Alþýðublaðið - 22.12.1944, Blaðsíða 8

1
ALÞYÐUBLAÐIO
Föstudagur 22. desember 1944
■nTMRKKRSieai
Tundurspillir
{Destroyer)
Spennandi mynd nnx skip
í flota Bandaríkjanna.
Edward G. Robinson.
Glenm Fond
Mangxxerite Ghapanan
Sýning kl. 5, 7 og 9
HVAÐA TUNGUMÁL EiR ÚT-
'BREIDDAST?
(EJf sporit er, hvaða mál sé
talað af flesifcum mönmum, mainiu
víst flestir isvaæa, að iþað sé
* enska. Þetta er saanit ramgit. Kín
venska er það mál, sem flestir
tala. Um 400 miljónir manna
tala kímvenskiu. Emskan er næst
í röðinni með aðeims 170 xniljón
ir.
Hér er iskró um nokkur
helzrtu mál og f jölda þeirra, sem
tala Iþau:
Kúwerska ........... 400 millj,.
Ensika.............. 170 —
Þýzfca................ 80 —
Rússmeska........ 80 —
Spæmiska ..-......... 65 —
Japamska ........... 55 —
Benigali (imdiv. mál) .. 50 —
Framska .............. 45 —
ítaliska .......... 41 —
Tyrkneska-taitariska . 39 —
Hindi (indv. mál) . . 38 —
Araíbiska .......... 37 —
Portúlgalska....... 36 —
Litla-rúsisneska.... 34 —
Pólska................ 23 —
Rúmernska ........... 14 —
Hollenzka........... 113 —
Uimgyertska ........ 10 —
Almank alþýðu 1932.
* /
Sá nemur, sem spyr.
Grískur máMiáttur.
í iáisífcamóLum er heimskan
speki.
Hollenzkur móMióttur.
Sá, secm ekki gterir glappa-
skoit í æsku, gerir þau í elli.
Sænskur málihiáttxir.
frá' New Yorik,‘‘ saigði hin vin-
gjarinlega frú Bermudiez. „En
við skuilum saimtt skrifa niður
nafin yðar.“
Carrie stóð qg leit í kring-
um sig, en kornan fór inn á
skrifstodBu sána.
„Hivað er hieimilisfang yðar?'“
spurði ung koma bak við grilnd
umar.
„Frú George 'Wsheeler,"
sagði Carrie og gekk yfir til
ihemmar. Konan skrifaði upp
(heimilikfang hennar og skipti
sér svo ekki meira af henni.
Svipað kom fyrir hana í
skrifstofu herra Jemks, nema
hann sagði að lokium: „Ef þér
íhetfðu leikið fyrir eitthvað fé-
lag hér eða gætuð sýnt leik-
iskrá með mafminu yðar í, þá
gæti ég ef til viiM gert eiMhivað
fyrir yður.“
Á þriðja stanum spurði mað-
urinm:
„Hvað viljið þér helzt gera?“
„Hvað eigið þér við?“ sagði
Carrie.
„Nú, viljið þér leika í alvar-
legu leikriti, gamamleik eða sem
dansstúlka?“
„Ég vildi helzt fá hlutverk
í leik,“ sagði Carrie.
„Jæja,“ sagði maðurinn „En
þér verðið að borga fyrir það.“
„Hvað mikiö?“ spurði Carrie,
sem hafði ekki hugsað um það
fyrr, þótt hLæigilegt sé.
„Það er undir yður sjálfri
k<xm.ið,“ svaraði harnn kænlega.
Carrde horfði forvitnislega á
hamn. Hún vissi varla, hivermr
ig hún ætti að halda áfram .
„Gœtuð þér útvegað mér hlut
verk, ef éig borigaði fyrir það?“
,;Ef við gætuxn það ekki,
femgjuð þér peningana aftur.“
,Nú“ sagði hún. •,
Maðurihn fann, að húm hiafði
enga reynsilu í þessuim etfinum.
og hélt áf rarni:
„Þér igætuð sett fimmitíu
dollara að veði. Enginn uonboðs
maður miyndi útvega yður neitt
fyrir minma.“
Carrie skildi þetta allt í einu.
„Þakka yður fyr.ir,“ sagði
ihúín. „Ég ætla að hugsa mig
betur um.“
Hún sneri sér við til þess að
fara, en hætti svo við það.
