Alþýðublaðið - 09.11.1947, Qupperneq 6

6 ALÞÝÐUBLAÐIÐ____________ Sunnudagur 9. nóv. 1947.
TILKYNNING
Frá og með 1. okt. 1947 h>efi ég un>dirritaður selt
hr. Þórði Si>gulrg>eirssyn.i, minn 'hluta í verzlunánni
Barónsbúð, Hverfisgötu' 98, en frá sama tíma hefi
ég keypt Þórðar hluta> í útibúum verzlimarfnnar
við Háteigsveg 20 og Barmahlíð 8 og mun ég reka
þær undir.-nafninu
Verzhin Axels Sigurgeirssonar.
V ir ðingarfyllst.
AXEL SIGUKGEIRSSON.
John Ferguson:
MAÐURINN I MYRKRINU
ia•••••■•••■••.••■•••••
NÚ ER ÞAÐ SVART. . .
Um fátt mun nú vera meira
rætt í bænum, en þá dökkleitu
fregn, sem flogið hefur skrúfu-
laust manna á meðal, — að
hingað væri von á kolsvörtum
áflogasegg, heimsmeistara í
fantabrögðum og, kvalatökum,
og væri hann inn fluttur sam-
kvæmt tollskrárviðauka um
bráðnauðsynlegarvörutegundir
og viðurkennda listamenn.
Sé fregnin sönn, þá þykir oss,
sem þeir, er matsvald hafa í mál
um, séu nokkuð frumlegir og
frumstæðir í viðhorfum sínum
til listarinnar. Eða skyldi það
hafa verið á steinöldinni sjálfri,
sem það var viðurkennd list að
núa upp á limi andstæðings
síns og jafnvel brjóta, kvelja
hann með hverskyns hörkutök-
um og kreistingum til veina og
óhljóða, unz við bana lá? Það
skiptir ekki svo miklu máli, að-
alatriðið er það, hvort yfirvöld
vor hafa tekið upp það mat á
list eða ekki, og skýtur þá dá-
lítið skökku við það, sem vér
höfum vanist, þar eð iðkendur
slíkrar listar hafa að undan-
förnu annað hvort verið látnir
í steininn fyrir að troða upp,
eða auðkendir á einhvern þann
hátt, að almenningur vissi
hverskonar menn þar færu.
Til þess að sannfærast um
hvort nokkuð mundi vera hæft
í fregn þessari, hringdum vér
til manns, sem vér álitum að
eitthvað mundi hafa með þetta
að gera og spurðum hann spjör
unum úr, en hann svaraði oss
í norður þegar vér ’spurðum
hann í suður; kvað líklegt, að
um misskilning væri að ræða,
eitthvað hefði flogið fyrir, að
slíkur náungi væri væntanlegur
til Hálogalands og hefði al-
mannarómurinn því haft landa
víxl, sem honum væri og til trú
andi, og væri það ekki afrek
meira, en þegar honum tækis
að telja almenningi trú um, að
allra geðslegustu menn væru
karla ljótastir.
,,Annars verðið þér að; játalt
að það væri einmitt þjóðráð að
flytja þennan áflogagarp inn“,
mælti hann. ,,Þá væru margar
flugur steindrepnar í einu
höggi. . . kveðinn niður orðróm
urinn um kynþáttahatur vissra
manna, og um leið séð svo um,
að hinum mörgu jazzunnendum
borgarinnar gæfist kostur á að
hlýða á þann trylltasta, frum-
stæðasta og þá auðvitað hinn
sannasta jazz, sem hægt er að
hugsa sér, — kvalaskræki, ösk-
ur og vein þeirra sem sá dökk-
leiti prakteseraði á sína viður-
kenndu list, er rynnu saman við
hrifningaróhljóð, lófaklápp og
fótaspark áhorfenda og sköpuðu
hina sígildustu ,buggy-wuggy
hothallæris symfoníu", eða
hvað það nú heitir á frummál
inu.“
Þannig fórust honum orð
þeim vísa manni, og vér grum
enn engu nær. •— ■—
gerði hann of lítið úr hæfi-
leikum Kinlochs til þess að
gæta sín sjálfur.
„Hann er slægur, þessi
Kinloeh,“ sagði ég. „Sjáðu
bara hvernig hann lék á þig,
þegar hann þóttist vera
blindur."
McNab brosti.
„Það gerði hann. En það
átti hann líka hægt með, því
að hann hafði verið blindur
í mörg ár.“
Það kom nú fólk í vagn-
inn við hvern viðkomustað,
og það var ekki óhætt að
tala, nema þegar lestin var
á hreyfingu og ekkert heyrð-
ist fyrir skrölti. McNab laut
að mér.
