Alþýðublaðið - 01.08.1951, Blaðsíða 6

alþýðublaðið
Miðvikudagur 1. águst 15)51.
Auglýsendur Álþýðublaðsins, er ætla að koma
auglýsingum í sunnudagsblaðið, eru vinsamlega
beðnir að skila augiýsingahandrifum fyrír kl.
7 h. á fösfudag.
Framhíildssagan 2Í
Helga Moray !
Flóra
er bragðgóð, Ijúffeng og bætiefnarík.
Herðubretð
Sími 2678.
Reknetaslöngur — Reknetakaball —
Reknetabelgir — Reknetakork —
Sísaltóg — Manillatóg.
Kaupfélag Hafnfirðinga
Skipaverzlunin. Símar 9824 —9224.
SKT
Saga frá Suður-Afriku
skemmta okkur og fara á veið þegar við drápum jjebradýrið.
ar með Kurt“. Það væri víst Ég sagði honum að skera á
bezt að fara ekki ain meo hon-
um.
„Það er hættulegt að fara
frá vögnunum Katie.“
„Með mér er henni óhætt“,
sagði Kurt reigingslega. „Ég
get varið hana öllum hættum.
Ég læt -Cronje og .Tan koma
með okkur. Ég skal lána þér
hest, Katie. Hafðu grímu. Sól-
in er heit.“
Stundu síðar riðu þau út í
auðnina, Katie og Kurtie og
Kurt á undan, síðan Sean,
Cronje og Jan.
Kurt leit í laumi á Katie og
sagði seinlega:
..Ég svaf ekki í alla nótt. Það
kviðinn á því til að fá feiti
í sápu. Og hvað geroi harin’í
'Fleygði frá sér imífnum ng
gubbaði e.ins og vanfær kona!
Svei!“
Reiðin logaði í Katie. ..Þú
skilur ekki.“ sagði hún. Sean
fellur ekki þetta vilka líf. Samt
er hann um flest framar okkur
öllum. Hann er mjóg greindur
og tilfinnrnganæmur’1. Hana
dauðlagaði tiÞað, segja: „Svín'
Þú ert ekki hæfur lil þéss að
binda skóþveng hans!“ En upp
hátt sagði hún með áherzlu:
..Og það, sem mestu varðar:
Hann er maðurinn minri“.
„Því er nú ver! Htigsaðu um
var engu líkara en ég væri'með > krafta mína. Ég er bara tuttugu
hita. Það er ekki gott fvrir, °S þriggja ára. og samt er ég
mann að hugsa of mikið Það , sterkasti maðurinn í leiðangr-
hringsnýst allt í hausnum á • inum. Ég get snúið naut niður
manni. Það á að minnsta kosti
AuglýsiS í AlþýSublaðinu

Laugardagínn 4. ágúst verður farin 9 daga íeríS
um Ke'rlingarfjöll, Nauthaga, Arnarfell. — Ekið'
niður með Þjórsá í Þjórsárdal.
PÁLL ARASON,
Sími 7641.
ekki við mjg.“
Katie var skemmt. Heiiabrot
hans væru víst ekki háfleyg.
Hann hafði ekki greind nema á
við tólf ára barn. Hann lét ó
beint sína frekar í ljós með
því að skirpa á sporðdreka,
sem baðaði sig í sólskininu.
„Hvað heldur svona fyrir þér
vókjr?1* sagði Katie hæversk-
lega.’;-,'.
,,£pð ert þú“, glopraði hann
út úr sér. „Katie. Þú hefur skrið
á hornunum með berurn hiind-
unum. Veiztu hvað mikinn bú-
pening ég á?“
Guð minn góður. Betra hafði
henni verið að láta sér leiöast,
hugsaði hún með sjálfri sér.
Skyndilega var kyrrðin rof-
in af skrjálfi í runni rétt hjá.
Hesturinn hennar hröMc við og
hálfdatt. Hún gat með naum-
undum varizt því að detta af
baki. Kurt greip til byssunnar.
Á næsta augnabliki þaut hóp
ur af zebradýrum þvert jdir
ið inn í höfuðið á mér eins ogileið þeirra, augun ætiuðu út úr
snákur inn í fuglsegg." Jþeim af skelfingu, þau froðu-
„Er það ekki dásamlegt9'1 foidu og halarnir stóðu beint
sagði Katie dálítið ertnislega.
„Ég meina þetta. Rauða hár-
upp í loftið. 1 þvrnóttum runni
ieituðu þau skjól. Röndóttir
Rykmökkurinn lagði frá:
„Stórkostlegt, — en skelfilegt“,
dálítið um
stefnu og riðu áfram í einfaldri
röð. Kurt fvrstur, síðan Katié

