Alþýðublaðið - 13.07.1948, Qupperneq 6

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
ÞriSjudagur 12. julí 1948.
og iegig stórfé í borð, breytist GRMFINN: Já, þetta getiir alltaf
þetta — og þú vinnur! farið svona, lagsm.
NELSON: Kúián er fölsuð------—■»
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINS:
ÖRN ELDING
NELSON: Já, svo þú vinnur spilið.
GREIFINN: Ja>-!há! Þú sérð það
sjálfur.
NELSON: í krvöld hefur þú tapað
hverju spil, — en þegar ég 'kem
AÐSENT BREF
Herra ritstjóri.
Má ég biðja yður að birta
nokkrar línur frá mér og minni
stétt í blaðinu. Takk fyrir. —
Það er þetta með túristana
og þessa ferðaskrifstofu Ríkis-
ins. Það er einhvert ólag á
henni eins og svo mörgu öðru.
Að minnsta kosti virðast for-
ráðamenn hennar lítið skilja
sjónarmið mín og hag minnar
stéttar. Ég vil bara meina, að
þeir séu með fullan fjandskap í
okkar garð, og það getum við
vitanlega ekki liðið.
Að hugsa sér annað eins og
þetta! Stéttin hefur verið at-
vinnulítil síðan Kanarnir fóru,
þeir blessuðu menn. Það hefur
eiginlega verið alveg eins síðan
hjá okkur og vörubílstjórunum,
bara smásnatt á innanlands-
markaði. Og svo, þegar fyrsti
farmurinn af túristum kemur
hingað með „Esjunni" — því
þetta ætlar víst að reynast tómt
plat með enska skemmtiferða-
skipið, — þá hafa forráðamenn
þessarar blessuðu skrifstofu
valið í farminn gamalmenni og
í ofanálag Skota! Það er þá líka
Marshallhjálp, maður! Ef þetta |
er ekki fjandskapur gagnvart
minni stétt, veit ég varla hvað
gæti kallast það. Og svo virðast
þrýstiloítsflugvélarnar" aldrei
ætla að koma; þessar áttatíu,
meina ég. Það er eins og ó-
heppnin elti okkur á'.röndum.
Ég sé ekki fram á annað en
að við í minni stétt verðum að
bindast öflugum samtökum og
gera verkfaíl. Þetta gengur
ekki. Við verðum að géta prakti
serað okkar landkynningu!
Og hvernig er það með for-
ráðamenn Ríkisins? Ætla beir í
engu að muna okkur hið mik-
ilsverða starf? Eigum við að
láta okkur nægja, að teknar séu
af okkur broskvikmyndir og
skrifað undir, að íslenzku stúlk
urnar séu þær fallegustu í
heimi? Við verðum það ekki
lengi, ef svona heldur áfram
'með atvinnuleysið, — og ef
stjórnin ætlar að reynast svo
skammsýn, að loka fyrir inn-
flutning á öllu bjútímeik, en
það er önnur saga, og þar ætti
nú fegrunarfélagið að láta til
sín taka!
En er það nú stjórn á hlutun-
um, að þykjast ætla að bæta úr
gjaldeyrisskorti með því að
flytja inn Skota, sem engu
eyða! Eða landkynningin! Þið
megið reiða ykkur á, að þegar
heim kemur, hæla Skotarnir
engu hér nema því, sem þeir
fengu ókeypis, eða sem sagt;
kvöldroðum og peningafýlunni,
og það er þá nokkuð. Nei, þetta
er misráðið mjög og þessu þarf
að kippa í lag hið bráðasta!
Virðingarfyllst.
Lauga Landkynning.
ÚTAFVELTUR.
Ég gr að velta því fyrir mér
hvort þeir, sem höfuðið hefur
oltið af í vangaveltum, geti samt
sem áður klæjað í kollinum.
Og nú hefur verið fenginn
hingað frægur, norskur kjafts-
höggameistari til þess að kenna
íslendingum að gefa drengilega
á kjaftinn. — Veitti ekki af þó
fyrr hefði verið!
