Alþýðublaðið - 05.01.1950, Side 6

Q
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Fimmtudagtu- 5. janáar 1950.
Leifur
Leirs:
SAGA-----------
spor
mér af spori
spors leitar
tilgangslaust
erindislaust.
takmarkslaust
eigra ég
frumeind þjóðféiagsins
hálffullur
um götur og
gangstéttir
spor
mér af spori
þetta
að lyfta fótunum
og færa þá
fram á víxl
1 er
orðin mér
ósjálfrátt vöðvaviðbragð
þreytandi
togstreita við
jafnvægislögmálið
og stundum
sáröfunda ég
klukkuna í stýri
mannskólaturninum
spor mér af
spori spors leitar
og um leið
og ég lyfti fætinum
ier það spor sem
ég steig
orðin saga
atburður
á valdi hins liðna
og þannig skrifa
ég mína sögu
hlykkjottum línum
á saurblöð
malbiksins
það
er blövað
að hafa engan tilgang
annan en þann
að skrifa sögu
gæti ég aS^ins
tyllt snærisspotta
upp í kaftvik
hugsunar minnar
og hamið hana við
að telja götu
pollana
þá hefði þó rölt
mitt öðlast
raunhæfan
tilgang
spor mér
af spori spors
leitar
ég er
maðurinn
sem skrifa sögu
mína hlykkjóttum
línum á
saurblöð malbiksins
sögu mína
og
SÖGU VÍNANDANS
Leifur Leirs
(phil, spirit. cons.)
Byrja næsta námskeið í
alls konar handavinnu 9.
þ. m. Get^oætt við nokkr-
urn nemendum í dag- og
kvöldtíma. Skaffa verk-
efni. Upplýsingar kl. 2—7.
ÓLÍNA JÓNSDÓTTIR.
Bergsst.str. 35. Sími 3196.
Laugarnesdeild
KFUK
Jóla- og nýársfagnaður
deildarinnar verður föstu
daginn 6. jan. kl. 8.30 síð-
degis í fundarsal Laugar-
neskirkju. — Þar verður:
Söngur, upplestur, kaffi.
Mætum allar.
Vegna flufnings
verður útsala á húsgögn-
um, ljósakrónum o. fl. í
dag.
LISTVERZLUN G. Laxdal.
Freyjugötu 1. Sími 2902.
Hafnarfjörður
ÍBÚÐ TIL LEIGU fyrir
einhleypa konu eða full-
orðin hjón gegn húshjáJp
á Öldugötu 24.
Auglýsið í
Alþýðublaðinu!
ALPHONSEDAUDET
P H
skin. Ég vildi njóta síðasta góð
Viðrisdagsins sem mest, og mig
lángaði því til, að við tvö fær-
um út í skóg. Hvað leggur þú
til málanna?“
Hún rak upp götustrákaóp
nitt, er þrauzt fram af vörum
hennar, þegar hún varð ánægð.
„Ó, hvílík heppni!“ Þau
höfðu ekkert farið út í meira
en mánuð, en höfðu dvalizt
innan dyra í regni og stormum
nóvembermánaðar. Það var
ekki alltaf skemmtilegt í sveit-
inni. Maður hefði alveg eins
getað búið í Örkinni með Nóa
og dýrum hans. Hún þurfti að
gefa nokkrar fyrirskipanir í
eldhúsinu, því að Hettéma og
kona hans ætluðu áð koma til
kvöldverðar.
Jean einblíndi á litla húsið,
á meðan hann beið úti á vegin-
um. Það var iljað af þessari
mildu síðsumarbirtu. Hann
horfði á breiðan, mosagróinn
sveitastiginn. Hann var þrung-
inn þeirri hinnztu kveðju, er
vafði allt að sér, umvafinn
minningum, — þeirri kveðju,
sem augu vor veita stöðum, er
við erum að yfirgefa.
