Alþýðublaðið - 24.05.1950, Side 6

6
ALÞYÐUBLAOHE)
Miðvikudagur 24. maí 1950.
,;■• iii- r
Leifur
Leirs:
STANZA.
Torneador
take it esy .
tuddinn bíður
þinna hetjudáða
skelltu í þig kók
og kveiktu þér
í Raleigh
kreppunaut
hvað--------
uss góði vertu
ei smeykur
þú hefur sjálfur
sagt það væri
leikur
sýndu nú góði
svighlaup þín
og fimi
GENGIÐ UNDIR I.KKA. .
Þá frétt fengu menn með
morgunkaffinu síðastliðinn
sunnudag, að einn togara vorra
vásri nú lagður af stað á fiski-
mjölsveiðar. Sannast nú sem
endranær þau orð meistara Jóns
að margt búi í sjónum og fær
Árni okkar Friðriksson þarna
enn eina gátuna til að glíma við,
— semsé að finna gotstöðvar
fiskimjölsins.
Ajax mánuagsblaðsins er
næsta reiður út í matvælaeftir-
litið; sakar það um að það láti
afskiptalausa sölu baneitraðra
fæðutegunda, svo sem kæfu, og
hefur um það mörg orð og stór.
Styður þessi reiðilestur í mánu-
dagsblaðinu þá ágizkun manna,
að Jón Reykvíkingur muni hafa
láíið ofan í sig eitthvað það, ssm
honum hafi orðið að aldurtila,
sem þó að sjálfsögðu þurfi ekki
endilega að vera annarra fram-
.ieiðsla.
sverð leikni þína
torador
take it easy
tuddinn bíður---------
Leifur Leirs.
y
|
jFrú Dáríðnr
Dulbeima:
Á ANDLEGUM VETTVANGI.
Ó, hvað það var dásamlegt að
skoða nýja „Gullfoss“. Ég má að
vísu ekki vera að því að skrifa
langt spjallt núna. Ég er í görð-
unum. En þessi stutta heimsókn
mín í Gullfoss verður mér ó-
gleymanleg. Og ég leyfi mér að
þakka Eimskip kærlega fyrir
það að gefa mér og öðrum þetta
tækifæri.
En það er annað, sem mér
finnst skömm að’ í þessu sam-
bandi. Og það er ekki Eimskip
að kenna. Hvernig er það eigin
lega með skáldin í þessu bless-
aða landi? Þegar gamli Gull-
foss kom hingað í fyrsta skiptið
fór hver hagyrðingur í landinu
af stað, að maður nú ekki tali
um betri skáldin. Nú mætir að-
eins eitt skáld með kvæði upp
á vasann, —- afbragðskvæði tel
ég víst, — en þó ekki nema eitt.
Skyldu þeir hafa oftekið sig á
listamannaþinginu, eða hvað?
Eða er það fyrir neðan virðingu
skálda nú orðið að fagna skraut
legri gnoð, sem skríður að
landi? Hvað er þeim þá sam-
boðið yrkisefni-------?
En hvað um það! Ég þakka
fyrir mig?
í andlegum friði!
Dáríður Dulheims.
Þá er og annað matannál á
döfinni. Einn af fyrrverandi
safnaðarmeðlimum náttúrulækn
ingafélagsins hefur að því er
helzt virðist, gengið af trúnni og
er nú með allskyns uppsteit og
hnútukast í garð sinna fyrrver-
andi trúarbræðra. Eru öldungar
safnaðarins nú að reyna að graf-
ast fyrir hvað hinn fallni bróðir
geti hafa étið, sem afvegaleiði
hann svo hörmulega. Er það jafn
að hafa komizt í toat, — þykjast
jafnvel þekkja hans eigin tanna
vel hald þeirra, að hann kunni
för á hnútunum, er hann sendir
þeim.
Tryggve Lie tók sér fyrir
skömmu ferð á hendur til
Moskvu. Ræddi hann þar eins-
lega við Stalin, en vill engum
r.egja hvað þeim fór á milli. Eitt
hvað mun það þó hafa kvisast út
og segir orðrómurinn að Stalin
hafi spurt Lie, hvort sú fullyrð-
ing mánudagsblaðsins hefði við
rök að styðjast, að bandarískar
blómarósir væru bandvitlausar
eftir gömlum, gráhærðum mönn
um. Svar Tryggve vitum vér
ekki, en benda má á það, að
honum virðist nú þykja heldur
betur horfa, hvað snerir friðsam
leg viðskipti U.S.A..og U.S.S.R.
