Alþýðublaðið - 29.01.1950, Page 10

10
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Sunnudagur 29. janúar 1950
í Alþýðuhúsinu í kvöld kl. 9.
Aðgöngum. seldir frá kl. 6 í dag. — Sími 2826.
Maifundur
Sjómannafélags Reykjavíkur
verður haldinn í Iðnó uppi þriðjudaginn 31. janúar11950
kl 20.30 (8.30 e. h.).
Dagskrá:
1. Samkvæmt 25. gr. félagslaganna
2. Tillögur til ályktunar (frá félagsstjórninni).
3. Lagabreytingar (frá kommúnistum).
4. Önnur mál er fram kunna að koma.
Fundurinn er aðeins fyrir félagsmenn er sýni dyra-
vörðum félagsskírteini sitt.
Stjórnin.
Leifur
Leirs:
PASS
(með Þrefsréttindum).
Loforð
allir eru að tala .
um loforð
þessa dagana
og svo
eru sumir að tala
um efndir
ég hef grun um
að sumir
. rugli þarna saman
tveim fjar
skyldum hugtökum
það væri laglegur
skratti ef
menn þyrftu að
gera ráð
fyrir efndum í hvert
skipti sem
menn lofa------—-
svona líkt og
maður mætti aldrei
blikka unga
og laglega stúlku
nema maður væri
þess reiðubúinn
að kvænast henni
í hvelli-----—
■
og hvernig í ósköpunum
væri hægt að efna
té kosninga
-V
ef menn mættu .„
engu lofa með annað
fyrir augum
en efna það---------
Leifur Leirs
(poet polit.)
margir tungum, sumir lofuðu
öllu fögru, aðrir börmuðu sér;
enn aðrir æptu heróp eða höfðu
í heitingum. Urðu vinslit með
mörgum um skeið. Skiptust
menn í fjóra heri eftir vitamín-
um, — A.B.C.D., en sumir héldu
sig utan herja og trúðu á kjarn-
orkuna. Reit Gunnar býstjóri
bréf öllum þegnum sínum,
tryggum sem ótryggum, og bað
þá vel duga, því að hann hafði
þunga drauma; kveið því jafn-
vel, að hann yrði að standa við
það loforðið, sem hann gaf sín-
um þénurum síðast loforða og
þótti bölvað, sem vonlegt var.
Óðu ljósmyndarar víða um bæ.
Þá stóðu skemmtanir í öllum
hringleikhúsum, fór þar fram
söngur og spil; — en Konni fékk
hvergi fram að koma, þar eð
hann hafði illa dugað Eggerti á
Ströndum og héldu sumir hann
hernum ótryggan. Töluðu Hvat-
ar konur illa um Sigríði á bak
og vakti furðu hennar, því að
slíkt vissi hún aðeins eðli karl-
manna. Kvað Rannveig á sig
skrökvað, var það og talið nýtt
fyrirbæri í pólitík. Fleira gerð-
ist og furðulegt. Kommúnistar
kváðust segja satt, en aðrir tóku
slíkt ekki fram sérstaklega og
skorti víst til þess hreinskilni.
Fylktu síðan vítamínforingjar
herjum sínum og bjuggust til at-
lögu, en allir töldu þeir sér vís-
án sigur sökum prúðmennsku,
hógværðar og lítillætis. Fóru
svo leikar, að — — •—
GENGIÐ UNDIR LEKA
Það hefur komið á daginn, að
10500 síldarmjölspokar skemmd
ust í Hæringi, þegar gamal-
mennin, hann og Súðin, flutu í
barndómi við bryggju og lentu.
á keleríi.------Það skal tekið
íram, til þess að fyrirbyggja
Æric Ambler
ÚR JÖRVAANNÁL
-------gengu þá margir ber- væntanlegan misskilning, að
serksgang, þeir er dags daglegasíldarmjölspokarnir munu hafa
voru menn rólegir. Töluðu verið tómir.
mínir, og það sjá því allir
sjálfir, að þið hafið margt og
mikið sameiginlegt“.
Graham brosti, og reyndi að
láta líta svo út, að þetta kæmi
honum ekki á óvart. Honum
leizt sannarlega vel á konuna,
hún var mjög aðlaðandi. En
ekki hafði honum komið til
hugar að kunningsskapur
þeirra mundi standa lengur en
þessa stuttu stund. Uppástung-
an hafði komið honum á óvart.
