Alþýðublaðið - 11.03.1948, Síða 6

6
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Fhnmtudagur 11. marz 1948
SKÁK . . MÁT.
„Ekkert skil ég í þessu . . “
„Ég skil ekkert í þessu held-
ur. . . . “
Það er ráðskonan mín, bless
uð, sem segir fyrri seninguna,
en ég, sem segi þá seinni.
Hún skilur nefnilega ekkert
í mér, en ég skil ekkert í Keres
og Botvinnik. Hún vill að við
förum að hátta, en ég vil kom-
ast að þeim djúpþenktu, vísinda
legu herbrögðum, sem hinir
heimsfrægu bragðarefir beita
hvorir annan á skákborði skák
borðsins.
„B6 — C8“, segi ég við sjálf
an mig.
„Hvað þýðir það?“ spyr ráðs
konan og geispar.
„Að þú skulir fara að hátta“,
svara ég. ,,F3 — F5“.
„Að ég skuli fara að hátta“,
segir ráðskonan og dæsir þungt.
„Ég að hátta. . . Já, einmitt það.
Ég á að fara að hátta. Og þú . .
Heldurðu svo sem að ég viti
ekki hvað þú ætlast fyrir?“
„Eg ætla að tefla þessa meist
aralegu skák til enda. Ég ætla
að sjá hvernig þessir meistarar
fara að. G5 — E9“.
„Fara að hverjum skrattan-
um?“
„Að . . a, því að máta hvor
annan, auðvitað“.
„Ó — já. Þú getur logið öllu
að mér. Nei, karl minn. Held-
urðu að mér komi til hugar að
þú sitjir þarna steinþegjandi
! Smurt brauð
os snillur
Til í búðinni allan daginn.
Komið og veljið eða símið.
SÍLD & FISKUR
Kaupum fuskur
Baldurgötu 30.
Lesið Alþýðublaðið
allt kvöldið og tautir einhverja
óskiljandi dellu eins og miðill
í transi, aðeins til þess að kom
ast að einhverju, sem ekkert er.
Nei, lagsmaður. Það er tilgang
urinn að þreyta mig og gera mig
syfjaða með þögninni, og þegar
ég er svo sofnuð, ætlarðu þér að
laumast út og fara að tefla á
öðru borði. En bíddu við . . .“
Mér bregður. Þegar ráðskon
an segir: „Bíddu við“, boðar
það æfinlega stórtíðindi. Hún
sagði það til dæmis kvöldið áð-
ur en Heklugosið hófst og líka
kvöldið áður en bílstjórarnir
hættu næturakstrinum. . . .
„D7 — A5 . . . snilldarleik-
ur“, segi ég. „Nú þori ég að
hengja mig upp á að Keres er
búinn að vera . . .“
Ráðskonan rís á fætur. Hún
dregur andann þungt og svip-
ur hennar er því líkastur, sem
hún ætli sér að fremja lýöræðis
lega byltingu. „Snilldarleg-
ur. . . “ Og fyrr en ég veit orð
inu af, er hún búin að sópa af
'borðinu þeim fáu mönnum, sem
meistararnir höfðu enn látið ó-
drepna. „Og nú eru þeir báðir
búnir að vera“, bætir hún við
og brosir svo gleitt, að stór gjá
myndast milli tanngarðanna og
gómsins.
Ég rís á fætur. Fokreiður.
Læzt að minnsta kosti vera það.
„Þetta . . . þetta er ekki hægt“,
segi ég.
„Jú, gæzkan“, segir hún.
„Víst er það hægt“. Og svo legg
ur hún hendurnar unaðsmúkt að
vöngum mér.
Og þá er ég líka búinn að
vera.
Mát. . .
FLÖSKUBROT
Á alþingi ku hafa komið til
mála að gefa út lög er heimili
að gera upptæka alla þá bíla,
sem söluáfengi finnst í.
Þetta er þá þakklætið, sem
þeir eiga að fá hjá því opin-
bera, sem eru svo ákafir í að
styðja og styrkja ríkissjóð, að
þeir taka það að sér óbeðnir
og í sjálfboðavinnu.
En þetta skiptir auðvitað
engu máli. Þeir eru ekki það
margir, sem . . .
að koma vagninum áfram, og 1
í flaustrinu og skelfingunni
var vagninum kippt svo
hranalega upp úr, að hann
fór á hliðina og eitt hjólið
brotnaði undan honum.
Við þetta síðasta óhapp
varð fjandinn laus í gilinu.
Það var þotið af stað að
flutningsvagninum, sem skil
inn hafði verið eftir lengra
uppi á stígnum, og að hestun-
um, :sem þegar voru orðnir
of hlaðnir. Einhver, sem enn
þá var hliðhollur foringjan-
um og fannst það vera nauð-
syn, kveikti í vagninum, en
hann var hættulegur þeim
öllum, þarna sem hann lá á
miðri götunni, og uppþotið,
sem á eftir varð — þegar
hver barðist við annan til að
komast að flutningsvagnin-
um, sem enn gat ef til vill
komið þeim undan — var við-
bjóðslegur bardagi með klóm
og kjafti, þar sem tennur
voru brotnar með grjóti og’
augu skorin með glerbrotum.
Þeir, sem báru byssur,
höfðu yfirhöndina nú og veit
ingamaðurinn með Harry
sem var eini fylgismaður
hans, við hlið sér, stóð upp
við vagninn og lét skotin
dynja á skrílnum, sem nú
var orðinn hræddur um að
vera eltur, þegar á daginn
liði, og leit nú á hann sem
