Alþýðublaðið - 21.11.1947, Qupperneq 6

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Föstudagur 21. nóv. 1947.
FARI ÞEIR NU------------!
Mér llður illa. Ég hem mig
ekki við nokkurt verk. Ég er
nefnilega reiður. Stórreiður.
Mið langar til að gefa einum
kunningja mínum á hann. En
hann er mér stærri og sterkari,
svo ég þori ekki að gera neitt í
málinu.
Ég bý í einu af úthverfum
bæjarins en þessi kunningi
minn býr á hitaveitusvæðinu.
Og það vantar ekki, að hann
hefur látið mig heyra sitt af
hverju um öll þau þægindi og
menningarskilyrði, sem hita
veitusvæðisluxusíbúarnir nytu
umfram okkur, útkjálkakola-
kyndingarhalanegrana.
Og ég hef ekki getað komist
h'já að viðurkenna, að hann
hefði nokkuð til síns máls.
En hérna íhinneðfyrradag
rann heldur en ekki á snærið
hjá mér. Þá kom þessi kunn-
ingi minn hríðskjálfandi, hóst-
andi og eyrnasneplakalinn til
vinnunnar. Auk þess hélt hann
að hann vséri búin að fá lungna
bólgu og að hann mundi deyja,
þrátt fyrir allar hinar geysilegu
framfarir læknislistarinnar á
síðustu árum.
Hitaveituleiðslan að húsi hans
hafði nefnilega sprungið í
frostinu, og nú varð hann að
láta sér frostið nægja. Hann
fullyrti að það væri 18 stiga
frost í íbúð sinni og 20 stiga
frost á svefnsófanum, og færði
mjög hávísindaleg rök því til
sönnunar, að jafnan yrði til
muna kaldara í íbúðum, sem
hefðu verið vel kynntar, en
yrðu skyndilega ökyntar, held-
ur en úti á bérsvæði.
Ég hlóg, hlóg beint framan í
hann. Sá raunar eftir því á
eftir, því honum hitnaði.
En þegar ég fór heim til
mín um kvöldið í margyfirfyllt
um strætisvagni, staulaðist síð-
an támarinn og mjaðmaaumur
úr vagninum heim að húsi mínu
yfir hóla, gryfjur og hraun-
grýti, sem einhverntíma kvað
eiga að verða að stræti, settist
að í íbúð, þar sem rafmagnið er
svo naumt, að maður getur
hvorki neytt soðins matar eða
niðursoðinnar útvarpshljómlist
ar, — þá fann ég ekki til neinna
af þessum óþægindum sem
fylgja því að búa í fullkomn-
ustu nýtízkuhverfunri nýtízku
höfuðborgar, sem nú er orðin
stórborg, — að flatarmáli. Mið
stöðvarofnarnir í íbúð minni
voru nefnilega heitir, ■— fun-
heitir. Og nú lágu þeir og skulfu
í bólum sínum á hitaveitusvæð-
inu og kynntust af eigin reynd
allri kvalatækni nýtýzku hrað-
frystiaðferða. Ó, hvað ég naut
þess! — Ó, hvað ég naut þess
maður! ■—
En viti menn. Tveim dögum
síðar fréttir maður að búið sé
að skella á kolaskömmtun!
Og nú brosir kunningi minn.
Skælbrosir út í annað munnvik
ið af allri þeirri meinfýsni, sem
einn gerspilltur hitaveitu-
svæðislífsþægindaóhófsneyt-
andi getur í bros sitt lagt. Þess
utan hefur dóninn skemmdar
framtennur.
Mér stendur á sama hvað
hver segir. Þessi kolaskömmtun
er hefndarráðstöfun hitaveitu-
píusprungudóna, og hafið
þið það!
ER SÍLDIN PÓLITÍSK?
Það skyldi þó aldrei koma á
daginn, að Hvalfjarðarsíldin
væri pólitísk. Stórpólitísk
meira að segja. Að minnsta
kosti telja sumir menn nokkra
hættu á, að henni takist það,
sém ýmsir aðrir hafa gefist upp
við, — að fella stjórnina.
Sjálfsagt verða útvarpsum-
ræður samfara þessu stjórnar-
fellingaratriði. Þá fær maður
þó að heyra nýja rödd í út-
varpinu. Mikil lifandis ósköp
hlakka ég til að heyra síldina
halda ræðu og svara öllum
þeim skömmum, sem hún hefur
orðið að þola að undanförnu.
