Alþýðublaðið - 11.09.1948, Blaðsíða 6

Alþýðublaðið - 11.09.1948, Blaðsíða 6
6 1 ÁLÞÝÐUBLAÐIÐ Laugardagur 11. sept. 1348 Leitnr Leirs: EIN UNDANTEKNING Nefndir hafa frá örófi aldanna verið svona og svona. KFÍ telur að allt mundi í lagi ef einn nefndarmanna væri kona. — V iðskiptanef nd á þó væntanlega metið. Finnið aðra nefnd óvinsælli ef þið getið! Ein nefnd, — aðeins ein, virðist mannval mesta. Svona að sínu leyti álíka og ,,Það bezta“. Hún sníður að minnsta kosti kröfur sínar af kærleik og bróðurhug sönnum.------ „Sómasamlegt húsnæði handa öllum ölvuðum mönnum!“ Bezta nefnd síðan fyrsta nefnd mannkynsins komst til valda------- (þeir Abraham, ísak og Jakob, er völdu ættinni stað til að tjalda). Ég er að velta því fyrir mér, hvers húsnæðislausir góðtemplarar eigi eiginlega að gjalda. Leifur Leirs. AÐSENT BRÉF Reykjavík, 7/9 ’48. Hr. ritstjóri! ,,Uppgangur Japana á 18. öld“ nefndist þáttur, sem „einn magister" (sbr. útvarpsgagn- rýni Þjóðviljans á anti-komm- únistum) flutti í útvarpið ný- verið. Biðum vér þessa erindis með mikilli undrun og eftir- væntingu, þar eð oss var ekki kunnugt um, að Japanir hefðu þjáðst meir af flökurleika á 18. öld en á öðrum öldum. Kom og í ljós, að undrun vor var á rök- um byggð, þar eð erindið fjall- aði að mestu um sigra Japana á nágrönnum sínum á umræddu tímabili, en ekki um innvortis spássértúr áður étins góðgætis, sem vér hugðum. Höfum vér. því misskilið fyrrgreinda fyrir- sögn sökum vankunnáttu vorr- ar á móðurmálinu. Vesturbæingur, nú til heimilis í bragga í Skólavörðuholtinu. Enn ein vonbrigði, Vesturbæ- ingur! Hér birtist bréf yður, — og hafið þökk fyrir. Ritstj. STOPPISTÖÐIN (Frh.) uð í augnakrókonum. Ætli þau viti það ekki bezt sjálf segirún. Ég hef það eftir Höskuldi sjálf- um. Vísindin og lærdómurinn er bara blekkíng segirún sem beturfer er líka hægt að öðlast sanna þekkíngu. Og hún bætir hundasúruuppstúvelsi, blönduðu horblöðku og mellefolíu eftir forskrift Höska á diskinn hjá sér og Ölver litla barnakarli, syninum ellevu ára gömlum. Hún var laundóttir hans segir húsbóndinn, drepur framan í mig smáfugla og dregur augaö í dónaskap einsog hann meini eitthvað. Þeir voru svona í gamla daga og svo bætir hann við með duldri áherzlu: Og svona erum við enn. Ég kikn- aði í knjáliðunum. Hann leit eitthvað svo einkennilega á mig. Og alltíeinu skeði það að ég mundi eftir ballí, sem við í sveitinni heima héldum í gluggalausum bragga og manni úr Reykjavík sem var þar í harðpressuðum buxum og með yfirvararskegg, sem kitlaði mann þótt það sæist ekki og gerði mann máttlausan í knján- um þegar hann dansaði við mann. Hann var sérfræðingur í skógarkjarrtegundum sagði hann og fór með mér útí skóg- arkjarrið tilað sýna mér ilm- björk sem við ekki fundum. Og nú hafði húsbóndinn horft á mig og ég hefði ekki getað hreyft mig úr stað, jþó að ein- hver hefði ætlað að drépa mig. Frúin leit á mann sinn, og það var eins og Höski sálugi Hvíta- nessgoði horfði útígegnum hana: Ætlarðu nú að fara að tala svona við þessa stúlku? Þú manst víst ekki hvernig hún fór héðan síðasta vinnukonan ... Húsbóndinn bar vasaklútinn inn upp að nefinu og frýsaði Framhald. hennar? Hún myndi hlaupa í burtu. En hún getur það ekki — baðmullárfæturnir titra. Bara að hann kæmi nú ekki! Hvers vegna hafði hún farið hingað? Hvers vegna? Weston vissi ástæðuna, þó að Matthildi væri það ennþá hulið. En þar sem hann fann að yfirburðir hans voru heldur of miklir, og hanii hálfkenndi í brjósti um stúkuna, þá sat hann kyrr þar sem hann var. Matthildur fór eftir raust síns göfuga hjarta. Hún laut áfram lítið eitt og dró að sér olnbogana. Nú hafði hún aftur vald yfir fótum sínum. Lálum hann bara koma! Glæsilegasta konan á hót- elinu — fjörutíu ára gömul með gömul, brennandi augu, en lýtailaust andlit og vöxt, grönn og mjúk í hreyfingum, vel sér meðvitandi um hæfi- leika sinn fil að sigra og vön því að byrja á að beita hon- um — þessj kona nam staðar við hlið Westons, hann stóð upp. Með einu stuttu, skörpu augnatilliti mældi hún Matt hildi og sagði síðan bros- andi: ,.En hve hún er ólík mér! Ég gæti ekki keppt þarna- Alltof ólík-“ Þegar Weston sneri baki að til að tala við þennan fé- laga yfirgaf Matthildur hið skjótasta hótelið og gekk sömu götuna og himar þrjár, er vísað hafði verið á braut. Hin sigursæla tízkudrós, fangi síns eigin snauða lífs — hún sem á hverjum degi varð að taka upp nýja baráttu, á morgnana fyrir framan