Alþýðublaðið - 20.08.1949, Qupperneq 6

6
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Laug'ardagur 20. ágúst 1949
ÐALITIL FERÐASAGA.
Heiðraði ristjóri!
Okkur langar til að segja þér
og lesendunum dálítla ferða-
sögu. Svoleiðis var, að við setl-
tiðum sexíbíl eitthvað upp í sveit
að skemmta okkur um síðustu
helgi, þrjár stelpur og þrír gaj-
ar, sem við þekkjum og við höf-
um með okkur tjald og grautar-
potta og allt það. Jæja, við ætl-
uðum að leggja af stað klukk-
an tvö á laugardaginn, en þeg'-
ar við komum til Sonju, lá hún
á grúfu á gólfinu og var að
leita að greiðubroti undir skáp,.
og það var heppni að við kom-
um, því að hún var orðin föst
með hendina undir skápnum og
gajinn hennar var úti að kaupa
nesti í bakaríi svo að hún gerði
ekki annað en veina. Jæja, við
^yftum skápnum og greiðubrot-
ið var ekki þar, og við sögðumst
skyldu lána henni greiðu, en
hún sagði almáttugur við vær-
um kannski með flösu. Svo var
farið að leita undir divaninum,
og veiztu hvað, — þar fundum
við tvenna nýja nylonsokka inn
an í divanfjöðrunum, sem hún
hafði falið þar í vetur og ætlaö
að gefa systrum sínum í jóla-
gjöf og síðan steingleymt þeim.
Þar fundum við líka hálffullan
kassa af konfekti, sem var orð-
ið skemmt, en ekkert greiðu-
brot. Þá fór einhver að segja
að það væri sitthvað undir div-
aninum hennar, og það var satt,
því að þar var mikið fleira en
þetta og þá varð hún vond og
heimtaði að við færum og sýnd-
um undir okkar dívana, en það
vildum við auðvitað ekki, því
að þá hefði ekkert orðið úr
ferðinni. Þá kom hennar gaji
heim og svo heimtaði hann að
fá að vita hver hefði gefið henhi
konfektið og hún sagði að hann
hefði gert það, en hann sagði
að það væri lygi og svo fóru þau
að rífast og þá sögðumst við
fara og skilja þau eftir, en þaö
vildu þau ekki og svo komu
þau með. En nú urðum við að
fara til konu sem Sonja bckkti
og sem átti tvær greiður og þeg-
ar við komum þangað, var kon-
an flogin norður með báðar
greiðurnar og þá vissi gajinn
hennar af manni, sem seldi há-
greið'ur á svörtu og þangað fór-
um við og hann keypti eina á
fimmtíu krónur og ætlaði að
gefa henni. En þá sagði Sonja
að hún hefði lesið í blaði, að
graiðurnar ættu að vera dýr-
ari á svörtum og hélt að þessi
hlyti að vera notuð og almátt-
ugur af einhverjum sem hefði
flösu en samt tók hún riú greið-
una og þá fórum við í apótekið
sem hafði vakt og gajinn henn-
ar fór inn og fékk að láta sótt-
hreinsa hana og þá varð húr,
loksíns róleg.
Og svo ætluðum við nú að
leggja af stað og þá var klukk-
an orðin hálffimm og þá rimnöi
Elly eftir að hún hafði gleymt
svefnpokanum sínum heima og
vildi endilega að við sæktum
hann, en hún á heima úti á Sel-
tjarnarnesi, en gajinn hennar
sagðist þá hafa tekið með sér
varapoka, en það kom í Ijós
einna að það var lygi og svo
urðu þau að troða sér í sama
pokann. Og svo keyrðum við út
úr bænum og þá ætluðum við
að fara að syngja, en þá sagði
minn gaji að við mættum það
ekki því að þá yrðum við að
borga svo miklar prosentur og
það væri félag, sem tæki af
manni fyrir að syngja og það
hefði komið auglýsing um það
í blöðunum og þá ætluðum við
að skrúfa frá útvarpinu og þá
var búið að taka það úr bílnum
til þess að borga ekki prósentur
fyrir að hlusta á það óg svo bara
þögðum við og vissum ekki
hvað við áttum að gera og
Sonja notaði tækifærið til að
kyssa gajann sinn fyrir greið-
una og eftir það var olræt með
þau.
