Alþýðublaðið - 18.07.1945, Blaðsíða 8

ALÞYÐUBLA0IÐ
Miðvifc udaguriau 1S. júiá 1945
TJARNARBlöca
Draumadis
(Lady in the Dark)
Skr3utmynd í eölilegum
litucn
Gmger Ke®ers
Kay MiHattd
Wamer Baxter
Jon Rail
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
„ . . . Frá Basel reisti ég að
Aachborg í Scopiniandi. Þar for
ténti ég nokkra peninga, því
mínir peningar voru þá uppi.
Þaðan reisti ég að IJln i Frank-
enlandi, og svo ofan eftir aftur
og að Breddsla í Slesingen; þar
er gott verð á lérept, því mað-
ur kann kaupa þar skyrtu af
því bezta iérepti fyrir Vz rd.,
sem hann verður að gefa ann-
arsstaðar 2 rd. fyrir. í Slesing-
en er dæilegt kvenfólík; þar eru
ogsvo margar hórur í Breddsla,
þvi þar eru opinber hóruhús;
þaer gefa ráðinu 2 rd. á hverj-
um mánuði, og þar með eru þær
fríar, og mega brúka sinn óguð-
lega lifnað . . .“
(Frá 17. öld).
„Þú ert hætt við hann — eða hvað?“ sagði hann allt í einu.
Hernú varð hverft við.
„Það er ég auðvitað — að meira eða minna leyti.“
. „Það var skynsamlegt af þér, hygg ég. Hann átti þig ekki
skilið.“
Hann horfði á hana, rólegur og ihugandi, og' snögglega setti
að henni kveljandi ótta. Vissi hann, að Tommi hafði verið elsk-
hugi hennar? Það var aðeins vond samvizka, sem blés henni
þessu i brjóst. í TaploW hafði, ekkert gerzt, sem gal vakið grun
hans, og það var harla ótrúlegt, að orðasveimurinn um þau hefði
borizt honum til eyrna. Og þó var eitthvað í svip hans, sem
fullvissaði hana um það, að hann vissi sannleikann.
Hún blygðaðist sin.
„Ég bauð honum til Taplow vegna þess, að ég' hélt að það
væri skemmtilegra fyrir þig að hafa einhvern félaga á þinu reki.“
„Það var það.“
Það brá fyrir glettni i augum ha,ns.
Hún var orðin alveg ringluð. Hana langaði mest til þess að
spyrja, að hverju hann væri að glofta. En hún þorði það ekki, því
að hún vissi það fyrirfram. Hann var ekki reiður, og 'hún hefði
lika getað sætt sig við það. Hann hafði bara gaman áf þessu. Hún
hefði farið að gráta, ef hún hefði e’kki vi.tað, að hann myndi að-
eins hlæja. Og hvað gat hún tekið til 'bragðs? Hann trúði ekki
stöku orði af þvi, sem hún sagði. Það var allt leikur. Það var svo
komi.ð, að hún var í vandræðum með að snúa sig út úr klipunni.
Hún stóð hér andspænis einhverju, sem hún skildi ekki, ein-
hverju dularfullú og kviðvænlegu. Var þetta raunveruleikinn?
En i þessari andrá heyrði hún, að vagn nam staðar við húsið.
„Þar kemur faðir þinn,“ hrópaði hún.
Hvilikur léttir! Þetta var að verða óþolandi, og hún varð
komu hans sárfegin, Þá slapp hún frá þessu.
Andartak siðar kom Míkael inn, hress í bragði og léttur í
hreyfingum, hakan fram og maginn inn. Hann var ótrúlega glæsi-
legur af manni á sextugsaldri að vera. Hann gekk til einkasonar
sins, sem nú var kominn heim eftir sex mánaÓa fjarveru, og rétti
honum höndina, glaður i bragði.
28.
Þrem dögum síðar fór Roger til Skotlands. Júlía hafði gætt
þess vandlega, að þau yrðu aldrei aftur tvö ein saman, nema þá
stutta stund. Kæmi. það fyrir, að hún neyddist til þess að vera
ein hjá honum fáeinar mínútur, talaði hún aldrei um anna^ en
einskis verða hluti. '
í rauninni þótti Júlíu vænt um, að hann skyldi fara. Hún
gat efcki gleymt þessu undarlega samtáli þeirra. Einkum var það
eitt, sem varð henni sifellt áhyggjufni, þótt kynlegt værí. Það
voru orðin, sem hann lét falla um það, hvort hann myndi ekki
koma að auðu og mannlausu húsi, þótt hann opnaði herbergi,
sem hann hefði horft á eftir henni inn í. Þessi orð snurtu hana
mjög illa.
„Ég hefi aldrei þótzt vera nein sérstök fegurðargyðja. En
hinu hefir enginn neitað, að ég væri gædd miklum persónuleika.
