Alþýðublaðið - 10.03.1948, Side 6

6
ALIÞ YB U B L AÐ' !Ð
Miðvikudagur 10. marz 194S
Félag ísl. rafvirkja
FUNDOR
verður í dag klukkan 2 e. h.
að Hverfisgötu 21.
Fundarefni: Samningstilboð.
Áríðandi' að allir félagsmenn rnæíi.
Síjómin.
R Æ Ð A I
flutt á héraðsmóti Útnorður-I
Kolbeinseyjahreppsvíkinga
í Reykjavík 23. þ. m.
Heiðruðu konur og menn —
•— fyrirgefið, eh-höh — þið
megið ekki halda það, þið
menn, sem eruð konur, að ég
i----eh-höh — álíti ykkur ekki
jlíka menn. Fyrirgefið. Alltso,
’heiðruðu gestir, — eh-höh —
ísamsveitungar, þið öll, sem ól-
ust upp í vorri fögur sveit, eh-
jhöh — fegurstu sveit þessa
ilands, þar sem jafnari hefur
ríkt mikilsverðasta og stórfeng-
legasta sveitamenning á voru
landi-------Ehö, hö--------þar
íbúð óskasl
1—2 herbergi og eldhús,
helzt í miðbænum. Upp-
lýsingar í atfgreiðslu Al-
þýðublaðsins í síma 4900.
! Smuri brauð
og sniflur
Til í búðinni allan daginn.
Komið og véljið eða símið.
SÍLD & FISKUR
jsem sveitafólkið hefur alltaf
verið mesta menningarfólkið í
sveitinni----þar sem bárurn-
ar hjala við ströndina um-----
he-hö — ástir og ævintýr —----
siðsamleg og saklaus ástarævin-
týr, auðvitað. Og blærinn þaut
í laufinu þar sem skógurinn
hafði staðið fyrr löngu, — á
landnámstíð, sko, e-höh-höh •—
því þá komu feðurnir frægu,
og síðan hefur þessi sveit, sem
tvið öll elskum, fegursta sveit á
ivoru landi, jafnan verið e-höh
— — fegursta og blómlegasta
sveit þessa lands. Og þar hefur
jafnan ríkt mesta sveitamenn-
ing á voru landi, eins og á því
sést, að flestir af sonum hennar
jeru nú orðnir annaðhvort bíl-
stjórar eða heildsalar eða hótel-
(stúlkur í Reykjavík, og það er
í raun og veru ákaflega sorg-
legt, að þessi — eh-höhöh-----
afsakið-----mikla og blómlega
menningarsveit skuli nú komin
í eyði, þótt það sé — ehöh —
aúðvitað sízt þessum miklu og
dugmiklu sonum hennar og
dætrum að kenna--------ehhöhö.
— Ég býð ykkur öll hjartan-
jlega velkomin og bið ykkur að
gera ykkur þetta að góðu, alltso
matinn------þöhhö — og skila
jsem minnstu af honum aftur,
því við verðum að borga það,
hvort eð er ------ehöh. — Og
svo skulum við syngja: Blessuð
sértu, sveitin mín. -------
Formaður skemmtinefndar.
(Ræðan er tekin af stálþræði.)
Daphne
du Maurier
úr fjörunni og því var staflað
við 'eldinn, sem varpaði
draugalegu Ijósd á fjöruna,
svo að það varð gulleitur
bjarmi þar, sem hafði verið
dimmt áður,. og langir skugg-
ar teygðu sig niður ströndina,
þar sem mennirnir hlupu
fram og aftur, önnum kafnir
og hræðilegir.
Þegar fyrsta líkið skolaðist
á land, þyrptust þeir utan
um það og leituðu á því
gráðugum höndum og skildu
ekkert eftir; og þegair þeir
höfðu alveg afklætt það og
nifið jafnvel í brotna fingurna
til að leita að hringjum, hentu
þeir því frá sér aftur og létu
það liggja í sjávarlöðrinu.
Hvernig sem háttur þeirra
hefur áður verið, þá var ekk-
ert skápulag á þeim í kvöld.
Þeir rændu, hver sem betur
gat, þeir voru vitskertir og
drukkmir, ruglaðir af þessari
velgengni, s<em þeir höfðu
ekki gert ráð fyrir — eins og
hundar, sem glefsa í hæl hús-
bónda síns, sem hefur átt á-
hættuna og unnið sigurinn,
og bar allt valdið og dýrðin.
Þeir fylgdu honum, þar sem
hann hljóp berstrípaður inn-
an um öldurnar. Vatnið
streymdi niður um hann all-
an, og hann gnæfði eins og
tröll yfir þá.
Nú fór að falla út aftur og
kólnaði aftur í lofti. Ljósið,
sem sveiflaðist fyrir ofan þá
á kleftinum og enn blakti til
og frá í vindinum, fölnaði nú
og varð óskýrt. Gráma færð-
ist yfir vaitnið og einnig yfir
himininn.
