Alþýðublaðið - 04.04.1945, Blaðsíða 5

Miðvikudagur 4. apríl 1945
ALÞYÐUBLABIB
5
Um |bá, sem koma of iseint í kvikmyndahús og leikhús
— Tveir ’gestir lýsa stríði sínu fyrir góðu málefni —
Áskorun til eigenda kvikmyndahúsanna.
UM KVIKMYNDAHÚSIN og
Þá, sem hafa þann Ieiða sið I
stð koma of seint hef ég fengið
allmörg bréf undanfarið. Ég lagði
til í pistli mínum fyrir nokkru, að
eigendur kvikmyndahúsanna tækju
rapp þá ófrávíkjanlegu reglu að
loka húsunum um leið og sýning-
ar byrja, að öðrum kosti yrðu
menn að grípa til sinna ráða og
neita að standa upp fyrir þeim,
sem koma eftir að sýningar eru
byrjaðar. Þetta á raunar líka og
ekki síður við um leikhúsið.
NÚ HAFA eigendur kvikmynda
búsaima því miður enn ekki gert
þetta, sem ætti þó að vera hægur
vandi fyrir þá, og sjálfsagður;
og færist það nú í vöxt, sem ég
lagði til, að meim neituðu að
atanda upp. Styð ég það, þó að
hitt sé vitanlega æskilegast, að hús
unum sé lokað. Ég vil hér á eftir
birta tvö bréf um þetta efni:
GBSTUR SKRIFAR: „Mér datt
í hug, þegar ég las pistil þinn:
„Hneykslaður bíógestur skrifar“,
í Alþýðublaðinu 22. marz, smáat-
vik, er kom fyrir í Gamla Bíó eitt
sinn <og sem ég átti aðalþáttinn í.
Ég er einm þeirra, er ávallt reyni
að koma heldur fyrr en seinna,
þegar ég fer í bíó. Mér er afar illa
•við óstundvísi og verð stundum ó-
Riotalegur Iþegar við mér eir hrófl-
að, eftir að ég er setztur og mynd-
in byrjuð. Ég sit oftast ó enda
feekks við ganginn og er því á
anjög ónæðissíömum stað. Hefi ég
oft orðið fyrir barði Ihinna óstund
vísu og oft hefi ég staðið upp bál-
vondur, en ekkert sagt.
EN EITT SINN ofbauð mér.
Myndin var byrjuð fyir ea. 15
mín., ér tveir síðbúnir gestir
fcomu, karl og kona af yngri kyn-
slóðinni. Þau áttu sæti í sama
bekk og ég. Konan étandi „tyggi-
gúmmí“ og fas mikið á karlkyn-
inu. Ekki var beðið um að hleypa
sér inn í bekkinn, heldur ýtt við
þeim, er sat á endanum og um
leið sagt: „standa upp“ í frekar
skipandi en biðjandi róm. Ég
isagði nei og sat. >
ÉG VEITTI þessu fólki ekki
frekar athygli, en eftir að það
bafði ítrekað „skipun“ sína um að
standa upp tvisvar eða þrisvar
simium, og ég ekki sinnt því hurfu »
þau, en munu hafa farið til þess
að fá aðstoð þeirra er bentu á sæt-
in. En þá aðstoð fengu þau ekki,
því ég varð þeirra ekki var fyrr
en á milli þátta. Þá komu þau. Og
það, sean mig furðaði mest á var,
að maðurinn bað mig um að gjöra
svo vel að hleypa sér inn í bekk,
sem ég að sjálfsögðu gerði.“
SVEINBJÖRN JÓNSSON skrif-
ar: ,,í gærkvöldi hafði ég þitt ráð
og nieitaði að standa upp fyrir
tveim elskendum í bíó, sem kómu
kortéri eftir að sýning hófst. Ég
hafði boðið með mér konu mitlni,
frænku hennar og itveim hefðar-
frúm bæjarins, og sat sjálfur út
á ibekkenda. Skal ég nú segja þér
hvernig þetta . gekk til.
DAMAN var á undan og sagð-
ist þá verða að stíga yfir mig, ef
ég élíki stæði upp. „Reynið þér
það“, sagði ég. En hún fann víst
eitthvað ókvenlegt við þessa fram
kvæmd. „Herramaðurinn" tók þá
að þjarka við mig, þar til hann
hefur hægri fót sinn á loft og stíg
ur honum niður á hnjákolla frú-
arinnar sem innan við mig sat,
því hún hafði setzt aftur', eftir að
hafa staðið upp strax í byrjun, en
ég sat sem fastast. Ekki mun
herranum hafa lundizt élitleg að
ganga á konuhnjám, því hann dró
fóitinn til baka eftir þessa tilraun.
