Alþýðublaðið - 01.08.1950, Blaðsíða 6

6
ALÞÝÐUBLAÐÍÐ
Þriðjudagur 1. ágúst 1950.
DRAMATÍK
ÚR DREIFBÝLINU
? i Ah .iíítiQíi .í aríig'&úDiöi'iq
Útvarpsleikrit, sem ekki var
sent í samkeppnina.
(Nl.)
mér um munninn, — nú og hver
veit nema mér takist að stilla
mig um það að kyssa þig, — hér
eftir sem hingað til. .. , Ég kalla
það ekki koss, þótt þú rækir
upp í mig eyrnasnepilinn þarna
um daginn . . .
i Hún. Ástin mín. Sá koss inn-
siglaði þó örlög okkar, — batt
okkur órjúfandi plastikböndum
í sorg og gleði. . .. Og nú hafa
örlögin enn verið að verki. NlL
hafa þau hellt sápuskolpi í un-
aðsbrennivín ástar okkar ...
Örlagadísirnar hafa séð ofsjón-
um yfir alsælu okkar og ástar-
nautn. . ..
Hann. Það tók því líka. ...
Þetta sem ekkert var. ...
Hún. Nú er aðeins um eitt
fyrir okkur að velja. . . . Hin
grimmu forlög hafa aðeins skil-
ið okkur eftir einn afleggjara
Dpinn. . . Ástin mín . . . Hetjan
dags míns, stjarna drauma
mín. . . Við verðum að deyja.
Hann. Ekki annað? Við erum
nú víst ekki ein um það ...
Hún. Við .. . við verðum að
deyja saman. . . .
Hann. Það er nú víst örðugt
að láta svoleiðis bera nákvæm-
lega upp á sama dag með löng-
um fyrirvara . . .
Hún Löngu m fyrirvara. I . við
verðum að deyja saman strax,
skilurðu það ekki.
Hún. (Sprettur á fætur.
Strax . . . ertu gerigin af göflun-
um, manneskja? Ætli ég reyni
ekki að puða skítnum á túnið
fyrst. . . .
Hún. (Sprenttur á fætur.
Æst). Ó, þú ert ómögulegur . . .
Þorpari, svindlari. . . Þú læt-
ur mig halda að þú elsktr mig.
. . og svo meturðu mykjuna
meira en mig ... að þú
I skulir ekki skammast þín . . .
(Lemur saman hnefunum).
Hann. Víst ætti ég að skamm-
: ast mín. En þú misskilur mig.
| Mér þykir ekki hætishót vænt
í um mykjuna, — en útlenzki á-
: burðurinn er bara svo dýr . . .
| Hún. Þú svíkur mig . . . lætur
j: þá þýzku kyssa þig úti í íjósi
í; og eyðileggur alla mína lífs-
• hamingju . . . og svo viltu ekki
•: deyja með mér ...
Hann. Jú, jú, góða . . . þeg-
ij ar þar að kemur . . . ef þú nenn-
ir að bíða . . .
jj Hún. Nenni að bíða . . Nenni
*' að bíða . . ., þetta er nú hámark
ið. (Hörfar nær legubekknum.
Dramatiskt). Ég nenni ekki að
bíða . . . Ég nenni ekki að lifa
lengur, þégar sól hamingj rninn
ar er hnigin undir . . . þegar
allar mínaf unaðslegu vonir eru
í! brostnar og hallir drauma minna
hrundar í rústir . . .
llann. (Bregður hendi að aug
um. Hrærður). Hvað þú getur
herint vtíl .eftir.-þeim í útvarps-
leikritunum. Ég sem alltaf hef
haldið að erigiri lifandi mánn-
eskja gæti látið svona . . .
Hún (Fórnar upp höndun-
um). Ég ætla að deyja . . . ein og
yfirgefin astla ég að leggjast út
af og . . . deyja . . .
(Lætur fallast niður á legu-
bekkinn).
Hann. Og úr hverju? Hér í
sveitinni gengur ekki svo mik-
ið sem kvef . . .
Hún. Úr harmi og sorg . . .
