Alþýðublaðið - 02.02.1950, Síða 6

s
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Fimmtudagur 2. febrúar 1950
Nú getum vér boðið yður úrval af karlmanna-
fötum úr íslenzkum efnum — svo að segja
skömmtunarlaust (aðeins 75 vefnaðarvöru ein-
ingar).
Höfum fyrirliggjandi allar venjulegar stærðir af
fötum úr íslenzkum efnum. Þau eru hentug
hversdagsföt og skólaföt.
Einnig framleiðum vér vönduð og ódýr spariföt
úr erlendum efnum. Gerið svo vel að tala við oss.
ULTIMA H.F.
Bergstaðastræti 28.
Eric Ambler
Filipns
Bessason
hxeppstjóri:
Filipus Bessason:
AÐSENT BRÉF.
Ritstjóri sæll.
Þá er kosningunum hjá ykkur
lokið, að því er fréttir herma,
og öllum ólátunum, sem af þeim
stöfuðu. Heyri ég á ýmsum
fregnum, að þær hafa farið svip
að og allar aðrar kosningar síð-
ustu árin, — allir flokkarnir
hafa unnið sigur; misstóran að
vísu, en samt sigur.
En orusturnar, sem standa á
stjórnmálavígvellinum, þegar
kosningar eru fram undan, —
það eru ijótar orrustur, lagsmað
ur. Finnst mér sem alltaf hraki
bæði stríðsmönnum, vopnum og
orrustubrögðum, en það kann
að vera vitleysa. Að vísu gátu
stjórnmálamenn hérna skamm-
azt áður fyrr meir og voru þá oft
harðskeyttir og höggsnarpir, —
en ekki get ég varizt þeirri skoð
un, að þeir hafi verið mun
drengilegri, jafnvel í skömm-
unum. Grun hef ég einnig um
það, að lengur hafi þeim enzt
þykkjan, ef til missættis dró,
því að flest mæltu þeir af al-
vöru. Nú er þessu öllu á annan
veg farið. Kosningabaráttunni
nú má öllu fremur líkja við bar
dagasjónleik heldur en bardaga;
þegar kosningar hafa verið á-
kveðnar, undirbýr hver flokk-
ur fyrir sig þann þátt, scm hann
hyggst leika, skipar í hlutverk
og velur leikendum sínum gervi
og búninga. Að sjálfsögðu eru
menn þessir valdir eftir hæfi-
leikum--------
Og síðan hefzt leikrarinn. Er
hann, að því er úleikmenntuðum
áhorfanda virðist í fljótu bragði,
einkum og sér í lagi í því fólg-
inn að berja sem ákafast stríðs-
bumburnar, öskra heróp í gríð
og ergi, láta glamra í vopnum
sínum, bíta í skjaldarrendur og
jafnvel froðufella. Eftir því, sem
nær dregur kosningum, og fast-
ara síga saman fylkingar flokk
anna, eykst gnýrinn, og þegar
þeir eru komnir í kallfæri hver-
ir við annan, hefst brjálæðið
fyrst fyrir alvöru. Sparar þá
enginn frýjunarorð andstæðing-
um sínum, velur hver öðrum hin
hræðilegustu orð, ásamt brig'sl-
unum, skömmum svo óþverra-
legum, að til refsingar yrði mat-
ið, ef ekki stæði svona á, — eru
að síðustu fáar eða engar þær
mannlegar skammir og óvirðing
ar, sem hver þátttakenda um
sig hefur ekki hlotið í einkunn
frá andstæðingum sínum, og öll
er sú einkunnagjöf kerfisbund-
in og samkvæmt áætlun. Allt er
þetta samt, að því er maður
helzt veit, gert vegna áheyrenda,
því að að þeirra vegna er leik-
urinn á sviðið settur, og hag'ar
hvér um sig leik sínu:|i eftir
því, sem hann hyggur, að áheyr-
endur murii dæma honum helzt
til frægðar og kalla hann hetju
fyrir. Æpir því hver, sem mest
hann má og lætur eins illa og
orka hans framast leyfir.
