Alþýðublaðið - 06.08.1949, Blaðsíða 6

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Laugardaarur 6. ágúst 1949.
DANSKIR VÍKINGAR
GENGNIR Á LAND
í BRETLANDI.
Samkvæmt síðtistu hernaðar
fregnum hafa hihir fraegu
dönsku víkingar gengið á land
í Bretlandi, hvar þeim hefur
verið tekið eins og skeggjuðum
mönnum og skritnum, en ekki
beinlínis þjóðhættulegum.
FORSAGA.
Það var árla vetrar, að máls-
metandi menn og kvinnur í Dan
mörku komu saman til fundar.
'Drukku karlarnir Gamla
Carlsberg -en konurnar vissu
ekki hvað þær drukku, þar eð
slíkt þykir ósæmilegt þar í
landi. (samanber Dönsk
drykkjusigðfræði, eftir Halldór
Kirkjubóls). Var drukkinn tví-
menningur, og þar eð Carlsberg
gerir Dani djarfa og reifa en
ekki fífldjarfa og fulla, tóku
karlmennirnir að stíga á lág-
stokk og stréngja h'eit, — voru
sum þeirra djörf, en öll með
fyrirvara og önnur með eftir-
vara og nokkur með hvoru-
tveggja. Þótti að þessu hin bézta
skemmtun, enda er danskur
húmör viðurkenndur, — með
Dönum.
Þá var það, að öll ljós
slokknuðu skyndilega í salnum.
og hljöðnuðu þá heitstafirnir en
ýmiss ókennileg hljóð heyrðust
þeirra í stað og ekki öll hetjú-
leg. Þótti hófgestum þetta ill-
ur fýrirboði, og vissi enginn
hvað þýða mundi. En ekki tdk
betra við, því nú gékk inn í
salinn mikill maður og hæru-
grár, en skégg hafði hann á
hné, og hékk matborð mikið í
skegginu. Sást vera þessi í grá-
lýsu, og heldur óhuggnanlegri.
„Gormur gamli heiti ég“, hvað
gesturinn á slæmri dönSku.
,,Hef ég eins og sagnir herma,
sofið í niargar allir, en það var
og sjá miðla á minni tíð, að ég
mundi rumska við, er Danmörk
hefði mín mesta þörf. Veit ég
eigi hvenær þörf hennar er
meiri heldur en þá, er synir
hennar strengja heit svo glæsi-
lég, að jafnvel Frísar gætu við
staðið. Skora ég því á ykkur, að
hafa eftir mér þann heitstaf, er
ég vel ykkur og tel ykkur sæm-
andi, og gera hann að ykkar.
Mun ég þá aftur hverfa, og gefa
ykkur tóm til að ljúka drykkj-
unni“. Samþykktu þetta allir
viðstaddir og kom saman um það
á eftir, að þeim hefði ekki
gengið hræðsla til. Mun og mála
sannast, að þeim hafi fýst að
ljúka úr mjaðarkollunum.
Þá hóf Gormur en gamli heit-
stafinn: „þéss strengjum vér
heit við flesk og egg, að taka
aftur upp hernað að við várra
feðra, byrja þar, sem þeir byrj-
uðu, og eira engú fyrr, en vér
höfúm aftur unnið öll þau lönd
og ríki, er Danir réðu fyrir, er
þeir voru voldugastir!“ Höfðu
menn eftir heitstafinn og hvarf j
þá Gormur en gamli brott.
Kviknuðu ljós aftur í salnum
og gazt þá mönnum misjafnlega
að heitstrengingu þessari, en
vildu þó ekki slítá henni, þar
eð þeir þóttust þá eiga á hættu,
að Gormur en gamli truflaði
aftur d.rykkjugrið.
Því var það, að nokkrum dög
um síðar var hafin drekasmíð í
Danmörku. Var það skip gert
samkvæmt fornum uppdráttum,
því misjafnlega hafði smíði ný-
tízkú orrustuskipa gefist, og er
þar til að nefna „Óðinn“ hinn
íslenzka, sem hafði tvo þyngd-
arpunkta og báða svo hringlandi
vitlausa, að engir gátu við það
herskip tjónkað nema Svíar, og
nutu þar galdra sinna. Um leið
var tekið að velja garpa á skip-
ið og sáu konur um það val; og
varð því liðið einkar frítt og lík-
legt til margskonar afreka. Þótti
þó hernaðarséirfræðingum
nokkuð skorta á útlit þess, mið-
að við það, að það gæti vak-
ið nógu skyndilegan ugg með
Bretum, — þvi þá skyldi fyrsta
kúga, — en Bretum er annað
betur gefið en hræðast skyndi-
lega.