Eisenhower hefur neitað að
vera í forsetakjöri í Bandaríkj
unum. Halda sumir, að hann
muni hljóta eitt atkvæði samt.
Brunabóiafélag
vátryggir allt lausafé
(nema verzlunarbirgðir).
Upplýsingar í. aðalslcrif-
stofu, Alþýðuhúsi (sími
4915) og bjá uihboðs-
mönnum, sem eru í
hverjum kaupstað.
Kðld borð og
belfur veizlumalur
sendur út um allan bæ.
SÍLD & FISKUB
LA PALOMA
Skáldsaga ef tir Toru Feuk
Lesið Alþýðublaðið
Aftur og aftur fann hann
hina sætu ölvun, sern hafði
gagntekið 'hann, þegar hann
hélt héninii í fangi sínu. Hamn
vai'ð að fara og sjá haa, aftur.
Lisbet igat hann bar.a sagt, að
hann ætlaði að heimsækja
bróður sinn. Hann varð að
hafa það að yfirvarpi ldka við
V'emheimfólikið. Þegar hann
haiði -tekið þessa 'ákvörðun
varð 'ha-nn rólegur, Han-n gerði
sér ekki Ijóst, hvað hiann ætl-
aði isér með þessaxii Íesrð, hann
fann bara, að hann iét stjórn-
asit af imixi röd. En það var
aðledns, Geiirþrúður, sem hann
vildi sjá.
Nærvera- hennjar skyldi
brenna bann — gera út af við
hann — rífa út alla þá kvöl,
siem hafði búið með. honum.
Hann viidi finna lífcama henn-
ar í ifanigi sán-u svo nærxi sér,
að enigar.hugsanir fcæmus-t þar
á miMi — hann vildi tO’rtímast
með h'en.nd.
Aillt fovöildið hugsaði hann
aðeins um þetta, að hann.
morguninn eftir færi til Rud-
boda. Hamn aðgætti e'kfcert
hvort Geirþrúður myndi vera
beiirua ieða efcfci. Hamn ýtti
skynseminni til hliðar og
bugsaði ekfcert um siðferðis-
sfcoðanir . siínar. Hann var al-
tefcinn þrá, svo að hann titr-
aðd. Það var kominn alveg nýr
maður-ú .Þórigný Minthe, mað-
ur, sem hugsaði lefcfcert friamar
um löig eða rétt.
-Lisbet horfði undrandi á
ma'nn sinn, þegar hann kom
inn í dagstofuna. Svona hafði
hún aldrei iséð -hann. fyrr.
Hann hreyfði sig 'eiins og hann
gengii' í svefni og andlit hans
var hneyfingarlaust ám þ'ess þó
að vera strangt á svip.
„Eg Tfigr með fyrstu lest til
Rudboda á mor.gun,“ sagði
hann. hæ-gt. Röddin <var lífcust
því, sem húm fcæmi' langar
ieiðir að. Þegar hann geklk
fram hjá konu sinni sá hann
gfempa á hár henruaf í ljósinu.
Hann gekfc utan við sig o.g lét
hendur s'ínar renna í gegnum
þessar snyrtilegu hylgjur. Lis-
bet isat alveg .graífkyrr við
þessi óvenjul'egu atlot. En
þegar Þórgnýr fann mjúkt
bárið millum1 fingra sér hrökk
hann við eins go hann hefði
fengið rafstraum. Fingur hans
krepptust, hann dró amdann
títt, og tadllt i einu laut hann
ndður og . kyssti . konu sína..
Þeigar hann ileit i'nn í blá augu
hennar áttaði bann1 sig. I þess-
um iskæru augum voru eng'ir
spiliandi gfempar. Þar var
ekfcert iað sjá nema undrum.
Hanin isitarði andartak á hana.
Þegarhonum vairð það Ijóst, að
þetta var fconan hanis, sem
'hann hélt um, sleppti hamtn
takinu unddjr leins og hann
fann satmia ógeðið, sem bafði
fcomið yfir hann inni í giesta-
herbergikm.