SETJIST ÞÉR BARA í þessi
auðu sæti framan við okkur, sagði
ég. Það létu hjónin sér að kenn-
ingu verða, en brátt komu tvær
dömur sem var vísað til sætis. Þá
fluttu þau sig í næstu sæti, sem
Líka voru auð. En loks komu tveir
útLendir rnenn sem áttu þau sæti.
Þeir biðu rólegir, en þegar rnn-
sjónarmaður bíósins kom og ræddi
við dömurnar á bekkendanum
framan við mig, gaf ég mig fram.
ÉG SAGÐIST vera orðimi þreytt
ur á þessayi mögnuðu bíó-óstund-
vísi og hér eftir stæði ég aldrei
upp fyrir fölki sem kæmi -eftir að
sýning væri byrjuð. Hann benti á
að svona væri þetta í öllum bíó-
um hér og að mér foæri að ræða
málið við forstjórann, starfsfólk-
ið gæti engar reglur sett. Ég kvaðst
skilja það. Útlendingarnir stóðu
góða stund í ganginum milli bekkj
anna en hurfu svo hljóðaiaust nið
ur af svölunum, og munu elskend-
urnir sem stáiu sætunum þeirra
ekki hafa komizt hjá að taka eft-
ir þeim.
Fraanih. á 6. sí8u.
I ; : : :
Unglinga
vantar nú þegar til bera Maðið til kaupenda í eftir
talin hverfi:
Túngötu
Lindargötu i
Bartmsstíg
álþflniaiS. - Sími 4900.
T
Brennandi borgir
Ótrúleg er sú eyðilegging, sem-, hv-arvetha fyJgir stríðinu, „sviðin jörð“, brennandá borgir,
tvístruð heimili og brostnar vo.nir. Hér sést mynd a.i borginni Tilsit í Austur-Prússlandi,
sem Rússar tóku í byrjun vetrarsóknar sinnar, hinnar miklu, í janúar. Upp af snævi þöktum
húsaþckunum leggur logana og reykinn eftir stórskQtahríð Rússa á borginá.
Charies de ðatille -
EINHVER bezla skemmtun
Charles de Gaulle, forseta
frönsku bráðabirgðastjórnarinn
ar, er að horfa á kvikmyndir.
í ágústmánuði síðaistliðnum,
þegar de Gaulle var kominn til
Algier úr ferð sinni til Banda-
ríkjanna og var að undirbúa
sig til Frakklandsferðar, var
efnt til kvikmyndasýningar í
bækislöðvum ihans. Sýind var
kvikmyndin „Mjallhvít og
dvergarnir sjö“, og var það
einkum gert til iþess að þókn-
ast yngstu dóttur hershöfðingj
ans, sem er 16 ára gömul.
Fjölskylda de Gaulles
uskemmti sér hið bezta við sýn-
inguna, — en de Gaulle sjálf-
um þótti þó sérstaklega koma
til eins atriðsins í myndinni, en
það var, þegar Mjallhvít vakn-
aði -atf dásiveifni símum við koss
prinsins. Þegar að þessu atriði
kom í myndinni, sneri dé
Gaúlle sér að einum hertfor-
ingja sinna og sa.gði:
„Stórfínt, — stórfínt; — það
er alltaf eitthvað í það vatið.
þegar fólk rís aftur upp frá
svefni eða dái.“
Framanskráð atvik myndi á
allan hátt missa gildi sitt til
muna', væri þ'að sagt um mann,
sem ekki þekkti sjálfan sig eins
vel og de Gaulle gerir, eða
skildi ekki mikilvægi sitt og
þýðingu á þessum tímum fyri.r
frönsku þjóðina. Það má á viss
an hált finna góða samlíkingu
með honum og prinsinum í
Mjállhvít, — eða, svo raunhæf
ari dæmi séu tekin: — það má
að vissu leyti bera hann saman
við Clemencau, Napoleon og
Jeanne de Arc. Reyndar er
fjölda margt ólíkt með de
Gaulle og framangreindum per-
sónum sögunnar, — auk þess
annar aldarandi, og viðhorf og
verkefni á margan hátt. Og sök
um þess arna, m. a., hefur de
Gauíle albnikla sórstöðu sem
fran&kur stjórnmálamaður,
bæði fyrr og síðar.