„Hivað yrði lanigt þangað tit
ég fengi hlutverk?“ spurði hún.
. „Það er ómögulegt að segja,“
sajgði maðiurinn. „Ef til vill
þynfituð þér ©kki að bíða nerna
viku en svo gæti líka liðið mán
uður. Þér fengjuð fyrista hlut-
verlkið, sem við héldum að ætti
við yður.“
„Jlá, þakka yður fyrir,“ sagði
Carrie og reymdi að bnosa vin-
igjarnlega. Síðam fór hún út.
Umiboðsmaðurinn sat um
situmd og huigsaði og sagði svo
við sjálfan sig:
„Það er undarlegt hvað þetta
kvenfólk er áfjájð í að feomast
á leiksvið.“
Garrie hafði nóg að hiugsa
um, þagar hún hafði heyrt uxh
þessa fimmtíu dollara. „Ef til
vill taka þeir peningana mína
og l'áta mig ekki fiá neitt,“ hiugs
aði hún. Hún áitti nokkra skart-
gripi — demenitshring, demants
nál qg ýmislegt flieira. Húm gæti
fengið fimmtíu dollara fýrir þá,
ef hún færi til veðlámara.
Húrstwood var kotminm heim
á umdan henni. Honum hafði
efeki doittið í hug, að hiún yrði
svoma lenigi úti.
„Jæja?“ sagði hanm, en þorði
ekki að spyrja hana heinliínis.
„Ég fann efekert í dag,“ sagði
Carrie og tók af sér hanzkanm.
„Allir vilja flá peninga fyrir að
útvega hlu)fcverk.“
„iHve mikla?“ spurði Hurtst-
wood.
„Fimmitíu dollara.“
„Það er hreint ekki svo lít-
ið.“
„Ó, þeir eru eins qg allir aðr-
ir. Svo er ómögulegt að segja,
hvort þeir hugsa nokkuð-um
að útveiga hlutverk, efitir að þeir
hafa fenigið peningan'a.“
„Ekki þyrði ég að hætta fimrn
tlíu dbllunum í það,“ sagði Hurst
wood rétt eins og hann hefði
peningana á reiðum höndium og
igæti átfeveðið þetta.
„Ég veit efcki,“ sagði Carrie.
„En óg ætla að reyma hjá eim-
hlverjum fiorstjóranum.“
Húnstwoiod heyrði þetita ám
þeiss að láta sér bregða. Hamm
nuggaði sér fram qg alfitur og
nagaði á sér einn fin'gurinn. Allt
■virtist. svo eðlilegt, þegar brýn
neiuðsyn kraifði. Honum skyldi
ganga beltur síðar meir.
ÞRÍTUGASTI OG ÁTTUNDI
KAFLI.
Þegar Carrie fór í Casinoleik
hiúsið daginn eftir, komst hún
að raum um, að það var eins erf
itt að verða dansistúlka og hvað
annað. Það er eins miíkið til af
umgum stúlifeum, sem geta stað-
ið ií röð og litið vel út ,og af
karlmönnum, sem geta notað
haka qg skóflu. Hún fcoonst að
’þvií, að útlit og vöxtur var hið
eina, sem bafði noifcfcra þýðingu.
Hætfileikarnir” höfðu isóraliítið
að segja.
,„Hvar get ég fumdið herra
Gray?“ spurði hún önuigan dyra
vörð , við inngamg Casinoleik-
hússinls.
„Þér getið ekiki hittt hamn
núna. Hann er önnuim kafinm.“
\ „Vitið þér, hvenær ég get hitt
1 hanm?“
mm NYJA Blð
Bragðarefirnir
„Gög og Gokke"
(“Jitterbuigs”)
Fjörug skopmynd með
Stan Laurel
og
Oliver Hardy
Sýnd ki. 5, 7 og 9.
„Uafið þér talað um það áð-
ur við hann?“
,Nei.“
„Þó verðið þér að fara d skrif
stofu hams.“
„Já, em hvar er skrifstofa
hanis?“
Hann gaf benni götumúmerið.
Hún vissi, að það þýddi ekki
að fara þangað núna. Hanm væri
ekki vdð. Það var ekki anmað
Æyrir hendi em lelta fýrir sér
annans staðar næstu klukiku-
stundirmar.
