Alþýðublaðið - 14.12.1949, Blaðsíða 6

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
MiSvikudagur 14. des. 1949

f
Fátt gleður börnin meir en fallegar biblíumyndiv.
Þessar fallegu biblíumyndabækur eru þannig gerð-
ar, að lagtæk börn geta sjálf litað myndirnar, en
öll börn hafa' ánægju af þeim, hvort sem myndirn-
ar eru litaðar eða ekki.
Verð hverrar bókar er kr. 3,50.
G.efið börnunum biblíumyndabækurnar
Smiðjustíg 5 og 5 A, (Á horni Smiðjustigs og Hverf-
isgötu) eru til sölu. — Lysthafendur sendi tilboð til
Brands Brynjólfssonar hdl., Austurstræti 9, fyrir kl.
12 á hádegi 17. þ. m.
Nánari upplýsingar um fasteignir þessar eru gefn-
ar á sama stað daglega kl. 10—12.
ALPHONSEDAUDEr
Frú Dáríður
Dulheims:
A ANDLEGUM VETTVANGI
Nú líður að blessuðum jólun-
um. Já, ég held nú það. „11 dag-
ar til jóla“, auglýstu blöðin,
rétt eins og þau haldi að við get
um ekki lengur talið Upp að
tuttugu. Það er nú þetta með
blöðin þau halda að maður geti
ekki hugsað neitt og að þau
þurfi þess vegna endilega að
hugsa fyrir alla í smáu og stóru.
Ojæja: Það er víst hver sæll og
tnikill í sinni trú, ekki hvað
eízt ef hann trúir á sjálfan sig,
enda vantar ekki sjálfsánægj-
una hjá þeim sumum, blessuð-
um! En hrædd er ég nú um, að
eitthvað gleymdist og yrði seint
hjá mér í jölaönnunum, ef ég
tæki mér.ekki fram um neitt,
sem þeir ágætu fyrirhugsendur
hefðu ekki minnt mig á. Mér
hefur alltaf, reynst eins vel og
bezt að treysta á sjálfa mig. Ég
er hrædd um, að það syði ein-
hverntíma upp úr pottinum hjá
mér, ef ég lyfti aldrei af hlemm
inum fyrr en þeir Víkverji,
Hannes á horninu og Starkaður
gamli hrópuðu allir í kór:
„Taktu af hlemminn kona! Þáð
er að sjóða upp úr!“
Já, en er þetta ekki skrítið?
Þegar maður hefur hripað eina
eetningu á pappírinn, getur hség
iega farið svo, að hún, — já, ég
veit ekki hvernig maður á að
orða það, — að hún komi af
etað einhverju andlegu laus-
lætisástandi, og fæði af sór
margar aðrar setningar, og jafn
vel hugsanir. Núna, þegar ég
var að hripa niður þessa sstn-
ingu með pottinn innan gæsa-
lappa, kom mér það til dæmís í
hug, að ef þessir kunningjar
mínir á blöðunum, sem ég minnt
ist lauslega á, tækju upp á því
nð vara okkur húsmæðurnar við
þessari hættu, já, þá mundu þeir
varla nota sömu orðin til þess.
Bæði eru mennirnir ólíkir að
gáfum og skapi eins og maður
veit, nú og svo er það pólitíkin.
En hvernig myndu þeir þá orðá
það, hver um sig? Það væri nógu
gaman að athuga það, enda bótt
það sé eiginlega þýðingarlaust í
sjálfu sér. Þeir herrar erú nú
ííklega of fínir til að þess að
hugsa um svo hýsrsdagslega
hluti. v
Jæja, — ég ætla nú að reyna
nð gera mér það fyrst í hugar-
!und, hvernig Víkverji mundi
orða það; hann er stærstur að
nappír til. Já, sennilega mundi
hann segja sem svo: „í Bret-
íandi, og hvarvetna þar, sem
svoleiðis stjórnir setja í valda-
stóli, sýður niður úr pottunúm
Lesið Albýðubfaðið!
upp um allar eldavélar, — við ,
skulum vara okkur á því að,
láta ekki líka fara svona hér á
landi. Hlaupið því fram í eld- ,
hús!“ Og Hannes minn á horn-
inu: „Það er tómt andskotans
sinnuleysi og slóðaskapur að
láta sjóða upp úr pottinum, og
það er ekki nema fjandans mátu
legt, að þeir sóðar og slóðar íái
íjálfir að sleikja grautinn upp
af gólfinu-. Svona, — skilurðu
ekki við hvað ég á, manneskja“!
