Alþýðublaðið - 14.04.1945, Blaðsíða 8

8
ALÞYÐURLAÐiÐ
Laugardagur 14. apríl 1945.
sTJARNARBÍÖ.
Atlantsálar
Western Approaches)
Kvikmynd í eðlilegum lit
um um þátt kaupskipa í or-
ustunni um Atlantshafið leik
in af brezkum farmönnum
Aukamynd:
NORSK MYND FRÁ
JAN MAYEN
| Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
HBönnuð börnum innan 12 ára
iSal
ISala aðgöngum. hefst kl. 11
VON AÐ HANN SPYRÐI.
Hjón nokkur voru í vinnu-
mennsku sitt á 'hvorum bæ og
sáust stundum ekki mánuðun-,
um saman. Eiitt sinn var mann-
inum sagt frá þv1!, að nú væri
konan hans orðin ólétt, og kom
ihonum Iþað mjög á óvart. En
ekki sagði aumingja karlinn
annað en þetta:
„Æ, því kom hún ekki 'held-
ur til mín?“
* * *
SINN E'R SIÐUR
Eitt sinn kom Sunnlendingur
norður í Mývatnssveit og gisti
þar á bæ einum. Þár var göm-
úl kona, Guðrún að nafni Al-
exandersdóttir. Dró hún af hon
um vota sokka og áá þá, að á
öðrum fæti 'hafði hann sex tær.
„Ósköp er að sjá þig, maður,
mælti hún forviða. „Ertu skap-
aður svona, eða er þetta siður
fyrir sunnan?“
8 8«
MEIRI FÁSINNAN
Á bæ einum á Suðurlandi
við sjávarsíðuna var karl einn,
er þótti nokkuð andlega sljór og
fákænn. Ei'tt áinn var lesinn
húslesturinn, sem he'fir guð-
spjall Lúkasar í fimmta kapi-
tula fyrir texta, þar sem lalað
er um, að netið hafi ri'fnað af
fiskmergðinni. Þegar lestrinum
var lokið, segir karlinn með
saknaðar- og undrunarhreimi í
rómnum: „Mikil fásinna var á
lærisveininum að seila ekki!“
• * *
Hugur ræður hálfum sigri.
C
LÍF OG
W. SOMERSET
LEIKVÍ
A 0 6 H A
Sþánverjinn kinkaði aðeins kolli, og lestaitþjónninn hélt á
brott með farangurinn.
„Það skiptir engu máli. Ég get sofið, hvar sem er. En mér
myndi ékki koma dúr á auga, ef ég vissi, að þér, leikkonan
fræga, yrðuð að hafast við i hitasvækju í klefa með þremur
öðrum“
Júlía ‘héll áfram að andmæla, en nógu vægilega. Víst var
þetta fallega gert af honum. Hún vissi ekki, hverhig hún gæti
fullþakkað Ihonum það. Hann vildi ekki einu sinni leyfa henni
að 'borga fvrir svcfnklefann. Hann bað hana, hér um bil með
tárin i augunum, að veita sér þann heiður að fá að borga þessa
tfranka.
Sjálf hafði hún aðeins haft meðferðis eina handtösku, sem
í voru andlitssmuvningar hennar og olíur, snyrtiáhöld og náttföt.
Þessa tösku lét hann á borðið fyrir framan hana. Allt, sem hann
vildi þiggja fyrir fyrirhöfn sína og óþægindi, var að sitja stund-
arkorn inni hjá henni og reykja eina eða tvær sígarettur, þar til
henni þóknaðist að ganga til náða.
Hún sá sér ekki fært að neita svo lítilþægri bón. Það var
þegar búið að búa um rekkjuna, og á hana settust þau bæði.
Nokkrar mínútur liðu, og svo kom 'lestarþjónninn með
kampavínsflösku og tvö glös. Þetta var orðið skemmtilegasta
smáævintýr, og Júlía undi sér hið bezta. Allt þetta var svo
ótrúleg hjálpsemi og kurteisi -— ja, ó, 'þessir útlendingar! Þeir
vissu hverng bera átti fræga leikkonu á höndum sér. Þessa hafði
Sara Bernhardt notið hvern einasta dag. Og þegar Siddons kom
einhvers staðar inn, risu allir á fætur, eins og hún væri konung-
borinn.
Hann hrósaði henni fyrir fagra frönsku. Fædd á Jersey, upp-
alin á Frakklandi? O-já, þá gat hann skilið það. En hvers vegna
hafði hún ekki heldur kosið að gerast frönsk leikkona en ensk?
Hún hefði ekki hiotið minni frægð en Duse, ef hún hefði valið
þá leiðina. Hún minnti hann svo mikið á Duse — sömu leiftrandi
augun og sama litaraftið og sarni næmleikinn og náttúrlega túlk-
unin, hvað sem 'hún lék.
Þau voru búin að drekka helminginn úr kampavínsiflösk-
unnií er Júía innti að því, að nú værá orðið býsna áliðið.
„Nú held ég, að ég verði að fara að hátta.“
„Ég fer óðar.“
Hann stóð óðar uþp og kyssti hönd hennar.
Undir eins og 'hann var farinn setti Júlía slagbrandinn fyrir
hurðina og háttaði. Hún slökkti öll ljósin nema eitt, sem var við
höfðalagið.
