Alþýðublaðið - 23.02.1949, Side 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Miðvikudagur 23- febr. 1949.
Lelfur
Leirs:
DRACMIIK í SMÁHKÍÐ.
Það snjóar pg snjóar
sniðuglega
úr öllum áttum
og' alla vega. -— —
í vændum er eitthvað
afarljótt,
því að drauma þunga
anig dreymdi í nótt.
. Ég þóttist stadd-ur
á stræti víðu,
hvar diktaði refur
í reifi síðu,
við hlið hans gekk lambgimbur
léttstíg og nett
og konserteraði
á klarinett.
Hjá stundaklukku
á stöpli gráum
stóð kappi orðsins
á kassa.itágum
og danssalastóðhryssi,
styrkri raust,
bauð miskunn eða eldsloga
miðalaust.
Með blaktandi fána
og bumbuhljóði,
kom fylking öslandi
í eldi og blóði;
við hjálpræðisdraggargans
hljómagrín
var skrattinn hvellrekinn
heim til sín.
Og fólkið steig konga
í krapasvaðinu,
en múgnum ofar
á mánudaigsblaðinu,
tvímenntu gráskotti
og gimbrin nett,
feonserterandi
á klarinett--------
BRÉF.
Ritstjóri þessara dálka sendi
herra hreppstjóra, Filipusi
BeSsasyni. eftirfarandi svarbréf
mánudaginn 21. febrúar 1949.
Kæri vinur.
Við spurningum í bréfi þínu,
sem ég fóttók laugard. 19. þ. m.
og birtist hér í dálkunum degi
síðar, er þessu að svara:
Þar eð þú telur að þér hafi
foorízt vitneskja um það, að til
athugunar muni vera hjá for-
ráðamönnum vorum að bjóða
þér nýákveðið embætti í höfuð.
borginni, og þú álítur tvö emb-
ætti einkum koma til greina,
þjóðleikhússtjóra eða ríkis.
ráðsmanns, — hef ég nokkuð J
reynt að kynna mér allar að-
stæður.
Þú telur þjðlelkhússtjóra-
embættið vart koma til greina,
þar eð þú hafir aðeins einu
sinni leikið Skugga-Svein. Að
því er ég bezt veit, mun enginn
þeirra, er um, stöðuna sækja,
nokkru sinnj hafa leikið Skugga
Svein, en hins vegar virðist all
myndarlegur skuggasveinaleik-
ur hafa verið á svið settur í
tilefni þess, og því ættir þú að
vera eins hlutgengur í aðalhlut-
verkið og margur annar.
Um ríkisráðsmannsembættið
gegnir öðru máli. Til þess að
hljóta aðalhlutverkið í þeim
leik, þyrfti viðkomandi helzt
að minnsta kosti að hafa kynnt
sér eða séð sjónleik Gogols
, Eftirlitsmanninn“.
Rv. 21—2—49.
Ævar Andi stud. med.
ritstjóri.
GENGIÐ UNDIR LEKA:
Veðurútlitið: Morgun: rign.
ing eða slydda með allhvössu
eða hvössu allraáttaroki. Lygnt
og dálítið frost um hádegið, en
gengur síðan í allar áttir með
snörpum éljum og samfelldri
hríð. Rok og vaxandi myrkur,
— einkum umhverfis sjómanna
skólann með kvöldinu.
Samþykkt hefur verið á-
skorun til forráðamanna þjóð-
minjasafnsins, að sjóminjasafni,
þ. e. safni helztu sjómennsku.
forngripa, verði komið fyrir í
hinni nýju þjóðminjasafnsbygg
■ ingu. Munu forráðamennirnir
ætla sér að taka vel í þetta; að
minnsta kosti hefur heyrzt, að
til athugunar sé að brjóta niður
í bili allmikið af innveggjum
og útveggjum byggingarinnar,
til þess að Hæringi verði komið
þar inn. Munu verkamenn úr
þjóðleikhúsinu verða fengnir
til þess að taka verkið að sér.
Kaupi og se)
Tek í umlDoSssölu nýja og
notaða, vel meS farna
skartgripi óg listmuni og
nýtízku kvenkápur, nýleg
herraföt. Verzlunin verð-
ur opin frá kl. 1—6 e. h.