ið, augun þín. Þú ert alt öðru-1 skrokkarnir skráxu sig úr í
vísi en nokkur stúlka, seni ég landslaginu. Á hæla dýranna
hef þekkt. Jafnvel ilmurinn af komu tvö ljón á fleygiferð.
þér! Eins pg fullþroskaðar ólíf-
ur. Af öðrum konum er svita-t
lykt.“ Hann hallaði sér að, stundi Katie.
henni. „Ég á ekki gott með að j Þau breytu
koma orðum að bessu, en é.j
brenn af þrá til þín.“
Gamanið var farið að kárna ’ og hinir á eftir eins og áður.
fyrir Katie. Hún hnfði gefið j Kurt skimaði eftir veiði. ,.Ef
honum of mikið undir fótinn. þessi herðabreiði maður væri
Hann hélt að hann væri að slá .Van Riebeck en ekki Kurt“,j
henni gullhamra, þessi dóni. hugsaði Katie. En til hvers var
Hún skyldi nota sér að biblían að óska sér slíks?
| hafði mikil ítök í Búunum. | Það ríkti dauðakyrrð á ný.
* „Kurt. Hefurðu gleymt. Að hugsa sér hversu djúp
þessu: Þú skalt ekld girnast þögnin gat verið þrátt: fyrir
eiginkonu náunga þíns"? 'ógnirnar, sem lágu í loftinu.
„Boðorð. Ekki kæla þau í, „Ljón“, sagði Kutt Röddin
manni blóðið. Ef drottinn vill var hás og hvíslandi.
að ég hætfi að girnast þig, J Hann benti Katie á spor í
hvers vegna kælir hann þa ekki sandinum nailli tveggja
í mér blóði“? (kletta. Hestarnir skulfu af
„Þú ættir að minnsta kost.i ótta, tvístigu og frísuðu. Hund
að muna að ég er gift kcna“, arnir ráku trýnin upp í loftið
sagði hún bituilega. (og urruðu lágt. Kurt blístraði
„Sá aumi hvolpur“ sagði iágt. Þau færðu sig áfram og
hann fyrirlitlega. „Hann er eng framhjá stórum kletti.
inn maður handa þér. Hann er. j Katie skimáði ákaft í kring
alls enginn maður. Þú hcfðir um sjg. Gg hjartað næstum því
átt að sjá hann um daginn, nam staðar í brjósti hennar.
Þarna! Nokkrum skrefum fram
undan voru tvö gríðarstór
ljón, næstum því eins gul og
jörðin, leikandi sér eins og
kettlingar, þau birtust og kút-
veltust og klóruðu hvort ann-
að með geysistórum loppurn,
en höfðu klærnar ekki úti.
Loftið var svo kyrrt að þau
fundu ekki lyktina af mönn-
unum.
Kurt gaf merki um að fara
af baki. „Sean og Katie! Stand-
ið fyrir aftan hestana“. Búarn
ir bundu beizlin saman og
skjálfandi hestarnir voru eins
og á streng. Karlmennirnir mið
uðu byssunum og lögðu á söðl-
ana.
„Jan“, benti Kurt. „Skjóttu
kvenljónið þegar það bevgir
sig. Gronje, ef hún stekkur þá
skýtur þú hana. Ég skal skjóta
karlinn. Sean, ef. hann stekk-
ur, þá skalt þú skjóta hann.
Miðaðu á trýnið. Það er ekk7
ert enni á ljóninu, eintómt
hár.“
Katie réð sér tæpast fyrir
spenningi. Hún hafði aldrei áð
nr komizt þannig í návígi við
ljón. Hún heyrði niðurbældan
andardrátt mannanna. Hund-
arnir hnipruðu sig saman og
biðu. Ljónin héldu áfram leik
sínum og höfðu einskis orðio
vör.
Guð komi til! Karlliónið
ly'fti höfðinu og skimaði í kring
um sig. Það lagði hramminn
kæruleysislega Utan um háls-
inn á ljónynjunni. Hann þef-
aði upp í loftið og allt í einu
stökk hann á fætur með öskri
og ljónynjan líka.
Með iðandi skottum stóðu
bæði ljónin augliti til auglitis
við óvini sína. Katie starði í
grængular glyrnurnar. Ham-
ingjan hjálpi okkur! Allt í
einu hnipruðu bæði Ijónin sig
saman.
Kurt skaut. Gúð komi til! . .
Hann hitti ekki trýnið, skotið
kom í bóginn á karlljóninu.
Jan og Cronje skutu samtím
is á ljónynjuna og hún steinlá.
Oskraridi af sárauka og reiði
stökk karlljónið á Kurt. Katie
hljóðaði. Kurt öskraði: „Seari,
skióttu! í Guðs bænum
skjóttu!11
En það kom ekkert skot.
Vitstola ljónið hafði stokkið
á hest Kurts. Hesturinn hrvgg-
brotnaði undan þunga þess og
féll til jarðar. Kviður hans rifn
aði og innyflin hrundu út á
jörðina. Ljónið hikaði aukna-
blik og starði á Kurt. Hann
henti byssunni, greip til sveðj-
unnar um leið og ljónið stökk
á hann og felldi hann til jarð-
ar. en tókst um leið að reka
sveðuna í hjartastað þess. Ljón