Jæja, allt kann þetta nú að
vera misheyrn og missýning
gamals manns, sem illa kann ó-
látum og hávaða. En því þykist
ég hafa veitt athvgli, og er það.
að mér þykir, máli mínu til
sönnunar hvað leikinn snertir,
að allir virðast leikendurnir
sáttir og furðulega samrýmdir,
þegar sjónleiknum lýkur, eins
og leikendum ber að vera.
Og alltaf verður leikurinn ó-
sannari og trylltari, eftir því
sem kosningum fjölgar og leik-
endurnir æstari--------— Hvar
lendir þetta, drengir?---------—
Virðingarfyllst
Filipus Bessason.
hreppstjóri.
Stúlka
óskast í bakaríið
Efstasundi 10.
Sími 80770.
Smurf brauð
ðO sniffur.
Til í búðinni allan daginn
Komið og veljið eða símið
SÍLD & FISKUR.
Graham sagði: „Taskan mín
var lokuð, og ég sakna einskis.
Svo virðist sem ég hafi komið
i heim einni eða tveimur mínút-
um of fljótt. En þetta hefur
valdið því, að allt hótelið er
komfð á annan endann. Skotin I
hafa 'vakið gestina af værum ■
blundi, einnig aðstoðar-hótel-
stjórann, sem nú stendur hérna
skammt frá og sötrar viskí.
Þeir hafa sent eftir lækni, svo
að Kann geti bundið um sárið.
Nú, og fléira er ekki að segja.
Þeir gerðu enga tilraun til að
hafa hendur í hári þrjótsins.
Ekki þó svo að skilja, að ég
haldi að það hafi þýtt nokkuð
að reyna, en þeir hefðu þó
kannski komið auga á hann.
Þeir segja, að hann muni hafa
komizt burt um garðinn En að-
alatriðið er, að þeir vilja ekki
blanda lögreglunni í þetta,
nema ef ég krefst þess. Mér
skilst, að þeim sé illa við það,
að lögreglan fari að snuðra hér
í hótelinu. Þeir hafa sagt við
mig, að ef lögreglan kæmist í
þetta, þá mundi ég alls ekki
komast með lestinni klukkan
11. Það getur vel verið, að það
myndi hafa þau áhrif. En ég
þekki ekki lögin hérna og held-
ur ekki reglugerðir ykkar. Ég
vil ekki að það geti síðar valdið
misskilningi, ef ég tilkynni ekki
árásina. Þeir eru að hugsa um
r.afn hótelsins og heiður, en ég
ei '-áðeins að brjóta heilann um
það, hvað mér beri að gera.
Þeir hafa fullyrt, að þeir geti
komið í veg fyrir að læknirinn
gefi skýrslu til lögreglunnar.
Þeir segja það að minnsta kosti.
En hvað ber mér að gera“
Það varð þögn um stund. Svo
svaraði Kopeikin og dró orðin
við sig: „Ég held, að þú ættir
ekki að gera neitt sem stendur.
Ég skal sjá um þetta mál. Ég
ætla að tala við einn af vinum
mínum um það. Hann stendur
í sambandi við lögregluna og
hefur mikil áhrif. Undir eins og
ég er búinn að tala við hann,
ætla ég að hraða mér til þín.“
„En það er alveg óþarfi fyrir
þig, Kopeikin. Ég .. . . “
„Fyrirgefðu, kæri, vinur, en
það er nauðsynlegt og áríðandi.
Láttu lækninn gera að særðu
höndinni, og haltu þér svo um
kyrrt í herbergi þínu þangað til
ég kem.“
„Ég ætlaði ekki út,“ sagði
Graham glettnislega og ætlaði
að segja eitthvað fleira, en Ko-
peikin hringdi af.
Um leið og hann sleppti
heyrnartólinu kom læknirinn.
