Alþýðublaðið - 08.09.1950, Blaðsíða 6

s

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Föstudagur 8. september 1850.
Leifur
Leirs:
FANTASIA.
Draumaland, þar sem
dagurinn líður
í dulúðgu bresi
um langstökksmet heyja
þeir harða keppni,
Héðinn og Flosi
á stöng lyfta garpar
sér hærra og hærra
að heiðskýjafaldi
t
en krónan fer stangar
laust norður og niður
úr víti og valdi
og höfðingi jarðdjúpa
hótaði Gunnari
horngrýti og svölu
ef veitukyndingin
væri ekki greidd
samkvæmt vísitölu
og fleiri en vor stjóri
fyrir þeim hyrnda
hefð sína smækka
og Gunnar veit bragð
til að lækka gjöldin
um leið og þau hækka
að hleypa ekki á morgnana
hita á ofr.inn, en
hita upp skrokkinn
með sveiflum og hnébeygj-
um,
handstöðu og fettum
og hlaupum, — við stokk-
inn.
Etank Yerbi
Dr: Álfur
OrShengiIs:
HEILAHREISTINGUR
að halda áfram án frekari tafa 1
eða formsatriða. Við förum op- I
inberra erinda . . .
grunaði mig alltaf. Þú ert svo
einkennilega ófróður um alla
skapaða hluti .....
Bassi. Það er og. Hver veit
nema ég sé sniðugri en þú held-
ur. . . Hreyrðu . . . Hvaða tjald-
búð er þetta?
Afgrst. Ha . . . þú ættir nú
bezt að vita það. Þú þekkir þó
þetta geysistóra hús, þarna í
miðri tjaldþyrpingunni.
Bassi- Þekkir þú það?
Afgrst. Ætli það ekki .
Þetta er húsið, þar sem allar
æðstu nefndirnar hafa aðsetur
sitt. Og þetta eru tjöld þeirra,
sem bíða eftir að ná tali af ein
hverjum nefndarmannanna. . .
Bassi. Mér þykir þú vera
merkilega fróð. . . Heyrðu, lang
ar þig "til að koma inn í bygg-
inguna og líta upp á öll herleg-
heitin . . .
Afgrst. Já, auðvitað. Það
væri voðagaman. En komumst
við . . . Æ, hvað er ég að segja
. . . auðvitað getur þú gengið
þar út og inn eftir vild.
j Bassi. Ætli ekki það. Við sjá-
um að minnsta kosti til. . .
Vörður. Hvert á að fara?
Bassi. (Flautar eins og áður).
Kannist þér kannski ekki við
merkið maður?
Vörður. Ha, — nei. . . .
Bassi. Einkennismérki háyfir
nefndanefndarinnar? Hafið þér
virkilega ekki kynnt yður til-
kynningu háyfirnefndanefndar-
innar þar að lútandi, merkta
ABCDEFGHIJK nr. 1234567890,
0987654321 . . . Þér fáið áminn
ingu, maður. Ef til vill verður
yður vikið úr starfi yðar . . .
Vörður. Ó, Ætli maður viti nú
ekki orðið helzt til mikið til
þess. Hafið þér ekki vegabréfið?
Bassi. Nei, ég týndi því á
flugi, annaðhvort yfir norður-
eða suðurpólnum. Þér verðið að
láta mig hafa aimað þegar í
stað.
Vörður. Allt í lagi. Gerið svo
vel. En heyrið þér. . . Þér vær-
uð þá kannski til með að rnuna
mér greiðann, og sjá svo um að
i hann frændi minn að austan
Skatthm. Sjálfsagt, herra há- j fengi að tala við yður í da,
yfirnefndanéfndarmaður . . . af Hann kom í gær. og honum er
sakið, herra háyfirnefndanefnd- j íarinn að leiðast biðin . . .
armaður. . . En þér vilduð nú
víst ekki gera svo vel að lofa
mér að heyra merkið einu sinni
enn, — svona bara til þess að ég
þekkti það aftur?
Bassi. Þér getið fundið til-
kynninguna og lesið hana. Sæl-
ir. . .
Skatthm. Sælir
sælir
Afgrst. Jæja, svo að þú ert
svona háttsettur, elskan. Þetta
Bassi Alit í lagi. Hvað eru
beir frsmstu í biðröðinni búnir
að bíða lengi?
Vörður. Ætli það sé ekki eitt
hvað í kringum sex ár síðan þess
ar nefndir voru stofnaðar .