Sjárvarútvegsmáiaráðherra
flutti ræðu við komu Gullfoss
hins nýja, og er það ekkert til-
tökumál í sjólfu sér, því að hið
sama hefðum vér gert í hans
sporum. Merkilegra var það, sem
fram kom í ræðunni, að sjávar-
útvegsmálaráðherra taldi sjálf-
sagt að við færumst í litklæðum,
— ef við ættum endilega að far-
ast; það er að segja: yltum niður
brekkuna með „fuld musik", og
fer þá að verða skiljanlegt
hvers vegna sumir þingmanna
lögðu svo mikið kapp á að fá
symfóníuhljómsveitina. Virðist
nefndur ráðherra vera orðinn
reikull í trúnni á gömlu þróun-
Gin a K au s
hún naut þess að geta sýnt ein
hverjum blíðu. Hún naut þess
c-innig hvað Lotta var fjörug,
kát og uppátektarsöm. Það var
mikil breyting fyrir Irene eftir
einveruna hjá Alexander í
þögn og bið. Og þess vegna
skipti ég mér sem allra minnst
af þeim, en lét þær vera út af
fyrir sig sem oftast.
Þær voru óaðskiljanlegar.
Þær fóru saman niður i borg-
ina, fóru í langar gönguferð-
ir og fóru saman á hljómleika.
Á brúðkaupsdegi sínum,
hinn 5. október, fékk Irene
rendan fallegan blómavönd
með dökkrauðum rósum. Það
fylgdi honum ekki nein kveðja,
en við vorum öll sannfærð um
rð enginn annar en Altxand-
er hefði sent hann. Irene varð
eins og cnnur manneskja af
gleði. ,,Ég var alveg viss um að
hann mundi gleyma því“,
sagði hún Iivað eftir annað.
Hún var alltaf að flytja rós-
irnar úr einum vasanum í
annan og það gerði hún bara
vegna þess að hún naut þess
í ríkum mæli að rnega hand-
íjatla þær. „Og ég, sem hélt,
að hann mundi gleyma því“.
Seinna fékk ég að vita, að
rósirnar voru frá Lisbeth.
,,Ég veit fullvel, hvernig Al-
exander er“, sagði hún við
mig. „Hann gleymir bókstaf-
lega öllu svona löguðu. Og
þetta hefði sært Irene mjög og
valdið henni óþarfa vonbrigð-
um“.
Irene skrifaði oft til Alex-
anders og fékk líka mörg bréf
frá honum. Á hverjum degi
sagði hún: „Á morgun eða hinn
daginn fer ég heim“. En allt-
af þóttist hún hafa einhverja
ástæðu fyrir því að fresta brott
ferðinni. Ef til vill var hún
að vona, að Alexander mundi
kveðja hana heim, eða biðja
hana að fara að koma. Að lok-
um tók herra Kleh fullnaðará-
kvörðun, og það þó að það
hefði glatt hann mikið, að fá
að hafa Irene hjá sér. „Það er
ekki heppilegt að eiginkona sé
svona lengi burtu frá mann-
inum sínum“, sagði hann.
Hvers vegna var Irene svona
treg til að fara heim? spurði
arkenninguna hvað snertir or-
sök og afleiðingu, er hann kast-
ar ,,herðið-að-ykkur-inittisól“-
arboðorðinu svona umsvifalausf
í höfnina, og tekur í þess stað
að nálgast stökkbreytingaboð-
skap Lysenkos hins rússneska,
haldandi það, að fyrst Skúla
gamla heppnaðist glitklæðabrell
an hljóti öllum höfðingjum að
heppnast hún.
„Og skuluð þið hafa það at
marki, at þá fer Áleifur í gleði-
klæði----------“
ég sjálfa mig kvöldið eftir að
við höfðum fylgt henni á braut
arstöðina. Líkast til var hún
hrædd við tóma barnaherberg
ið, sagði ég við sjálfa mig, en
mér datt líka í hug, að ef til
vill væri hún hrædd við svefn
herbergið og hið tómlega sam-
líf með manni sínum,
Annars hafði Alexander í
fjarveru Irene breytt barnaher
berginu í venjulegt herbergi.
Samt sem áður fékk ég enn
einu sinni að sjá þetta her-
bergi. Það var mynd af því í
tímariti fyrir húsagerðarlist,
já, það voru fjölda margar
myndir af því frá öllum hlið-
um og undir einni myndinni
stóð: „Fyrirmyndar barnaher-
bergi, heilbrigði, ljós og litir“.
í nóvemberbyrjun kom
Fritz Ott heim af vígvellinum.
