Alþýðublaðið - 20.11.1948, Qupperneq 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÖ
Laugardagur 20. nóv- 1946.
Leonhard Frank:
MATTHIL
Lelfur
Leirs:
EG SPYR.
Ég sé í blöðum
að þingmenn
eru orðnir óánæg'ðir
með kaup það
er þeir hljó.ta
fyrir þingstörfin — — —
Og stundum
minnir mig
að ég hafi heyrt
fólk tala eitthvað um það,
að það væri ekki
alls kostar
ánægt með hvernig þingmenn
ynnu þingstörfin — —--------
Hvernig er það, —
er þá ekki hægt
að komast að samkomulagi?
BjÖssi
BJÖSSÍ SPYR:
Ég las í einu dagblaðinu í
gær, að kona hefði verið valin
til að gegna sendiherraembætti
hér á landi.
Og nú spyr ég, — bara af
einskærri forvitni, því að vit-
anlega kemur það aldrei fyrir
mig að ávarpa hana, — á mað-
ur að segja „herra frú“, eða
Frú Dáríðnr
Onlheims:
Á ANDLEGUM VETTVANGI .
Um hvað haldið þið að mest
sé talað núna þessa dagana,
meðal kvenna á öllum aldri?
Jólagjafirnar, eða öllu heldur
jólagjafavandræðin. Hvað á
maður að gefa í jólagjöf, þegar
það Iitla, sem fæst, er svo
naumt skammtað, að manni
nægir það varla sjálfum?
spyrja konurnar. Ég veit svar-
ið.^Bækur- mun hún ætla að
segja, hugsið þið. Bækur eru
óskammtaðar, satt er það. Og
sumar þeirra eru sennilega svo
leiðis að efni og frásögn, að
manni værí óhætt að senda vín
um sínum þær að gjöf með hug
heilum óskum um gleðileg jól.
En það veit maður því miður
aldrei, nema maður lesi bókina
fyrst spjaldanna á milli og hver
má vera að slíku í annríkinu
fyrir jólin. Þessir nýju höfund
ar eru svo gefnir fyrir ósiðleg-
heit, að minnsta kosti á papjo-
írnum. Það er nú raunar sök
sér með þá höfunda, sem allir
vita að ekkert skrifa nema
klám, á þeim getur maður var
að sig, og látið sér ekki til hug-
ar koma að kaupa bækur þeirra
til að gefa öðrum. Hinir hcfund
arnir eru miklum mun hættu-
legri, sem aðeins á einum stað
eða tveim í allri bókinni lauma
út úr sér, — ekki beinlínis ósið
legheitum, — en svo að það
skilst, og það er alitaf dónaleg-
asta klámið, sérstaklega ef nú
eitthvað fallegt og fínt stendur
bæði á undan og eftir. Ekki j
kemur mér t. d. til hugar að I
gefa góðvinum mín-um Jónas
Hallgrímsson í jólagjöf, eftir,
að hafa heyrt bréf hans lesin |
á hinni stórfenglegu rhinningar ’
hátíð um hann í útvarpinu. 1
Satt að segja hefði ég aldrel j
trúað þessu á Jónas, og þarna
sér maður! Þeirn er engum að
treysta.
Er þá ekki óhætt yfirleitt að
gefa bækur nema að strang'lega
rannsökuðu máli? munuð þið
spyrja. O—jú, það er til ráð,
svo að segja alveg öruggt, og
ofureinfalt, eins og góð ráð eru
v.enjulega. Gefið bók, — en gæt
ið þess aðeins að hafa það nógu
þykka doðranta, helzt 400 blað
síður og þar yfir. Þær er -öld-
ungis óhætt að gefa, jafnvel
þótt þær séu ekkert annað en
ósiðleg heit, ef aðeins nafnið er
siðsamlegt, — því svo þykkar
bækur les fólk alls ekki, svo
t'ramarlega, sem það ekki veit
neitt um dónaskapinn fyrir-
fram. Séu doðrantarnir í vönd-
uðu bandi, stillir það þeim upp
í bókaskápinn og síðan ekki
söguna meir, — Annars fer það
fær út á hann tvær nýtízku
með hann aftur í bókabúð og
skáldsögur, á hverjum maður
auðvitað ekki ber neina siðferð
islega ábyrgð.
Sem sagt, — maður getur
óhræddur gefið góðvinum sín-
um ólesnar bækur, ef maður
aðeins hagar vali á þeim rétt
og skynsamlega.
