Alþýðublaðið - 28.03.1950, Blaðsíða 6

s
'ALÞYöUBLAÐIÐ
Þriðjudagur 28. marz 1950
aibcraun
íslendingasagnaútgáfan hefur undanfarna mánuði auglýst
og selt bækur sínar gegn afborgun við miklar vinsældir.
Nú þegar getið þér fengið allar bækur útgáfunnar með
afborgunarkjörum. — Klippið út og Sendið útgáfunni
auglýsingu þessa.
Ég undirrit. ... óska að mér verði sendar íslendinga
sögur (13 bindi), Byskupasögur, Sturlunga og Annálar
ásamt Nafnaskrá (7 bindi), Riddarasögur (3 bindi) og
Eddukvæði I—II, Snorra Edda og Eddulyklar (4 bækurj,
samtals 27 bækur, er kosta kr. 1255,00 í skinnbandi.
Bækurnar verði sendar mér í póstkröfu þannig, að ég
við móttöku bókanna greiði kr. 155,00 að viðbættu öllu
póstburðar- og kröfugjaldi og afganginn á næstu 11 mán-
uðum með kr. 100,00 jöfnum mánaðargreiðslum, sem
greiðast eiga fyrir 5. hvers mánaðar.
Ég er orðin. . 21 árs og er það ljóst, að bækurnar verða
ekki mín eign fyrr en verð þeirra er að fullu greitt.
Það er þó skilyrði af minni hendi, að ég skal hafa rétt
til að fá skipt bókunum, ef gallaðar reynast að einhverju
leyti, enda geri ég kröfu þar um innan eins mánaðar frá
móttöku verksins.
Litur á bandi óskast
Svartur
Brúnn
Rauður
Strikið yfir það,
sem ekki á við.
Nafn
Staða .
Heimili
Útfyllið þetta áskriftarform og sendið það til útgáfunnar.
Séuð þér búinn að eignast eitthvað af ofantöldum bók-
um, en langi til áð eignast það, er á vantar, fáið þér þær
bækur að sjálfsögðu með afborgunarkjörum, þurfið aðeins
að skrifa útgáfunni og láta þess getið hvaða bækur um
er að ræða.
Aldrei liefur íslenzkum bókaunnendum verið boðin slík
?
kostakjör sem þessi.
Islendingasagnaútgáfan fí.f.
Túngötu 7. — Pósthólf 73. — Sími 7508. — Reykjavxk.
Eric Ambler
verðum að fá okkur góðan
franskan mat“. Hún þagnaði í
svip, en bætti svo við hikandi:
,,Ég hef aldrei komið í Tour
d’Argent11.
„Þangað skulum við fara.“
„Er yður alvara? Þá skal ég
borða þangað til ég er orðin
eins og aligæs. Síðan getum við
byrjað.“
„Byrjað?“
„Það er enn opið á ýmsum
stöðum, þrátt fyrir bannið. Ég
mun kynna yður fyrir ágætri
vinkonu minni. Hún var sous-
maquecée í Moulin Galant, þeg-
ar Le Boulanger réði þar ríkj-
um. Það var áður en glæpa-
mennirnir komu. Þér skiljið
sous-maquecée?“
„Nei.“
Hún hló. „Já, þetta er allt
svo dularfullt fyrir yður. En
ég skal skýra það betur seinna.
Yður mun þykja vænt um Su-
zie. Hún sparaði mikið fé sam-
an, og nú er hún reglusöm.
Hún átti stað í rue de Liége,
sem var miklu betri heldur en
Le Jockey Cabarett í Istanbul.
Hún varð að loka honum þegar
stríðið brauzt út, en hún hefur
opnað annars staðar. Það er
skammt frá rue Pigalle, og þeir,
sem eru vinir hennar, geta
komið þangað. Hún á mjög
marga vini, og nú er hún aftur
farin að safna peningum. Hún
er orðin gömul og lögreglan
skiptir sér ekkert af henni.
Hún yptir bara öxlum þegar
minnzt er á lögregluna. Hvaða
ástæða er til þess, að maður
hætti alveg að skemmta sér,
bara af því að þetta bölvað
stríð hefur skollið á allt í einu?
Ég á líka fleiri vini og kunn-
ingja í París. Ég er alveg sann-
færð um, að yður mun lítast
vel á þá og kunna vel við yður
í hópi þeirra, eftir að ég hef
kynnt yður fyrir þeim. Þegar
þeir fá að vita, að þér eruð
vinur minn, þá er engin hætta
á ferðum. Þeir eru ekkert ann-
að en kurteisin og hjálpsemin,
þegar þeir vita, hver hefur
komið með vin til þeirra. En
þeir treysta ekki öllum, skal ég
láta yður vita.“
Iíún hélt áfram að tala um
þessa vini sína. Flestir voru
þeir konur (Lucette, Dolly,
Sonia, Claudette,. Berthe). En
auk þeirra voru einn eða tveir
karlmenn (Jojo, Ventura), sem
voru útlendingar og höfðu því
ekki verið kallaðir í herinn.