Svo komum við upþ að Eiliða
ám og þar voru karlar að veiða
lax og okkur langaði til að
stopp og horfa á þá. en þá hafði
lögreglan bannað áð horfa á þá
til þess að enginn sæi hvað litla
laxa þeir misstu, óg. svo héldum
við áfram upp Ártú.nsbrekkuna
og sáum Ártún, sem veríð er að
mála af því að fyrsti landnáms-
maðurinn bjó þar og við vor-
um öll hissa á, að hann skyldi
ekki heldur hafa byggt villu því
að hann hlýtur að hafa verið rík
ur þegar hann var hérna einn og
átti allar verzlanir og allt svo
leiðis. . . .
Frrimh.
máli skipti og þannig hefur ;,,Ég skil ekkert í, að þú
það alltaf verið“. sky4dir ekki segja mér þetta
„Guð minn góður“, tautaði
Oliver, „guð minn góður“.
„Ég skrifaði honum og sagði,
að ég væri orðin ástfangin. Ég
elskaði Johnnie aldrei og lét
það heldur aldrei í veðri vaka“.
Oliver hleypti brúnum. „Ég
vildi óska, að þú værir fekki
alltaf að staglast á þessu fjand-
ands nafni!“
„Síðan skrifaði hann aftur og
ég svaraði. En svo virðist sem
harin hafi geymt bréfin frá mér,
og lafði Cardingly fundið þau.
Hún vildi knýja mig til að
hindra Barböru í að giftast
Michael. Hún sagði ef ég ekki
gerði það myndi hún fara með
bréfin til þín. Ég sagði henni,
að hún skyldi gera, það sem
henni sýndist og að ég mundi
segja þér þetta sjálf“.
Kaupum Rabbabara
Verksmiðjan VILCO
Hverfisgötu 61.
Frakkastígsm. Sími 6205
„Hvað sagði hún um það?“
„O, hún réyndi að malda í
móinn. Ég sagði henni að hún
væri að beita mig hótunum og
neitaði að hlýða. Þú manst, að
rétt áður en við giftumst, töluð
um við um það, sem hefði skeð
í lífi okkar áður en við kynnt-
umst. Manstu það ekki? Og
þú sagðir, að hvað svo sem
hefði áður skeð, kæmi málinu
ekkert við vegna þess, að þá
hefðum við ekkert þekkzt. Ég
man ekki hvort þú sagðir þetta
eða ég, en við vorum ásátt um
þetta. Svo, þegar þessi bann-
setta kerling var að tala við
mig í gær, sagði ég við sjálfá
mig: Oliver skilur þetta áreið-
anlega, því að við töluðum um
þetta fyrir mörgum árum“.
Hann kinkaði kolli. „Já, ég
skil — ég skil“. Síðan sagði
hann allt í einu: „Hittirðu
Cardingly aftur?“
„Aldrei. — Ég sá hann síð-
ast á Victoríustöðinni á . . .“
„Já, ég skil“, sagði Oliver,
„Og þú sást hann aldrei eft-
ir það“.
„Elskan mín. Ég var að
enda við að segja þér það“.
Hann kinkaði kolli og sagði
ósjálfrátt:
„Já, ég man það — þú sagð-
ir það“.
Hún gekk til hans þar sem-
hann sat, lagði hendur um háls
honum og sagði: „Elsban mín.
Þú skilur þetta, er það ekki?“t
Við töluðum um þetta áður“,
Oliver svaraði nánast önug-
lega:
áðúr — þegar við voram að
taia um þetta. Hvers vegna
gerðir þú það ekki?“
JHún sneri frá honum forviða
ogi hræðilega sár. Það gat ó-
lega verið, að Oliver ætl-
a’ð'i að ganga á bak orða sinna í
þéssu efni.
Í:'
;,..,Elskan mín, vegna þess, að
^ sagðir, að allt, sem hefði
gerzt áður en við kynnumst
kipti ekki máli. Þú sagðir já
þú sagðir, að raunverulega
hefði heimurinn verið allt ann-
ot og vic^verið allt annað 'fólk,
en við hittumst. Oliver
líeyndu að muna þetta — þú
verður að muna þetta. Það var
þegar við vorum heima —
heima hjá mér í Marsh Hall.“
^eHann stóð á fætur, lauk úr
glásinu. hleypti brúnum og
i á hana.
f;Ú;Hreinskilnislega sagt, Kitty,
hefur þetta fengið mjög á
. Ég hélt satt að segja ekki,
ið neitt þessu líkt gæti hafa
homiö fyrir þig. Ég hefði þó
átt að vita, að slíkt væri mögu-
Íegt. Þú varst kornung og það
hlýtur að hafa verið hræðilega
leiðinlegt að vinna hjúkrunar-
störf. Þú varst ■—- og ert enn —
ákaflega aðlaðandi. Það hefur
verið — ég hélt ekki —. jæja,
við skulum sleppa þessu! Ég
skal ganga frá þessari kerlingu.