Svo fór hún að lesa.
Rétt á eftir var drepið á dyr.
' „Hver er þar?“
,,Mér þykir fvrir því að ónáða yður. En ég gleymdi tann-
burstanum mínum á þvottaborðinu. Má -ég koma inn?“
„Ég get ekki sofnað, ef ég bursta ekki tennurnar.“
(,,Sko til — jæja. Hann er þó að minnsta kosti reglusamur
hirðumaður,“)
. Júlía ók sér dálítið í rúminu og seildist svo til slagbrandsins
og dró 'hann frá. Það var heimskulegt að kippa sér upp við
þetta eins og á stóð.
Hann kom inn, gekk beint inn í snyrtiklefann og kom aftur
að vörmu spori, veifandi tannburstanum. Hún hafði einmitt tek-
ið eftir þessum tannbursta, þegar hún var sjálf að bursta tenn-
urnar, en ‘haldið, að sá, sem í næsta klefa var ætti hann. Á þess-
um árUm voru tveir farþegar jafnan um hvern snyrtiklefa.
Um leið og Spánverjinn ætlaði að snarast út, rak 'hann aug-
un í kampavínsflösku, rétt eins og af tilviljun.
I ^ '
. NÝJA BIÓ
Jack London
Sýnd kl. 7 og 9
Bönnuð börnum innan 14 ára
Ekki er alls sem
sýnisl
(The Meanest Man in the
World)
Mamanmynd með
Jack Beimy
og Priscilla Lane
Aukamynd:
HERNAÐARHLJÓMLIST
(March of TTime)
Sýnd kl. 3 og 5.
GAMLA BIÓ n
i
Morðsérfræðing-
urinn
(Kid Glove Killer)
Spennandi amerísk leyni-
lögreglumynd
Van Heflin
Marsha Hunt
Lee Bowman
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9
Aðgöngum. seldir frá ki. 11.
Bönnuð börnum innan 12 ára
„Ég er þyrstur,“ sagði hann. ,,Er yður ekki sama þótt ég helli
hér í eitt glas handa mér?“
Júlía þagði eitt andarták. Þetta var hans kampavln og hans
klefi. Það varð svo að vera. Sá, sem verður við fyrstu bóninni,
neyðist líka fil þess að uppfylla þá næstu.
„Jú, auðvitað.“
Hann hellti í glas, kveikti í sígarettu og settist á rúmstokk-
inn.
Hún færði sig ofurlítið, svo að rýmra yrði um hann.
Hann lét eins og ekkert væri.
„Þér hefðuð ekki sofið mikið li j^essum klefa þarna aftur
frá,“ sagði hann. „Það er þar maður, sem dregur andann svo
þungt, að það liggur við, að hann hrjóti, En því miður gerir hann
það ekki, því að þá hefði þó verið hægt að vekja hann átölu-
laust.“

')
Meðal ræsiingja.
En 'þrátt fyrir hamingju sína gleymdi hann ekki vinum
sínum, systkinunum, sem 'hann hafði li'ðið með bæði súrt
og sætt. Honum fannst þau hafa verið verkfæri í þendi
guðs til bes!s að beina sér á réttar brautir.
Hann heimsótti foreldra systkinanna og sá, hvesu nið-
urbeygð og sorgmædd þau voru. Þau syrgðu börnin sín tvö
og horfðu fram á sífelldan einstæðingsskap það sem eftir
væri ævinnar.
Fyrir framan Maríu — myndina brann kertaljósið, sem
móðirin hafði ákveðið að skyldi 'brenna unz börnin hennar
kæmu heirn aftur.
Gömlu hjónn voru þó guði þakfclát, — því hann hafði
frelsað þjóðina og vonandi voru góðir dagar framundan.
Og ekki hvað sízt varð fögnuður þeirra mikill, er þau kom-
u'st að raun um. að börnin beirra væru enn á lífi.
Jósep ög Ma-ríu var sent bréf, bar sem þau dvöldu í
París, og innan skamms fcomust þau heim til foreldra sinna.
Síðar urðu þau hjón, María og Brúnó. Hann fór með
hana til hall'ar vsinnar í Neapól og þar bjuggu þau í gleði og
allsnægtum til dauðadags.
^CLANCy^S T-tE NÁMÍ7
you sav you were
WEAP/N& FOI? THE AíR
SA5E_____l'LL PROP
YOU THERE, CAPTAIN-
Endir
Ó.K. SCOSCHV
REST UF ANP
I'LL ROLLTHlð
OLP POfATD WA60N/
MYNDA-
S AG A
Kallað úr bifreið, sem kemur:
„Halló! Hermaður! Þelta er
enginn lúxushíll. En það er þó
betra að áka með mér en að
labha."
ÖRN: ,,Já, hvort ég vil', þakka
þér fyrir. Ég var alveg að géf--
ást upp.“
BIFREIÐASTJÓRINN: „Allt í
lagi, höfuðsmaður. Þú ætlar
ti'l flugstöðvanna. Ég fer þar
framhjá. En hvað heilirðu?"
ÖRN: „Elding — Örn Elding.
Það er alveg ágætt.“
BIFREIÐASTJÓRINN: „Jæja,
'hvildu þig vel. Ég skal aka
þessum kartöfl'uvagni."