Glugginn á dagstofunni var
galopinn. Hann gat því heyrt
þrastasönginn og skipanir
Fanny á víxl, er hún talaði við
vinnukonuna: „Mundu að hafa
aílt tilbúið klukkan hálf sjö.
Fyrst berðu villiöndina fram.
Ó, ég verð að fá þér dúkinn
og þurrkurnar11. Rödd hennar
hljómaði skýrt og glöð mitt í
hávaða eldhússins og kvaki
fulgsins, sem var að reita sig í
sólskininu. Jean vissi, að heim
ili þeirra átti aðeins tveggja
klukkustunda líf fyrir hendi, og
var því mjög dapur í návist
þessa hátíðaundirbúnings.
Hann langaði til að fara inn
og segja henni allt' samstundis
með einu höggi, en hann óttað-
ist óp hennar, hið hræðilega
rifrildi, sem nágrannarnir
myndu heyra, og hneyksli, er
myridi hleypa ólgu í Efri- og
Neðri-Chaville. Hann vissi, að
ekkert hafði áhrif á hana, þeg-
ar hún hafði sleppt af sér
taumnum. ‘ Því hélt hann við
ráðagerð sína um að fara með
hana út í skóginn.
„Hér er ég, alveg tilbúin“.
Iiún stakk hendi sinni und-
ir armlegg honum og aðvaraði
hann um að tala nú lágt og
ganga hratt, er þau fóru fram
hjá húsi nágrannanna, þar eð
hún var hrædd um, að Olympe
myndi vilja fylgjast með þeim
og eyðilegði þessa litlu hátíð
þeirra. Hún var ekki í rónni,
fyrr en þau voru komin yfir
járnbrautarteinana og höfðu
snúið til vinstri inn í skóginn.
Þetta var bjartur, mildur
dagur. Sólargeislarnir síuðust
í gegnum silfrað, svífandi mist-
ur, sem hvíldi yfir öllu og
toddi við skógarrunnana, þar
gat enn að líta skjóhreiður og
mistilteinsbrúska hátt uppi á
meðal hinna fáu, gullnu laufa,
er enn héldu sér dauðahaldi í
greinarnar. Þau heyrðu garg í
fugli, sem hélzt stöðugt í
pokkurn tíma líkt og þjalar-
þljóð, og fugl berja hörðu gogg
sínum við tré, er kveður við
r;em svar við axarhljóði skóg-
arhöggsmannsins.
Þau gengu hægt og samstiga
á regnblautri jörðinni. Henni
var hlýtt af að hafa gengið
svona hratt. Kinnar hennar
voru rjóðar, augu hennar ljóm-
uðu, og hún stanzaði til þess að
taka af sér knipplingaskikkj-
una, sem var gjöf frá Rósu.
Hún hafði varpað henni yfir
höfuð sér, þegar hún fór út.
Þetta var fíngerður og dýrmæt
ur minjagripur um liðna dýrð.
Ódýri, svarti silkikjóllinn,
sem hún var í, var rifinn undir
höndunum og í mittið. Jean
var orðinn vanur að hafa hann
fyrir augunum í þrjú ár. Hann
sá, að hælarnir á stígvélunum
hennar voru orðnir mjög slitn-
ir, þegar hún lyfti upp pilsfald-
inum, um leið og hún stiklaði
yfir poll fyrir framan hann.
Hversu glöð hafði hún ekki
þolað þessa hálfgerðu fátækt,
án iðrunar eða kvartana' Hún
hugsaði aðeins um hanr. og vel-
líðan hans og var aldrei ham-
ingjusamari en þegar hún var
að nudda sér utan í hann með
báðar h’endur spenntar um
arm honum. Jean horfði á
Fanny, er var yngd upp af hin
um nýja forða sólskins og ást-
ar. Og hann undraðist hinn ó-
bilandi lífsþrótt slíkrar mann-
neskju, þennan dásámlega
hæfileika til að gleyma og fyr-
irgefa, sem gerði henni fært að
halda enn slíkum varaforða af
glaðværu skapi og gálausri kát
ínu eftir líf ástríðna, vonbrigða
og tára, er sett höfðu sín merki
á andlit hennar. En þau merki
hurfu við hina minnstu útrás
glaðværðar hennar.
