Alþýðublaðið - 29.07.1951, Síða 6

6
ÁLÞÝÐUBLAÐIÐ
Sunnudagur 29. júlí 1951.
Frú DáríSui
lOulheima!
A ANDLEGUM
SÓLBAÐSVETTVANGI
Nauthólsvíkin er sennilega
einhver dásamlegasti staður-
inn á þessari jörð, og ef' bar
spryttu pálmaviðarlundir, þess
ir með breiðu laufblöðunum,
-sem svo oft sjást, bæði á bíó og
í auglýsingablöðum, þá væri
íiþarna alveg eins himneskt og á
Suðurhafseyjunum! Raunar er
■/•braggahótelið svona og svona,
ren það stendur til bóta, ég
ii.jneina að það getur víst ekki
:>fstaðið lengi úr þessu, og þegar
,það er farið, og' þarna er kom-
inn vistlegur skáli- fyrir bað-
gesti, þá verður unaðslegt
þarna þegar sólin skín! Ég er
þori að fullyrða, að ef þessar
! ar ungu skálda skuli enn haía
,,ort um Nauthólsvíkina, —
.sennilega er hún ekki nógu ab-
, strakt fyrir þá; sjórinn í henui
þyrfti annaðhvort að vera rauö
ur eða svartur, svo að þeir
gætu ort um hana.
Ég ler ein af þeim mörgu, sem
sæki líkamlega og andlega end
urfaeðingu þarna suður eftir á
hverjum degi, þegar sólin skín,
enda er ég orðin svo dásamlega
brún á kroppinn, bæði í bak og
fyrir, að það stirnir á mig eins
og brúna skósvertudós. Svo sæl
Leg og hraustleg, eins og maður
hefði getað hugsað sér Hall-
veigu sálugu, þegar hún var
upp á sitt bezta, sem húsfreyja
Reykjavíkur. Og þessari kroops
rpi j
brúnku fylgir svo agaleg vellíð
an, að því trúir erfginn, ,sem
ekki hefur reynt. Óskaplega
held ég að svertingjunum lioi
; vel í kroppnum!
En eitt er það, sem ég er óá-
nægð með þarna, og það eru
karlmennirnir. Alls staðar
flækjast þeir fyrir og éyði-
te/ggja fyrir manni Paradísar-
sæluna, það má nú segja. Með
frekju sinni og óskammfeitni
’sölsa þeir undir sig beztu bás-
, "ana og þar liggja þeir og flat-
”'maga allan iðlangan morgun-r
'inn, eins og öll jörðin sé þeirra
' 'og sólin líka, Það er ekki fyrir
húsmæður, ssm standa í stöð-
' ugu annríki, og verða að gr .pr
''hverja sólskinsstund, að taka
'‘þátt í þeirri samkeppni. Og ég
'^'þari að fullyrða, að ef þessar
landeyður þurfa endilega að
vera að leika herra sköpunar-
verksins suður við Skerjafjörð,
f> þá verða kvennasambönd borg
arinnar að láta málið til sín
taka, og það alvarlega! Þarna
verðum við að koma á skipu-
lagningu! Það verður að setja á
fót skömmtunarskrifstofu þar
syðra, •— gefa út skömmtrmar-
miða út á básana, •— og jafnvei
sólskinið, ef þörf krefur' Eða
þá að þarna verði sett upp deild
frá skömmtunarskrifstofunni;
skömmtunarstjórinn hefur
varla svo mikið að gera nú orð-
ið, að hann anni þessu ekki.
En bezt væri að reka karl -
mennina að fullu og öllu ut úr
þessari Paradís; við.erum oron-
ar það hyggnar af reynslunrii,
konurnar, að við förum ekki að
elta þá-------— aftur!
í andlegum friði.
Dáríður Dulheiins.
Framhaldssagan 19’
o r a y :
Sígmundur M.
Jónssoit
læknir
gegnir sjúkrasamlagsstörf-
um fyrir mig næstu 2 vik-
ur. Viðtalstími hans er í
Lækjargötu 6 B kl. 2.30—
3.30. Laugardaga kl. 12.30
—1.30. Sími 1368. Heima-
sími 9717.
FRIÐRIK EINARSSON
læknir.
Kominn heim
OLAFUR TRYGGVASON
læknir.
Hr. Iæknir
annast lækningar fyrir
mig til 20. ágúst. Þá tekur
við um tíma hr. læknir
Björgvin Finnsson.
KARL JÓNSSON
læknir.
Saga frá Suður-Afríku
aifsýlublaSií!
