Alþýðublaðið - 14.06.1950, Blaðsíða 6

Alþýðublaðið - 14.06.1950, Blaðsíða 6
6 ALÞÝÐUBLAÐSÖ Miðvikudagur 14. júní 1950. SLÁTTULOK Á BAKKA Framhald. greiða þessari tillögu atkvæði niitt, en þó því aðeins, að þau skilyrði, sem ég ,setti, yrði sam þykkt....... Eiríkur. Jæja, jæja........ Komið þið þá með skilyrðin, bræður...... Gísli. Já, það er nú mitt slcil- yrði, að kosnar verði nefndirn- ar þrjár eins og ég hafði þegar gert að tillögu minni, og við verðum formenn, sinn í hvorri nefnd, — en síðan verði kosinn um jafngáfaðir á Bakka. einn sameíginlegur formaður nefnda...... henni . . . (Þeir bæta allir í krukkurnar úr þvottavélinni). Gísli. Jæja, — ekki dugar þetta. Ei-tthvaö verðum við að gera í málinu. Nú er að kjósa í nefndirnar . . . Heigi. Ég held að við ættum ao kjósa yfiríormanninn fyrst . Eiríkur. Já, bróðir . . . ég er líka á því. Gísli. Þar sem það var ég, sem kom fyrstur með þá tillögu, sem dug'ði. finnst mér eiginlega að ég ætti að teljast sjálfkjörinn . . Helgi. Jæja, taróðir . . svo.að hér íinnst það. Ekki er nu víst að þar séu allir á sama máli. Helgi. Einmitt sama skilyrðið og'.ég ætlaði að setja. . . . . Ja, segi ég það enn. . . Við er Eiríkur. Og þá vil ég meina, að ég sé þriðja sönnunin, bræð- ur. Mér hafði einmitt dottið það sama í hug . . . Og þess utan hafði mér líka dottið í hug, að þar sem þið eigið eiginlega báð- ir þessa tillögu, verði minni til— lögu, þessari me'ð bannið og skjal ið og allt bað, sameinuð ykkar. . . . Sko, þannig, að við sam- þykkjum blátt bann við því að áin hækki meira heldur en við lækkum botninn. . . . Helgi. Já, tilvalið . . . það finnst mér Eiríkur. O-nei. . . ekki er.það | aldeilis víst. I ííelgi. Ég veit ekki betur, en ! það hafi verið ég, sem kom með | breytingartillögu við þína til- lögu, ég meina, sko, að það var ég, sem lækkaði botninn í henni, svo að hún breytti ekki landslag nu . . . Gísli. Og þér finnst kannski að þér beri yfirformannsembættið fyrir vikið. . . . Helgi. Já, það finnst mér . . . og það mun fleirum finnast. Eiríkur. Ekki mér, bróðir . . Gísli. (Sigurreifur). Já, — þarna heyrirðu. . . Gísli, Já, — ég get líka fall- ist á það. Helgi. Þá finnst mér líka, að við ættum að fella fyrri tillögu mína inn í aðaltilöguná', þannig, að allar nefndirnar þrjár, yrðu nefndar flóðvarnarnefndir . I . Eiríkur. (Leiðréttandi). Bakka árflóðvarnarnefndir . . . Gísli (Leiðréttandi). Hérna- bakkaárflóðvarnarnefndir . . . Helgi. Jæja, jæja . . við eig- um þá allir hluta í orðinu, svo að þetta ætti eiginlega að skoð- ast sem samþykkt. Eiríkur. Já. . . Þetta ætti eig- inlega að skoðast sem samþykkt. Segi nú hver sem vill að við Bakkabræður séum ekki menn til annars en vinhá peninga í happdrætti og eyða þeim. . . . Gísli. Já, — og' sneiði Gudda gamla nú að okkur fyrir það, að við séum bezt hæfir til að þrí- m'enna á traktornum um allar jarðir . . . Helgi. Ég segi ekki annað en það, að þegar þrír bræður standa sameinaðir, eru þeir ósigrandi . ■ Eiríkur. Þar sem ég hef verið undanlátssamastur, og á þess vegna minnstan hlut í tillögun- um, álít ég það ekki nema rétt- mætt, að ég hljóti yfirformanns embættið. . . Gísli. Já, einmitt það. Ég get þá bara sagt ykkur, bræður, að ég set það sem ófrávíkjanlegt skilyrði, að ég hljóti embættið. Helgi. Sama segi ég. . , og ég hef hugsað mér að standa við það . . Eiríkur. Ég segi sama og allt eins og takk fyrir mig-. . . Framhald. Eiríkur. Og ég vil bæta því við, að nú sé skömminni henni Bakká óhætt að láta eins og hún vill. Við erum ménn til að mæta Leslð ilþýðoblailll Gina K au s r.