*
Sagan á til ógrynni af nöfn-
um manna og kvenna, er hafa
barizt með ýmsu móti í þágu
ættjarðar sirmar og starfað
heima í föðurlandi sínu. En þeir
FTH,FARANBI GREIN
birtist fyrst í ameríska
tímaritinu „LIFE“, en var
síðan endurprentuð í „Read-
er’s Digest.“ Höfundur henn-
ar er Noel F. Busch. Segir
hér frá ævi de Gaulles hers
höfðingja, sömuleiðis frá
starfi hans í þágu frelsisbar
áttu frönsku þjóðarinnar á
undanförnum árum. Einnig
er að nokkru loyti minnzt á
þau vandamál, er bíða úr-
lausnar á komandi árum, og
eru að miklu leyti undir
starfi og dugnaði de Gaulle
komin.
menn hafa líka verið uppi, —
og ekki svó fáir — sem eiga
þá sögu, að hafa verið bann-
fáerðir meðal þeirrar þjóðav,
sem þeir unou fyri.r alla æfi,
því það er nú einu sinni svo,
að eikki eru allir spámenn í
föðurlandi sinu; síður en svo.
En de Gaulle á þá sögu að
baki sér að hafa farið frá æd-
jörð sinni sem óbreyttur borg-
ari ísvo að segja), ,og komið
aftur sem sigurvegari og hör'ð-
ingi ríkisins.
Áður en de Gaulle kom aft-
ur til Frakk'lands i júnímánuði
síðastliðnum, var Iþað öldungis
óvíst, hvers konar viðtökur
hann myndi hljóta af alþjóð, er
hann stigi á land.
En á þeim mánuðum, sem síð
an eru liðnir, hefur það komið
í ljós, að álit hans meðal frönsku
þjóðarinnar fer dagvaxandi og
ætlar að 'því er virðist að verða
varanlegt,
Meðal frönsku þjóðarinnar er
allmiikil ólga um þessar mirnd-
ir, og ér þó ekki hægt að segja,
að um neina sundrung sé að
ræða. Sést það m. a. á jþví, að
de Gaulle hefur ekki, enn sem
bomið er, fengið neinn keppi-
naut um æðsta valdasessinn, —
og líklegt er, að enda þótt þjóð
aratkvæði færi fram um þess-
ar mundir í Frakklandi, myndi
enginn annar en de Gaulle
hljóta yfirgnæfandi meiri-
hluta atkvæða sem forseti rik-
isins.
En engin þjóðaratkvæða-
greiðsla mun fara fram á næst-
unni, því samkvæmt ákvörðrar
bráðabirgðasljórnarinnar mun
henni verða frestað svo lengi
sem 2,600,000 Frakkar eru í
fangelsum í Þýzkalandi, eöa
þrælavinnu þar.
*
De Gaulle á mjög fáa nána
vini og er fáskiptinn maður
með afbrigðum. Það er jafnvel
orð á því haft, bversu fálátur,
en þó látlaus, hann er í fram-
komu jafnvel við nánustu sam-
starfsmenn sína og á stjómar-
fundum. Venjulega hefur hann
þá aðferð að láta ráðherra og
aðra samstarfsmenn sína tala
eins lengi og mikið og jþeir vilja,
helzt segja allt sem þeir þurfa
og geta, en síðan sjálfur að
segja álit sitt og afstöðu í fá-
um en ákveðnum setningum.
Og hann er mjög igætinn, er
hann talar.
De Gaulle er mjög illa við
hverskyns ofurmælgi og vfett
um hik eða efasemdir.
Siðastliðið vor heyrði de
Gaulle einn hershöfðingja sinna
vera að skýra frá því, að hvar-
vetna í Frakklandi væri kjark-
ur Iþjóðarinnar að bresta. De
Gaulie hlýddi ó frásögn hers-
höfðingjans með athygli, varð
hugsi, en mælti siðan:
„Við verðum að Ijúka strið-
inp sem fyrst.“
Hershöfðingjar, sem hjá
stóðu, bættu við:
„Þetta eru orð í tíma töluð,
enda mun stríðið ekki dragast
á langinn úr þessu.“
De Gaulle á mjög bágt með
að þola úrræðaleysi og stöðn-
un.
Éitt sinn, er frjálsir Frakkar
börðust gegn Vióhy-herdeildun
um í Sýrlandi, var ofursti nokk
ur handsamaður úr iiði Vichy-
manna og leiddur fyrir de
Gaulle. Ofurstinn 'kvaðst engin
dagblöð hafa séð um alllangt
skeið, sagðist tæplega geta
treyst titvarpinu, og kvaðst því
Framh. á 6. síðu