Alþýðublaðið - 06.12.1947, Blaðsíða 6

6
ALÞYÐUBLAÐIÐ
FANTASÍA í TOPPDÚR.
Það er frost
hvern einasta dag,
raunar sáralítið frost,
en nægir þó til þess:
Að hitaveitan klikkar;
rafmagnið klikkar;
hádegismaturinn klikkar,
(item:
kvöldmaturinn og
heimilisfriðurinn),
og jafnvel
forhertustu góðtemplara
dreymir æskuárin
þegar þeir
drukku úr sér hrollinn!
Dreymir í köldum
svefnsófum ,
í kolníðamyrkri . . .
Rafmagnið er bilað;
hitaveitan biluð;
konan snýr sér
til veggjar. . . .
Og tennurnar glamra
í munni rnanns
eins og þúsundir
þrýstiloftsbora, —
og sé minni manns
enn ófrosið,
man maður ef til vill
að maður hefur fætur og tær.
Og siðferðiskenndin
item samviskan
skjálfa og nötra,
og gamlir heitstafir
gnýsta tönnum . . .
En
úr hyldjúpum frostkaldrar
skammdegisnætur
teygir freistingin
feita, svitaþvala
fingur
Hvíslar seiðdult:
Hér er velgjan, maður!
Brennivín!
kvenfólk!
Hver kallar?
Ég . . .
Ó, að ég gæti kveikt!
Ég heyri í bil
úti á götunni
og bak við -þilið
sover den danske Pige. . . .
Ég kref yður til ábyrgðar
fyrir því,
sem kannað gerast!
í VERZLUNUM BÆJARINS
er jólaösin nú sem óðast að
hefjast. Um leið magnast fyrir-
bænir og blessunarorð í garð
skömmtunarstjóra og þeirra,
sem með þau mál hafa að gera,
svo að fullvíst má telja ,að þeir
hljóti lán í lífinu og fullsælu
hinum megin.
Ég kom í bókaverzlun í gær.
Þar var stödd kona, sem bað
um einhverja bók í skraut-
bandi. „Helzt svona -^stóra"
sagði hún og mátaði með hönd-
unum, „en þið verðið að ábyrgj
ast, að það sé ekkert dónalegt í
henni, því ég ætla að gefa hana
konu, sem les allar bækur, sem
hún eignast“.
Ég kom einnig í skartgripa-
verzlun. Þar var staddur maður
inni; sá bað um, eða spurði,
hvort ekki væru til tóbakspont
ur. Stúlkan byrsti sig, roðnaði
við og sagði snöggt „Nei! ‘ Þeg-
ar maðurinn fór út, sagði hún
við mig: „Guð! Var maðurinn
fullur, eða bara svona dónateg-
ur“.
Og svo var það konan, sem
bað um einhverja gjöf 'handa
manni sínum, sem ekki væri
skömmtuð. ,,En hann reykir
ekki, drekkur ekki og hei'ur
andúð á bókum“, sagði hún.
„Já, þá er úr vöndu að ráða“,
svaraði búðarmaðurinn. „Borð
ar hann kartöflur---------ja,
þær fást nú raunar ekki sem
stendur“.
Smurt brauð
og snittur
fæst tilbúið allan dag-
inn. — Komið inn og
veljið.
SÍLD & FISKUR,
Bjergstaðastræti 37.
Lækjargötu 6.
Borgarstjóri!
Raf magnsst jóri!
Hitaveitustjóri!
LesíS Alþýðublaðið
Laugardagur 6. des. 1947.
Daphne du Maurier
Mary dró fyrir gluggann
og fór upp í rúmið. Tennurn-
ar glömruðu í mimninum á
henni, og fætur hennar og
hendur voru dofnar aí kulda.
Langa stund sat htin í
hnipri uppi í rúminu í ör-
væntingu sinni. Hún íhugaði
hvort það væri nokkur vegur
að brjótast út úr húsinu og
rata aftur hinar tólf löngu
mílur til Bodmin. Hún íhug-
aði, hvort hún myndi ekki
svo þreytt; að hún myndi yf-
irbugast og falla niður á leið-
inni og sofna, til þess eins að
verða vakin snemma næsta
morgun við það að Joss Mer-
lyn gnæfði fyrir ofan hana.
Hún Iokaði augunum, og
þá sá hún strax andlit hans
fyrir sér brosandi, og brosið
breyttist í grettu, og andlit
hans varð svo allt að ótal
hrukkum, þar sem hann
skalf af reiði, og hún sá
geysistóran svartan hárlubb-
ann, amarnefið og langa,
kraftmikla finguma, sem
höfðu svo banvænan þokka.
Henni fannst hún vera hér
ins og fúgl í búri; og hve
mjög sem hún reyndi, mýndi
henni aldrei takast að kom-
ast undan. Ef hún vildi vera
frjáls, yrðá hún að fara strax,
klifra út um gluggann og
hlaupa eins og óð eftir vegin-
um, sem blykkjaðst eins og
höggormur eftir heiðinni. Á
morgun yrðd það of seint.