ú ætlar hann að fara að kvongast yður . . .“ ,Það hefði ekki verið hægt að hlusta á þetta, ef hún l efði verið tilgerðarleg. En það var einhver dauðasvipur á liinni hljómlausu rödd frx'i Bóttch- ter og náfölu andlití hennar. Nú, þegar dagsbirtan lék um andlit hennar, sá ég allar hrukkurnar á því. Þossar hrukkur voru eitthvað svo ó- hrjálegar, einmitt vegna þess að andlitið var eins og á ungx.i fetíilku að öðru leyti. Allur lík- ami hennar virtist vera eins og likami ungrár stú'.ku og einn- :g hreyfingar honnar. Hun leit út eins og ung stúlka, sern hefði orðið of grönn vegna of- V axtar. „En ég segi yður það satt, angfrú Kleh, að ég hata yður ekki, ég hugsa ekki einu sinni illa til yðar. Þér ætlið að fara t.ð giftast manni, sem er þrisv ar sinnum eldri en þér eruð. Það væri svo einfalt að dæma vður. Og þér skuluð vera viss- ar um það, að allt þetta fólk, sem bíður eftir yður, einnig þeir, sem láta sér nægja að senda yður blóm, dæma yður og dæma yður hart, þegar þér eruð hvergi nálæg. Svona er Leimurinn, þó að þér þekkið hann kannske ekki sem varla er von. Mig langar til að sann- færast um það, að allt sé eins og Martin segir að það sé, að yður langi út í heiminn, hurt undan ofstjórn föður yðar, að þér séuð óþolinmóð af því að þér búið yfir miklum hæfileik um, og af því að baróninn ief- ur lofað að þér skuluð fá að njóta þessara hæfileika yðar“. Lotta stóð eins og rnyrda- stytta, augsýnilega steinhissa. „Hvernig stendur á því, að Martin segir þetta? Hvað veit hann um þetta?“ Frú Böttcher yppti öxlum. „Og hvers vegna eruð þér að skýra mér frá þessu öllu sam- en?“ „Til þess að þér skiljið, hvers vegna ég er hingað kom- in, hingað til yðar. Og að ég er komin hingað til þess að biðja yður bónar, ég að biðja yður bónar. Þér verðið að muna, að ég hef ekki beðið Wilhelm um neitt í tuttugu ár, hvorki um peninga né að mega tala við hann. En í dag var ég komin á fremsta hlunn með að f&ra til hans, að krjúpa á kné fyrir honum og biðja hann“, hún kingdi og skalf öll. „En það hefði engin áhrif haft .... Hann hefði ekki viljað gera neitt fyrir mig . . .“ Slcyndilega greip hún um axlir Lottu með mögrum hönd unum. „Eftir þrjár vikur á her- deildin, sem Martin er í að fara til vígstöðvanna“, sagði hún og sleppti Lottu aftur. Og nú ruddi hún því út úr sér í einni lotu, sem hún var í raun og veru komin til að tala urn. Baróninn varð að gera eitt- hvað til þess að Martin gæti fengið að vera við birgðastöðv arnar. Hann hafði komjð því til leiðar að Helmut væri þar, en honum þætti líka svo vænt um hann. En hann myndi ekki vilja neyta sambanda sinna til þess að koma Martin þar að, og fyrir haná, fyrir frii Böttch- er myndi hann alls ekki vilja gera neitt þvílíkt. ,,En ef þér krefjist þess af honuin, ung- frú Kleh. og þér verðið að gera 'það, jafnvel þó að Martin sé ekki armað í yðar augum en einn aðdáandi til.viðbótar . . .