á gljúfurbarminum. Þegar kom
ið1 var í fimmtán hundruð feta
hæð yfir sjávarmál, tók við
háslétta, sem Ho’.lendingar
nefndu Karoo. Katie átti örð-
ugt með að trúa því, að enn
væru þau stödd í Höfðanýlend
unni; loftið var þarna heitt og
þurrt, gróður enginn annar en
trölleikur á stangli, lágvaxið
kjarr á lækjarbökkum og mí-
mósurunnar á stöku stað. Leið
in var örðug og viðsjál; þakin
staksteinum og hnullungsgrjóti.
Og umhverfis hásléttuna risu
himinnháir fjallatindar, þaktir
snævi og lengst af hjupaðir
þokubólstrum.
„Þessi fjöll“, sagði Jan de
Groot, „eru upphaf Snæfjalla,
sern ná allt að ellefu þúsund
feta hæð, þegar lengra dregur,
og heita þá Dhekafjöll. Þessi
fjallgarður r.ær eftir landinu
endilöngu, liggur í sömu stefnu
og strandlengjan og skiptir land
inu þannig í undirlend strand-
héröð og hásléttu, og er það
víðátta mikil“.
„Einmitt þannig hef ég alltaf
gert mér Afríku í hugarlund“,
varð Katie að orði. „Himinnhá,
hrikaleg fjöll og endalausar víð
áttur . .
Dögum samaan ferðuðust þau
meðfram fjallsrótunum. Runn-
arnir og trén urðu str jálli, eft-
ir því sem hærra dró, og að
síðustu sást ekkert annað en
gras; hátt, safamikið gras, sem
gekk í bylgjum eins og hafflöt-
urinn.
Uxarnir gátu dregið vag'nana
þriggja mílna spöl á klukku-
stund, en sauðféð réði hrað-
anum, svo að leiðangurinn
komst ekki nema fimm mílna
leið á dag. Oft var og áð við
tjarnir og læki, þar sem bit-
hagi var ákjósanlegur fyrir
búpeninginn og þó einkum
’ambféð.
Þegar leiðangurinn hafði far
ið þrjú hundruð mílur frá Höfða
borg, kom hann að Colesberg,
allstórri landamæraborg, og
einskonar hliðið að norðui’leið
inni. Þar áði leiðangurinn í
þrjá sólarhringa, bjó sig bet-
ur að nauðsynlegum birgðum
og beið þar þeirra vegna, sem
dregist höfðu aftur úr. Katie
veitti því athygli, að Búar þeir,
sem við landamærin bjuggu,
voru næsta ólíkir þeim, er
byggðu héröðin umhverfis
Höfðaborg; þeir virtust ómennt
aðir með öllu, siðlausir og ó-
vingjarnlegir í framkomu. Þeir
töluðu aðeins Hollenzku og
klæddust loðfeldum og klæð-
um, gerðum úr húðum og skinn
um.
Síðustu nóttina, sem leiðang-
urinn hélt þar kyrru fyrir, voru
miklir varðeldar kynntir á torg
j inu og dans stiginn í bjarma
i þeirra við fiðluleik. Karimenn-
| irnir hi’esstu sig á brennivíni
og skáluðu fyrir ferðalaginu
j og framtíðinni, börnin hlupu
um í eltingarleik, hundarnir
lágu fram á lappir sínar og nög-
uðu kjötbein, því að kveðju-
veizlan hafði hafizt með stór-
steikararáti; allir voru hinir kát
ustu og vongóðir um ferðalagið.
j Síðla nætur sátu þau ein við
, varðeld sinn, Sean, Jan de
Groot, Aggie og Katie. Flestir
ferðafélaga þeirra voru lagstir
til hvíldar, þreyttir eftir glaum
og dans. Það þóttist Katie sjá,
að á bak við bros þeirra og
g’eði leyndist hljóður tregi, og
nú spurði hún sjálfa sig, hvort
I verið gæti, að það saknaði
Höfðaborgarhéi’aðanna, enda
þótt það hefli sótt fast að kom-
ast þaðan. Þau Aggie og Sean
i voru þi’eytuleg á svipinn og
I ókát; ef til vill sótti kvíðinn
enn á þau, kvíðinn og óttinn
við hið ókuna, sem nú tók við.
Jæja, hvað um það, smám sam-
an mundi þeim takast að sigr-
ast á óttanum og kvíðanum.
Sjálfri þótti henni langt að
bíða dagsins; hún vildi halda
ferðinni áfram sem fyrst, og
; framtíðin kallaði og lokkaði
hug hennar með fögrum fyrir-
heitum um æfintýri, frjósam-
ar lenddr og góða afkomu. í
dögun mundi landnámsleiðang
urinn halda yfir landamærin .
sjötíu tjaldvagnar á leið til
Orangiu . . .