í fyrstunni tóku mennirnir
ekki eftir breytingunni; þeir
voru æðisgengnir enn þá, á-
'kafir í bráð sína. En þá lyfti
Joss Merlyn upp sínu stóra
höfði og nasaði út í loftið,
snúri sér við, þar sem hann
stóð, og athugaði skarpar út-
línur klettanna þegar myrkr-
inu iétti. Og hann æpti
skyndilega og kallaði á menn
ina að þagna og benti á him-
ininn, sem nú var orðinn
gráfölur.
Þeir hikuðu og horfðu aft-
ur á rekagóssið, sem skolaðist
á land með sjónum; enginn
hafði enn gert tilkall til þess
og það beið eftir því að verða
bjargað. En svo snéru þeir
sér við, allir í einu og fóru,
að hlaupa upp fjöruna í átt-
ina að gilmunnanum, þögulir
enn á ný, og andlit þeirra
voru grá og þreytuleg í
morgunskímunni. Þeir höfðu
gleymt tímanum. Velgengnin
hafði gert þá kærulausa. Dög
unin hafði komið þeim að
óvörum.
Mjeð því að dvelja of Iengi
áttu þeir á hættu þá bölvun,
sem dagsljósið gat fært yfir
þá. Fólkið í kring um þá var
að vakna; nóttin, sem hafði
veríð í bandalagi með þeim,
var þeim ekki lengur nein
vörn.
Það vár Joss Merlyn, sem
dró pokann frá munninum á
henni og kippti Mary á fætur.
Þegar hann sá, hversu veik
burða hún var, að hún gat
hvork? staðið hjálparlaust né
komzt áfram á nokkurn hátt.
f;á bölvaði hann henni ógur-
lega og horfði aftur fyrir sig
á hamrana, sem komu æ het-
ur í ljós; og þá laut hann of-
an að henni, því að hún hafði
sigið niður á jörðina aftur,
og þreif hana og henti henni
yfir öxlina á sér, eins og gert
er við poka. Höfuðið á henni
lafði niður, handleggir henn-
ar voru máttlausir og hún
fann hendurnar á honum
þétt við meidda síðuna á sér;
þær særðu hana aftur, þegar
þær snérust við aumt holdið,
sem bafði legið á mölinni.
Hann hljóp með hana upp
ströndina, upp í gilsmunn-
ann, og félagar hans, óðir af
skelfingu, fleygðu leifunum
af dótinu, sem þeir höfðu
gripið, i fjörunni, á bakið á
hestunum þremur, sem voru
tjóðraðir þarna. Hreyfingar
þeirra voru fumkenndar og
flausturslegar, og þeir unnu
án nokkurs markmiðs, eins
og þeir hefðu enga hæfileika
itil að koma skipulagi á hlut-
ina; en veitingamaðurinn,
sem skyndilega hafði runnið
af, var einkennilega áhrifa-
laus og bölvaði þeim í sand
og ösku án þess að það stoð-
aði nokkuð. Vagninn sat fast-
ur miðja vega uppi í gilinu
og hrærðist ekki þrátt fyrir
átök þeirra, cg þessi skyndi-
lega breyting á velgengninni
jók á ótta þeirra og ringul-
reið.
Sumir þeirra fóru að dreif-
ast upp götuna og gleymdu
öllu nema því einu að bjarga
sjálfum sér. Dagsljósið var
óvinur þeirra, og hægara var
að leynast einn í tiltölulega
öruggum stöðum í síkjum og
limgirðingum, heldur en
fimm eða sex í hóp á vegin-
um. Það myndi vekja grun
hér á ströndinni, þar sem
hver þekkti annan og ókunn-
ugir menn voru sjaldséðir.
En veiðiþjófur, flakkari eða
sígaiuni gat farjð leiðar sinn-
ar einn og fundið sér skýli.
Þessum flóttamönnum var
formælt af þeim, sem eftir
urðu og voru að berjast við
Gulhii lúðurinn
hans Bangsa
Bangsi flýtti sér til að sjá,
hvað svarta kisa væri að horfa
á. Sér til mikillar undrunar sá
hann svartan, skrítinn karl við
hurðina á póstkassanum.
„Hvernig gaztu opnað kassann?
Hvaðan kemur þú?“ hrópar
litli björninn. „Ég var í kjarr-
inu“, segir Surtur. „Enginn ykk
ar sá mig, en kisa var slung-
in. Hún sá mig. Hvað hinni
spurningunni viðkemur, þá á
ég lykil sem gengur að öllum
póstkössum”, segir Surtur ró-
lega. Bangsa langar til að leggja
fyrir hann alls konar spurning
ar, en hann veit varla hvar
hann á að byrja.
GEORG: Þú varst valinn til starf-
ans vegna gamalla afreka, og
svo ert þú ókunnugur hér. Þrjár
þjóðir viljia koma á friði í borg-
inni Liberté.
ÖRN: Liberté?
GEORG: Já; það er gamalt virki
útlendingahersveitarinnar, sem
hefur sprottið upp í allmikla
landamæraborg. Það ér margt
kynlegt á seyði og það verður
að hreinsa til ....
Á MEÐAN sendiráðsfulltrúinn
skoðar fornminjasafnið, kemst
Kári undan og hrópar til eldls-
ins: „Aktu mér til Kasbah!“