“ „Vitanlega“, sagði Lotta. „Vitanlega mun ég krefjast þess af honurn — og, auk þess hefur Ried þegar lofað mér að hann skuli gera allt fyrir Mar- tin, allt sem hann geti,; ef ég biðji hann um það“. „Hann er það eina, sem ég á eftir í þessurn heimi“j hvísl- aði frú Böttcher. „Og ég veit, að ef hann fer til vígstöðv- anna, þá mun hann falla“. Og skyndilega féllust þessar tvær konur í faðma, og loksins rú steig gráturinn óstöovandi frá brjósti frú Böttcher. Og mér sjálfri létti næstum því. Hún var miklu hærri en Lotta, hún stóð hálfbogin, þar sem hún grét við vanga ungu stúlk unnar. Þegar hún var a'ð fara og stóð við lokaðar dyrnar, spurði Lotta lágri röddu. „Martin kemur víst ekki oftar hingað?“ „Væri það líka ekki bezt fyrir báða aðila?“ sagði frú Böttcher. Þetta sama kvöld minntist Lotta á Martin. Herra Kleh hafði verið gefið morfíri og hann hafði fallið. í svefn. Við hin sátum í hliðarherberginu. Lotta minnti baróninn hrein- skilnislega á loforð hans og sagði hvað hún vildi biðja hann um. Baróninn varð mjög alvar- legur í bragði. „Það er alger- lega óframkvæmanlegt fyrir iiúg vegna stöðu minnar. Blaða menn róttæka vinstri flokks- ins hafa mig stöðugt undir smásjánni og ég verð alltaf að vcra á verði. Þið megio heldur ekki gleyma bví að Helmut var á vígstöðvunum í heilt ár“. , „Já, í bifreiðadeildinni, og hjá aðalstöðvunum. Hann kom aldrei nær vígvöllunum en þangað sem birgðastöðvarnar voru“. „Ég hef sagt, að ég vil gjarna kaupa bifreið handa Martin. En hann vilí ekki þiggja það. Hann vill ekki fara í bifreiðadeildina11. „Nei, ég get trúað því,' að það sé ekki auðvelt fyrir óskil- getinn son saumakonu að vera í þeirri deild. Hvernig heldur þú að aðalsmannasynirnir Jpar myndu koma fram við harin? Þú verður að finna upp á ein- hverju öðru“. ,,Þú veizt ekki hvaða af- stöo'u* Martin sjálfur tekur“, svaraði baróninn. „Hann hef- ur sagt mér það. Hann hatar stríðið, en honum finnst það ósæmilegt að sitja heima með- an aðrir berjast. Það g'etur hann ekki. Og mér þykir í raun og‘ veru sórni að þessari skoðun“. „Já, því get ég líka trúað. Ég er henni samþykk", svaraði Lotta og augu hennar ljóm- uou. „Ég hefði heldur ekki ætlað Martin aðra skoðun. Þú verður nefnilega að bjarga Martin gegn vilja hans og'án þess að hann viti af því“ í á- kafa sínum var Lotta farin að verða hávær, og ég varð dá- lítið smeyk um að baróninn mundi taka eftir því og verða bissa. En það var auðséð; að hann var bara hrifinn af mælsku Lottu. Hann sagði eitt hvað á þá leið, að hún væri svo mælsk, að hún gæti sann- fært hvern sem væri; hefði húri verið karlmaður, þá hefði hún átt að verða lögfræðing- ur eða stj órnmálamajjur. Og svo bað hann um tveggja daga írest. Eftir tvo daga var hann bú- inn að kynna sér allar flækj- urnar meðal yfirmanna Mart- Ins og hver það væri ,sem gæti haft áhrif á þeim stöðvum. Að lokum hafði hann dottið öfan á mann nokkurn í stríðsráðu- neytinu, hann átti einmitt að fara að hætta fyrir aldurssak- ir, og fyrir vellaunaða stöðu við eina af verksmiðjum bar- ónsins mundi hann vilja hjálpa í þessu máli. Hann gat fengið frænda sirin á vígstöðv- unum til þess að koma því til Ieiðar, að nafngeindur offursti gæfi skipun um, að Martin Böttcher, óbreyttur hermaður, skyldi starfa við eldhús birgða stöðvasveitanna. Martin mátti að sjálfsögðu ekki vita neitt~um þetta. Frú Böttcher var skýrt. frá þessu mjög fljótlega. Yið stóðum að- eins við skamrna stund, enda vai- frúin j.ð máta begar \ íð komun'. Ég skJ.U' það vel, að Lotta átti ákafiega bágt

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.