Leiðangurinn lagði á fja’l-
garðinn; leiðin lá um gil og
klungur, vagnarnir skókust til,
hjólin glömruðu og skullu á
! grjótinu; uxarnir lögðust á
j dráttartaugarnar af öllu sínu
: afli og þunga og leituðu fót-
, festu í skiðum og á gljúfra-
' börmum, en blökkumennii’nir
1 hvöttu þá með svipuhöggum og
j hrópum. Eúarnir toguðu í drátt
artaugarnar sem þeir máttu og
j léttu uxunum efiðið, eða þeir
settu hnullunga og viðarkubba
j aftanvert við hjólin, svo að
vagnarnir rynnu ekki aftur á
bak, undan brekkunni, ef ux-
arnir liuðu á taki.
Tjaldvagn Katie var sá tí-
undi í lestinni. Frá sér num-
in starði hún á tign og hálf-
gagnsærri hulu, gulli merlaðri
í skini rísandi sólar. Enda þótt
henni dyldist ekki, að förin á
gljúfurbarminum var hið mesta
glæfraspil, gat hún ekkj ann-
að en heillast af hinu stórfeng
lega, tröllslega umhverfi. Það
þurfti hrausta menn og hug-
rakka til að stjórna slíkum
j leiðangri, og á þessum sjö mán-
1 uðum, sem ferðin upp í fjall-
garðinn hafði tekið, hafði
Katie lært að meta dugnað og
karlmennsku búanna. Þeir voru
garpar, sem gengu glaðir og
æðrulausi á hólm við hættur
og örðugleika og buðu þeim
byrginn. Þetta var kynstofn
sem hvergi í víðri veröld átti
sinn líka að áræði og hi-eysti,
og þetta var sá kynstofn, sem
fóstrað hafði Pál van Riebeck.
Og hún fagnaði því innilega,
að hún skjddi ekki hafa látið
neinn teýia sér hughvarf.
Óp og köll kváðu við fremst
í lestinni. Er henni varð litið
þangað, sá hún, sér til mikillar
skelfingar, að forustuuxinn í
sameyki því, sem fyrst fór,
hafði misst fótfestuna í klungi'-
inu á gilbarminum; hinir ux-
arnir í sameykinu gerðu æðis-
gengna tilraun til a ðhalda fót-
festunni, en lausagrjótið rann
undan. Kati^ rak upp vein, er
hún sá sarrieykið og vagninn
steypast fram af gilbrúninni og
niður fyrir hamrana. Fólk það,
sem í vagninum hafði dvalið,
kastaðist úr honum og lamdist
stall af stalli unz líkamir þess
höfnuðu á botni gljúfursins. Óp
og vein kvenna og barna kváðu
við frá tjaldvögnunum; hár
brestur kvað við, þegar vagninn
hjá’fur brotnaði í spón niðri í
gljúfrinu og svo varð löng,
djúp þögn.
Búarnir, sem riðu með vagna
lestinni, stigu af baki og klifu
niður í grjúfrið; lögðu líf sitt í
hættu til þess að ná í líkin, en
konur og börn fylgdust með
ferð þeirra í ömxxrlegri þögn.
Þega þeir náðu niður í gilið,
var þeim það fyrst fyrir að
skjóta hina særðu og lemstruðu
uxa, sem enn voru með nokkru
lífsmarki Því næst lögðu þeir
af stað upp klettana aftur og
báru gætilega lík konu og nokk
urra barna, þar á meðal eins
ungbarns, og náðu að síðustu
heilu og höldnu upp á gilbarm-
inn.
„Lof sé almáttugum guði fyr
ir sína miklu miskunnsemi“,
hugsaði Katie, „Þetta hefði öld
ungis eins getað komið fyrir
okkur, og þá hefðu það vex’ið
lík okkar Aggie og Ternce
litla, sem nú voru borin upp á
gljúfui’barminn. Þökk sé góð-
um guði fyrir þá dásamlegu
vernd, sem hann hefur auðsýnt
okkur, þökk sé góðum guði . . .“
Henni brá við hugsanir sínar;
var það ekki í rauninni hróp-
leg synd, að þakka guði fyr-
ir, er hún sjálf hafði sloppið
við þann skelfilega bana, sem
aði’ir urðu að líða . . .
Hún heyrði þungan vængja-
þyt í lofti; þar voru hrægarmn-
arnir á ferð. Þeir höfðu fylgst
með því, sem geðist og ætluðu
ekki að láta á sér standa. Höfðu
þeir hugboð, um slys og dauða?
'V