Alþýðublaðið - 25.09.1947, Blaðsíða 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
TMl iq&a .?,<•
Fimmtudagfur 25. sept. "1947
Jón Gangan.
í FLUGVÉL YFIR HAFINU
22. SEPT. 47.
Kæri vinur.
Hér sit ég í flugvél, sem svif
ur með mig skýjum ofar til
framandi landa. Þvílíkt og ann
að eins. Nú tekur það mig rösk-
an fjórða hluta úr sólarhring að
tfara þá leið, sem maður var ef
til vill fjóra sólarhringa að
endaveltast ælandi á hríptekum
fúakláfum undir danskri stjórn
fyrir ekki íkjamörgum árum!
Hvílíkur mundur. Ég segi fyrir
mig, að nú fyrst, þegar ég svíf
hérna ofar skýjum, finn ég að
vér íslendingar eruð orðin
tfrjáls og fullvalda þjóð, sem
ekki lætur sér nægja víðfeðmt
landnám til lands og sjávar,
heldur leggur og undir sig há-
loftin! Við fáum sjúss hérna í
vélinni. Að hugsa sér maður,
að Við íslendingar, sem einu
sinni hérna á árunum, dukkum
ílla seyddan fjósalanda í laumi
úti undir vegg, skulum nú
drekka sjússa hér uppi í háloft-
unum á hröðu flugi milli landa.
Þetta er þriðji sjússinn og nú
drekk ég þína skál, vinur! Flug
freyjar er yndisleg stúlka og
brosir svo mér hlýnar um fæt-
urnar — hvaða vitleysa, — ræt
urnar auðvitað, — hjartaræturn
ar! Og ég svíf og svíf. Vélin
þýtur áfram ofar sólgullum skýj
um, fyrir neðan okkur eru djúp
dimmblá höf og fyrir ofan okk-
ur er ekki neitt. Ekki neitt,
skilurðu vinur, nema sólin og
stjörnunnar, nóttlaus voraldar
veröld, eter og ljósvakans leiðir.
Einn sjúss enn! Það er unaðs-
legt að fá sér sjúss ofar sólroðn-
um skýjum. Áð hugsa sér, að
við, sem eitt sinn vorum í botn
lausu skuldakreppudíki, skulum
vera orðnir svona miklir karl-
ar •— flúgandi kallar, sprelli-
kallar, — ég er orðin hludi úr
vélinni. Það er ég sem flýg —
ég er hin mikla flúgandi heiid
samset úr mökum pörtum.
Flugkvenkynan er indæl, ég
ætl altaf vera flúgandi hollend
íngur með henni, ofar sólguln-
um skýjaglópum elsku vinur, ég
lánaði sko, sko ég stal engu und
an þessi eignakönnu nýju skatta
framt gott á fluglinn fleygi
fleyinga flyga afi minn fár hon
Ruð eithva —
elskani Jón j gagan
bráðum miljóner &
60 seniherra íl. &
danskur Eróba í
heimnum b. þ. æ ghols &.
Nú KVAÐ
vera farið að mæla fyrir á-
fengisgeymastæðum þeim, sem
vér minntumst á um daginn.
mun enn ákveðið stæði fyrir
þá alla, eða hversu margir þeir
verða, en heyrst hefur, að kom-
ið hafi til mála, að reisa einn
þeirra einhvers staðar í Hafnar
stræti.
FYRIRSPURN
til höfundar Landsbankaskyrsl-
unnar.
Hvernig víkur því við, að
sumt af sláturfé því, sem greint
er frá í skýrslu yðar hefur ver-
ið í tveim gærum? Hvar á land-
inu rækta menn slíkt kosta fé
og með hvaða kynblöndun er
það áfbrigði fengið? Vér höfum
að vísu heyrt talað um úlfa, sem
voru í sauðargæru, auk sinnar
eigin, og sýnir það, að sauðkind
in er ekki svo heimsk, sem af
er látið, ef hún hefur get.io lært
,,frick“ þetta af úllfunum og
,,praktiserað“ það.
Starfsstúlkur
óskast á Elliheimili
Hafnarfjarðar 1. októ
ber. Upplýsingar hjá
forstöðukonunni.' —
Sími 9281.
John Ferguson:
MAÐURINN I MYRKRINU
ekki að lárta segja mér hvað
ikomið hafði fyrir. Maðurinn,
!sem hann hafði komið með
til mín, var blindur.
Kinlock var gamall vinur
minn, þó að ég hefði ekkert
af honum heyrt í nokkur ár.
Hann kom til mín þetta
kvöld til að biðja mig um
hjálp. Að hann hefði komið
ófús ályktaði ég undir eins
af því, að hann skyldi ekki
koma til mín fyrr, heldur
hafði hann frestað því þang-
að til hann var kominn í
þetta ástand, sem hann nú
var í fyrir augum mínum,
sem sagt aðfram kominn af
skorti.
Hann var hjá mér um það
bil fjóra tíma. En hann yfir-
gaf hús mitt án þess að taka
við neinni hjálp frá mér.
Við urðum ósammála um
dálítið mál, óskylt þessu.
Við höfðum oft orðið ósam-
mála áður. í raun og veru
mátti segja, að það væri
þáttur í vináttu okkar að
vera ósammála. En aldrei
fyrr hafði það skyggt neitt
á vináttu okkar.