óvin sinn, svikara, sem hefði
komið þeim í opna skjöldu.
Fyrsta skotíð flaug Iangt
og tætti upp mjúkan jarð-
veginn í gilbarminum á móti;
en það gaf andstæðingunum
tækifæri til að skera í augað
á veitingamanninum með gler
flís. Joss Merlyn hitti árásar-
mann sinn í seinna skoti
beint í kviðinn, og meðan
þessi náungi engdist um í
aurnum innan um félaga
sína, helsærður og veinandi
eins og héri, hitti Harry ann-
an í hálsinn; kúlan reif upp
barkann og blóðið spýttist út
eins og í gosbrunni.
Það var fyrir blóðið, að
veitingamaðurinn náði tang-
arhaldi á vagninum. Því að
þeir, sem eftir voru, voru
utan við sig og æstir af að
isjá fallna félaga sína og snéru
allir við og skriðu upp bugð-
óttan stíginn; þeir hugsuðu
um það eitt, að komast sem
lengst frá fyrrverandi for-
ingja sínum.
Veitingamaðurinn hallaði
sér upp að vagninum með
rjúkandi morðvopnið; blóðið
'Streymdi niður andlit hans
úr sárinu á auganu. Nú, er
þeir voru orðnir einir, hann
og skransalinn, biðu þeir
ekki boðanna. Rekagóssið,
sem hafði verið bjargað og
fleygt upp í gilið, settu þeir
inn í vagninn við hliðina á
Mary. Það var ýmis konar
samtíningur, gagnslaus og ó-
nýtur; aðalfengurinn var enn
niðri í fjörunni og skolaðist
út með útfallinu. Þeir þorðu
ekki að hætta á að sækja
hann, því að til þess þyrfti
ekki minna en tylf manna,
og nú var kominn albjartur
dagur; þeir máttu engan
tíma missa.
Mennirnir tveir, sem skotn
ir voru, lágu endilangir á göt
unni hjá vagninum. Hvort
þeir voru enn með lífsmarki
eða ekki, þýddi ekki að ræða
um. Lík þeirra voru sönnun-
argögn, og það varð að eyði-
leggja þau. Það var Harry,
sem dró þá að eldinum. Þeir
brunnu vel. Hér um bil allur
vagninn var brunninn, en
eitt rautt hjól stóð þó út úr
sviðnu brakinu.
Joss Merlyn fór með hest-
ana, sem eftir voru, og setti
á þá aktýgin, og án þess að
mæla orð fóru mennirnir
báðir upp í flutningsvagninn
og ráku hestinn af stað.
Mary lá aftur á bak í vagn-
inum og athugaði þungbúin
skýin. Myrkrið var farið.
Morguninn var drungalegur
og það var hráslagalegt. Hún
heyrði enn þá sjávarniðinn,
fjarlægari og daufari. Vind-
inn hafði líka lægt; stóru
grastopparnir á gilbarminum
hreyfðust ekki núna, og það
var þögult við iströndina. Það
var þefur af rakri mold og
næpum í loftinu, og skýin og
grár himininn runnu saman
í eitt. Einu sinni enn féll ör-
lítill regnúði í andlitið á
Mary og á hendurnar á
henni.
Vagnhjólin mörruðu á ó-
sléttum stígnum, og þegar
þau beygðu til hægri, komu
þau á sléttari og greiðfærari
malarveg, sem lá norður á
bóginn milli tveggja limgirð-
inga. Einhvers staðar langt í
burfu, handan við marga
akra og dreifð tún, heyrðist
glaðlegur klukknahljómur,
sem kvað einkennilega við
og ósamhljóma í morgun-
kyrrðinni. Hún mundi allt í
einu eftir því, að það var
jóladagurinn.
Gullni lúðurinn
hans Bangsa
Surtur tekur þessu öllu ósköp
rólega, og hefur gaman af undr
un Bangsa litla. „Ég skal segja
sér hvernig í öllu liggur, karl
minn“, segir hann. „Ég er vist-
ráðið hjú hjá jólasveinunum, og
starf mitt er í því fólgið að opna
alla póstkassa, áður en póst-
mennirnir sjálfir koma á vett-
vang. Með því móti næ ég í öll
þau bréf, sem fara eiga til jóla
sveinanna. Með þau fer ég síðan
beinustu leið til þeirra, annars
fengju þeir jólagjafabeiðnirnar
alltof seint eins og þú getur skil
ið.“ „Ja — jæja“, segir Bangsi
litli. Hann er svo hissa, að hann
getur ekkert annað sagt. „Og
hvaðan komst þú? Og hvern-
ig?“ „Ég ferðast í minni eigin
flugvél“, svarar Surtur. „Það
er að segja, — jólasveinarnir
eiga hana. Komdu og skoðaðu
hana, ef þig langar til. Hún er
hérna á næstu grösum“.
/
KÁRI: Er þetta Kabah? Hver
þremillinn, lagsmaður ....
EKILLINN: Já, og það kostar
mikla drykkjupeninga, ef ég á
að koma yður heilum heim.
KÁRI: Þá forða ég mér heldur
sjálfur ....
GEORG: Sjáðu til. í borginni er
nú statt margt brezkra og
bandarískra þegna, sem starfa
að .... Já, þú hefur auðvitað
heyrt getið um hið nýja efni,
se mfarið er að rannsaka með
tilliti til kjarnorkuframleiðslu.

flí,Y,y,r.r,v

*
* *
4 ' 4 ' 4 * A'
' íTí’í'í'TX