'Hann var pervisinn og rólegur,
fölur í andliti, klæddur í þykk-
an frakka með loðkraga. Hótel
stjórinn kom á hæla honum,
feitur maður, ófrýnilegur á að
líta. Augsýnilegt var á svip
hans, að hann hélt að hér væri
um ómerkilegt mál að ræða,
sem óþarfi hefði verið að gera
veður út af.
Hann starði valdsmannlega á
Graham. En áður en hann gat
opnað munninn fór aðstoðar-
maður hans að segja frá því,
sem fyrir hafði komið. Þeir
böðuðu báðir höndunum og
ranghvolfdu augunum. Hótel-
stjórinn hrópaði við og við upp
yfir sig og starði á Graham. Að
lokum var aðstoðar-hótelstjór-
inn búinn að segja frá öllu, og
um leið fór hann að tala
frönsku.
„Monsieur Graham ætlar að
yfirgefa okkur með lestinni
klukkan 11 og óskar þess vegna
ekki eftir frekari aðgerðum,
telur ekki ómaksins vert að
málið sé lagt fyrir lögregluna.
Ég vona, að þér samþykkið að
það sé viturleg afstaða.“
„Mjög viturleg," samþykkti
forstjórinn ákveðinn á svipinn,
„og alveg sjálfsögð.“ Hann
ypti öxlum. „Monsieur Gra-
ham. Við biðjumst afsökunar á
þessum vandræðum. Þau falla
okkur ákaflega illa. Þvílíkt og
annað eins hefur aldrei komið
fyrir áður hér í hótelinu. En
jafnvel hið allra bezta gistihús
getur • ekki tryggt gesti sína
fyrir svona löguðu. Þjófar geta
alltaf læðzt inn um glugga til
að ræna eða stela. Samt sem
áður vil ég taka það fram, að
Hótel Adler Palace tekur á-
byrgð á vellíðan gesta sinna.
Við munum gera allt, sem í
okkar valdi stendur fyrir yður
vegna þessa máls.“
„Ég mundi verða þakklátur,
ef hægt væri nú loksins að láta
lækninn líta á sár mitt.“'
„Fyrirgefið, fyrirgefið. Já,
læknir. Takið þegar til starfa.
Eftir hverju eruð þér að bíða?“
Læknirinn, sem staðið hafði
álengdar og hlustað á, kom nú
nær og gaf einhverjar skipanir
á tyrknesku. Gluggunum var
lokað þegar í stað, hitinn auk-
inn í herberginu og aðstoðar-
hótelstjórinn hvarf fram á
ganginn í einhverjum erinda-
gerðum. Hann kom aftur næst-
um því strax með þvottafat,
sem fyllt var af heitu vatni í
baðherberginu. Læknirinn tók
handklæðið utan af særðu
hendinni, þurrkaði blóðið burt
og skoðaði sárið. Að því loknu
leit hann upp og sagði eitthvað
við hótelstjórann.
„Hann segir, monsieur,11
sagði hótelstjórinn og svipur-
inn varð glaðlegri, „að sárið sé
ekki mikið, varla meira en
skráma.“
„Það vissi ég fyrir fram. Ef
þér óskið aftur að fara í hátt-
inn, monsieur, þá er það sjálf-
sagt. En mér þætti vænt um að
fá hingað bolla af heitu kaffi.
Mér er hálf kalt.“
„Undir eins, monsieur.“
Hann benti aðstoðar-hótelstjór-
anum, sem hraðaði sér út.
„Óskið þér einhvers fleira,
monsieur?“
„Nei, þakka yður fyrir, einsk-
is. Góða nótt.“
„Látið bara vita, ef það er
eitthvað, sem þér þarfnist með.
Þetta var leiðinlegur atburður.
Góða nótt.“
Hann fór. Læknirinn hreins-
aði vandlega sárið og fór svo að
búa um það. Graham var far-
inn að sjá eftir því að hafa
hringt til Kopeikins. Þessu var
lokið...... Klukkan var að
verða fjögur. Hann gat varla
fengið sér blund úr þessu, því
að Kopeikin hafði endilega
viljað heimsækja hann. Hann
geipsaði hræðilega.
