Alþýðublaðið - 03.08.1947, Blaðsíða 6

6 ALÞÝÐUBLAÐIP______ Sunnudagur 3. ágúst 1947.
83 NVJA BIÚ m GAMLA BÍÖ 86
sýnir á morgun
John Ferguson:
MAÐURINN í MYRKRINU
Árás Indíánanna
(„CANYON PASSAGE“)
Mikilfengleg stórmynd í
eSlilegum litum. Aðalhlut-
verk:
Dana Andrews
Susan Hayward
Brían Donlevy
Sýnd kl. 5, 7, 9.
Bönnuð börnum yngri en
15 ára.
VIÐ SVANAFLJÓT
Hin fagra músíkmynd
sýnd kl. 3.
Sala hefst kl. 11 f. h.
Ævintýri sjó-
mannsins
(Adventure)
Amerísk stórmynd.
Aðalhlutverkin leika:
CLARK GABLE
GREER GARSON
Sýnd á mánudaginn
4. ágúst kl. 3, 6 og 9.
Börn innan 16 ára fá
ekki aðgang.
endalok hans? Hve miklu
betra hefði ekki verið að
deyja við La Boselle, heldur
en á þennan svívirðilega hátt
í einhverri deilu milli tveggja
þorpara, sem hann vissi ekki
einu sinni hvað hétu.
Honum leið mjög illa, var
kaldur og stirður. Þá, allt i
einu vaknaði sú spurning:
Hafði hann legið þar, sem
hann nú var, lengi — lengri
tíma en líklegt var að maður-
inn hefði staðið yfir honum
til að sjá, hvort hann væri
dauður?
Það lifnaði svolítil vonar-
glæta. Þar sem hann mundi,
að hann hafði verið sleginn
niður við vegg, sem var hon-
um á hægri hönd, og hann
hafði verið að reyna að
þreyfa sig áfram, þá teygði
hann varlega út hendina og
ætlaði að sannfæra sig um,
að veggurinn væri þarna.
En það var ekki veggur,
sem hann fann. Það var eitt-
hvað, sem hrökk undan
snertingu hans og gaf frá sér
hálfkæft óp.
Á eftir ópinu heyrðist
smella í málmi, alveg ná-
kvæmlega eins og heyrist
þegar losað er um öryggisút-
búnað á sjálfhreyfanlegri
skammbyssu.
„Fjandinn. sjálfur!“ æpti
hann og hélt að hann, þrátt
fyrir allt, hefði hlaupið á
sig.
Hönd var lögð á hann,
mjúklega, en þó jþétt.
„Þarflaust að vera hrædd-
ur. Þér eruð öruggur núna.“
Þetta var kvenmannsrödd;
og hann mundi eftir, að það
var rödd þeirrar sömu, sem
reyndi að aftra manninum
frá að drepa hann.
„Er hann farinn?“ hvísl-
aði hann.
Aftur kom þessi óheilla-
smellur.
„Þér hafið byssu,“ sagði
hann.
Þegar hann lyfti hendinni,
fann hann, að höfuð hans var
allt vafið í sárabindi.
„Nei; það var smellurinn i
slökkvaranum, þegar ég
kveikti til að sjá, hvernig
yður liði. Reynið að sofna
aftur. Ég verð að gæta að
veginum.“
En hann fór ekki að sofa.
Hann lá á meðan og reyndi
að finna út, hvað hún ætti
við, og furðaði sig mest á,
hvers vegna hún yrði að
gæta að veginum. Hávaðinn
í höfðinu á honum gerði hon-
um erfitt fyrir að hugsa. Það
var eins og orðið ,dynkur‘
heyrðist enöalaust, aftur og
aftur, í lágri suðu, samt
miklu hraðar en dauðlegar
varir gátu borið það fram.
Þá skildi hann allt í einu.
Þessi drungi og verkur var
reyndar í höfðnu á honum,
en skröltið kom utan að. Það
var skrölt í vél. Þá strax
skildi hann orð konunnar um
ljósið, og að hún þyrfti að
gæta að veginum. Hún var
að fara með hann burt. Hún
var að hrífa hann bur-t ú-r
hættunni. Þau vor-u úti og á
þjóðvegi!
