Alþýðublaðið - 02.12.1950, Síða 6

6
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Laugardagur 2. descmber 1950
í kvöld kl. 9.
Aðgöngumiðasala í dag kl. 5—7.
Dr: Álfur
Orðhengils:
NÝJUSTU KENNINGAR
varðandi heimsskapferlið
og veðurreyndina almennt.
Vísindunum fleygir áfram.
Það er staðreynd, sem jafnvei
tortryggnustu og vantrúuðustu
íhaldskurfar geta ekki á móti
mælt. Það þarf til dæmis ek.ki
annað en benda á átómið og
vetnið. Raunar mun það nú
hvorttveggja hafa verið til áð-
ur, en ba.ra ekki með svona
miklum krafti.
En vísindin. eru, sem betur
fer, ekki bara spnenging. Þau
eru líka æðri þelcking, sem
jafnvel getur komið að praktísk
um notum, en er . alltaf
stoemmtilegt umhugsunar- og
umtalsefni, hvað sem því prakt-
íska líður. Einkum eru það þó
hreinandlegu vísindin (con-
centr. spirit science), sem nú
eru á mestu framfaraskeiði.
Enn verður ekki með vissu sagt
að hvaða 'leyti, eða hvernig
hægt verður að hagnýta sér þá
árangra, sem þegar hafa náðst á
þessu sviði, en gera má ráð fyr-
ír, að sú llagnýting kunni að
valda einhverjum straumhvörf-
nm, þegar þar að kemur.
Samband heimsskapferi isins
bg hinnar almennu veður-
reyndar er eitt viðfangsefna
■'hinnar hreinandlegu vísinda-
starfsemi. Gefur auga leið, að
si íkar rannsóknir geta haft ó-
fyrirsjáanleg áhrif, og er við-
fangsefni þetta allt hið merki-
íegasta; hin svonfenda vísinda-
lega veðurfræði er hreinasta
húmbúkk í ijósi þeirra sann-
inda, er þegar hafa verið fund-
in samkvæmt nýju aðferðinni.
Hin nýja fræðigrein byggist ó
þei.rri kenningu, að skapferli
manna hafi óhrif á veðurfarið,
en ekki öfugt, eins og margir
hafa látið sér til hugar koma.
Nánar til tekið, þá myndi allar
geðsv.eiflur í sálarlífi manna
sterkar sveiflur, sem hafi áhrif
á ýmislegt í umhverfinu, fyrir
Bvonefnda geislaverkun. Þegar
samkynja geislaverkanir frá
mörgum þúsundum manna
leggjast á eitt, geta þau orðið
svo geysilega áhrifasterk, að
það muni verulega um þau.
Við skulum nefna örfá dæmi
þessu til skýringar. Við skulum
gera ráð fyrir því að einhver
einstök manneskja, einhvers:
staðar, reiðist ofsalega. Ef sú
manneskja er mjög geislavirk,
getur vel farið svo, að þessi
reiði hennar valdi dálítilli
stórmhviðu á næstu grösum; —
stormhviðu með meiri eða
minni rigningu, ef manneskjan
er kvenmaður. Ef hundrað
manns neiðast, orsakar það að
öllum líkindum dægurlangan
storm, — sé 50% af þessu
hundraði konur, stendur veður
þetta úr ýmsum áttum með
skúrum og éljum.--------
Þetta er nú aðeins sagt sem
dæmi. Enn er rannsókninni
ekki það langt komið, að hægt
sé áð gera neinar stærðfræði
legar ályktanir eða útreikninga,
en ýmislegt skemmtilegt hefur
þó komið í ljós, sem gaman er
að veita athygli, og sem sumt
hvað, væri rannsóknarefni út
af fyrir sig.
Það hefur til dæmis komið í
Ijós, að geislaverkunin verður
sem engin, ef fólk lætur geðs-
hræringuna rasa út. Reiði
kvenna við eiginmenn hefur
því engin bein áhrif á veður-
farið. Ef mjög sentimental
kvikmyndir eru sýndar í kvik-
myndahúsum, veldur það rign-
ingu, einkum um nætur. Þegar
þingkosningar nálgast, er veð-
F r ank Yerby
eið við.i allt', sem "þil- er hhil-
agt“. ^ « j
Denísa knúði hWt 'siiðStgm-
síða reiðskjóta hans Síðan
hallaði hún höfðinu lítið eitt
aftur, reis r söðlinúm' 'og bærði
heitar, rauðar varirnar skammt
frá munni hans.