Hann hafði fengið kúlu í
hægra hnéð. Til að byrja með
ieit þetta ekki hættulega út.
Fjölskyldan Ott var meira að
segja næstum því glöð yfir því
að hann skyldi hafa særzt.
Allt mundi verða komið í lag
eftir tvo mánuði eða svo, og
kannske mundi þetta sár ein-
mitt verða til þess að bjarga
lífi piltsins. En þetta fór á
aðra leið. Sárið hafði verið ó-
hreint frá byrjun. Fritz Ott
fékk hvert hitakastið á fætur
öðru, og þegar að lokum eng-
inn vafi gat leikið á því, að
hann var búinn að fá blóðeitr-
un var fóturinn tekinn af hon-
um. Þetta var vitanlega mjög
þungt áfall fyrir Otts-fjölskyd
una, því að Fritz var einkason
ur og nú var líf hans eyðilagt.
Kér þýddu engin orð, og ekki
mundi Fritz geta fetað í fót-
spor Nelsons, því að Fritz átti
ekki að verða flotaforingi,
heldur tengdasonur herra
Klehs og starfsmaður í fyrir-
tæki hans. Og um það þýddi
nú ekki að tala þrátt fyrir alla
meðaumkunina. Lotta heim-
rótti veslings piltinn nokkrum
sinnum, enda höfðu þau verið
ieikfélagar, þegar þau voru
lítil, en Lottu var illa við
sjúkrastofur og sjúklinga yfir-
leitt. Hún dvaldi aldrei leng-
ur hjá honum en tæpan klukku
tíma í einu og ég er líka hrædd
um að Fritz hafi síður en svo
baft mikla ánægju af þessum
heimsóknum hennar.
En þetta féll herra Kleh
mjög þungt. Eftir að Vinzenz
Uhl hafði fallið, hafði Fritz
verið tengdasonur hans núm-
cr tvö, en nú höfðu örlögin
einnig þar gripið í taumana.
Hann þorði meira að segja
ekki að minnast á Roeder bara
af einskæri hjátrú. Þess hjá-
trúarhræðsla fór líka að gera
vart við sig hjá honum gagn-
vart Lottu. „Hún er víst ekki
l’amingjunnar barn“, sagði
hann. En þetta fannst mér
bara þvaður, því að stríðið
hafði ráðið niðurlögum svo
margra hundraða þúsunda, og
það gat meira en verið, að
Lotta hefði hvorki tekið bón-
orði frá Vinzenz Uhl eða Fritz
Ott, jafnvel þó að þeir hefðu
báðir komið heim í fullu fjöri.
Ég held, að hann hafi verið
eitthvað miður sín um þetta
íeyti, að hann hafi verið las-
inn og óttazt, að hann mundi
deyja áður en hann vissi barn
sitt í öruggum höndum. Já, ég
er hrædd um að þetta hafi ein-
raitt gert hann svona óþolin-
móðan.
Og stríðið varð æðisgengnara
með hverjum degi sera leið.
Einn morguninn í nóvember
byrjun kom frú Schmiedel
rauðeygð í staðinn fyrir mann
sinn inn um dyrnar á verzlun-
inni og sagði hríðgrátandi:
„Þeir hafa tekið hann.“
Þrátt fyrir lungnaveikina og
aðra líkamlega galla hafði hann
verið skráður í herinn. Og þetta
var rétt fyrir jólin árið 1916,
þegar allir voru öhnum kafnir
og hurðin stóð næstum því allt-
af upp á gátt. Allir stríðsgróða-
hákarlarnir voru önnum kafnir
við að skipta hinum léttfengnu
peningum sínum í góðmálma
og gimsteina, bæði til þess að
fullnægja hégómagirni sinni ög
eins til þess að tryggja sig gegn
gengisfalli.
Þessi tíðindi konunnar fengu
mjög á herra Kleh, því að hann
mat herra Schmiedel mjög mik-
ils, jafnvel, þó að hann hefði
ekki í ölí þau tuttugu ár, sem
hann hafði unnið hjá honum,
talað við hann eitt einasta orð
í trúnaði. Og auk þess, hvar
átti að finna jafn trúverðugan
og samvizkusaman mann á
þessum tímum? Þeir voru ekki
M.s. „öulífoss"
Pantaðir farseðlar með m.s.
„GuIÍfoss" frá Reykjavík 3.
júní til Leith og Kaupmanna-
hafnar skulu sóttir fyrir laug-
ardag 27. þ. m., annars verða
þeir seldir öðrum án frekari
viðvörunar.
H.f. EimáifSðfétag
Sslands,