innirásarininar.
.. —--------------------------------------------------------------------------•
Winston Churchili um
Vopnahléið 11. nóventber 1918
GREIN JÞESSI, sem er eftir Winston Churshill, forsæt-
isráðherra Breta, og hér er þýdd úr tímaritinu World
Digest, lýsir viðhorfumun á Bretlandi, þegar vopnahléið
árið 1918 kom til sögu. Churshill var þá flotamálaráðherra
Breta. Mun mörgum leika hugur á því að lesa þessa grein
hins núverandi hrezka forsætisráðherra, þegar þjóð hans
og gervallur heimur bíður nýs vopnahlés og friðar, er verði
giftulegri þeim friði, sem til kom eftir heimsstyrjöldina fyrrL
ÞAÐ VAR nokkrum mínút-
um fyrir elleftu stund ell-
efta dags ellefta mánaðarins. Ég
stóð úti við gluggann á her-
bergi miínu og horfði ‘ eftir
Northumlberland Avenue í átt-
ina til Trafalgar Square. Ég
beið þiess, að Big Ben hringdi
og tiikynnti, að styrjöldinni J
væri lokið. Ég minntist nætur-
innar fyrir nokkrum árum, þeg
ar ég beið þess í flotamálaráðu
neytinu, að ég heyrði Big Ben
hringja og tjá þjóðinni þann
boðskap sem ég hafði sent flota
brezka heimsveldisins, að styrj
öld skyldi hafin á bendur Þjóð
verjum.
Og nú var þessu öllu lo’kið. Hin
óvopnaða og öþjálfaða eyþjóð,
sem naut engra annarra land-
varna en flota isíns, hafði unn-
ið einhvern hinn glæsilegasta
sigur, sem veraldarsagan kann
frá að greina. Land ókkar kom
heilu og höldnu úr eldraun ófrið
arins. Hergagnaframleiðsla
Breta hafði farið sívaxandi
styrjaldarárin. Brezka þjóðin
var alls óbuguð og brezíka
heimsveldið mun sameinaðra
en nókkru sinni fyrr. S;~
féll bandamönnum í skaut með
skjótum og óvæntnm hætti.
Allir þeir konunffar, sem
bandamenn höfðu átt í stríði
við, voru á flótta eða komnir
í útlegð. Herir og flotar óvin-
ánna Ihöfðu verið gersigraðir.
Berzka þjóðin átti mfeginþátt-
inn í sigri þessum og hafði lagt
sig alla fram í baráttunni frá
öndverðu.
Hver mlínútan leið af annarri.
Því fór alls fjarri, að ég væri
glaður i bragði á þessari stundu.
Oll hin geysilega framleiðsla
Breta á þessu tímabili hafði far
ið í súginn. Hugviti og vinnu-
afli hafði verið fórnað á altari
styrjaldarinnar. En nú var bessu
lofcið. Mér var hugsað til fram-
tíðarinnar. Hvað myndi bíða
þeirra þriggja milljóna manna,
sem unnið höfðu að hergagna-
framleiðslunni? — Að hverju
myndu þeir nú hverfa? Hvern-
ig átti að breyta -hergagnasmiðj
unum í vinnustöðvar, sem þörf
væri fyrir á friðartímum?
Hvernig er sverðum breytt í
plóga í reyndinni? Hvað myndi
það taka langan tíma að flytja
hermennina heim til ættarlands
ins?' Að 'hverju áttu þeir að
hverfa eftir heimkomuna? Við
höfðum að sjálfsögðú gert áætl
un um þetta efni. Hún hafði1 ver
ið samin af kostgæfni, en þó
hafði 'hún lítt verið umhugsun-
arefni okkar til þessa. Nú lá
það fyrir að framikvæma þessa
áætl'un. Og framkvæmd hennar
skipti miklu máli.
ALLT í einu kvað fyrsta
klukkuslagið við. Ég leit
niður á hið breiða str'æti, sem
framundan lá. Það var mann-
laust. Stúlka 'kom út úr and-
dyri eins gistihússins, sem
stjórnin hafði' tekið í sína þjón
ustu, þegar annað slagið kvað
við. Og d næstu andrá þyrptist
fólh út á stræt’ð hvpðpv»vR að.
Fólki flykktist út úr öllum hús-
um. Klukkur Lundúnaborgar
tóku að hringja Hundruð manna
já, þúsundiir gat nú að líta á
Northumberland Avenue. Mann
fjöldinn baðaði út höndunum
og hrópaði hástöfum, trylltur
af kæti. Ég sá, að það úði og
grúði af fólki á Trafalgar
Square.
AÐ varð almennt uppnám
umhverfis mig í aðalbæki-
stöð stjórnarinnar. Hurðum var *
skellt. Fótatak heyrðist á göng-
unum. Sérhver maður stóð upp
frá skriifborði sínu og lagði frá
sér pennann og pappírinn. Fólk
kunni sér ekki læti. Mannfjöld
inn úti á strætiniu var nú orðinn
svo mikill, að þar várð ekki
þverfótað. Fánar voru dregnir
að húni á öllum fánastöngum
borgarinnar. Fólkið streymdi
'framlhjá 'í striiðum straumum.
á leið til konungshalilarinnar.
Sigurgangan var 'hafin á stræt-
um Lundúnaborgar áður en síð
ustu klukknaslögin dóu út í
fjarska. — Það var að minnsta
kosti augljóst, að mönnum
myndi ekki verða neitt úr verki
það, sem eftir var dagsins.
JÁ, IILEKKIR heimsins
höfðu hrostið. Tengsl mik
'illar nauðsynjar, tengsl
aga, tengsl heiðurs, sem höfðu
tengt saman brezku þjóðina, já,
mikinn hluta menr>w—•--- {
mikilli áhyggju og önn, 'höfðu
rofnað, er síðustu klukknaslög
in hljóðnuðu í fjarska. Öryggi,
frelsi, f-riður. Ástvinirnir myndu
brátt komnir aftur heim eftir
fimmtíu og tvo mánuði mikill-
ar baráttu. Þeir myndu brátt
sitja við arininn og gleðjast í
'hópi vina sinna og vandafólks.
Um fimmtíu og tveggja mán-
aða skeið hafði þetta fólk bor-
ið ægibyrgðar, og nú varpaði
það byrðum þessum allt í einu
af sér. Eða það virtist manna
Fnh. á 6. síðtu