í andlegum friði.
Dáríður Dulheims.
Úlbreiðið
Alþýðublaðið!
úr svefni inn í nýja ógurlega
kvöl. ‘t'
Hún gat þetta ekki lengur,
hún var alveg búin að missa
kjarkinn og hún skammaðist
sín ekkert: hún æpti- Ópin og
andköfin var það eina, sem
hún áttj eftir til að grípa í,
til að reyna að forða henni
frá því að farast í þessum óg-
urlega sársauka.'
Weston kom um morgun-
inn. Hjúkrunarkonan vísaði
honum inn í mjótt herbergi
þar sem mönnum þessara æp
andi kvenna var leyft að sitja
og bíða eftir gleðifréttunum.
Á veggjunum voru skraut-
lega lit spjöld, sem sýndu
hamingju ungrar móður.
Weston, sem auðsjáanlega
reyndi að sýnast rólegri
heldur en hann var, spurði
hvernig konu sinni hefði lið-
ið um nóttina.
Hjúkrunarkonan, sem
hafði hrosað að honum í
laumi fyrir að vera svona
æstur, sagði og brosti vin-
gjarnlega: ,,Konan yðar er
mjög hugrökk og öllu líður
vel. Konur eru reglulegar
hetj.ur.“
Hún skildi hann eftir þarna
og fór til Matthildar- Hjúkr-
unarkonan hafði andúð á
mönnum, sem gerðu konur
sínar bamishafar.di og sátu
svo skjálfandi af hræðslu til
að bíða úrslitanna. Þessar
brosandi stúlkur, sem hefndu
kynsystra sinna, gengu oftar
en þær þurfitu í gegnum bið-
stofumar, til þess að horfa á
andlit þessara manna, sem
biðu, en þeim höfðu þær ekk
ert að færa nema hína beisku
samúð, sem er hlutskipti kát-
broslegs fólks.
Matthildur starði út í vor-
sólina. Svitastorknir hárlokk-
ar klístruðust við enni henn-
ar- Varir hennar, augnlok og
allt andlit hennar tiitraði.
Húii.spurði sjálfa sig, hvern-
ig hún hefði getað lifað af
þessa hræðrlegu kvalanótt.
Milli hríðanBa höfðu kraft-
arnir alltaf komið aftur. Og
þó að hún væri fínlega byggð
hafði hún þolað sársauka,
sem hefði getað bugað sterk-
byggðari konu- Kraftar henn
ar voru að þrotum komnir.
En það vers'Ta var ennþá eft-
ir. Síðan snemma um morg-
uninn hafði hún vitað það, að
hún var í hættu.
Ný hrið, sárust af öllu, s:em
hún hingað til hafði reynt,
rísti hana sundur. Matthildur
æpti ekki, vegna þess að hún
hafði ekki lengur svo mikla
krafta, að hún gæti það.
Drætíir hennar voru stirðn-
aðir eins og á deyjandi
manni. Grænir blettir komu
á kinnarnar á henni. Weston
var nú fyrir henni eins og
andi í ógurlegri fjarlægð-
Hjúkrunarkonan s tóð við
rúmið. Hún gaf engar fyrir-
skipanir núna. Allt í einu dró
Matthildur andann djúpt.
Hún hafði greinilega fundið
eitthvað ;bresta innan í sér-
Stuttu ef tir streymdi legvatn-
ið. Hjúkrunarkonan flýtti sér
að sækja lækninn.
Þegar hún gekk fram hjá
aðliggjandi herbergi, en dyr
beists voru opnar, sá hún rá-
búakonu Matthildar faðma
varlega að sér barn sitt, sem
sv.af vært. Svo lokuðust augu
móðurinnar líka- Á náttborð-
inu voru vorblóm og morgun-
sélin skein á bláan gólfdúk-
inn.
| Þegar hún kom inn í bið-
stofuna, reyndi hún að Ieyna
Þessi eftirsótta og vimsæla skáldsaga Frank
G. Slaughter er komin út öðru sinni. Hun
kom fyrst út fyrir síðuistu jól og s.eldist þá
upp á áfeinum dögum. Hefur ávaÆt síðan
Verið þrotlaus eftirspurn eftir bókimni.