Framh.
aomi Jacob
GÁMLAR SYNDIR

Hin marg-
sófasett getum við nú fram-
leitt. Afgreíðurn með stutt-
um fyrirvara nýjar gerðir
af útskornum og póleruðum
sófasettum með póleruðum
ramma að . neðan. Settin
verða klædd með ensku
silkidamaski (6 litir).
Húsgagnavinnustofan
Brautarhotli 22 (Nóatúns-
megin). Sími 80388.
ÍLesið ÁlþýðublaSið t
„Oliver er aðeins að hug-
hreysta mig. Þetta er ekki
satt.“
En nú var hann kominn
heim, og hún hafði heyrt hann
raula lagstúf, þegar hann var
að baða sig, — hún hafði
heyrt hann tala við matseljuna
og Mörthu og húri hafði séð
burstana hans á snyrtiborðinu
aftur. Það, sem einu sinni
hafði skeð, gat komið fyrir aft-
ur. Hún var rólég og meira áð
segja hamingjusöm.
Clive hafði komið fyrir jól
og talað hrognamál, sem var
móður hans lítt skiljanlegt.
Sidney Carter var yfir sig
hrifinn af því að búa undir
sama þaki og „alvöru“-flug-
maður. Hann burstaði skó
Clives oft á dag, fsegði hnappa
og fór í sendiferðir. Hann til-
bað Clive eins og huridur hús-
bónda sinn.
Clive var þolinmóður, lítil-
látur og gamansamur við
drénginn. Martha'og matseljan
kepptust við að þóknast hon-
um.
„Mamma,“ sagði harin við
Kitty, kvöld nokkurt, þar sem
þau sátu við arininn. „Hvað er
að frétta af Bar og Michael?
Gengur það riokkuð?“
„Ég veit bað ekki. Hún minn-
ist ekki á hann í bréfum sín-
um. Henni finnst, að hann eigi
að ganga í herinn —■ sem her-
prestur, býst ég við.“
• Clive hleypti brúnum. „Við
höfum einn,“ sagði hann, eins
og hann væri að tala um að
þeir ættu hund. „Hann er svo
sem góður. Þeir kaþólsku hafa
líka einn. Það er skrítinn ná-
ungi og líkist ekki presti hið
minnsta. Ég hef engar áhyggj-
ur út af Bar. Hún getur ákveð-
ið sig sjálf
„Michael lítur ákaflega aum
ingjalega út. Hann kemur
Stundum til mín.“
„Oh — hann kemst yfir það.
Annað hvort gengur það eða
ekki, o gþað þýðir ekkert að
fást um það. En hreinskilnis-
lega sagt, þá er ég ekkert á-
kafur í að fá sóknarprest í fjöl-
skylduna.“
Hún naut þess að hafa hann
heima og reyndi að skiija hin
einkennilegu orðatiltæki hans
og skýringar varðandi hitt og
annað, sem þeir gerðu í hern-
um. Ef hann heyrði í flugvél,
átti hann það til að þjóta út,
stará upp í loftið, bendá þar á
smáblett og segja gerð og teg-
und vélarinnar.
CHvernig veiztu hvaða teg-
und hver er?“ spurði Kitty.
|,Þegar þær eru í þessari
hæð, þekki ég þær aðaílega á
híjóðinu,“ sagði hann. „Hver
iegúnd- hefur sérstakt hljóð.
Þúi hlýtur að hafa tekið eftir
þv.í. — er það ekki?“
“Kitty gat engan greinarmun
gert' á þeim. Henni fannst þær
vera leiðinleg öskrandi skrímsl,
sem flugu um, til þess að valda
dauða og tortímingu. Viðbjóðs-
legar vélar, sem ungir menn
hættu lífi sínu í og stóðu hlæj-
andi, , andspænis hræðilegum
hættum.
..Þú flýgur ekki, Clive, er
það?“
„Nei — nei, ég hef ekki ver-
ið nógu lengi til þess, en mig
Láftgar til að fljúga.“
,Ó, elsku Clive, gerðu það
ekki,“ grátbað hún hann.
„Elsku mamma! Allir vilja
fljúga, og ég get sagt þér hrein-
skilnislega, að það er alveg
eiris hásttulegt niðri á jörðunni.