„Ef þetta reynist rétt, sem
ég fer eftir núna,“ sagði
hann, „þá mun heilmikið
hvíla á þér. En láttu ekki
blekkja þig neitt um að þessi
maður sé ekki í hættu. Þessi
Kinloch er nær dauðanum
nú en nokkru sinni meðan
hann var í Flandern.11
Hann klappaði á kné mér
og næstum öskraði að mér:
„Láttu það vera þér ljóst,
því að annars muntu ónýta
alveg það verk, sem ég hef
falið þér.“
Þá skauzt lestin út í dags-
Ijósið og við vorum að fara
yfir Tower Hill í áttina að
Trinity House.
McNab skýrði manninum
í anddyrinu frá érindi sínu.
ITann vildi fá að finna ein-
hvern, sem væri kunnugur
Kent ströndinni. Maðurinn
klóraði sér á hökunni og var
samt í vafa, þegar McNab
sagði, að það væri ekki vegna
brims, sjávarfalla eða vita,
sem hann þyrfti að fá upplýs-
ingar, heldur um vegi, firði
og höfða.
„Það lítur helzt út fyrir,
að þér hafið ekki komið á
rétta skrifstofu; herra,“ sagði
hann>. En svo hýrnaði yfir
honum. „Það er hann Georg
gamii; hann var í strand-
varnarliðinu; ég held, að það
hafi verið í Kent. Hann
mundi vera rétti maðurinn,
ef hann væri hér á næstu
grösum.“
Eitthvað hvarf úr hendi
McNabs yfir í lófa hins með
þeim árangri, að komið var
í mesta flýti með Georg ein-
hvers staðar að úr bygging-
unni.
Hann var rauðleitur í and-
liti, bláeygur og nokkuð við
aldur, enn þá veðurbarinn,
þrátt fyrir langa þjónustu í
hinu rólega Triniity House.
„Þekkið þér Kentish
ströndina?“ byrjaði McNab
undir eins.
„Ég geri ráð fyrir því,
herra; hvern þumlung af
henni frá Rochester til Rye.“
McNab var hinn ánægð-
:asti.
„Þér ha'ldið, að þér gætuð
sagt hvaða staður hvað væri,
eftir lýsingu?“
„Áreiðanlega, herra, ef þér
' gæfuð mér nógu greinilega
lýsingu.“
„Það er einmitt það, sem
ég er mjög efins í. Hlustið á.“
McNab talaði hæg — lágt og
mjög hægt. „Það er langur
vegur niður bratta brekku og
beygir skarpt til hægri. Þar
sem brekkan endar, liggur
þorp. í bíl er ekki nema
nokkurra mínútna ákstur
gegnum þorjLð. Og þá er
maður allt í einu kominn að
sjónum, svo nálægt, að ef
stormur er, þá finnur maður
úðann á andliti sér. Eftir svo
sem einnar mílu ferð, þá snýr
maður aftur í áttina frá sjón-
úm og heyrir ekki til hans
meir.
Georg gamli, sem hafði
hlustað með athygli, nuddaði
á sér eyrað hugsandi.
„Það er erfitt að vita, hvað
þetta hefiur verð. Það er
heill hópur af þorpum, sem
þetta hefur verið. Það er
stable til Margate og Broad-
stairs líka. Og auk þeirra —.“
McNabsagði: „Og svo finn-
ur maður sjólöðrið og sólina
á vnstri kinn sé.r.“ -
Þá birti yfir gamla mann-
inum.
„Já, þetta var betra. Þá er
útilokað að það sé á norður-
ströndinni.“ Hann hugsaði
sig um stundarkorn og leit
>svo upp. „Lítur út fyrir að
vera ekki mjög ólíkt Pegwell
Bay, þegar komið er frá
Ramsgate, nema það, að
hæðin er ekki tl hægri. Og
það gæti alveg verið Walmer,
ef farið væri tiil austurs en
ekki vesturs. í Dover er
brött hlíð, og það gæti pass-
að, að hægt beygt væri til
Ævintýri Bangsa
Þeir félagar ganga um borS
í gaflkænuna. Dvergurinn legg-
ur böggulinn í barkann og setzt
undir árar. „Ég var að sækja
vistir fyrir húsbónda minn“,
segir hann og rær. „Við búum
tveir einir í kastalanum“. „Þetta
er æði dularfullt“, segir Bangsi.
„Þj varst að minnast á að hús-
bóndi þinn hefði í hyggju að
byggja eitthvað. Ég sé hvergi
auðan grunn á eynni“. „Mér
fellur þetta ekki“, verður
Magga mús að orði, og er auð-
sjáanlega hræddur. En dverg-
urinn brosir.
FLUGMAÐURINN: Sjáðu! Það er
tekið að rjúka úr þrýstilofts-
hreyflinum! Og enn fer hraði
■hennar minnkandi.
ÖRN: Bara að hún taki nú ekki
upp á því að springa og splundr
V ^
asc í þúsund stykki.---------Nú
nálgast hún okkur og þá —
ÖRN ELDING