Alþýðublaðið - 10.12.1950, Síða 10

to
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Sunnudagur 10. desember 1950
Arbók Ferðafélags Islands
Jj| ' §Í ■*’"' .J? |£- £'v vJj
fyrir yfirstandandi ár (£950* er komin út. Félags-
menn eru beðnir að vitja bókar-mnar stráx í
- skrifstofu Kr. Ó. Skagfjörðs, Túngötu 5. Afgreiðsla
bókarinnar í Hafnarfirði er hjá V&ldimar úiong.
Alþýðuflokksfélag Reykjavíkur
boðar til fundar í Aiþýðuhúsinu við Hverfis-
götu þriðjudaginn 12. des. kl. 0V2 að kvöldi.
Fundarefni:
1. Félagsmál.
2. Flokksþin'gið og' Alþýðuflokkurinn í
Reykjavík; málshefjandi formaður félags-
ins.
3. Stefnuyfirlýsing fiokksins, Gylfi Þ. Gísla-
son.
4. Fjáriaga afgreiðslan á alþingi, Hannibal
. Valdimarsson.
Þess er fastlega vænzt, að félagar fjoimenni
og mæti réttstundis.
Stjórnin.
Hangikjöfið
góðkunna verður tekið í tonnatali úr
reyk næstu daga. — Jólin nálgast. —
Pantið í tíma.
Reykhús S.Í.S.
sími 4241.
1
SAMVINNAN
Nóvemberheftið er nýkomið út.
Efni m. a.:
Tímar skáídiegs hugarfars, eftir Barbara
Ward; Gleymska, eftir Dóra Jónsson;
Veðrabrigði í vændum; Samvinnan skap-
ar skilyrði til betra lífs á Suðurlandi;
Kaupfélag Súgfirðinga 10 ára; Kvenna-
þáttur, Svipir samtíðarmanna og margt
fléira til skemmtunar og fróðleiks.
Kaupið Samvinnuna.
Lesið Samvinnuna.
Útbreiðið Samvinnuna.
F r ank Y erb y
HEITAR ASTRIDUR
musar, karlar sem konur, svo
fögrum skartklæðum búnir, að
vart mátti á milli sjá hvort
kynið gengi lengra r- sundur-
gerð. Denisa og Giles biðu í
röð annarra dansenda unz að
þeim kom, og héldu síðan út á
gólfið, mjúkum, öruggum skref
um eftir hrynjönd hljóðfæra-
feiksins.
Klukkan ellefu hóf hljóm-
sveitin að leika nýtt, undur
fallegt og seiðþýtt lag. Giles
ypti brúnum, spyrjandi.
,,Ef mig þryti ást“, mælti
Danisa. „Kpnungssöngur Rex.
Þetta lag hefur sennilega aldrei
verið leikið hér áður. Þeir hafa
valið það í þetta skipti fyrir
þá sök, að Alexis, stórhertogi
af Rússlandi, hefur mikið dá-
lætj á þessu lagi, en hann er
heiðursgestur borgarinnar í
kvöld. Um leið og hljómsveit-
in lýkur þessu lagi er valda-
tírria Rex lokið að sinni. Innan
skamms gefst okkur kostur á að
sjá heiðursgestina, þeirra á
meðal stórhertogann. Og ef þú
hefur áhuga fyrir aðalstétt Ev
rópu, þá . . .“
„Ég býst ekki við, að þú kær
ir þið mikið um það fólk?“
svarði hann.
Denisa ypti öxlum.
„Hold er mold“, varð henni
að orði, „hverju, sem það
klæðist!"
„Þú ert einkennileg stúlka“,
mælti Giles og leit þangað, sem
skrautklæddir kallarar fóru fyr
ir fylkingu heiðursgestanna,
sem hélt út úr salnum. Síðan
leit hann aftur á Denisu. Hann
sá að augu hennar Ijómuðu,
döggvuð tárum.
,,Þú ert enn að hugsa um
hann?“ spurði hann lágt.
,,Já“, hvíslaði hún. „Mér þyk
ir þetta leitt þín vegna, Giles.
Ég hef reynt að gleyma honum
svolitla stund. En mér reyn-
ist það ógerlegt. Viltu vera svo
góður að fylgja mér á brott
héðan?“
Hann tók varlega undir arm
hennar og leiddi hana út í gegn
um mannþröngina. Þegar þau
komu út á gangstéttina, nam
hann staðar og horfði á hana.
„Ég ætla að fylgja þér heim“,
mælti hann. „Áttu heima hérna
í borginni, eða í grendinni?“
Ég bý á ekrubýli alllangt héð
an. En ég fer ekki heim í kvöld.
Ég er orðin svo þreytt. Ég fer
heim til afa gamla og sef þar
af nóttina".
„Þá fylgi ég þér þangað,“
„Gerðu það, ef þér sýnist
svo“.
Hann gaf léiguvagnstjóra þeg
ar merki um að aka upp að
gangstéttinni. Þau stigu inn í
vagninn og óku þegjandi alla
leiðina: Þegar hann kvaddi
hana við útidyrnar, spufði
hann hæversklega:
„Hvar er þetta ekrubýli, og
hvað heitir það?“
„Ég hygg“, mælti Denisa með
hægð“, að það sé okkur báð-
um fyrir beztu, að þú fáir sem
minnst um það að vita“.
„Hví þá það? Ég mundi
heimsækja þig, aðeins sem hver
annar vinur. Ég skyldi hvorki
segja né aðhafast neitt, sem
styggt gæti þig eða hneykslað
fjölskyldu þína. Leyfðu mér að
heirrísækja þig, Denisa! Hver
! veit nema þér takizt að gleyma
þessum manni. Konur, — þú
veizt . . . .“
„Til þess kemur ekki. Auk
þess eru bræður mínir báðir
hatursmenn ykkar Norðurríkja
manna. Ég vil ekki verða til
þess, að þeir drepi þig“.