snyrtiborðsspegilinn sinn, fyrir fimmteið og á kvöldin áður en hún fór í kvöldkjól- inn sinn, gékk nú við hlið Westons inn á svalir hótels- íns, þar sem danshljómsveit in var að hefja leik sinn. Matthildur hafði horfið imi á milli trjánna. Fyrsta ástarævintýri hennar var að baki. Hún var svo hugsandi, að hún sá ekki bæmdakon- urnar þrjár. Þær sátu á körf unum sínum, sem þær höfðu lagt niður langsum. Á brauð- sneiðunum þeirra, þykku og skomu úr stóru kringlóttu brauði, lá snjóhvítur geitar- ostur, sem þær brytjuðu mið ur H munnbita með vasa- hnifum sínum. ■ Matthildur fann til mikils iéttis, ems og hún hefði tekið gott próf, og þegar hún gekk í áttina ti'l prestssetursins var hún létt í spori og fjaður mögnuð í hreyfingum. Hún var full af æskufjöri og hafði enga aðra ósk en að njóta þess. Loftið var tært þennan dag-og svo virtist, sem sól- im stæði 'kyrr á himninum og ætlaði að vera þar alltaf. Kaffið var borið á borð úti í garðinum, og með því var borin heimábökuð sykur- stráð kaka, sem sett var á mit't borðið. Pauli og æsku vinur hans, sem ætlaði að dvelja nokkrar vikur af leyfi sínu í prestshúsinu, voru ný komnir, og gengu fram og og aftur inman um blómabeð in og töluðu.saman. Herra Silaf, sem var stað festulegur á svip, ljóshærður og bláeygður og gat verið ágætt dæmi um þreklega vax inn, blátt áfram meðalmann, leilt út fyrir að vera mjög kröftugur og léti hvorki snjó né regn hefta .för sína. Eng- inn hafði enn bá séð þennan unga lækmi óhamingjusam- an, ejiginn hafði séð hann ofsakátan. Hann var maður, sem hægt var að reiða sig á. Sjúklingar hams treystu hon um. Hann hafði snemma náð takmarki lífs síns og var á- nægður. Þessir tveirj tuttugu og fimm ára gömlu menn, sem verið höfðu vinir frá barn- æsku, komu að borðinu í því að Matthildur opnaði garðs- hliðið- Móðir Pauli kyssti hana á ennið, gaf með því til kynna, að hún væri skjól- stæðingur sinn; Pauli sýndi sakleysi hemnar með því að kyssa hana líka á ennið. Herra Silaf rétti heimi hönd ina, eins og vini, sem til- heyrði hópnum. Þegar móðir Paulis lyfti kaffikönmunni til að hella í bollana, studdi Matthildur báðum vísifingxum á brún undirskálarinnar, olnbogar hennar voru þétt að síðun- um, svo að ósjálfrátt sa't húm þannig, að hið granna vaxtar lag hennar naut sín til fulls. Pauli var að tala af mikilli hrifningu við Silaf um hinar miklu skáídsögur í heimsbók menntunum. En af þeim var mest í bókasafni hans. Móðir hans, sem hafði tekið ifloga- veika og geðveiklaða stúlku á heimilið, til að forða henni frá að lenda á geðveikrahæli ríkisins. hristi höfuðið, hugs andi. ,,í gær, þegar ég spurði Mörtu frammi í . eldhúsi, hvort henni geðjaðist vel að því að þvo upp, og svarið sem hún gaf mér var: Það er alveg sama fyrir mig, hvort mér geðjast að bví eða ekki . . . Já, vissulega, herra Silaf, þarf maður ekki ainnað en að hafa opin augun — og sög- urnar gerast alls staðar. — Næstum hver maður í sókn- inni hefur sína sögu, og við getum ekki hjálpað öllum- - Matthildur, sem hafði orð ið fyrir miklum áhrifum þess ar vikur af að lesa þessar bækur. sem Pauli var að tala um við vin sinn, en sneri allt af að rauðu ævintýrabók- inni sinni, sagði, en . Siþaf brosti lítið eitt við: ,,Ég held að í fallegustu ævin- týrumum sé allt hægt að finna, sem stendur í skáld- sögunum“. Pauli vildi ekki samþykkja þetta. Ævintýri, sem var nokkrar blaðsíður á lengd, gat ekki lýst örlögum eða sýnt persónur eins vel eins og saga eftír einn a;f hinum miklu höfundum, sem þau höfðu verið að ræða um. Matthildur fór að segja frá ævintýrinu um móðurina, sem fór að leita dauðans, því að hann hafði tekið frá henni barnið hennar, og hún lagði alla tilfinnnigu sína í frásögn ina. Tveir þrestir þutu niður úr eplatrjánum og fóru að tína upp kökumylsnuna á malar- stigunum og fóru undir eins að berjast um ætið; þrír í viðbót komu á eftir þeim- „Fyrir framan húsdyrnar sat inóttin. Hún hafði skreytt svart hár sitt demöntum. ,,Segðu mér, hver dauðinn fór með barnið mitt.“ Nóttinsagði: ,,Þú munt ekkf ná honum. Dauðinn fer MYNDASAGA ALÞYÐUBLAÐSINS: ÖRN ELÐING NELSON: Við getum notað sama bragðið og við höfum áður not- að. Þessi dóni er ekki fyrsti ná- ungitnn, sem ég hef sent yfir í eilífðina frá þessum slóðum. En áður en þið leikið lokaþáttinn, ætla ég að skreppa út úr bifreið- inni o gnjóta þeirrar ánægju að sjá dónann hverfa fram af kletta röndinni.

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.