Það er hart að heyra þvi neitað, að ég sé gædd persónuleika, þó
að ég geti leikið hundrað ólik hlutverk. Það get ég þó aðeins af
því, hve frábærilega mikil Ieikkona ég er.“
Hún reyndi að gera sér í hugarlund, hvað gerðist þegar hún ;
kæmi inn i mannlaust herbergi.
„En ég er aldrei ein, jafnvel i mannlausu herbergi. Míkael
er þar eða Eva eða Karl eða leikhúsgestirnir — ekki sjá'lf auð-
vitað, heldur í -huga mínum. Ég verð að tala um Roger við
Karl.“
—i NÝJA BtÓ — ' GAIVILA BIO mmm
Veíraræfmtýri Oisóttnr
(„WintertimeO. (The Fallen Sparrow)
Framúrskarandi viðburða- Dularfull og spennandi
rík mynd: Aðalhlutverk leika: mynd. JOHN GARFIELÐ
Sonja Henie Jack Oakie MAUREEN OHARA
Ceser Romero S. Z. Sakall Helene Reynolds og fl. ■ Sýnd kl. 5 og 9. Börn innan Í4 ára fá ekki aðgang.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Því miður var hann ekki heima. En hann kom heim til þess
að vera viðstaddur lokaæfinguna og frumsýninguna. Það hafði
hann ævinlega verið í tuttugu ár. Og eftir lokaæfinguna snæddi
hann ætið með Júlíu. Mikael varð eftir i leikhúsinu til þess að
lita eftir að alLt væri í iagi, Þau yrðu þess vegna ein og fengju
gott tækifæri til þess að skrafa saman.
Júlia sökkti sér niður i hlutverk sitt. Hún kunni. þá list að
setja sig í spor konunnar, sem hún átti að túlka, hugsa eins og hvai
hefði hugsað og finna til eins og hún myndi hafa fundið til. Þetta
gerði leik hennar svo lífrænan, að fólk varð agndofa. Væri hÚD
spurð á eftir, hvers vegna hún hefði gert þetta eða hitt, gat hún
alls enga grein gert fyrir því. Nú var hún. hin glaðværa og hug-
mikla, en þó jafnframt áhyggjufúlla frú Martens, sem lék golf
og gat talað við karlmennina eins og félaga sina og er undir
niðri heiðarleg miðstéttarkona, sem þráir öryggi hjónabandsins.
GVLLIÐ
ÆVINTÝRl EFTIR CARL EWALD
%
talið okkur af mestu n'áfcvæmm. Það er öldungis ótrúlegt^
hversu oft hann taldi ofckur. Hann var stöðugt hræddur um
að okfcur yrði hnupplað frá sér. Og ef hann var ekki hrædd-
ur um sMkt, var bonum sönn ánægja að því að telja okkur
— hvað margir við værum. Þið hefðuð bara átt að sjá, hversu
auga hans glömpuðu af unun, er hann leit á okkur. Hendur
hans skulfu í hvert sinn, er þær snertu við okkur, — allur
Mkami hans skaif eins og hann hefði köldu.“
„Gaf hann aldrei. neinn ykkar frá sér?“ spurði silfrið.
„Aldrei,“ svaraði gul'ldalurinn. „Stöðugt bættust fleiri
peningar við, —- en enginn okkar slapp út úr húsinu aftur,
sem einu sinni var kominn í peningakistuna. Okrarinn lagði
aldrei í ofninn hjá sér, enda þótt kuldi væri úti og inni Föt
hans voru léleg'og ur sér gengin. Það voru göt á skónum
hans, — skyrtan hans óhrein. Hárið og sfceggið var jafnan
í mestu óreiðu, — hann hafði ekki huga á að Mta klippa sig
eða raka. Hann neytti brauðs síns varla nneð góðri sam-
vizku, — fannst bað vera of dvr réttur, — og aldrei drakk.
'C-THAT HAIECUT/ VOUV5
OHW- IM
GENTLEMEN — I
WAS TO.D TO COME
IN__T DIDN'T
MEAN TD INTESKUPT
CHANSED VOUE HAIC-
NGW I PENVEMBER/
(VOUR NAME'S NOT
STARfc—I KNOW
WZ~JSo THAT<= ABOUT AU. THERE
Sy SIR - JEXCEPT THAT IM MISHTy
OLAD VOU SENT MAJOC SUQANE
JTO FIND M33 STARR AND—.
YFIRM.: Það er mér mikið
gleðiefni að geta sent Sloane
majór skeyti um, að búið sé
að finna þessa stúlku og--------
STÚLKAN: Óh, fyrirgefið. —
Mér var sagt að koma hingað
— Það er ékki meimng mín
að trufla ykkur.
ÖRN: Þarna kemur það! —
Hárgreiðslan, — þú hefur
breytt hárgeiðslunni! Nú man
ég! Ég þekki þig!