Þú mátt treysta því. Aðeins“,
hann greip í hönd Kittyar og
kýsáti hana ákaft, „aðeins, að
þú hafir sagt mér allt“.
„Auðvitað". Hún fann, að
augu hennar fylltust tárum, og
bsetti við með viðkvæmni, sem
virtist ekki ná til manns henn-
ar: „Það var ekki svo mikið
að segja, Nollie“.
„Nei — nei“, sagði hann og
grúfði andlit sitt í höndum
herinar, sem hann elskaði og
dáði svo mjög. „Við skulum
gleyma þessu, elsku Kitty.
Þessu er lokið öllu?“
„Þessu var öllu lokið löngu
áður en ég játaðist þér“.
VII. kafli.
I.
Hún sat úti við glugga í klef-
arium í járnbrautarlestinni. og
horfði á landslagið, sem hún
fór framhjá. Hún var einmana
og henni var kalt. Henni fannst
hún vera eins og barn, sem
hafði verið gert afturreka það-
an, sem það hafði vænzt vin-
áttu og blíðu. Kvað eftir irr: -
að studdi hún hönd undir Ririn
og hugsaði: „Það er ekki satt -
það er ómögulegt, að það hafi
komið fyrir mig — mig hefur
dreymt tóma vitleysu. Ég
verð að vakna!“ En tíminn leið
og draumurinn hélt áfram,
þangað til henni skildist, að
hana var ekki að dreyma, held-
ur var þetta kaldur veruleiki.
Hún hafði setið í gærkvöldi
í litla ljóta herberginu og ságt
Oliver frá Johnnie Kahl og
hann hafði hlustað algerlega
rólegur, nema hvað hann hafði
einu sínni eða tvisvar spurt
hana spurninga, en þá hafði
rödd hans fengið á sig nýjan
og ókunnan blæ, sem var dá-
lítið bitur.
Hún hafði sagt: „Þú skilur
þetta auðvitað, Oliver, er það
ekki? Þetta skeði allt áður en
ég kjmntist þér, og . . .“ Þá
greip hann fram í og sagði:
„Já, auðvitað. Ég vildi bara
óska, að þú hefðir sagt mér
þetta áður“.
„En við töluðum um þetta —
og ■— og'þú sagðir . . .“
Þá hafði hann allt í einu .og
óvænt'hreytt út úr sér:
„í guðanna bænum hættu
að tala um þetta! Hættu því.“
Henni fannst, að henni hefði
sárnað minna, þó að hann hefði
slegið hana kinnhest. Oliver
— Oliver, sem hún élskaði svo
ákaft — hafði ávarpað hana í
þessum ókunna, hrjúfa tón.
Ilún fann, að augu hennar fvllt
ust tárum og hún rétti fram
hendurnar og sagði:
„Nollie, elsku Nollie, þú
mátt ekki tala svona við mig!“
Hún fann aðeins til mikillar
hamingju og loksins höfðu þau
engin leyndarmál hvort fyrir
öðru. Þau höfðú gengið hlið
við hlið og andað að sér svðlu
hreinu loftinu og henni .hafði
fundizt að stjörnurnar skinu
skærar vegna þess að hún og
Oliver væru svo hamingjusöm
yfir því að vera saman aftúr.
Hjn hafði sofið í örmum
hans í stórri gamaldags lok-
rekkju. Hún hafði sagt: ,,Ef
við drögum tjöldin fyrir
mundum við vera lokuð inni í
veröld, þar sem við værum al-
gerlega ein“.
Hann hafði hlegið og sagt:
„Já elskan mín, en ég er
hræddur um, að það yrði held-
ur loftþungt í þeirri veröld“.
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSlNSs ÖRN ELDING
I HÚMINU læðist einn hofverja hægt og hljóð laust að rekkju hans og heldur á kyrkisnöru. Hann Hann læðist að baki Erni og sveiflar snörunni.
1