„Þetta er ætisveppur! Ég
segi þér það satt, að þetta er
ætisveppur!“
Hún ruddist inn í skógar-
kjarrið og óð upp að hnjám í
hrúgu dauðra laufblaða. Hún
snéri aftur með úfið hár og
hafði rifið kjól sinn á bróm-
berjarunnunum. Og hún benti
ú litlu fellingarnar við fót
fiveppsins, sem greina á mill
ætra og óætra sveppa. „Þú sérð,
að hann er með „tjullið" að
neðan“! Hún var alveg sigri-
hrósandi.
Hann hlustaði ekki á hana.
Hann var að hugsa um annað
og spurði sjálfan sig: „Er þetta
bezti tíminn? Á ég?“ En hug-
rekki hans sveik hann. Hnn
hló of hjartanlega, eða staður-
inn var ef til vill ekl-d heppi-
íegur. Og hann teymdi hana
lengra og lengra líkt o.g mann-
drápari, sem er að undirbúa
glæp sinn.
Hann var í þarin veginn að
taka ákvörðun, þegar einhver
birtist við bugðu á veginum og
batt endi á einveru þeirra.
Þetta var eftirlitsmaður hér-
aðsins, Hochecorne að nafni,
sem þau rákust stundum á. Það
var vesæll maður, sem hafði
búið í litlu húsi í skóginum al-
veg frammi á tjarnarbakkan-
um, en ríkið hafði séð honum
fyrir því. Þar hafði hann misst
tvö börn og eiginkonu sína
hvert á fætur öðru úr illkynj-
aðri hitasótt. Læknarnir lýstu
því yfir, að húsið væri heilsu-
spillandi, er fyrsta dauðann bar
að höndum, þar eð það værí of
nálægt tjörninni og uppgufun
hennar. En þeir höfðu látið
hann eiga sig þar í tvö ár, þrjú
ár, — nógu lengi til að öll fjöl-
skyldan dæi nema ein lítil
telpa. Loks háfði hann flutzt
með hana í nýtt hús í útjaðri
skógarins.
Andlit Hochecorne var hið
ferhyrnda, þreklega andlit
Bretagnebúans, með skærum,
hugrökkum augum. Ennið var
með stórum kollvikum undir
einkennishúfunni. Hann var
einkennandi dæmi um skyldu-
rækni og hjátrúarkennda
hlýðni við allar reglur og lög.
Hann hafði slöngvað rifli sín-
um um öxl sér, en á hjnni öxl-
inni hékk höfuð sofandi barns
hans, sem hánn bar í fangi sér.
„Hvernig líður henni?“
spurði Fanny og brosti til litlu
fjögurra ára gömlu telpunnar,
sem var föl og skorpin af' hita-
fióttinni. Hún vaknaði og opn-
aði stóru augun sín, sem um-
kringd voru bleikum baugum.
Vörðurinn andvai'paði.
„Ekki mjög vel. Ég læt hana
fara um allt með mér, en það
gagnar ekkert. Hún étur ekki
neitt. Hun vill ekki neitt. Ég
get ekki komizt hjá því að
hugsa um, að við höfum breytt
of seint um loftslag og hún hafi
þegar verið búin að fá veikina.
Hún er svo létt. Finnið þér
bara, frú. Þér gætuð haldið, að
hún væri laufblað. Einhvern
daginn mun hún hverfa á brott
cins og þau hin. Góði guð!“
Hann muldraði andvarpið
„Góði guð“ ofan í skeggið. Það
var .011 hans uppreisn gegn
grimmd stjórnardeildanna og
rkrifstofumannanna.