Hann tók eftir því, að hún
horfði á hann, og hann hafði
það á tilfinningunni að hún
vissi nákvæmlega, hvað hann
var að hugsa um.
Hann setti upp spariandlitið.
,,Ég var einmitt að hugsa um
að stinga upp á sama. Og mér
finnst að þú hefðir átt að láta
mig nefna það, Kopeikin. Frú-
in efast kannske um að ég sé
eins einlægur og Ameríku-
menn. En ég get þó sagt ykk-
ur það, að ég ætla að leggja af
stað með lestinni, sem fer
kl. ellefu11.
„Og á fyrsta plássi, Mr. Gra-
ham?“
„Já“.
Hún drap £ sígarettunni
sinni. „Þá eru tvær ástæður
fyrir því, að við getum ekki
ferðazt saman. Ég ætla ekki að
fara með lestinni og í öðru lagi
ferðast ég ávallt á öðru plássi.
Það fer líka bezt á því að það
sé svona. José myndi vilja fá
• yður til að spila við sig og þér
mynduð tapa peningum í spil-
um við hann“.
Það var ekki um það að vill-
ast, að hún ætlaðist til þess að
þeir drykkju út úr glösunum
og færu svo sína leið. Graham
varð fyrir vonbrigðuni. Hann
vildi mega vera nokkuð lengur.
En hann vissi að hann hafði
ekki hegðað sér vel.
„Kannske“, sagði hann, „get-
um við hitzt í París?“
„Já, ef til vill“. Hún stóð upp
og brosti vingj arnlega til hans.
,,Ég ætla að búa á Hotel de
Belges, ef það er þá enn opið.
I Mér þætti gaman að því að
i hitta yður aftur. Kopeikin hef-
i ur sagt mér að þér séuð mjög
þekktur vélfræðingur11.
„Kopeikin gerir of mikið úr
því. Hann skrökvar stundum,
eins og áðan þegar hann sagði,
, að við myndum ekki tefja yð-
j ur frá því að pakka niður. Ég
| vona að yður gangi ferðin vel,
i mademoiselle”.
j „Mér þótti ákaflega gaman
j að hitta yðir, Mr. Graham. Það
l var vel til fundið af yður, Kop-
eikin að kynna okkur“.
„Hann stakk upp á því“,
svaraði Kopeikin. „Verið þér
sælar, kæra Josette og bon
j voyage. Við hefðum gjarna
viljað dveljast lengur hjá yður,
, en það er orðið seint, og ég hef
krafizt þess af Mr. Graham, að
hann fengi sér dúr áður en
hann leggur af stað. Ef hann
fengi að ráða myndi hann vilja
vera hjá yður svo lengi að
hann mjssti af lestinni. En það
leyfi ég ekki“.
leyf i géekki“.
Hún hló. „Þér eruð ágætur,
Kopeikin. Áður en ég kem í
næsta sinn til Istanbul, skal ég
láta yður vita af því. Au ’voir,
Mr. Graham og bon voyage.“
Hun rétti honum hendina.
„Hotel de Belge er nálægt
Tirihité“ ,sagði hann. „Ég skal
muna það. Hann sagði það,
sem hann meinti þessa stund-
ina, hvernig svo sem fara
myndi um efndirnar.
Hún þrýsti hendi hans. „Já,
ég veit, að þér munið eftir
mér,“ sagði hún. „Kopeikin,
þér þekkið leiðina“.
„Ég held“, sagði Kopeikin,
meðan þeir biðu eftir að fá að
borga reikninginn sinn í saln-
um, „ég hugsa, að ég sé ekki
alveg ánægður með framkomu
þína, kæri vinur, henni lízt vel
á þig, en þú varst ekki nýgu
djarfur. Þú hefðir ekki þurft
annað en að spyrja hana með
Iwaða lest hún ætlaði“.
„Ég er alveg viss um að
henni leizt alls ekki meira en
r.vo vel á mig. í sannleika sagt
kom hún mér á óvart. Ég held
að ég skilji ekki svona kven-
fólk“.
„Svona kvenfólki, eins og þú
segir, líkar bezt við karlmenn,
sem ekki skilja það til fulls.
Annars varstu alveg ágætur,
bó að hún kunni hins vegar að
hafa ekki verið alveg ánægð
með þig“.
„Jæja, sleppum þessu, en ég
fullyrti þó, að ég myndi hitta
hana í París“.