Hve þessi skilmngur hans
breytti tilfinningum hans
gagnvart þessari skröltandi
vél! Meðan hann hélt að há-
vaðinn væri í höfðinu á sér
sjálfum, þreytti það hann.
Nú fannst honum það ósegj-
anlega vinaleg-t, og hann lá
grafkyrr og fagnaði hljóðinu
og fann, að áköf högg vélar-
innar voru alveg honum í vil.
Hann hugsaði sama og ekk-
ert um konuna né hvert hún
væri að fara með hann;
hann furðaði -sig ekki einu
sinni á því, hver hún -gæti
verið. Öll h-ugsun hans snér-
ist um þessa vél, sem hvíslaði
huggandi í eyru hans. Fyrir
honum var þessi vél, jafnvel
enn fremur en' hin þögla
kona, lifandi, og var að gera
hetjulega tilraun til að flytja
hann á öruggan stað.
Þar sem hann lá þarna, þá
gladdist hann yfir að hugsa
um það, að honum væri borg-
ið, svo að fyrr eða seinna
yrði hann jafnvígur manni
þeim, sem hafði slegið hann.
Það næsta, sem Kinlock
minntist, var hljómur í
stórri klukku, sterk-ur bg
glymjandi, -svo að það hlaut
að vera í klukku á hárri
kirkju. Hún sló sex slög með
miklum virðuleik og þögn á
milli, og hann fór að furða
sig á, hálf utan við sig, hvaða
lítil borg ætti svona stóra
klu-kku. Að það var lítil borg,
vissi hann vegna þess, að
hann fann það, að allt berg-
mál var hætt, og að þau voru
á hraðri ferð á beinum, slétt-
um vegi.
Seinna var hann glaður
yfir að hafa heyrt í þessari
klukku og að það geymdist í
endurminningunni.
En þó skammaðist hann
sín fyrir það eina, sem hann
gat hugsað um. Konan hafð i
heyrt hann biðjast vægðar,
jarma eins og kind, velti
hann fyrir . sér. Hann fékk
skjálfta af gremju við að
minnast þess. Meðaumkun
hennar særði hann eins og
svipuhögg, því að hann í-
myndaði sér, að það væri
fyrirlitningarvottur í því.
Seinna heyrði hann, að hún
kveikt.
„Þér kveikið!“ æpti hann
næstum ósjálfrátt, því að
hann langaði ekki til að láta
hana sjá sig einmitt núna.
„Nei; ég var að slökkva á
Sala hefst ki. 11 f. h.
88 BÆJARBÍO 88 88 TJARNARBÍÓ 88
Hafnarfirði
Meðaumhun r 1 læknaskóla
(Beware of Pity.)
Hrífandi mynd eftir skáld- sögu Stefans Zweigs. (Mi-ss Susie Slagle’s)
Lilli Palmer Amerísk ástarsaga.
Albert Lieven Cedric Hardwicke Veronica Lake
Sýnd kl. 7 og 9. Somiy Tufts

RAUSNARMENN
(Take It Big) Joan Gaulfield
Amerísk músík- og gamanmynd. Lilian Gish
Sýn-d kl. 3 og 5. Sími 9184. Sýnd kl. 3, 5, 7, 9.
♦ ' TRIPOLI-BÍÓ #
„JERIKO”
Aðalhlutverk leikur negrasöngvarinn
heimsfrægi
Paul Robeson
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Sala aðgöngumiða hefst
klukkan 11.
Sími 1182
MYNDASAGA ALÞYÐUBLAÐSÍNS
ORN ELDING
ÖRN: Ég fer því að eins, að Cynt-
hía komi með mér.
LÆKNIRINN: Drengilegt, — en
óframkvæmanlegt.
ÖRN: Eyjaskeggjar geta hafið
uppreisn þá og þegar, — og þá
verður enginn kvenmaður öf-
undsverður af dvöl sinni hér.
CYNTHIA: Ég sé um mig. Lækn-
irinn heíur lög að mæla, Örn!
LÆKNIRINN: Þú verður að ná
sambandi við setuliðsstöðvarn-
ar!
CYNTHIA: Eyjaskeggjar álíta
mig og lækninn ramgöldrótt
hjú, og það er bezta vörn okkar.
— — Vertu sæll, strákurinn
minn! — —