VESZL. GOÐABOEG.
Freyjug, 1. — Sími 6205.
Vicki Baum
HOFUÐLÁUS EN'GILL
sem var liðið með frönsku
stjórnarbyltingunni. Mér fannst
bryggjan ganga í öldum undir
fótum mér og jafnvel eftir að
ég var komin upp á hellulagð
an hafnarbakkann, hélt jörðin
áfram að ganga í bylgjum, eins
og ég væri enn um borð í skipi.
Hamingjan góða, hugsaði ég, nú
er ekki tími til að verða sjó-
veik, og ég reyndi að hegða
mér sem bezt ég kunni eftir
hirðsiðum og muna það, sem ég
kunni í spönsku, og skipaði upp
reisnargjörnum maga mínum
áð hlýða.
Það var heilt flóð af titium,
þegar Felipe kynnti mennina
fyrir mér, og svo mikill ara-
grúi af nöfnum. sem hljómuðu
öll eins og þau væru úr ein.
hverjum söngleik. Torgið milli
hafnarbakkans ag borgarmúr-
anna varð að- leiksviði, og ég
var sjálf á því miðju. Ég heyrði
Felipe kynna mig með mestu
mælsku: „La principesa Pontig
nac, er hinn kæri faðir hennar
fól mér hana í hendur áður en
hann dó, og hún er að leita
hælis frá morðingjum Frakk-
lands í okkar blessuðu ný_
lendu“. Við þetta jókst kliður-
inn, það gekk á hneigingum og
gullhömrum, hötturn var lyft
með glæstri kurteisi og höndum
þrýst að borðalögðum og orðu
skreyttum brjóstum með hinum
áköfustu fullyrðingum um inni
legustu hollustu ag ótakmark
aða gestrisni. Tígulegur, fitu-
þungur, ofklæddur heldrimað-
■ur, í rauðum og gylltum föt.
um, Don Porfina Bustamaute,
E1 Mayor del Consulado, hélt
hrífandi ræðu til að bjóða okk
ur velkomin. Ef ég hefi skilið
hann rétt, hann var hálfblestur
á máli, þá var höfn Vera 'Cruz
og borgin sjálf, virkið San Ju-
an de Ulua, hjarta hans og
heimili og eignir hans lagðar
við fætur mér og mér heimilt
til umráða.
Það mesta, sem ég man var,
að Felipe dró andann djúpt og
sagði: „Gracias a Dios, allt gekk
vel. Þú töfraðir þá alla og ég
er ógurlega hreykinn ai þér,
Blanquita mín“. Við höfðum
komið inn í Vera Cruz, gegnum
hlið, þar sem rolulegir verðir
stóðu í röð og slæpingslegir
hermenn, og Domingo, sem
gekk á undan okkur, ruddi okk
ur örmjóa braut gegnum þétta
mannþyrpinguna. Aldrei hafði
ég getað ímyndað mér, að nokk
urt fólk gæti verið eins óhreint
og ræfilslega tötralegt eins og
þessi hópur, sem alveg ætlaði
að svelgja okkur í sig. Það voru
slæpingjar og betlarar af öllu
íagi, berir litlir drengir og ótrú
lega gamlir og hrukkóttir öld-
ungar; hinir örkumla, blindu
vesalingar skulfu af krampa-
flog'um og froðan vall út um vit
þeirra. Blessunarorð óg bölbæn
ir voru hrópaðar upp skerandi
röddu, líkþráir handleggjabútar
voru réttir fram, augnalaus and
lit horfðu á okkur, neflausar
ásjónur sýndu sár sín, og göm
ul kerlingarnorn' greip dauða.
haldi í glitvefnaðarkjólinn
minn og þrýsti daunillum vör.
unum að faldi hans. Þetta var
heil flóðalda af eymd og' sjúk-
dómum, og öll þessi andlit, svo
dökk og framandi, villimann.'
leg og ógnandi, hvort þau voru
brosandi eða hrópuðu, eða að-
eins störðu á mig af heimsku.
legri forvitni. Aðeins þessa
stundina fann ég, hvað það
þýddi að vera hvít og ljóshærð
og öðruvísi en aðrir. Það kom
yfir mig einhver skelfing og
hvítir húsveggirnir urðu svart
ir.