Bassi. Allt í lagi. Sendið hánn
upp til okkar. Sælir . . .
Afgrst. Hvaða erindi áttir þú
á bæði heimskautin, góði?
Framhald.

j '.ÓBÍisfE uö'd 'iniofí ivcj írriíBV?l
viðhámáþÉ’g1 er jþáihkbaœ'þittf J
— minhstu þess!“' >'■
Hún kysti hann á vahgánn
og gekk hratt til dyra, en nam
staðar á þröskuldinum. ,,Þú
hefur gert mig hamingjusam-
ari en orð fá lýst, afi minn“,
rnælti hún.
„Guð blessi þig, barnið
mitt“, tautaði gamli maður-
inn.
Denisa starði undrandi á
hann, en þegar hún sá, að
glettnin blikaði augu hans,
létti henni. Og hún hélt hröð-
um skrefum út í kvöldhúmið.
ÞRIÐJI KAFLI.
Laírd Fournoijs stóð við
handlaugina í herbergi bróður
síns og hvessi skegghnífinn.
Síðan rakaði hann sig í skyndi,
skoðaði andlit sitt í speglinum
og strauk kjálkana. Hann
gretti sig, er hann leit drætt-
ma undir augunum; þeir voru
minjar fangelsisvistarinnar í
Andersonville, — og ekki einu
minjarnar, sem hann hafði
hlotið í þeirri vist.
Gömlu fötin hans lágu á
rúrninu. Honorée hafði lagt
þau þar, pressuð og strokin;
hún hafði geymt þau vel þessi
fimm ár og sýndi þar eins og
í öðru, umhyggju sína. Og
væri augnaráð hennar helzt til
hlýtt, gat hann rólegur látið
það liggja milli hluta úr því
sem komið var; nú var hún gift
bróður hans og þaú því tengd
traustum fjölskylduböndum.
Með hverjum deginum sem
leið—, var hún bústnari, rjóð-
ari og húsmóðurlegri. Sú var
tíðin, er hún, Honorée Lascals,
þótti kvenna fríðust. Nú varð
það aðeins 'um hana sagt með
sanni, að hún bæði af sér góð-
an þokka. Og Laird vonaði með
sjálfum sér, að hún yndi sæmi-
lega hag sínum og sætti sig
við orðinn hlut.
Hann klæddi sig með hægð;
silkið í skyrtunni var svo
bykkt og mjúkt, að á það sló
bleikri slykju; svartar bræk-
urnar voru þröngar, bæði
vegna þess að hann hafði
þroskazt og bröngar brækur
höfðu verig efst í tízku fyrir
fimm árum síðan. Fyrir bragð
ið sást form fótleggja hans
betur en hann kærði sig um,
og hann ákvað að hitta skradd
arann að máli við fyrsta tæki-
færi. Hvíti eltiskinnsbolurinn,
sem allur var skreyttur gull-
vírsútsaumi, var honum til
muna of vtður í mittið;. það
var fangelsisvistin, sem sagði
þar enn einu sinni til sín. Bol-
urinn var tvíhnepptur með
stórum kragahornum, er féllu
út á barminn, en boðangshorn
i intiwniori i ih ..
in jafn skorin að neðan,. og
Laird varð að ’taká títúþrjóna
mágkonu sinnar traustataki
til þess að búa svo um, að bol-
urinn félli að mitti hans. Að
þv-í loknu gekk hann að drag-
kistunni, sem verið hafði sam-
eign þeirra bræðra, áður en
þeir fóru í styrjöldina. Hann
tók að leita í efstu skúffunni
og brosti ánægjulega, er hann
fann gamla skammbyssufetil-
inn og brá honum um vinstri
öxl sína. Og enda þótt sjóliða
skammbyssan hans væri fyrir-
ferðarmikil, bar ekkert á því
að hann bæri hana, þegar hann
var kominn í yfirhöfnina, þar
eð sú flík hafði vérið sniðin
með tilliti til þess, að skamm-
byssa væri borin innan undir
henni.
Lágt þrusk barst að eyrum
hans, sem voru' orðin óvenju-
leganæm eftir fifnm ára þjálf
un, eins og raunar öll skynvit
hans, en næmleika þeirra átti
hann oft líf sitt að þakka í
hættum hildarleiks. Hann leit
um öxl og sá bróður sinn
standa á þröskuldinum og
beina votum augunum að
vinstri mjöðm hans.