Það va® .eli;ttlhlVað, fcuMalegt
við Lisbet. Það var eins o-g
allt væri tandurhreint. L'ifc-
ami hennar angaði efcfci af
öð.fu en.sápp og hiieinum föt-
um. Af hári henmar var me.in-
leysiiisleg hárvatnslykt og jiafn-
vel eftir að hann var búinm1 að
strjúka það svona, féll það
aftur í r.egl'ulegar ,bylgj.ur.
Það var. lefokent hrífa'nidi -eða
seiðamdi við hana. Þetta loft
eirns oig af hirainum þvotti, sem
í ifcringum hana var, gerði
hann aiveig fráviita>. Hann fanm,
að hamm varð að fá útrás og
flýtti sér út og. igekk út á
Stramidgötuma. Harui' gelclk 'svo
hart, að fólk smieri sér við og
horfði á eftir homum, en hann
tók efcfci eftir því. í fyrsta
Efcipti á ævi isiimmi ósfcaði hamn
að hamm hefði sfcóflu oig jarð-
skilfca og gæti farið að igrafa
einhvers staðar. Eitthvað, isem
han-n gæti eytt kröftum sínum
á. Ilann -gekk og gekfc, en gat
efcki flúdð sjálfam sig.
En luppi i dagstofur.-m sat
Lisbet og 'bnosti vongóð. Hún
hafði iséð brest í þeir-i sfcel,
sem maðuirinm hafði alltaf ut-
am >um si/g, strángleikann og
hörfcuna, sivo að húm var næst-
um farin iað 'halda, að hann
væni svona og eifckiert annað
byggi í honum.
Svona haifði hanm aldrei
kysst hiama fyrr, og aldrei fyrr
hafði hún- orðið vör við þann
eld, isem hún fann að brann í
bonum. Hjarta henm.ar barðist
hratt o-g ieitthvað:, sem var í
ætt við hamiingju fcom í huga
hannar, svo að húm fór í
fyrsta skipti í hjónabandi sínu
að láta- siiig dreyma um ást.
Hún var, sofamdi, þeigar hann
urn miðnœtuirskieið1 læddist
upp í rúm sitt. Hann viild'i efcki
mæta au'gum Lisbetar, hann
gat efcfci -séð hana án þess að
verða órólegur og -gramur.
Um morguninm var hainm
snemma á fótum og kom-
inn inn í borðistofuna, áður en
húu var alimiemmiiliega vökmuð.
Sólin slkem og veðrið var dá-
siamlegt. Þórgnýr ;gekk fram og
aftur í igamgi lamnars farrýmis.
Hann! horfði áhugalaust á
lanidslagið. Borgir, óðálssetur,
iengi, vötn og skóga, ien veitti
því -enga mánari athygli. Hann
var niðursofcfoinin í að hugsa
um sjálifan sig. Ljómandi and-
láti Gieiirþrúðiar brá við og við
fyrir, 'en nú örvaði það bamn
lekfci lemigúr. Nú höifðu tdilfinn-
in.garnair haift áhrif á vilja
hans, nú var það vi'jir.n, sem
rak. liarin áfrarn. Hann var föl-
ur, emi þó næsta iglaðlegur.
Emgar viðfcvæarmitiífinningar
voru í buiga hanis núna. Hann
famn efcfcert nema ógeð, þegar
hann Imgsaði «n, að hann
befði igetað iátið svona vitleysu
halfia áforilf á s%. Nú hafð-i hann
bara ákveðið að sjá Geirþrúði.
Hilnar áfcöfu- tiMimmiingar, sem
hann hafði ifumidið til í gær,
voru nú alveg horfnar. Hann
var fu'llur af fcaldri og róliegri
áfcveðni, bam- varð enn einu
sin.nii að finna nœrveru henn-
ar hvað sem það fcostaði.
Viernheiim kapteilnin horfði
undranidi á hann, þegar hann
stökfc út úr 'lestinni og ígékk
áhyggjufullur nróti þessum’ ó-
vænta igesti simum.
„Það- varjslæmt, að Hrólfur