„Þá sver ég“, hvíslaði hún,
„við það, sem mér er hei’ag-
ast, ástina, sem ég ber til þín“.
Wilkes tvísteig í skuggan-
um inni í húsasundinu, reið-
ur og óþolinmóður. Skárri var
það kossinn Það veitti ekki af
að setja lög eða reglúgerðir,
sem takmörkuðu lengd kossa.
Ætlaði þessi bölvuð ekki sen
steipugála að hanga yfir mann-
inum til eilífðarnóns? Loks fór
cvo, að hún knúði folann á
brott á hröðu tölti. Laird sat
crm í söðlinum á sínum reið-
skjóta og horfði á eftir henni.
Á sömu andrá bergmá’.uðu
húsveggirnir beggja vegna göt
unnár háan og snarpan skot-
hvell. Laird hneig fram á
makkann á reðiskjóta sínum.
Mesturinn tók snöggt hliðar-
spor, Laird hallaðist enn meir
t söðlinum, unz líkami hans
hneig magnvana niður með
síðu hestsins og féll loks á
grúfu ofan í forina, en reið-
skjótinn nam þegar staðar og
hefði mátt ætla, að tamning
hans hefði að einhverju leyti
miðazt við að slíkt og þetta
gæti alltaf komið fyrir.
Wilkes gekk fram úr fylgsni
GÍnu og beindi þungu sjóliða-
skammbyssunni enn að hinum
fallna manni. Þegar hann kom
þar að, sparkaði hann harka-
lega í síðu Laird, um leið
kreppti hann fingur að skamm
byssugikknum, en varð of
seinn. Laird rétti úr sér tii
hálfs og rak höfuðið leiftur-
snöggt og fast fyrir brjóst hon-
um, svo að hann féll við, og á
cömu andrá læsti Laird greip-
um um úlnlið hans svo að skot-
in plægðu götuleðjuna. Wiik-
es féll á bak aftur við þessa
■ hörðu og óvæntu árás, en
r.kammbyssan þeyttist úr hendi
hans. Laird lét sér það samt
ekki nægja, hann greip föstu
taki í skyrtuhálsmál hans með
urreyndin oftast nær rosi og
umhleypingar, og úr öllum átt-
um. Það mun hafa vakið athygli
margra, að rok og rigning skell-
ur oftast nær yfir, þegar mikið
er um biðraðir einhvers staðar,
— hitt mun fæsta gruna, að það
er biðraðaskapferlið, sem veð-
urlaginu veldur!
Sem sagt, — það er margt.
eem athuga mætti í þessu sam-
bandi, — og margir möguleik-
ar, sem koma til greina í því
Kambandi.
Dr. Álfur Orðhengils.
vÍÆistri . iiendinni, kippti hon-
um á fætur, . en .barði hann
rneíáí* knýttliííi* ‘'fifera* thlé|rif
handar í andlitið; í
ir annað, hann fann að*
iíkama hans þraut alian
raátt, en hélt þó höggunum á-
fram, unz krampakenndur titr
ingur fór um Wilkes og blóðið
spýttist út úr munni hans í
skyndilegri hóstahrygiu. Þá j
sleppti Laird og vinstri hand- j
ar takinu, og Wilkes hneig
niður í götuleðjuna eins og
blaut drusla. Laird beygði sig |
niður að honum, nei, það vott- ,
aði ekki fyrir andardrætti.
Síðan reikaði Laird upp að ,
dyrunum á húsi Lascals gamla. j
Hann varð að beita viljaþreki
sínu til þess að verjast öng-
viti. Hann stakk. hægri handar
•fingrum inn undir vestisboð-
unginn og kannaði rönd sárs- j
ins, þar sem kúlan úr skamrn-
byssu Wilkes hgfoi rifið og
tættl angan skurð á millineðstu
rifjanna vinstra meginn, geng- j
ið inn úr á aðeins skömmu
millibili og síðan út aftur, án
þess að særa nokkurt mikils-
vert líffæri. Klæði hans voru j
klesst við sárið. volgum, slím-
kenndum vökva. Hann hálf- j
hneig niður við hurðina um j
leið og hann greip í dyraham-
íirinn og kallaði:
„Júníus, Júníus, . . . opn-
aðu, í guðs almáttugs nafni
íi |
Gamli maðurinn hafði heyrt I
skothvellina, orðið fyrst fyrir j
að halda að nú kæmi til óeirða
og hyggilegast mundi að halda ^
r.ig inni við, í skjóli veggja og
[æstra gluggahlera, en þegar
hann heyrði Laird kalia, brá
hann við eins skjótt og hann
fiann mátti, hljóp niður stig-
ana, hraðsra en hann hafði
nokkru sinni áður farið þá
leið og hann kippti hurðinni
frá stöfum, féll Laird inn fyrir
þröskuldinn.