„Við treystum því, að þú
p.nir ekki út í neitt, sem komið
getur þér í klípu, Laird“, sagði
hann.
Laird kímdi.
„Bezta ráðið til þess að kom-
ast ekki í klípu, er að vera
við öllu búinn“, svaraði hann.
„Er matur framreiddur? Ég er
að sálast úr sulti“.
Philip bjóst til þess’að leiða
hann inn í borðsalinn.
„Ég er orðinn svo hraustur,
að þeás arna gerist ekki þörf“,
maldaði Laird í móinn með
hægð. „Ég á það þinni ein-
stöku umhyggju þinni að
þakka, Philip".
„Ég hef aðeihs gert það, sem
mér var skylt“, tuldraði Phil-
ip. „Ég varð að frelsa þig úr
þessu pestarbæli, enda þótt þú
hafir alltaf verið og sért óbetr-
anlegur öfuguggi“.
„Þú bjargaðir lífi mínu, og
ef ég sýni þér ekki tilhlýðilegt
þekklæti fyrir þann greiða, er
það aðeins fyrir þá sök, að ég
hef aldrei álitið líf mitt sér-
staklega mikils virði“.
,,Laird!“ hrópaði Honorée,
cem beið þerria inni í borð-
stofunni. „Að þú skulir láta
þér slíkt og þvílíkt um munn
fara“.
„Fyrirgefðu mér, fagra syst-
ir!“ svaraði hann, og fylgdi
þar þeirri frönsku venju, áð
kalla mágkonuna „systir“, um
leið og hann gætti þess, að
röddin væri ekki ylmeiri ,en
svo, að Philip gæti ek <i tekið
honum.svarið illa upp. : /
•„Það >ískal;ióg i gfera“, svaraði
Honorée, og- setti upp blíðu-
svip, sem hún hugði eflaust
cjálf að gerðí hana ómótstæði-
lega, þótt hann gerði hana í
rauninni aðeins dálítið hjákát-
lega, „en þó með því skilyrði,
að þú takir þér slík orð ekki
oftar í munn“
„Því heiti ég“, svaraöi Laird,
alvarlegur á svipinn.
„Við ætluðum að bíða með
að setjast til borðs þangaS til
Denisa kæmi“, mælti Honorée
enn. „En það lítur helzt út
fyrir, að hún ætli ekki að láta
sjá sig. Ég hef ekki minnstu
hugmynd um, hvar hún heldur
s'ig“.
„Ég fer víst nærri um það“,
varð Philip að orði. „Ætli hún
hafi ekki riðið út á ekrurnar
til þess að iðka þessa sóldýrk-
un! Já, þvílíkt og annað eins!“
,,Sóldýrkun?“ varð Laird að
orði. „Um hvað eruð þið að
tala?“
„Þetta er ein af hugdettum
afa“, svaraði Honorée. „Hann
fullyrðir a'ö sólargeislarnir
veiti mönnum hreysti og heil-
brigði, enda þótt allir viti það
af reynslunni, að sólskinið fer
hræðilega, illa með húðina. Það
gerir fólk freknótt og ég veit
ekki hvað . . .“
„Denisa er orðinn blökk á
hörund eins og negri“, mælti
Philip með óánægjuhreim.
„Hún er blátt áfram ógeðsleg
U
„Er ég það, Laird?" Lág,
fullin rödd Denisu fyllti stof-
una. Laird spratt á fætur og
rétti fram báða arma sína, og
Denisa strauk hrafnsvart,
sindrandi lokkafaxið frá enn-
inu, gekk hröðum skrefum til
hans og tók í báðar hendur
hans. „Er ég ógeðsleg, Laird“,
endurtók hún.
Laird starði á hina ítur-
vöxnu mey með gullblakka
hörundið, starði í dimmfjólu-
blá og djúp augun, sem blik-
uðu undir fagurmótuðum
hvörmum, starði á varir henn-
ar, kirsubersrauðar, þykkar,
og þvalar.
,,Nei“, svaraði hann hásum
rómi. „Þú ert guðdómleg.
Éins og gyðjumynd úr hömr-
uðu gulli“
Denisa hallaði sér lítið eitt
aftur, hörundsblakkt andlit
hennar varð heittog svipurinn
þrunginn eftirvænungu, þegar
hún horfði á hann.
,,Laird“, mælti hún og gerði
sér upp telpurödd. „Ætlarðu
ekki að heilsa mér með kossi?“
„Denisa“, hrópaði systir
hennar. „Láttu ekki eins og
ílenna“.