Hann. (Klórar sér i höfðinu).
Er það nú líka hægt . . .
Hún (Ónotalega vegna skiln-
tngsleysis hans). Víst ér það
hægt. . . Hvernig ætti allur tára
veituskáldskapurinn annars að
enda . . . Heldurðu að höfund-
árnir megi vera að því að bíða
eftir einhverri umgangspest.
Hann. Nei, auðvitað ekki. Það
gera ritlaunin. Jæja, hvernig
gengur? Ertu nokkuð að byrja. .
Hún. Ég veit ekki . . . sæktu
eldhússaxið til vonar og vara . .
Hann. Sjálfsagt .... (Stekk-
ur fram). Hún (Dramatískt).
Og svo segi ég við hann: „Rektu
það í barm minn . . . hérna . . .
þú hefur myrt gleði mína . . sál
mína . . . hvað munar þig þá
um að . . .‘ Nei fjandakorninu
ef það er þorandi. . . Hann væri
til með að gera það . . . Hvern-
ig í skrattanum á ég að snúa
mig út úr þessu? Nei, svo vit-
laus er hann ekki . . . og ég er
bókstaflega tilneydd . . . úl að
redda dramatíkinni . . . Ó . . .
hann er að koma . . . (Rífur kjól
inn frá brjóstinu sínu og lokar
augunum).
Hann. (Kemur inn með potta-
skrúbb, ,,stáíull“ í hendinni, en
hellur henni þannig, að áhorf-
endur sjá ekki hvað hann er
með. Gengur að legubekknum).
Ég fann . . .
Hann. Sjálfsagt. . . (Strýkur
stálullinni um brjóst henni). Á
ág að nudda . . .
Hún. (Sprettur á fætur og
rekur upp hátt vein. Sér hvað
hann er með í hendinni). Fant-
urinn þinn . . . Ætlarðu að
drepa mig . . .
Hann. (Vandræðalegur með
stálullina). Ég . . . fann ekki
saxskrattann . . .
Hun. Út með þig . . . út . . .
ef þú vilt ekki að ég deyi í al-
vöru . . .
Hann. (Hikandi.) Ja . . . ja-á.
(Hröklast til dyra). Heyrðu . . .
ég sagði þér ekki alveg satt,
þarna frá því, sem gerðist í
fjósinu í Koti . . . Ég . . . ég
hefði getað skotið mér undan,
þegar hún skellti á mig kossin-
um. . . En ég sá það bara ékki
fyrr en á eftir . . . (Fer út).
Gin a Kau s
SYSTUR
frÍM'-JÍCrnf í írtrif*0'i
s j v t*J í ' ■ J f. ■ ■- ,r $ i ■ . ,s iiji.j 5,4 ^ j. i j y i* i j
öðru lagi hegðar hún séb ekki -* -í~~T— ——* K~í-íi-
a neinn hátt öðru vísi en'áðr-
ar ungar sfulkur riú'fil dágs.
Svona eru tímarriir. Tímarnir
eru til dæmis þannig, að þú
hefur ráðið ógifta móður til
þess að sjá um uppeldi sonar
þíns að nokkru leyti að minsta
kosti.“
,,Þú þekkir ekki karimenn-
ina, Eula,“ sagði Irene. „Svona
eru þeir allir. En þegar þeirra
eigin fjölskylda á í hlut, þá er
allt í himnalagi.“
Álexander svaraði exki, en
fór út úr stofunni. Við sáum
hann ganga fyrir gluggann,
stóri veiðihundurinn hans kom
út úr skúrnum sínum og stökk
alla leið upp á öxlina á honum.
Þeir voru góðir vinir að þ.ví
er virtist.
„Venjulega er hann mjög
umburðarlyndur, en undir eins
og hann heyrir um líferni
Lottu, þá umsnýst hann alveg,“
sagði Irene. „í leynum huga
síns hefur hann megna andúð
á henni; ég hef því miður orðið
vör við það oft og mörgum
sinnum. Að sjálfsögðu er hann
svo nærgætinn, að hann segir
það ekki við mig berum orðum,
en ég hef oft farið að gráta út
af því.“
Blessuð veri tárin þín, hugs-
aði ég ósjálfrátt, tár blindni
þinnar. Hversu mjög mundir
þú ekki gráta öðrum tárum, ef
f)ú vissir nakinn sannleikann.