Um daginn fórust þrír strákar
hjá okkúr — allir niðri á jörð-
unni. Ég get svarið, að þetta er
satt.“
Hún var að hugsa um, að allt-
af hefði farið hrollur uin hana,
þegar hún hugsaði um það, að
Clive færi ef til vill að fljúga;
nú virtist einnig vefa hættu-
iegt að vera niðri á jörðunni.
„En hve þið komið mér allt-
af skemmtilega á óvart,“ sagði
hún. ,,Og ég, sém hélt, að þið
7æruð fullkomlega örugg.“
' „Já, auðvitað, svona yfir ■
leitt. Hafðu engar áhyggjur!
Það er engin hætta.“
Hann fór aftur að heiman,
ög henni hafði tekizt að vinna
bug á löngun sinni til að biðja
han nað hætta við að læra flug.
Hún vissi, að ef hún hefði gert
það, hefði honum gramizt og
hann orðið niðurbældur. Þetta
allt — stríðið -— þátttaka
manns hennar og barna í því,
virtist vera svo fjarstætt, svo
ótrúlegt, að Kitty fanst það of-
vaxið sínum skilningi. í raun
og veru „átti“ hún þau ekki
léngúr. Þau voru komin í
hringiðu nýs lífs, gem hún
þekkti ekkert og vár henni al-
gerlega óskiljanlegt. Hið eina,
Sem hún gat vonað, var það, að
þau kæmu af og til í heimsókn,
inotuðu alls konar einkennileg
orðatiltæki, töluðu um hið
furðulega líf, sem þau höfðu
vanizt, yrðu æst út af málum,
sem henni þóttu nauðaómerki-
leg og tölu(ju af virðingarleysi
um málefni., sem henni fundust
alvarleg og mikilvæg.
„Ég fæ að sjá þau í viku,“
hugsaði hún, „eina viku við' og
við; sjá þau og hlusta á þau,
og síðan hverfa þau. Það er
allt, sem ég get voriað — ein
blessuð kveljandi vika.“
II.
Michael £ardingly kom í
heimsókn með móður sinni.
Kitty sá hávaxna, laglega konu
með kuldaleg grá augu óg grátt
hárið var vandvirknislega
gréitt.
„Frú Hallam hefur verið
mér ákaflega góð, mamma,“
sagði Michael. „Það var- svo
gaman hérna, þegar öll fjöl-
skyldan var heima. Var ekki
svo, frú Hallam?“
„Jú,“ sagði Kitty. „En mér
finnst bara svo langt síðan, að
ég hef næstum greymt því.
Finnst yður ekki, að stríðið
hafi staðið árum saman, lafði
Cardingly?“
Hin konan svaraði með rödd,
sem Kitty fannst álíka kuída-
leg og augu hennar: „Ég hef
alltaf svo mikið að gera — ég
hef svo mikilvægum störfum
að gegna. Maðurinn rriinn er
nýlega farinn frá Englandi, og
í sambandi við það átti ég ákaf-
lega annríkt. Við höfum bréytt
húsinu okkar í sjúkrahús handa
liðsforingjum. Þess vegna er
ég hér hjá Michael.- Ég ætla
mér að taka hús á leigu hérna,
þangað til stríðinu lýkur.' Ég
sé son minn ekki nógu oft.“
„Ætlar þú að vera hér,
Michael?“ spurði Kitty.
Hún tók eftir því, að. hinn
viðkunnanlegi svipur hans
varð riiæðulegur og óákveðinn
og hann ætlaði að fara að 'svara
herini, þegar móðir hans sagði'
„Mér er mikil ánægja að
taka það fram, að sonur minn
ætlar að gera það, sem hann
álítur að sé skylda sín. Bróðir
minn er farinn að eldast, og
hann er heilsutæpur maður,
en sóknin er stór og erfið.
Þangað til Michael finnst, að
einhver æðri ,,köllun“ heimti
að hann breyti um starf, mun
hann halda áfram því, sem
MYNDASAGA ALÞYÐUBLAÐSINS:
ÖRN ELDING
EÍKISSTJÓRINN: Fiimið hann etki,
ræflarnir! Verð ég að gera alla
skapaða hluti sjálfur! Úr höllinni
hefur hann ekki farið, — hafið
þið leitáð inni hjá henni?
PRINSESSAN: Ó, Örn! Hann hefur
í hyggju að drepa mig. Þjónustu-
stúlkan mín dó u mdaginn af eitr-
uðum mat, sem mér var ætlaður.
: