Alþýðublaðið - 05.02.1948, Blaðsíða 6

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Fimmtudagur 5. febrúar 1948
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINS:
ÖRN ELDING
einiais-ta itúskilding. Við drekk
um frítt á Jamicakrá.“
Hann hló og rak út úr sér
tunguna. „Það er .teflt djarft,
Mary, en þrátt fyrir allt er
það karlmannsdáð. Ég' hef
hætt lífiinu tutitugu sinnum.
Ég hef haft þá skjótandi á
hælunum á mér, og skamin-
byssuskotin hafa þotið við
höfuðið á mér. Þeir geta ekki
náð mér, Mary. Ég er of slæg
ur, ég hef verið of iengi við
þetta. Áður en ég kom hing-
að var ég í Padstow og vann
þar á sitröndinni. Við komum
einni loggortu á hverjum
hálfum mánuði í strand í vor
flóðunum. Það voru fimm í
því auk mín. En það er ekk-
ert upp úr því að hafa að
gera það í smáum stíl. Það
þýðir ekkert annað en hafa
það dálítið umisvifamikið.
Við lerum hundruðum saman
í því núna, isem vinnum frá
sitröndinni inn að landamær-
unum. Það veit guð, að ég hef
séð blóð um mína daga, og
ég hef ótal sinnum séð menn
Ævintýri Bangsa
"V„l.
Að síðustu tekzt Sigga sjó-
manni að komast að meining-
unni í frásögn Bangsa. Samt
sem áður þykir Bangsa dálítið
afundið, að segja Sigga nægi-
lega skýrt frá, og verður samt
að þegja yfir leyndarmáli
prófessorsins. ,,Ég þykist
skilja“, segir Sig'gi „að prófes-
sorinn sé í mestu vandræðum
staddur, og auðvitað kem ég
með þér og reyni að hjálpa hon
um. En ég fæ ekki skilið með
hvaða móti ykkur hefur tekizt
að gera svona sterka fleytu úr
pappír . . .“
ÖRN siitur í söngleikahúsinu á-
samt hinum nýja kunningja
sínum, Ching Kai, og vinum
hans, amerísku leikkonunni og fætur og gefur þem á Jeiksvið-
kínverska leikhússtjóranum. inu merki með vísifingri, og
Skyndilega rís forstjórinn á
ir, sem í stað þess að bergja af
siggæðisuppsprettunni höfðu
teygað úr trogi hégómagirnd-
arinnar og sjólfselskunnar og
auk þess drukkið býsnin öll af
ófengi.
Þegar ég var með þessu fólki,
stóðst ég ekki þá freistingu að
upphefja sjálfan mig á kostnað
sannleikans. Lézt ég þá vera
mesti maður míns heimalands
og laug á mig bæði vegtyllum
og verðleikum. Var ég stundum
satt að segja undrandi yfir því,
hversu mikið það gat látið í sig
af lygi, án þess að gretta sig,
en síðar komst ég að raun um,
að það hafði fengið öll sín heið-
ursmerki og skammstafanir ein
mitt fyrir það, að það ekki
kunni að gretta sig, lá þar auð-
vitað hundurinn grafinn. Suma
þessa náunga ginnti ég eins og
fífl út í alls konar brasksam-
bönd, — og hef ég að vísu ekki
slitið þeim, því ekki er ég svo
stórlátur að halda, að ég geti
ekki aftur látið í minni pokann
fyrir mínum lakari manni, og
er þá gott að hafa eitthvað í bak
höndinni.
En nú er að skýra frá því, er
ég snerist. En þá verð ég fyrst
að geta ungfrú Gloryspirit, sem
,ég tel mest lán mitt að hafa
kynnzt.
Ungfrú Gloryspirit er kona
komin um sextugt. Faðir henn-
ar var yfirforingi í brezka Ind-
landshernum og lávarður. Móð-
ir hennar var indversk fursta-
dóttir, annáluð fyrir fegurð og
gáfur, en faðirinn var frægur
tígrisdýrabani og drakk víst
nokkuð. Hann var rægður úr
stöðunni af öfundarmönnum
sínum, keypti þá gullnámur,
sem ekkert gull fannst í, fór á
hausinn og skaut sig. Ólst þá
dóttirin jöfnum höndum upp á
brezkum kostkólum og hjá ind
verskum dulspekingum og fak-
írum. Ferðaðist hún síðan um
víða veröld, meðal annars í
karlmannsbúningi um allt
Grænland, og lézt þá vera
Eskimói, og tókst henni það svo
vel, að Dani þar grunaði hvorki
pm hið rétta kyn hennar eða
þjóðerni. Síðar ferðaðist hún á
pama hátt um Nígeríu, Arabíu
og Hornstrandir.
(Framh.)
„Legðu frá þér hníf,inn,“
hvíslaði hann. ,,Legðu hainin
frá þér, segi ég.“
Hún teygði hendina eftir
gólfinu og sn-erti fótinn á
stólnum með fingurgómun-
um. Hún gat ekki þolað við
nema hreyfa sig. En hún gat
ekki náð að taka utan um
stólfótinn, Húni beið og hélt
niðri í sér andanum. Hann
gekk áfram inn í herbergið,
álútur, þreifandi fyrir sér
mieð báðum höndunum, og
hann skreið hægt eftir gólf-
iinu í áttina til hennar.
Mary horfði á hendur
hans, þaingað til þær voru að
eins í meters fjarlægð frá
henni, og hún gat fundið and
ardrátt hans á kinn sér.
„Joss frændi,“ kallaði hún
þýðlega- „Joss frændi —“
Hann hnipraði sig saman
þar sem hann stóð, og starði
niður á hama, og síðan laut
hann áfram og snenti hár
hennar og varir. „Mary,“
sagði hann, „ert það þú,
Mary? Hvers vegna talarðu
ekki við mig? Hvert eru
þeir farnir? Hefurðu séð
þá?“
„Þetta er vitleysa hjá þér,
frændi,“ sagði hún. ,,Það er
enginn hér nema ég. Frænka
er farin upp. Ertu veikur?
Get ég hjálpað þér?“
Hann leit í kringum sig í
hálfrökrinu og rannsakaði
gaumgæfiiega hvert hor,n.
„Þeir hræða mig ekki,“
hvíslaði hann. „Dauðir menn
gera ekki hinum lifandi
meini. Þeir eru slokknaðir út
af eins og kerti. — Er það
ekki, Mary?“
Hún kinkaði kolli og at-
bugaði augun í honum. Hamn
náði sér í stól og settist og
teygði hendurnar fram á
borðið- Hann varp öndinni
þunglega og fór með tung-
unni yfir varirnar á sér.
„Það eru draumar,“ sagði
hann, ,allt draumar. Andlitin
eru eins og llfandi í dimm-
umni, og ég vakna allur í
einu svitabaði. Ég er þyrst-
ur, Mary, hérna er lykillimn,
samstundis hefsit flugeldaskot-
hríð á leiksviðinu.
farðu inn í veitingastofuma
og sæktu svolítið þrennivín
fyrir mig.“ Hann þreifaði of-
am, í vasa sinn og náði í lykla
Mppu. Hún tók þá af honum,
hönd hennar iskalf, og fór út
í( ganginn. Hún hikaði rétt
sfLÖggvast fyrir utan, og var
að hugsa um hvort hún ætti
að læðast strax upp í her-
björgið sitt og læsa dyrunum
og láta hann reika einan um
í eldhúsinu. Hún læddist á
tánum eft-ir göngunum. út í
anddyrið.
Allt í einu kallaði hann á
hana utan úr eldhúsinu.
,,Hvert ertu að fara? Ég
sagði þér að sækja brenni-
vín inn í veitingastofuna.11
Hún heyrði urga í stólnum
þegar hann ýtti honum frá
borðinu. Hún var of sein.
Hún opnaði hurðima á veit-
ingastofunnii og gáði í skáp-
ana innan um flöskurnar.
Þegar hún kom aftur fram í
eldhúsið, lá hann fram á
borðið með höfuðið í hönd-
um sér. Fyrst hélt hún, að
hann hefði sofnað aftur, en
þegar hann heyrði fótatak
hennar, leit hann upp, teygði
út armana og hallaði sér aft-
ur á bak í stólinn. Hún setti
flöskuna og glas: á borðið fyr-
ir framain hann. Hann hálf-
fyllti glasið og hélt því með
báðum höndum og horfði á
hana stöðugt yfir glasrönd-
ina.
,,Þú ert góð stúlka,“ sagði
hann. „Mér þykir vænt um
þig, Mary, þú ert skynsöm
og þú hefur kjark. Þú yrðir
manni þínum góður félagi.
Þú hefðir átt að vera strák-
ur.“ Hann smjiattaði á brenni
víninu og brosti hjákátléga,
en síðan vísaði hanni með
fingrinum að henmi.
„Þeir borga gull fyrir
þetta uppi í landinu,“ sagði
hann. ,,Það bezta, sem hægt
er að kaupa fyrir peninga.
Georg konungur sjálfur hef-
ur ekki betra brennivín en
þetta í kjallaranum sínum-
Og hviað borga ég? Ekki einn
Jón Gangan.
FRÁ JÓNI J. GANGAN
(Fram.)
Og ekki lért ég við skrifaðan
skóldskap sitja. Ég tók þátt í
allmörgúm samkvæmum og
kynntist þar mönnum og kon-
um, sem ég þá áleit vera mikið
fólk og máttarstoðir menning-
arinnar, enda hafði margt það
heiðursmerki hangandi á barm-
inum og því nær allt stafrófið
dinglandi í skammstöfunum
fyrir aftan nafnið sitt, en jafn-
vel þá gat ég ekki varizt þeirri
hugsun, að flest væri það
heimskt og leiðinlegt. Síðan ég
sveigði ■ sálarford mínum af
syndarinnar vegi, hef ég hins
vegar komizt að raun um, að
allt voru þetta villuráfandi sauð
Köld borð og
beffur veiziumafur
sendur út um allan bæ.
SÍLD & FISKUR
Smurt brauð
og sniffur
Til í búðinni allan daginn.
Komið og veljið eða símið.
SÍLD & FISKUR
Lesið Alþýðubiaðið