„Hún er eina systirin, sem ég
á,“ kveinaði hann. „Manstu eft
ír því, að oft, þegar ég var
telpa, sór ég þess dýran eið að
giftast ekki neinum manni,
sem ekki gæti verið góður vin-
ur Lottu? Og svo nú — Rétt
áður en þú komst, gerði ég svo-
litla tilraun og spurði hann,
hvort honum væri það nokkuð
á mó.ti skapi, að ég biði Lottu
ril mín og hún dveldi hjá okk-
ur í nokkrar vikur. Veiztu
hverju hann svaraði.?“
Mig langaði mjög til þess að
heyra svar hans.
„Já, það væri einmitt ágætt,“
sagði hann. „Mig langar ein-
mitt ákaflega mikið til að klifra
dálítið í Alpafjöllunum enn
einu sinni. „Já, hefði hann
sagt, að hann langaði til að
ferðast til Ítalíu eða erithvað
svoleiðis, þá.gat þetta gcngið,
og ég hefði látið hann fara,
þó að mér leiðist alltaf þegar
hann er ekki heima, en að fara
að klifra í fjöR. Það er hættu-
Legt að klifra £ fjöll.w
Alexander kom aftur rétt
fyrir kvöldmatinn. Að líkiiid-
um hafði haaa legið einhvers
staðar ú.ti í skógi, því að bað'
var mold og mosi á jakkasmm
hgns. Að líkinaum hefði það
yrði a.: í {gja eitthv'* .'•.il þess
verið skyrisamlegt að minnasí
ekkj meira á Lottu, en líkast til
iietcr Irene fundizt, að hún
að afsaka systur sínáj þrátt
fyrir það,jþó að hún væri sam-
, tpála sjpparmiði mannsins síns.
l"i!Én AÍexaridet sváráði ekki
skýringum hennar. Hann hélt
bara áfram að lesa blaðið, sem
hafði komið með póstinum.
„En veiztu hvað ég gæti
gert?“ spurði Irene að lokum.
„Ég gæti sjálf farið með Eulu
til Munchen og talað við Lottu.
Það er alveg víst, að ef nokkur
getur haft áhrif á hana, þá er
það ég. Hún hefur alltaf viljað
hlusta á mig.
„Þvaður," sagði Alexander.
En þegar Irene hélt áfram að
nauða í þessu og sagði, að henni
fyndist það bókstaflega vera
skylda sín að tala við Lottu,
stóð hann óþolinmóður á fætur
og svaraði: „Gerðu það, sem
þér sjálfri sýnist.“
Við þessi orð varð Irene ó-
viss.
„Ef þér finnst að það sé ekki
rétt, þá fer ég ekki,“ sagði hún
og var niðurlút. „Ég hugsaði
bara sem svo, að fyrst Lotta
væri komin svona nálægt okk-
ur — og — og það er orðið svo
langt síðan að ég hef séð hana.
Ég gæti komizt heim aftur
sama kvöld. En ef þú ert á ann-
arri skoðun.“
Alexander gekk til hennar,
strauk henni vingjarnlega um
hárið og sagði: „Þú skalt bara
fara, Irene. Hvers vegna ætti
ég að vera á móti því?“
Daginn eftir, þegar við vor-
um lagðar af stað, spurði hún
enn einu sinni: „Heldurðu ekki
að ég hafi, þrátt fyrir allt, gert
Alexander á móti skapi með
því að fara?“ Og hún spurði
evo oft þessarar spurningar, að
eg komst á þá skoðun, að hún
práði að hitta systur sína, en
á hinn bóginn kviði hún líka
dálítið fyrir því.
Þegar við komum til „Vier
Jahreszeiten“ var okkur vísað
á herbergi hennar; það var
númer tuttugu og sjö. Lykill-
inn stóð í að utanverðu, her-
bergið var ekki lokað, en það
var enginn þar inni. Dyrnar að
næsta herbergi stóðu í hálfa
gátt, og þegar við af ásettu
ráði töluðum nokkuð hátt,
hlaut Lotta að heyra það, ef
hún væri þar inni. Eftir nokkr-
ar mínútur kom hún. Hún var
í kínverska morgunkjólnum og
berfætt í inniskónum.
„Ég var að hjálpa Klaus að
taka upp dótið sitt,“ sagoi hún.
„Hann er svo latur og hjálpar-
vana. Það er að segja, að það
er bara letin, sem fer svona
með hann. Iiann vilöi endilega,
að ég gerði þetta fyrir sig.“
Hún talaöi lengi um einskis
ferðast með brautarlestum í
augu hennar alvarleg og myrk.
„Þú hefu rekki lofað Feliv að
Cara með þér?“ sagði hún.
Irera *"!jnaði. „Nei; það el
ekki hþllt fyrir lítil börn áð
ferðast með bláutarlestuni í
sumarhítun'tíríí T.\/r og' svo
hugáaðí ’ég . . r: að 'það mundi
bara .... En ég hef ’ hérná friéð
mér myndir handa þér.........
Margar, margar myndir.“
Ég tók eftý- því að hendur
Lottu titruðu meðan hún skoð-
aði myndirnar hverja af ann-
arri. „Ó, hann hefur ekki leng-
ur fallega hrokkna lokkinn á
hvirflinum," sagði hún niður-
dregin.
„Drengur, sem er orðinn
þriggja ára, hefur ekki hrokkna
lokka. Hann hefur miklu þykk-
ara hár heldur en þú eða ég, og
þó að það væri saman lagt. Ég
kemst stundum í hreinustu
vandræði með að greiða það.“
Lotta hafði gengið út að
glugganum með myndirnar;
húri horfði lengi á hverja ein-
ustu þeirra. „Hann hefur svart
hár? Er það ekki?“
„Nei,“ flýtti Irene sér að
segja. „Það er dökkbrúnt, og
þegar sólin skín á það.“ Hún
átti eitthvað bágt með sig. „En
ég hugsa, að það verði svart
með tímanum, alveg eins og
hárið á þér.“
Systurnar sátu á tali saman
í fneira en klukkutrina. Þær
cátu saman í sófanum og töl-
uðu saman í hálfum hljóðum.
Ég gat ekki heyrt hvað þær
voru að tala saman um, því að
ég snéri-mér. að því að taka
upp úr töskunum okkar Lottu.
Ég leit aðeins við og við til
þeirra, bara af því að ég naut
þess í ríkum mæli að horfa á
þær saman eftir svona mörg
ár. Mér þótti svo undu.r vænt
Það var mjög erfitt með járn-
brautarsamgöngur heim að
Felixhof og Irene gat því ekki
verið öllu lengur en í tvo tíma,
ef hún ætlaði að komast alla
leið heim um kvöldið. Bara til
þess að þær gætu fengið að
væra saman í ró og næði þessa
ituttu stund fór ég að búa út
bað handa mér, þó að iniður
dagur væri, og ég lá lengi í'bað-
ínu, eins lengi og ég mögulega
gat.
Um leið og ég kom aftur inn
í herbergið stóð Irene á fætur
og sagði: „Nú verð ég því mið-
ur að fara að týgja mig.“ Um
Leið sópaði hún öllum mynaun-
um saman og ætlaoi að láta
bunkann niður í töskuna sína.
En Lotta greip um höndina,
sem hélt á myndtmum.
„Ætlarðu ekkl að lofa mér að
eiga þær?“
Mér varð undir eins Ijóst, á3
Lrene var andvíg því. Og Lotta
tók líka eftir því. „Hvers vegna
ekki?“ spurði hún.
„Ég á ekki myndirnar,"
stamaði Irene. „Alexander hef*
dr sjalfur tekið þær allar — og
þá yrði hann að láta búa til
aðrar nýjar ....“ Að líkind-