Bara að hún verði ekki óða-
mála urrf of.
John Ferguson;
MADURINN I MYRKRINU
NNING
írá skðflimtunarskrifstofu ríkisins
í sambandi' við auglýsingu skömmtunarstjóra nr. 22/
1947 um 'skömmtun á kolum, sk-al sérstaklega á það bent,
að auðveldast mun að framkvæma kolaskömmtundna
þannig, að notendur snúi sér tii kola.sala með beiðni sína
um fcolakaup, en kolasaiinn útvegi sér svo beimild bæj'-
arstjóra eða oddvita til afgreiðslunnar samfcvæmt tví-
rituðum lista, ©em kolasalinn leggi fram. Þótta fyrir-
komulag gaeti losað einstaka notendur við það ómak að
sækja um innkaupaheimiid hver fyrir pg. Sama fyrir-
komulag getur að sjálfsögðu vérið við innfcaupaheimiMir
handa skipum og öðrum þeim, sem nota kol til annars
en venjulegrar beimilisnotkunar.
Reykjavík, 19. nóvember 1947.
Skömmiunarskrifsfofa ríkisins
hann gat sídtwft. r • • harn
hefði venð, svo að aí íik cll
tvímæli. Þú hefur áhuga
fvrir slíku Ilann stcó
Tktu eftir. Hús Wyls,
Whitelands, er fimm mílur
rúmlega frá Ealing. Við
byrjuðum með því að rann-
saka ferðir hans á mánudag-
inn, sem morðið var framið.
Frú Wyl hafði verið uppi í
sveit í viku, en búizt var við
henni heim þetta kvöld. Wyle
var kvefaður og fór um kl. 8
í rúmið. í kringum kl. 10
hringdi hann og bað um
whisky í heitu og spurði um
sama leyti, hvort frú Wyl
hefði komið. Yfirþjónninn
svaraði því neitandi og kvað
þokuna geta valdið töfinni.
Þetta samþykkti Sir Stephan
og bað um, að hann yrði
ekki truflaður neitt, bauð
góða nóftt og slokkti ljósið.“
McNab hló.
„Og svo fór h,ann úr rúm-
inu aftur, ha? Og út um
gluggann, út úr húsinu. Svo
reikaði hann um á veginum
til þess að stöðva frú Wyl,
áður en hún kæmi heim.
Hann myndi þekkja hana af
hljóðinu í vélinni og vera
þess vegna nógu fljótur að
stöðva- hana, áður en hún
þyti fram hjá í þokunni.
Hann fékk hana svo tiil þess
að aka sér til Ealing til þess
að tala við P. Paget.
Morguninn eftir kemur
þjónninn inn í svefnherberg-
ið til þess að draga upp
gluggatjöldin og sér þá, að
húsbóndi hans er sofandi, ha?
Þá er húsbóndanum sagt, að
frúin haf/ þrátt fyrir allt,
komið um kvöldið.“
„Alveg eins og þjónninn
bar vitni um. Þetta heppn-
aðist svo ákaflega vel“ sagði
Snargrove.
,,Já, að nokkru leyiti
sagði McNab. „Þér megið
ekki gleyma, að það er þeg-
ar búið að rannsaka líkið af
manninum.“
„Þetta e.r yðar álit,“ sagði
Snargrove. „Samt verð ég að
viðurkenna, að ef það hefði
ekki verið vegna þessara á-
lyktana yðar frá göngustafn-
um, þá hefði engln rannsókn
farið fram á líki Stephans
Wyl í dag. Og hugsið þér
yður úrskurðinn: Dáinn af
slysförum., samúðarvottur
við frú Wyl og aðfinnslur
til umsjónarmanns veganna.
Ég er að hugsa um að taCa
dálítið við frú Wyl núna, en
ekki i samúðarskyni.“
„Þú getur ekki höfðað mál
gegn konu fyrir að koma
ekki upp um eiginmann sinn.