Vegna pappírsskort er upplag bókarinnar að
þessu si'iini mjög lítið, og eru engai* láfcur tii,
að hægt verði að fullmægja eftirspumkLni
pú. En væmtamJega verður !hægt að bæta úr
því á mæsta ári.
Skáldsögur Frank G. Slaughters koma
þamvegis út hjá DRAUPNISÚTGÁF-
UNNI, sem hefur tryg'gt sér -eiinikarétt til
útgáfu á verkum höfumdarins hér á lamdi.
Fyrir jólin. feemur út skáJ.dsagan:
Dagur við ský. Er hún með öilum hinum sömu góðu einkenínum og Líf í læknis hendi
og stendur hemni hvergi að baki. Em sá er IjóSur é, að forJaginu er maumt sko-rinn
pappfeskiammturimn L bókina, svo að hún paum skjótt seljast upp. En vohir standa til,
(ið unnt verði aS: en'durprenta hana fljótt eftir áramótin.
Eigiilst allar bækur Slaughters!
4-:
Gefið vinum yðar bók eftir Slaughter!
PósthóJf 561.
Sími 2923.
æsingu sinni. En þegar West-
on sá misheppnaða tilraun
hennar til að brosa, vissi
hann að líf Matthildar var í
hæítu. —
Kæfandi ótti kom honum
til að stökkva upp af stólnum.
Eri hún hrópaði æst: ,,Ég hef
alls engan tíma til þess að
sinna yður núna.“
Hanri greip í handlegginn á
bjenni. ,,En getið þér ekki
skilið hvernig mér líður?“
,,Hvað haldið' þér að ég sé?
Þegar á allt er litið þá eruð
það ekkí þér, sem eigið að
fæða þetta barn.“ Hún losaði
sig og hljóp út.
Vonin og ótitinn börðust
um vöddin í huga Westons.
Haim langaði að far.a og tala
við lækninn til þess að vita
sannleikar.n og fullvissa sig
um að allt, sem í mannlegu
valdi stæði yrði gert fyrir
Matthildi. En óttinn við að
tei'ja lækninn og þannig
stofna Matthildi í enn meiri
hættu fékk hann ofan af því.
En hann varð eitthvað að
gera, að bíða hér og gera
ekkert var ómögulegt- Þó
settist harn niður að lokum
og var eins og bundinn við
stólinn og beið. Eftir nokk-
urra mínútna dauðaþögn
i heyrði hann hræðileg óp, sem
ekki hættu fyrr en að þrot-
um var komið. Hann Ftirðn-
aði upp. Von hans hvarf. I
hinni hættulegu rósemd, sem
fylgir háleitum ákvörðunum,
sagði hann við sjálfan sig
hvað hann mundi gera, ef
Matthildur dæi að þessu
barni, sem hann hafði getið
við henni.
Allt í eir.u — hann hafði
ekki heyrt dyrnar opnast —
stóð hjúkrunarkonan fyrir
framan hann. Hún sagði:
„Það er stúlka.“
,,Og konan min?“ Hann
hélt niðri í sér andanum með
1 an hdnn beið eftir svarjnu-
í ,,Konu yðar líður vel eftir
alvikum.11
! Hann trúði ekki enn, Hann
andaði ekki enn. ,,Eruð þér
að segja satt? Satt!“
„Já, henni líður vel. Og
það án nokkurrar deyfingar.“
Hann stamaði út úr sér og
sló út höndunum: ,Og þér
segið að konunni minni líði
vél, og að það sé stúlka og
konan m'n sé úr allri hættu.“
Hjúkrunarkonan, sem átti
sirn þátt í að gera Weston
svona að stamandi Itjána,
sagði og brosti sínu venjulega
brosi: ,,Nú eruð þér glaðurs
er það ekki,“ Þetta hljómaði
heilzt eins og henni fyndist að
svora kiánaleg mannvera
verðskuldaðl það eiginlega
alls ekki.
Henni, sem ár eítir ár hafði
reynt bað, hve dýru verði kon
urnar verða að greiða eina
stutta sitund og þá löngun að
eignast börn, hafði jafnvel
íundizt sá maður hlægilegur,
sem nokkrurn vikum áður
hafði raunverulega sannað
kvalir sínar með því að fá
hjartaV’un þarna í þessu
sama herbergi- Hún var kona
og bað virtist sem náttúran
befði hlásið henni því í brjóst
að hefna kyns síns á karl-
manninum, sem náttúran hef
ur aðeins skapað til að gefa
barrið við könunni, þegar