Þegar hann var farinn
settist ég niður hálf ringláð-
ur og síðan fullur iðrunar.
í langan tíma sat ég utan
við mig út af hinum skyndi-
legu vináttuslitum. Var hann
orðinn viðkvæmari? spurði
ég sjálfan mig. Hafði mér
láðst að taka nægilegt tillit
til hinna geysilegu óhappa,
sem hann hafði orðið fyrir?
Eða var það ég sjálfur, sem
hafði breytzt? Ég fór að í-
huga það, hvort hefði verri
áhrif á skaphöfn manns vel-
gengni eða mótlaati. Þá fór
ég að iðrast, þegar ég sá, að
ég hafði verið alltof kröfu-
harður við mann, sem hafði
komið til mín ófús og fullur
blygðunar.
Mig langar til þess að gera
þetta ljóst. Margir menn,
sem ég hef kynnzt, meta
mann eða líta eingöngu á
hann í sambandi við þeirra
eigin hagsmuni.
En Kinlock var ekki þann-
ig. Hann valdi sér aldrei vin
eftir því, hvaða gagn hann
gæti haft af honum. Og ein-
mitt þegar ég var að hugsa
um það og skammaðist mín
énn meir, að hann hefði sízt
haft hagnað af vináttu sinni
við mig, þá hringdi síminn
í svefnherbergi mínu. Það
„Tookvorth Avenue nr. 15.
Maður stunginn til bana. Eins
fljótt og þér getið, herra.“
,,Sjúkravagn?“
Þar eð ég vissi af þessu
hvaða tæki ég þurfti, lét ég
þau niður í tösku og hljóp
af stað.
Þegar ég kom að húsinu,
sem ég þekkti að var hús P.
Pagets, mætti ég Green og
tveimur lögregluþjónum, er
nálguðust eins fljótt og ég
sjálfur úr gagnstæðri átt.
,,Það er þó ekki P. Paget?“
sagði ég.
Green kinkaði kolli, móð-
ur. Við komum inn saman.
Inni í löngu herbergi, sem
okkur var vísað inn í af
stúlku, sem var náföl, hitt-
um við lögregluþjón og tvo
menn. P. Paget lá á gólfinu
rétt hjá skrifborðinu sínu.
En *um leið og ég beygði mig
niður til að rannsaka sár
hans, sá ég, að hann þurfti
ekki neinnar hjálpar við
framar. - Það var auðséð,
hvar sár hans var, af blett-
inum á skyrtunni hans,
hnífsstungan hlaut að hafa
gengið alla leið inn í lungna
slagæðina. Það þurfti ekki
að segja Green það, að mað-
urinn var dauður.
Green hvíslaði að mér að
líta á mennina tvo, seir.
, virtist haía verið haldið
þarna af varðmanninum,
þegar við komum. Annar var
roskinn maður, sem reyndist
vera yfirþjóninn; og hinn
ungur ljóshærður náungi,
virtist fremur ókyrr og æst-
ur. En það var nægilegt fyrir
mig að líta lauslega á þá til
þess að sannfæra mig um, að
hvorugur gat hafa veitt þetta
sár á hálftímanum, sem lið-
inn var, og getað losnað við
öll vegsummerki þess. Það
var í rauninni aðeins til mála
mynda, að ég leit á þá.
Þannig leit Green á það
lika þvi að hans skörpu augu
voru þegar önnum kafin við
að athuga ýmislegt annað.
Þá kom reiða'rslagið.
Green, sem hafði verið að
snuðra inn á milli brotinna
húsgagnanna, d,ró fram
göngustaf undan borðinu,
sem var á hvolfi. Þegar
hann hafði litið nákvæmlega
á hann, kom hann með hann
til mín, rétti, hann fram og
spurði mig nokkurra spurn-
inga viðvíkjandi honum.
En um leið o.g ég leit á
hann, þekkti ég að þetta var
stafur Kinlocks.
Það var stafurinn, sem
lögregluþjónninn hafði rétt
honum á dyraþrepinu hjá
mér nokkrum tímum fyrr.
Og auðvitað mundi ég þetta
enn betur af því, að Kinlock
hafði ekki skilið stafinn eft-
ir í ganginum, þegar ég
leiddi hann inn. Blindur
maður og stafurinn hans eru
óaðskiljanlegir; og ég hafði
séð, að hann lét hann liggja
á hnjánum á sér allan tím-
ann, sem hann sat hjá mér.
Þannig vissi ég, að Kinlock
hafði heimsott P. Paget,
eftir að ég brást honum.
var vel þegin truflun; nætur
samtal um allra lítilfjörleg-
asta málefni var betra en
! núverandi hugsanir mínar.
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINS:
•s' •

ÖRN ELDING
ÖRN: Sjáið þér til, foringi. Ég er
Örn Elding!
'FORINGINN: Og ég er frá Miss-
ouri!
ÖRN: Allt í lagi. Við skulum. ná
sambandi við aðalstöðvarnar í
Alaska og ég skal færa sönnur á
mitit mál-
FORINGINN: Þú heldur að loft-
skeytastöð okkar dragi ekki þang
að. Þér heppnast ekki bragðið,
karl nninn. — Reynið að ,ná sam
bandi þangað, og helst við for-
) ingjann.
LOFTSKEYTAM. Sambandið,
herra!