Starkaður gamli: „Það hyggjum
vér, að ofheitt geti orðið undir
öllum pottum, en ekki er það
búmennskubragur að láta mat-
inn þannig spillast, enda oftast
afleiðing ofdrykkju, nætursvalls
og annarrar borgarómenningar.
Rís því úr sæti þínu, kona, gakk
fram og gæt að þottum þínum,
viljir þú ekki ósnotur kallazt".
Og hjá blessuninni minni; hon-
um Jónasi stórþingmanni,
mundi aðvörunin sennilega
hljóða eitthvað á þessa leið:
„Við hverju öðru er að búast,
þar sem hið kolsvartasta aftur-
hald veraldarinnar ræður ríkj-
um, heldur en því, að það sjóði
upp úr, í hvert skipti sem pott
ur er settur á eldavél. í Sovét-
lýðveldunum gegnir hins vegar
öðru máli, þar þurfa húsmæð-
urnar ekki að lifa í stöð-
ugum ótta, því að þar hrærir
Stalin sjálfur persónulega í öll-
um grautarpottum!“ Jæja, þetta
er nú eins og hvert annað spaug,
en þó nóg til þess, að ég missti
af þræðinum, — og nú man ég
ekkert um hvað ég ætlaði upp-
haflega að skrifa. Það kemur þá
bara seinna.
í andlegum friði!
Dáríður Dulheims.
í hendinni, sem hann áleit vera
hönd ,,Ménine“ sinnar, er hafði
verið dauð í tvær vikur.
Hann var eins og lítill villi-
köttur þar á heimilinu. Hann
klóraði og beit og át einn sér.
Kann urraði, þegar einhver
nálgaðist skálina hans. Þau fáu
orð," sem þau gátu neytt út úr
honum, voru töluð á hinni villi-
mannlegu mállýzku skógar-
höggsmannanna í Morvan, sem
enginn hefði noklsru sinni get-
að skilið án hjálpar Hettéma
og konunnar hans, er voru úr
nama héraði og hann. En með
ftöðugri umhyggju og blíðu
tókst þeim að temja hann svo-
lítið — ,,soltið“, eins og hann
sagði. Hann samþykkti að hafa
’jkipti á tötrunum, er hann var
í, þegar hann kom, og snotrum,
hlýjum fötum. En er hann leit
þau í fyrstu, titraði hann af
reiði, eins og sjakali myndi
gera, væri reynt að klæða hann
í hlífðarábreiðu hins tamda
gráhunds. Hann lærði að borða
við matborð, nota gaffal og
skeið og svara, ef einhver
spurði um nafn hans. að í sveit-
inni „je kalla Jósab.“
Þau gátu enn ekkert hugsað
um að gefa honum hinar
minnstu eða frumstæðustu
hugmyndir um menntun. Hann
var alinn upp í kofa úti í miðj-
um skógi hjá fólki, sem brenndi
viðarkol. Bergmál skrjáfandi,
iðandi náttúrunnar ómaði í
iitla. sterk? sveitakollinum
hans, líkt og hafniðurinn
gnauðar í fellingum skeljanna.
Og það var engin leið að neyða
nokkru öðru inn í koll hans né
hemja hann innan dyra jafnvel
í hinu versta veðri. Hann lædd-
ist út úr húsinu í rigningu og
snjóéljum, þegar nakin trén
stóðu stirðnuð eins og klaka-
súlur. Hann snuðraði þá um
kjarrið, leitaði að holum og
grenjum skógardýra með hinni
grimmdarlegu slægð hreysi-
kattarins. Og er hann snéri
heim að falli kominn af hungri,
var hann alltaf með einhverja
lamaða eða dauða skepnu, fugl,
moldvörpu eða hagamús, í vös-
unum á rifna bómullarjakkan-
um eða litlu buxunum sínum.
Hann var ataður í leðju upp að
mitti.
Ekkert gat yfirbugað. þessa
veiðiþjófnaðar- og ránshvöt,
>em tengd var þeirri ástríðu
i.veitafólksins, að geyma alls-
Lonar gljáandi smádót, svo
sem koparhnappa, steinkola-
agnir og málmþynnubrot, sem
hann tíndi upp, faldi í hnefa
cínum og bar á felusíaði, er
þjófóttur skjór hefði getað ver-
ið stoltur af. Hann kalláði all-
an þennan ránsfeng einu óljósu
alisherjarnafni. Hann kallaði
draslið ,,uppskeruna“ sína, sem
varð að „uppska“ í framburði
hans. Og hvorki ávítur né högg
hefðu aftrað honum frá að
cafna saman „uppsku“ sinni á
kostnað alls og allra.