Læknirinn lauk við að búa
um sárið, svo klappaði hann
hendi Grahams og sagði: „Main-
tenant,“ sagði hann um leið og
hann leit upp. „II faut dormir.“
Graham kinkaði kolli. Lækn-
irinn reis á fætur, bjó um í
töskunni sinni og svipur hans
gaf til kynna að hann áliti, að
hann hefði gert allt, sem í hans
valdi hefði staðið fyrir sjúklíng
inn. Þá leit hann á úrið sitt og
andvarpaði. „Tréstard. Giteceg-
im. Adlyo, efendi.“
Graham stamaði einnig á
tyrknesku: „Adiyo, hekim ef-
endi. Cok tesekkúr ederim.“
Og læknirinn hneigði sig
virðulega og hvarf á brott.
Augnabliki síðar kom aðstoð-
ar-hótelstjórinn inn með kaff-
ið, setti bakkann á borðið, greip
viskíflöskuna og ætlaði svo að
hraða sér út úr herberginu.
„Skiljið flöskuna eftir,“
sagði Graham. „Vinur minn er
leiðinni til mín, og það gétur
’vel verið, að hann vilji fá sér
glas. Segið dyraverðinum, að
ég eigi von á gesti þá og þegar.“
En um leið og hann sagði
þetta hringdi síminn og nætur-
vörðurinn tilkynnti, að Kopei-
kin væri kominn. Aðstoðar-
hótelstjórinn fór burt.
Kopeikin gekk inn í herbergið
ákaflega alvarlegur á svipinn.
„Kæri vinur,“ sagði hann.
Hann leit í kring um sig. „Hvar
er læknirinn?“
„Hann er ný farinn. Þetta
var ekki neitt, smáskráma. Mér
varð svolítið órótt út af þessu
öllu; annars líður mér alls ekki
illa. Það er mjög fallega gert
af þér að koma hingað til mín,
en óþarfi, Kopeikin. Hinn þakk
láti hótelstjóri hefur skilið hér
eftir viskíflösku. Fáðu þér sæti
og náðu þér„í glasið. Ég ætla að
fá mér kaffisopa.“
Kopeikin sök kniður í hæg-
indastólinn. „Segðu mér ná-
kvæmlega frá öllu saman.“
Og Graham sagði frá. Kopei-
kin stóð upp úr hægindastóln-
um og gekk út að glugganum.
Skyndilega beygði hann sig og
tók eitthvað upp af gólfinu.
Hann hélt því upp að Ijósinu.
Lítið hulstur utan af skamm-
byssukúlu.
„Níu sentimetra sjálfshlaðn-
ingsskammbyssa“, sagði hann.
„Það er óskemmtilegt vopn.“
Hann henti því aftur á gólfið,
opnaði gluggann og leit út.
Graham andvarpaði. „í al-
vöru talað, Kopeikin, held ég,
að það sé þýðingarlaust að
leika leynilögreglumann í þessu
máli. Maðurinn var hérna í her-
berginu; ég truflaði hann og
hann skaut á mig.,Komdu hing-
að lokaðu glugganum og fáðu
þér viskí.“
„Gjarna, kæri vinur, gjarna.
Þú verður að fyrirgefa forvitni
mína.“
Graham fannst allt í einuu,
að hann hefði verið vanþakk-
látur við Kopeikin. „Ég er þér
ákaflega þakklátur, Kopeikin,
fyrir það, að þú skulir láta þér
svona ant um mig. Svo virðist
sem ég hafi látið heldur óðslega
út af engu.“
„Það er gott, að þú hefur
gert það.‘ Hann hleypti brún-
um. „En því miður er þessu
máli langt frá þvf lokið. Meira
verður að gera.“
„Þú álítur, að við verðum að
gefa lögreglunni skýrslu? Ég
sé ekki, hvaða gagn það getur
gert. Auk þess fer lestin klukk-
an 11. Ég vil ekki verða af
henni.“