Og þar að auki var ekki víst
að hún vissi, til hvers mað-
ur hennar vildi láta hana aka
sér til P. Pagets, að minnsta
kosti ekki fyrr en búið var
að fremja glæpinn.“
„Það er satt. En ég ætl-
aði ekki að gera það. Við
munum taka þennan Kinloch
fastan sem meðsekan í
glæpnum, ef honum batnar.“
„En góði Snargrove!11 and-
mæf.ti McNab. „Hvernig get-
urðu sannað, að hann sé með-
sekur? Þú getur eins vel
reynt að sanna, að ég sjálfur
eða veslings Godfrey þarna
væru meðsekir. Öll vitneskja,
sem við höfum um rnálið,
bendix til; að Kinloch hafi
verið eins hugleikið og okk-
ur að komast að, hver morð-
inginn var. Og það lítur ekki
út fyrir, að hann hafi verið
að hjálpa tiil að flýja, þar
sem vafalaust er, að hann
hefur skotið Kinlocih áður en
- hann lagði af stað iil Dover.
Það var meiri glæpur en þó
að hann ryddi fjárkúgaran-
um úr vegi. Og ég er viss um,
áð frú Wyl myndi vera á
sama máli. Ég hefði viljað
sjá manninn hengdan. Samt
er það ekkert hræðilegra að
hanga í sex feta háum gálga
en að hrapa þessi tvö hundr-
uð fet niður kfettana, og þeg-
ar öllu er á botninn hvolft,
þá er hann dauður hvort eð
er.“
McNab hafði ósjálfrátt
hækkað röddina, og þá kom
Jones inn í herbergið.
„Mér þykir það leitt,“
sagði hún; ,,en ef þér hafið
meira að segja, vilduð þér þá
ekki koma inn í næsta her-
bergi. Það getur truflað sjuk-
linginn, að þér talið svona.“
„Ég bið afsÖkunar,“ sagði
Snargrove og stóð upp.
McNab stóð líka upp.
Ég ætla að reyna öklann á
mér og ganga eftir ganginum.
Það dugir ekki' að láta hann
stirðna,“ sagði ihann og tók
undir handlegginn á Snar-
grove.
Þegar þeir voru komnir út,
snéri hjúkrunarkonan sér að
mér.
,,Jæja,“ s-agði hún; „svo að
þér hafið raknað við.“
j „Það getur Lðið yfir mig
aftur, ef þér farið“ sagði ég.
; En nú hringdi hún bjöll-
unni í staðinn.
| „Þér lítið mikCu betur út,“
sagði hún og horfði fast á
mig. „Það getur ekki verið
satt, sem þeir segja.“
„Hvað segja þeir?“
,Að þessir tveir menn séu
leynilögreglumenn.“
„En það eru þeir.“
Snotra, iljóshærða hjúkr-
unarkonan varð steinhissa.
„Hverju hafið þér þá lent
í? Voruð þér þá-ekki að gá
að hreiðrum? Þeir mundu
ekki vilja finna yður þess
vegna.“
Hún varð svo undrandi, að
hún sá ekki McNab í dyra-
gættinni.
„Annar þeirra,“ sagði ég,
,,er bezti vinur minn.“
„Ó, þér eigið við þann
minni —- halta lögveglu-
þjóninn?“
Þá heyrðist McNab hlajja,
og hún snéri sér við.
,,Nei, nei, hjúkrunarkona,“
sagði hann; „halti maðurinn,
en ekki lögregluþjónninn.“
Og þegar hjúkrunarkonan
var farin fram til að sækja
lækninn, þá kom ég með
spurninguna, sem brann á
vörum mínum.
„Kinlloch er þá að deyja?“
McNab leit hátíðlega á
mig.
„Kinloch er í Paradís, son-
ur minn.“
Hann setti stól við rúmið
mitt og hélt í hönd mér.
„Ertu nýbúinn að frétta
það?“ sagði ég.
„Ég sá hann þar í morgun.
Hann hefur eins og þú vak-
andi engil við rúmstokkinn'.
Ég fór með hann þangað frá
Dover í gær.“
Og þegar ég starði á hann,
þóttist hann hafa misskilið
mig.
„Ó, ég sé, hvað þú átt við
— skotsárið. Ja, hann mun
verða jafngóður af því eftir
eina eða tvær vikur. Hann
er ekki fremur í Paradís í
raun og veru en þú.“
SÖGULOK
EbS. rrl
fennir í Antwerpen og Hull
24.—30. nóveinber.
H.f. Eimskfpaféfsg
^Sair.koma í kvöld kl. 8.30.
2s Ræðum&nn:
|“ Jóhann Hlíðar
fe Magnús Guðjónsson
wÆskulýður, fjölmennið!
r Sigurður Magnússon
Leslð Alþýðublaðfð