Hettéma og kona hans voru
þau einu, sem gátu hamið hann.
Hettéma hafði alltaf hunda-
svipu liggjandi á teikniborði
sínu. Litli villimaðurinn snuðr-
aði .sífellt í kringum borðið,
þar eð litblýantarnir og hring-
ritarnir drógu hann að sér, og
Hettéma sló þá út í loftið með
svipunni, þétt við fætur drengs-
ins. En hvorki Jean né Fanny
gripu til slíkra ógnana, þótt sá
litli væri slægur og tortrygg-
inn í skiptum sínum við þau og
jafnvel væri ei hægt að temja
hann með hinum ástúðlegustu
bónum. Það var sem ,,Ménine“
hefði svipt hann öllum ástúð-
legum tilfinningum, þegar hún
dó. Fanny tókst stundum að
halda honum í augnablik á
hnjám sér, „affí þa va so gó litt
a henni“. Gaussin var alltaf
mjög blíður við hann, en samt
var drengurinn ætíð villidýr
fyrsta kvöldsins á heimilinu í
skiptum sínum við hann. Hann
ieit ætíð á Gaussin með sömu
tortryggninni og var tilbúinn
að klóra hann með hlónum.
Nú tók elskhuginn að kvelj-
ast af nýrri tortryggni vegna
hinnar ósigrandi og næstum
eðiislægu óbeitar barnsins á
honum, forvienislega, illgirnis-
íega ' svipsins í litium, bláum
íiugum þess með hvítu augna-
hárunum og umfram allt vegna
íiinnar skyndilegu og blindu
ástar Fanny á þessum litla, ó-
kunna gesti, sem hafði allt í
einu birzt á vettvangi lífs
þeirra. Ef til vill var hann
hennar eigið barn, sem einhver
barnfóstra eða stjúpmóðir
hénnar hafði alið upp? • Þau
fréttu einmitt um dauða Ma-
ehaumes um þessar mundir, og
bað virtist réttlæta tortryggni
hans. Á næturnar, þegar hann
hélt í þessa liílu hendi, sem hélt
dauðahaldi í hönd hans, því að
barnið hélt aetíð í þokukenndu
draumalandi sínu, að ,,Ménine“
héldi í höndina, spurði hann
barnið stundum með öllum sín-
um innri óróa, er hann viður-
kenndi ekki með sjálfum sér:
„Hvaðan kemur þú? Hver
ertu?“ Hann spurði þessa í
þeirri von, að leyndardómur-
Lnn í sambandi við fæðingu
litla snáðans kynni að birtast
honum við snertingu hiýju’
handarinnar.
En áhyggjur hans hurfu við
orðin, sem Legrand gamli
mælti, þegar hann kom til að
leita hjálpar þeirra til að
greiða fyrir girðingu umhverf-
is leiði síns dána lífsförunauts.
Þá hrópaði hann til dóttur
Einnar, er hann sá vöggu
,,Jósa'bs“:
„Nei, þarna er krakki! Þið
íiljótið að vera ánægð, þar sem
þið hafið aldrei getað eignazt
neinn sjálf“.
Gaussin var svo hamingju-
samur, að hann greiddi .fyrir
girðinguna án þess að biðja
jafnvel um að fá að sjá áætl-
unina. Og svo bauð hann Le-
grand að snæða með þeim
tnorgunverð.
Ökukarlinn gamli vann nú
við almenningsvagnana, sem
gengu á miili Parísar og Ver-
cala. Andlit hans var rautt af
víndrykkju og slagaveiki, en
enn þá fjörlegt og þrungið lífi
undir gljáandi leðurhúfunni,
sem hann hafði sett snúru. á í
tilefni dagsins. Ökukarlinn
gamli virtist rnjög ánægður
vegna. þess, hve „herramaður“
dóttur hans tók honum vel. Og
hann heimsótti þau aftur með
nokkru miliibili til þess að
borða með þeim. Hið hvíta hár
hans, ’umgerð um rakað, upp-
blásið andlitið, hátíðlegi
, drykkjumannssvipurinn og sú
| virðing, er gamli maðurinn
sýndi svipunni sinni, hafði
1 allt mjög djúp áhrif á barnið.
Drengurinn hreifst af því, hve