GAMLA BÍO m
Dularfullu morðin
(Mr. and Mrs. North)
Spennandi og sprenghlægi-
Leg leynilögreglumynd.
Gracie Allen
William Post
Tom Conway
Sýnd kl. 5, 7 og 9
Bönnuð börnum inman 12 ára
mælt sér möt við hamn áður.
Gassie beið klukkutíima í sóða-
legri skrifistoíu, qg að lokum
féfck (hún þesisar upplýsimgar
hjá hinum rólega herra Dormey.
„Þér verðið að skrifa homum
og biðja hanm að taka á móti
yður.“
Hún fór í burtu.
í Empire leikhúsinu kom húm
inn d aragrúa af stoltu og kæru
lauisu fólki. Allt var bólstrað
og gyllt, allt var glæsiLegt og
allis sitaðar var feuldi.
í Lyoeum Leikhúsimu kom
hún inm í sal umdir stiga, þak-
Það er fljótlsögð sagam um
það, sem 'gerðiist í hinium Leik-
húsinum. Herra Dale talaði inn gólfiteppum og veggteppum.
ékki við nedmm, sem ekki hafði Hér kom kuldinn frá xniða-
Fyrsfa ævinfýrið.
Það var eitthvað dulúðugt og áhrifaríkt við hellismun-
ann og umhverfi hans allt,
„Nú fer ég hingað inn og geri húsið í stand til þess
að hægt sé að taka á móti getum.“ Þegar hann hafði þetta
mælt, skreiddist hann inn í bellinn og bað okkur að bíða
fyrir utan. Við Eiríkur litum hvor á annan. „Ertu smeyk-
ur?“ spurði Eiríkur lágri röddu. „Nei, hvemig ætti hann
að geta unnið okkur mein? Bara að hann haldi það loforð
sitt að koma okkur heim til manns frænku minnar á morg-
un,“ svaraði ég.
Samt skal ég ekki neita því, að ég var dálítið smeyk-
ur, þegar förimautur okkar kallaði á okkur og sagði okkur
að koma á eftir sér inn í hellinn. Þó herti ég upp hugann
og skreyddist inn í hellinn, og Eiríkur kom í humáttina
á eftir mér.
Okkur til mikillar undrunar var sem við værum stadd-
ir inni í allvistlegu herbergi. Það logaði ljós á lýsislampa
við hlið fömnautar okkar, sem sat þar á bekk. Fjöl hafði
verið lögðu yfir nokkra þykka planka. Á borði þessu hafði
verið fyrir komið matarleifum okkar frá því um daginn, svo
og nokkrar flöskur og glös. — Ég gat vel staðið upprétt-
ur inni í hellinum, en hins vegar gat fömnautur okkar það
ekki.
NIYNDA-
SAGA
THAT AIMT WOS’SV! N ' OL
PlMTO AS MUCM A5 VO'
LEAP-Ff?0&<ýlN'ACT OPF
OF THI5 HFAH 5HELF...
IT'5 A POW'FUL SCANT
j?UM, POPNUH /.-----
r TAKE T EA'SV
FELLA...WE'LL
COVER VOUK
TAkTE ÖFf= F£íT
CAN /,—
O.K... ALL SET PlMTO ?
KEEP youf? TPlS&ES
FINSER LIMEEREPUP,
WHILE WE'RE POIN& A .
5N/EAK OUT OF \—
'--< HERE/ J
...WELL, ZCOZOAy... <5000
LUCK, AMP THAMK5 FCR
PKOPP1M& INI,WHEN/ WE
HUNÖ OUT OUR S.O-<5/.. .
ÖRN: „Ég held að þeir sóu að
iverða ifcáLbúnir.“
LIÐSFORINGENN: „Jó, þeir
enu að itaika dulbúnaðarnietið.
Jæja, Öm, ,góða ferð. Þakka
þér fyrir hjálpina. Við skul-
uim gera það sem við getum
(til að skýla ykkiur, iþegar þið
Leggið wpp.“
ÖRN: „Jæja, Pinto. Eir ekki
allt í Lagi? HaLtu fingrinium á
Igikíkimim. Við verðum að læð-
aist burtu/
PINTO: „O, ég hef ekki svo
rniklar áhyggjtxr af því. Ég vil
helzt ekki læðast frá þeim.
Ég vil heldur----------!“