Hún talaði um þá og lýsti kost-
um þeirra, en einhvern veginn
fékk hann þá tilfinningu, að
hún reyndi að fegra þá og
gylla. Það gat vel verið, að
þessir vinir hennar væru ekki
auðugir á borð við það, sem
Ameríkumenn kalla auð, en
þetta var heimsfólk. Allt var
það sérstætt, hafði sín sérkenni
og lét ekki að sér hæða. Einn
var ákaflega ,,gáíaður“, annar
átti vin í innanríkismálaráðu-
neytinu, þriðji ætlaði að fara
að kaupa glæsilegt hús í San
Tropez og hafði haft um orð að
bjóða þangað öllum vinum sín-
um í sumarleyfinu. Allt var
þetta fólk ákaflega skemmti-
legt, og albúið að hjálpa, ef
maður þurfti að fá einhverju
,,sérstöku“ framgengt. En Gra-
ham spurði einskis. Hann gerði
enga athugasemd við þá mynd,
sem hún var að draga upp fyrir
hugskotssjónum hans. Nú
fannst honum jafnvel, að það
hlyti að vera skemmtilegt að
sitja í hópi glaðlegs fólks og
drekka góða drykki úr dýrum
glösum og skemmta sér í sól
og sumri. Hann mundi verða
öruggur og frjáls og geta gert
allt, sem hann langaði til. Aftur
mundi hann verða sjálfum sér
líkur, óttalaus og upplitsdj arf-
ur. Þá mundi þessi óbærilegi
taugaæsingur hverfa. Já, þetta
varð að verða að virkileika.
Það var óhugsandi, að menn
sæktust eftir lífi hans, hrein-
asta bábilja. Möller hafði að
minnsta kosti á réttu að standa
í einu atriði. Hann hlaut að
vera þjóð sinni meira virði lif-
andi en dauður.
Já, vitanlega var hann þjóð
sinni miklu meira virði lifandi
en dauður. Jafnvel þó að fram-
kvæmd samningsins við Tyrki
yrði frestað um sex vikur, þá
mundi hann að sjálfsögðu vera
allra manna bezt fallinn til að
framkvæma það, sem hann
hafði unnið að Og jafnvel
mundi hann geta unnið eitt-
hvað upp af hinum tapaða
tíma, hraðað framkvæmdun-
um. ‘ Hann var, hvað sem öðru
leið, aðaltrúnaðarmaður og sér-
fræðingur fyrirtækis síns í
þessum málum, og hann var
handviss um það, að það yrði
ákaflega erfitt fyrir félagið að
fá mann í hans stað. Hann
hafði þó ekkl farið með neitt
fleipur, þegar hann sagði Haki,
að völ væri á heilli tylft af
mönnum, sem gætu unnið störf
hans, en hann hafði bara sleppt
því, að þessir menn voru nær
eingöngu útlendingar, Ameríku
menn, Frakkar, Þjóðverjar,
Japanir og Tékkar. Vitanlega
var skynsamasta leiðin um leið
sjálfsögðust. Hann var vélfræð-
ingur en ekki njósnari að at-
vinnu. Líkast til hefði þjálfaður
njósnari getað hamlað upp á
móti mönnum á borð við Möller
og Banat. En hann var ekki
bjálfaður njósnari. Það lá ekki
í hans verkahring að ákveða,
hvort Möller var að reyna að
blekkja hann eða ekki. Hans
skylda var aðeins sú, að vernda
líf sitt. Það hlaut að verða öll-
um fyrir beztu, að hann dveld-
ist í sex vikur á þeim stað, sem
Möller hafði nefnt. Vitanlega
var þetta fals og lygi allt sam-
nn. Hann varð að ljúga að
Stephanie og vinum þeirra, að
forstjóra fyrirtækis síns. og
fulltrúum tyrknesku stjórnar-
innar. Hann mundi ekki geta
íiagt þeim sannleikann. Þeir
mundu álíta, að hann hefði átt
að hætta lífi sínu. En það var
létt fyrir fólk, sem sat öruggt .
í hægindastól heima hjá sér, að
hugsa þannig um aðra, sem
voru í hættu. En mundu þeir
trúa honum? Hans heimafólk
mundi trúa honum. En mundi
Haki hershöfðingi trúa sögu
hans? Haki mundi gruna eitt-
hvað og koma með nærgöngul-
ar spurningar. Já, Haki mundi
áreiðanlega reyna að komast að
hinu rétta og svífast einskis í
þeirri viðleitni. Það mundi
valda honum ýmsum erfiðleik-
um. En Möller mundi skipu-
leggja varnirnar. Möller var á-
reiðanlega vanur slíku Möller
í(
Það varð skyndileg svipting
í huga hans. Guð komi til,
hvert var hann eiginlega að
fara? Það, sem hann hafði ver-
ið að ráðslaga með sjálfum sér,
var ekkert annað en föður-
iandssvik. Og þó .... Og þó
hvað? Hann varð þess fullviss
allt í einu, að eitthvað hafði
gripið huga hans. Hugmyndin
um það, að gera samkomulag
við erlendan njósnara, var ekki
lengur óhugsanleg. Hann
mundi geta gért samkomulag
við Möller án þess að hafa af
því samvizkubit. Hann var að
verða glæpamaður og svikari.
Hann gat ekki framar treyst
cjálfum sér.
Josette hristi handlegg hans.
„Hvað er að, chéri? Hvað geng-
ur að yður?“
„Ég mundi aðeins allt í einu
eftir dálitlu,“ umlaði í honum.
„Já,“ svaraði hún gremju-
lega. „Nú eruð þér ekki nær-
gætinn við mig. Ég spurði yður
hvort við ættum ekki að halda
áfram að ganga. Og þér svöruð-
uð mér ekki. Ég spurði yður
aftur að því, og þér nemið stað-
ar, alveg eins og yður sé að
verða illt. Þér hafið alls ekki
hlustað á það, sem ég hef verið
að segja.“
Hann hristi af sér kvíðann.
,,Jú, ég heyrði það. En eitthvað,
rem þér sögðuð, minnti mig á
það, að strax og við komum til
Parísar, verð ég að skrifa nokk-
ur viðskiptabréf, og ég verð að
retja þau í póstinn undir eins.
Þessi bréf eru ákaflega áríð-
andi.“ Hann reyndi að brosa,
yppti öxlum og bætti við
glettnislega: „Ég vil helzt ekki
A
T