„Hvað er þetta, hjartað
mitt?“ spurði Felipe, þegar ég
greip í ermi hans.
„Ekkert. Hitinn — mig svim
ar dálítið“, — ég brosti til hans
og hann brosti aftur á móti,
einkennilega vandræðalegt
bros, alls ekki honum eiginlegt.
Við komumst út úr þessari
starandi þju-pingu, sem umlukti
okkur, og hann andaði léttara.
„Þú gerðir mig órólegan allra
snöggvast, Caralinda. í lok
september er hitasóttarfaraldrin
um, sem gengur í Vera Cruz,
oftast lokið. Auk þess er hann
ekki mjög smitandi“, sagði
hann ákafur. „Ég fullvissa þig
um, að hann er það ekki. —
Hvernig gengur það með bóni-
to prieto?“ kallaði hann til
ökumannsins, sem beið.okkar í
geysistórum, skrautlega máluð
um, klunnaiegum vag'ni, og fyr
ír honum gengu tveir önugir
látúnsskreyttir mulasnar.
Maðurinn lyfti letilega" öxl.
um. „Pues — reglujega", svar
aði hann. Felipe lyfti mér upp
í vagninn, Domingo tók sér
sæti á ökumannssætinu, og við
lögðum af stað í skröítandi
vagninum.
Þetta var þá Mexikó. Glæsi
leiki torgsins, umkringt skraut
hýsum og bogagöngum, þar
se'm hæst bar fagr.a kirkjuna,
og auvirðileg fátækt hreýsanna
og bambuskofanna, sem voru
að sökkva í kaf í óþrifalegum
hliðargötunum. Skrautlegir
spænskir einkennisbúningar og
perlusaumaðir, jburðarmiklir
búningar kaupmannanna, og
nekt fólksins. Pi’estar í svört-
um hempum með svarta barða-
stóra liatta þeysandi framhjá
hópum af jafnsvörtum gömm_
um, sem voru iað berjast við
kláðuga lrunda um einhvern
daunillan úrgang. Háttse.ttir
klerkar í skínandi skrúða á
leið að veita éinhverjum rík-
um manni síðustu smurningu
og tötralegir munkar á leið til
einhvers fátæklings í sömu
miskunnarerindum. Hörpur
voru slegnar og guitarar
undir sólbökiuðum gluggum, á
vínstofum og knæpum og á út
jöðrum sölutorganna; g'amlar
konur, muldrandi bænir sínar,
ungar konur að gefa börnum
sínum brjóst, konur, sem standa
á dyraþrepunum að hnoða
maískökur, konur, sem bera
um leirker full af vatni á öxl
sér með sama yndisþokka og á
dögum biblíunnar; stúlka stend
ur í dyragætt og hlær; ungur
maður syngur um óendur.
goldna ást, barn grætur, drukk
inn maður tautar formælingar
ofan í barm sér. Bláir haugar
af flugum á kjöti, ávöxtum og
matvöru í mai'ikaðsbúðunum.
Heilir herskarar af maurum,
.sem ganga fylktu liði á tígul-
steinagólfum, brúðardans moski
tófl.ugnanna í loftinu; veggjalýs
flugur, flær og eitraðar lióngu
lær; allar þessar skríðandi, bít
andi, hættulegu og andstyggi-
legu plágur hitabeltisins. Súr
þefur af fljótrotnandi ávöxtum,
af þúsund sígarettum. blándað
ur, þrunginn og hressandi ilm
ur af viðareldum og brennandi
viðarkolum, krydduðum niat og
steiktu korni og súkkulaði og
huitu smjöri.
Kðuputn fiilur
i
Baldursgöfu 30. 1
I. SAMSÆRISM.: Þessar borgargöt-
ur hérna eru hreinasta krossgáta.
Ég er orðinn hammvilltur!
1. BORGARBÚI: Við grýtum þá!
2. SAMSÆRISM.: Þeir grýta okkur
með
óskasteinum!