Hún beið þar til hún heyrði
fótatak hans í stiganum. Hún
heyrði hann tauta við sjálf-
an sig, og henni' til mikils
léttis, þá snéri hann til hlið-
ar inn eftir göngum, sem lágu
til vinstri við stigann. Dyr
lokuðust í fjarska og svo
kom þögn. Hún ákvað að
bíða ekki lengur. Ef hún
dveldi, þótt ekki væri nema
eina nótt undir þessu þaki.
kynni hana að bresta kjark-
inn, og þá'var.hún glötuð.
Ndðurbeygð og geggjuð, eins
og Patience frænka. Hún opn-
aði dymar og læddist fram í
göngin; hún gekk á tánum
fram á stigagatið. Hún hikaði
við og hlustaði. Hún hélt í
handriðið og hafði stigið
niður í efs-ta þrepið, þegar
hún heyrði hljóð úr hinum
göngunum. Það var einhver
að gráta. Það var einhver
sem tók andköf og reyndi að
kæfa hljóðið í koddanum.
Það var Patience frænka.
Mary beið stundarkorn;
en svo sneri hún við og gekk
inn í herbergi sitt aftur og
fleygði sér í rúmið og lokaði
augunum.
Hverju sem hún átti von
á í framtíðinni, og hversu
hrædd sem hún yrði, færi
hún ekki frá Jamaica krá
núna. Hún varð að vera hjá
Patience frænku. Það var
þörf fyrir hana hér. Það gat
vel verið, að hún yrði frænku
sinni til huggunar, og þeim
myndi koma sarnan, og á
einhvern hátt, sem hún var
of þreytt til að ráðgera núna,
ætlaði Mary að verða vernd-
ari Patience og standa milli
hennar og Joss Merlyn,- í
sautján ár hafði móðir henn-
ar búið og unnið ein og átt
við meiri erfiðleika að búa
en Mary myndi nokkurn
tima þekkja. Hún hafði ekki
hlaupizt á brott vegna hálf-
brjálaðs manns. Hún hefði
ekki óttazt hús, sem var gegn-
sýrt því illa, þó að það stæði
þarna á uppblásinni hæðinni,
einmanalegt og byði mönn-
um og veðrinu byrginn.
Móðir Mary hefði haft hug-
rekki til að berjast gegn ó-
vinum sínum. Já, og sigra þá
að lokum. Það hefði ekki ver-
ið um uppgjöf að ræða af
hennar hádfu.
Og þannig lá Mary í hörðu
rúminu ogTét hugann reika,
meðan hún beið svefnsins.
Hvert hljóð, sem heyrðist,
var eins og hnífsstunga fyrir
huga, hennar, bæði klórið í
músánni í veggnum á bak við
hana og brakið í skiltinu úti
fyrir. Hún taldi mínúturnar
og klukkustundirnar, og
henná fannst nóttin óendan-
leg, og þegar fyrsti haninn
galaði á túninu bak við hús-
ið, taldi hún ekki lengur, en
dró andann þungt og stein-
svaf.
III. KAFLI
Mary vaknaði við það, að
að orðið var hvaisst af vestan,
sólin skein daufilega, því að
loftið var.fullt af móðu. Það
var skröltið í glugganum,
sem fyrst losaði um svefn
hennar, og hún sá iaf dags-
ljósinu, að hún mundi hafa
sofið lengi og klukkan hlaut
að vera yfir átta.
Þegar hún leit út um
gluggann og yfir garðinn, sá
hún, að hesthússdyrnar voru
opnar og það voru ný hóf-
för í aurnum fyrir utan. Og
.sér til mikils léttis sá hún,
að gestgjafinn mundi hafa
farið að heiman og hún
myndi hafia frænku sína fyr-
ir sig eina; þó að ekki væri
nema stutta stund.
Hún tók upp úr koffortinu
sínu í flýti og tók þykka
pilsið sitt og mislita svuntu
og tréskóna, sem hún hafði
notað heima, og eftir tíu mín-
útur var hún komin niður í
eldhúsið og farin að þvo sér
í þvottaklefanum baka til.
Patience frænka korn frá
því að gefa hænsnunurn með
nokkur nýorpin egg í svuntu
sinni, sem hún tók upp og
brosti undirfurðulega.
„Ég hélt, að þú vildir
kannske fá eitt til morgun-
verðar“, sagði hún. „Ég sá,
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINS:
ÖRN ELDING
trúa mér ekki, þrjótarnir þeir
arna. — Það getur skeð, að þeir
trúi, ef þeir rekast einhvern
tíma hingað.í eftirlitsferð.
ÖRN: Hefurðu ekki kært ástandið
fyrir yfírforingjum þínum?
EFTIRLITSMAÐURINN: Jú, —
en það þýðir ekki neitt. Þeir