Júníus gamli gapti af undr-
un og ótta og mátti sig ekki
hræra fyrr en Laird vatt höfð-
inu til lítið eitt og mælti. held-
ur hranalega:
. „Ég er ekki dauður enn,
fjandinn hafi það . . . Hjálp- j
aðu mér á fætur og upp stig-
ann, karl“.
Júníus laut að honum; Laird
greip um magrar og beináber-
ar axlir hans og með erfiðis-
munum tókst karli að rétta úr
sér og hefja Laird þannig að
nokkru leyti á fætur; síðan
hálfbar hann og hálfdró þessa
þungu byrði upp stjgann, reik-
andi í spori og skjögrandi eins
cg smábarn. Og þegar honum
hafði tekizt að bylta Laird upp
í rúmið, gretti Laird sig fram
an í hann.
„Skæri“, hvíslaði hann, „og
heitt vatn. Ef þú íætur mig .
drepast hérna, kar}, þá slcal ég,
fjandinn haíi það, gangá aftur
og< aldrei láta þig í friði“.
JuníúS paut út úr herberg-
inu, Skjögrandi í 'spóri og titr-
andi eftir áreynsluna; kom
aftur að vörmu spori me’ð
skæri, og tók, skjálfandi á bein
unum af ótta, að klippa Idæð-
in upp úr sárinu. Að því búnu
bjó hann um það, sem hann
bezt kunni. Skrapp síðan út
eftir heitu vatni.
Þegar hann var farinn,
heyrði Laird höggin undan
göngustaf Lascals gamla qg
livíslkennt' skóhljóð hans nálg- .
ast. Andc rtaki. síðar gægðist
öldungurinn inn í herbergið,'
hann leit fasú á Laird og eld-
ur reiðinnar brann í fölbláum
augum hans.
„Hvaða þorpari var þarna'
að verki, drengur minn?“
spurði hann. „Segðu mér það,
og’ ég skal sjá svo um, að . . .“
„Rólegur gamli minn“, svar-
aði Laird og reyndi að brosa.
„Hann hefur þegar hlotið gjald
fyrir greiðann“.
„Heyrðu . . . tókst þér að
Lúskra honum? Er hann dauð-
ur?“
„Steindauður". Gamli mað-
urinn laut að' Laird. Umbúð-
irnar, sem Júníus hafði iagt að
cárinu, voru orðnar gegnvotar
af blóði.
„Heikga guðsmóðir”, hvísl-
aði öldungurinn. Laircl til
undrunar og óþæginda, tóku
tárin að streyma af hvörmum
hans. Að vísujhafði Laird al'lt-
af grunað, að hjartahlýja og:
góðgirni Byggi á bak við kuida
Legt viðmót hans, en hitt fékk
hann fyrst að vita nú, —- að
öldungurinn unni honum eins
og sínum einkasyni. Laird
klappaði honum á höndina.
„Ekkert að óttast“, hvíslaði
hann. ,,Ég er ekki í neinni
hættu“.
Stundu síðar lá Laird enn í
rekkju sinni, fölur sem nár.
Júníus hafði lokið við að taúa
um sár hans, hafði þvegið ó-
hreinindin og blóðið af and-
liti hans og höndum, og stóð
nú við rúmstokkinn, titrandi
og tinandi.
Laird leit á hann.
„Hefur nokkur farið hér
framhjá?“ spurði hann. „Síð-
an . . .“
,,Nei“, kjökraði Júníus.
„Enginn lifandi maður. En þú '
hættulega særður. Aldrei séð
annað eins flóð af blóði, ég
ll
„Hættu þessu eymdarkjökri
og hlustaðu á mig. Það liggur
dauður maður hérna fyrir ut-
an húsið. Dragðu hann upp í
eitthvert húsasund, en þþ eins
langt og þér er unnt“.

i it'Kss. \
GOL

j I -JóaiuísenOiM örórJq'rciicvTum \ irueq hí ftc ,l;j sunBJa unov n.'» i -ugoa
"sui 'ijjDisn ,goi