„Ég óttast ekki bræður þína!
Hvenær má ég heimsækja þig?“
„Aldrei!“ svaraði hún, hægt
en ákveðið, og sleppti hönd
hans. Síðan opnaði hún dyrn-
ar og hvarf inn í húsið.
Cesar gamli Lascals sat við
arninn og starði í eldsglæðurn-
ar. Iiann þar þungbúinn og
dapurlegur á svipinn. Denisa
gékk til hans og lagði arminn
um háls honum.
„Afi minn“, hvíslaði hún blíð
lega.
„Já“, tuldraði gamli maður-
inn. „Denisa, mín litla; hvað
liggur þér á hjarta?“
„Laird dvaldi hérna síðustu
stundirnar, áður en hann
hvarf“.
„Já“, svaraði öldungurinn
lágum rómi‘
„Hvað kom fyrir hann? Ég
dey, ef ég fæ ekki að vita, hvað
kom fyrir hann. Ég veit, að
bræðrum mínum er það kunn-
ugt, en bæði er það, að ég vil
ekki spyrja þá og þeir mundu
ekki segja mér neitt. Afi, í
guðs almáttugs nafni, segðu mér
hvað gerðist. Ég er alls ekki
með sjálfri mér. Ég veit ekki
hvað ég kann að taka til bragðs
í örvæntingu minni“.
„Þú elskar þennan ólánsgep
il, er ekki svo?“ mælti öldung
urinn og heldur fálega.
„Ég elska hann heitara en
allt annað á þessari jörð“, hvísl
aði Denísa. „Hvar er hann, afi
minn?“
„Ég veit það ekki“, svaraði
öldungurinn lágum rómi.
„Svei mér, ef ég veit það. Það
er eins til að hann sé dauður“.
Denísa náfölnaði. Hún greip
um stólarminn til þess að verj
ast falli.
„Nú, — en svo er líka eins til,
að hann sé á lífi“, flýtti gamli
maðurinmsér að segja. „Já, það
er meira að segja öllu líklegra.
Það er einmitt margt, sem bend
ir til þess“.
Danísa beið þess í forvitni,
að hann segði meira, en öldung
urinn fór sér hægt með sög-
una.
„Fyrst er nú þess að gæta,
að þetta var svo sem ekkert
banasár, enda þótt blóðið
streymdi úr því eins og lækj-
arbuna“.
„Sár . . . guð minn góður . . .
var hann þá sár?“ hrópaði hún
upp yfir sig og hneig niður við
fótaskör gamla mannsins. Hún
lagði höfuð sitt í skaut honum
og titraði af ekka.
„Svona, svona, telpa mín.
| Eins og ég sagði, þá var þetta
I ekkert banasár.“ tuldraði
gamli maðurinn og strauk um
| lokka hennar.
! „En hann var samt sár, afi
„Og hvað varð um tilræfiis-
manninn, — þennan Wilkés?“
spurði hún. \
.TiHvað varð um-hann, —4 og
Laird drap hann“, sagði gamli
maðurinn með drjúgu stolti í
röddinni. „Ó-já, hann gerði
það. Að því búnu staulaðist
hann hingað upp á loftið, og
við Júníus gamli gerðum að sár
um hans í sameiningu. Það var
svöðusár, telpa mín, en til allr
ar harningiu hafði kúlan ekki
sært nein líffæri. Nú, — og þeg
ar við höfðum bundið um það
eftir beztu getu, þröngvaöi
hann Júníusi gamla til þess að
hjálpa sér á bak klárnum og síö
an reið hann brott. Það-er ein
mitt. það, sem veldur mér nokkr
um áhyggjum. Hann var alis
ekki fær um áð sitja á- hest-
baki“.
„Hefflrðu . . . hefurðu nokkra
hugmvnd um hvert hann fór?“
„Nei. En ólíklegt' tel ég, að
hann hafi haldið heim til sín.
Fjandmönnum hans hefðu þá
veitzt auðvelt að koma fram við
hann hefndum, ef þeir hefðu
það í hyggju. sem verður að telj
ast mjög líklegt. Sem sagt . . .
þetta er allt og sumt það, sem
ég veit“.
„Ég skil“, mælti Denísa og
reis á fætur. Hún þurrkaði tár
in af hvörmum sínum og virtist
hafa náð valdi yfir tilfinning-
um sínum. ,.Ég ætla upp í svefn
herbergið mitt. Bið þú fyrir
honum, afi minn . . . og minnstu
mín í bænum þínum!“ t
.c. -
L. Borno*a9o "Á ^
" _____
LOTT. eUÐMUNOSSQN
er vinsœlasta
barnabókin!

minn. Þú sagðir, að hann hefði
hlotið sár“, stundi hún miili
ekkasoganna.
„Já, já, telpa mín. Ég sagði
það. Hann særðist dálítiö. Eiú-
hver þorpari að nafni Wilkes,
skaut á hann, hérna skammt fyr
ir utan húsið. Laird þóttist
mega fullyrða, að tilræðið hefði
verið að undirlagi Hugh Dunc-
an“, sagði öldungurinn.
Köld borð og heil-
ur veizlumafur
Síld & Fiskur.
Minuingarspjöld
Dvalarheimilis aldraðra
sjómanna fást í skrifstofu
Sjómannadagsráðs, Eddu-
húsinu, sími 80788, kl.
11—12 og 16—17, Bóka-
búð Helgafells í Aðalstr.
og Laugavegi 100 — og
í Hafnarfirði hjá Valdi-
mar Long.-