„En kæri vinur, henni er vel
Ijóst, að þú hefur alls ekki í
hyggju að heimsækja hana þar.
Það er leiðinlegt. Hún er nefni
leg mjög skemmtileg kona.
Þarna hafðir þú óvenjulegt
tækifæri, en þú hefur valið að
hugsa ekki meira um hana“.
„Guð komi til, Kopeikin, þú
virðist alveg gleyma þeirri
staðreynd, að ég er kvæntur
maður“.
Kopeikin fórnaði höndunum.
„Já, hvað er um að tala. Svona
hugsa ekki aðrir en Englend-
ingar. Það er ekki hægt að
deila við ykkur um slík mál.
Maður stendur aðeins dolfall-
inn yfir sakleysinu“. Hann
nndvarpaði uppgefinn. „Þarna
kemur reikningurinn.
Þegar þeir voru á leiðinni út,
gengu þeir fram hjá Maríu,
sem sat við barinn hjá vin-
stúlku sinni, þungbúinni tyrk-
neskri stúlku. Þær brostu til
þeirra. Graham sá að maður-
inn í þvældu, brúnu fötunum
var farinn. Það var kalt úti.
Vindurinn þaut í símalínunum.
Klukkan var orðin þrjú að
nóttu og borgin virtfit einna
helzt eins og yfirgefin járn-
brautarstöð eftir að síðasta
lestin væri farin. ■
„Ég held að hann ætli að
fara snjóa“, sagði Kopeikin.
„Hótelið þitt er hérna rétt hjá.
Við göngum þennan spöl, að ég
held. Ég vona-að það snjói ekki
meðan þú ert á leiðinni til Par-
ísar. Á síðasta vetri tafðist
lestin skammt frá Saloniki í
þrjá daga“.
„Ég er að hugsa um að taka
með mér eina koníaksflösku“.
„Já, ekki öfunda ég þig af
ferðalögunum. Ég held næstum
því, að ég sé að gerast gamall.
; Ferðalög á þessum tíma árs eru
heldur ekki skemmtileg“.
„Mér þykir gaman að ferð-
ast. Ég verð aldrei þreyttur og
mér leiðist ekki“.
„Nei, ég get trúað því“.
Kopeikin bretti upp frakka-
. kragann. „Ég skal segja þér
' smá sögu. .. Á síðustu stríðs-
j árum var einn af vinum mín-
um, hann var Austurríkismað-
' ur, á leiðinni til Berlínar frá
! Zurich, en þar hafði hann ver-
ið í verzlunarerindum. Hann
cat við hliðina á manni nokkr-
um, sem sagðist vera Svisslend
ingur frá Lugano. Maðurinn
cagði vini mínum frá konu
einni, börnum og heimili.
þetta virtist vera hinn ágæt-
asti maður. En nokkru eftir að
lestin hafði farið yfir landa-
mærin, komu hermenn upp í
hana ásamt lögregluþjónum.
, Og þeir tóku Svisslendtnginn
fastan. Vinur minn varð líka
að yfirgefa lestina af því að
hann hafði setið við hliðina á
Svisslendingnum. Hann varð
þó ekki hræddur, því að skjöl
hans voru öll í lagi. Hann var
góður Austurríkismaður. En
Svisslendingurinn varð viti
fjær af ótta. Hann grét eins
og barn. Löregluþjónarnir
sÖgðu vini mínum á eftir, að
hann væri ekki Svisslending-
ur heldur ítalskur njósnari —
og að hann myndi verða skot-
inn. Vini mínum féll þetta illa.
i Þú skilur það, að maður getur
ekki alltaf fundið á sér hvort
maður segir satt, þegar hann
talar um það, sém honum þyk-
ir vænt um, og það hafði ekki
verið neinn vafi á því, að mað-
urinn hafði sagt satt og rétt
frá öllu nema einu einasta at-
riði, að hann var ekki Sviss-
I lendingur heldur ítali. Já, stríð
er leiðinlegt“, bætti hann við
og stundi mæðulega.
I „Alveg rétt. Það er það“.
Þeir voru komnir að hótelinu.
Vörubílstjórafélagið Þróftur
Vörubílstjórafélagsins Þi’óttar verður haldinn í húsi fé-
lagsins þriðjudaginn 31. þ. m. kl. 8,30 e. h.
Dagskrá:
1. Reikningar félagsins
2. Skýrsla stjórnarinnar
3. Lýst úrslitum stjórnarkjörs.
Stjórnin