Alþýðublaðið - 09.09.1951, Side 6

6
í VJt
ALI>YÐUBLAÖIÐ
Sunnudag'ur 9. sept. 1951
SOLUMAÐUE LIFIR
Framhald.
Lárus.
Eg ek þarna irm með Hval-
íirðinum, og fyrst í stað hef ég
auga á hvefri beygju. Svo verð
ég allt í einu annars hugar; —
gleymi veginum. og íer að hug-
leiða það, hvort ísskápur muni
nokkurntíma verða til á hverju
einasta heimili í landinu, svc na
eins og klukkur eða útvarpsvið
tæki. . . Og svo, þegar ég kem
fyrir botninn á firSinum. . . Þú
manst hvernig vegurinn er þar,
krappar beygjur og sums staðar
snarbrattar skriður eða hengi-
flug fyrir neðan . . og þegar ég
er að taka eina beygjuna, þá.
.... (Þegnar við, eins og hann
sé í vafa um, hvort hann eigi
að segja frá því, eða ekki).
Matthildur.
Þá hvað. . .
Þá ranka ég við mér, og sé,
að maður gengur í veg fyrir
bílinn. . .
Matthilciui'i
Almáttugur. . .
Lárus.
Það var eins og honum hefði
skotið upp úr veginum, eða að
hann hefði gengið út úr brekk-
unni. . . Eg þorki ekki að snar
hemla, af ótta við að hvolfa
bílnum; það hefði verið mér
vís bani, því að þarna v«r
hengiflug fyrir neðan. . . Eg
hægði ferðina eins og mér var
unnt og hélt bílnum tæpt út á
vinstri vegarbrúninu í því
skyni að freista að komast fram
hjá náunganum, . . svo tæpt, að
ef brúnin hefði broslið. . . En
þá tekur hann líka strikið út
á vegarbrúnina, sömn megin o<*
ég lagði á stýrið eins og ég
framast þorði, og með herkj-
unni hafði ég það, aö renna
fram hjá honum og* stöðva. bíl-
inn við brekkna . . .
Matthildur.
Skammaðir þú íkki dónann7
Nei, vitanlega hefurðu ekki
skammað hann. . . Gott ef þú
hefur . ekki beðið hann afsi>k-
unar. Eg hefði átt að sitja hjá
þér. Eg mundi ekki hafa verið
feimin við að veita honum 6-
keypis. tilsögn í umíerðamenn-
ingu. . . Uefðir þú nú eyðilagt-.
(Attar sig).
. ..Hefði, nú orðið þari;a stórsiys.
aðeins fyrir kærulsysi hans. ..
Lárus.
Eg ákvað líka að.iesa bonum
pSstilinn. Á einu vetfangi hafði
ég tekið saman slíka. skamm?.-
ræðu, að enginn sJt-jómmálamao
ur hefur nokkru sinni látið sé.r
annað eins. um munn. fara, e.nda
meinti ég allt, sem: ég hafði
hugsað mér að segja. En sú ræða
vfi>, því miður' aldrei flutt. —
Þegar ég steig út úr bílnum og
bar kennsl á náungann, vafðist
mér tunga um tönn.. .
Matthiíclur.
Hver var þetta Lárus?
Lárus.
Eg sjálfur. . .
Matthildur.
Hvað segirðu maður?
Lárus.
Eg sjálfur. . . Lárus Ljóman,
hinn víðkunni sölumaður, g'em
einu sinni seldi Spánverjunum
spánskt kápuefni. . . Þarna
stóð ég andspænis sjálfum mér
ljólifandi, og steingleymdi öll -
um þeim dásamlegu svívirð'rig
um, sem ég var búinn að taka
saman í huganum. . .
Matthildur.
Almátt.Ugur minn. . . Þetta,
er blátt áfram dularfullt, fyrir-
bæri. . .
(Með vaknandi áhuga).
Heyrðu,. Lárus. . . Nú verð
ég að semja nákvæma skýr.-.Iu
um þennan atburð, fyrir næs*a
fund hjá okkur í „Félagi hinna
einlægu sannleiksleitenda1". Ef
ég bara hefði verið með í ferð-
inni, og með ljósmyndavélina,
þá hefði þetta getað orðið heims
frægur atburður, . . Sagði
hann......ég meina, . . sagð-
ir þú aða hann nokkuð við þig,
eða. öllu, hellur sjálfan sig. . .
Lárus.
(Rís á fætur).
Nei, það varð heldur lítið úr
viðræðum. Við stóðum þama. í
sömu sporum nokkura hr.íð, og
störðum hvor á annan, eins og
við hefðum ekki sést fyrr. . .
Enda má það víst til sanns veg-
ar færa.
Matíhildiir.
Heyrðu, Lárus. . . Eg verð að
ná í pappír og skrifu frásögnina
niður nú þegar, meðan atburð-
urinn er þér í. fsrsku minni.. .
Lárus.
Það verð.ur ekki af því. Á
morgun eða hinn daginn ræður
þú hvað; þú gerir við frásögn-
ina, því að þá verð ég dauður.
Matthildur.
Almáttugur. . . ilvað ertu að
segja, Lárus Ljóman.
Framhald.
'Framhaidssögan 50-
Helga Morays
SKT
Saga frá SuSur-Afríku
Alþýðublaðið!
Hún virti fyrir sér Kaffana,
sem bættu sprekum á bálið, en
gneistaflugið stóð. frá því hátt
í loft, eins og glitrandi úði frá
gosbrunni. í sama mund bögn-
uðu. fiðlurnar og Jansendurnir
tóku sér hvíld. Guð veri lof-
aður, hugsaði hún.
Hún var ákveðin í því að sjá
svo um, að þetta hlé liði- ekki
án þess að. Páll sæi hana. Því
var það, að. hún stóð á fætur
í skvndi og tók að slétta kjól-
pilsið, „hálfsilkið krypplast allt,
þegar maður situr svona ná-
lægt hitanum,11 mælti hún, og
það skrjáfaði hátt í silkinu
undir fingrum hennar. Bragð-
ið dugði, Páll heyrði skrjáfið
í silkinu, leit um öxl og kom
síðan til þeirra..
„Þú saknar Páls áreiðanlega
þegar hann er fa"ir.n,“ mælti
María lágt við Katie. Henni
brá. Gat það verið, að María
hefði fengið einhvern grund
um ástir þeirra? Hafði hún ef
til vill veitt þessu athy.gli, þeg-
ar þau komu saman að heim-
sækja þau hjónin? Ef til vill
tekið eftir augnatilliii því, sem
þau sendu hvort öðru á laun.
„Já,“ svaraði. hún eins
hlutlaust og henni var unnt, —
„Hann hefur veitt okkur ómet-
anlega aðstoð.“
„Komdu sæl og blessuð, Mar-
ía litla,“ heyrði hún hrópað;
þeirri rödd, sem hún unni heit-
ast, Páll laut niður að Maríu
og klappaði henni glettnislega
á vangann. Síðan heilsaði hann
þeim Sean og Jan með handa-
bandi, en lét sem hann sæi ekki j
Kurt, þar sem.hann lá á Ijpna- j
feldinum við fætur Katie. •—!
„Komdu sæl, Katie“, sagði!
hann, „hvers vegna stendurðu
þarna í skugganum? Komdu
fram í eldsbjarmann, svo að ég
megi sjá hversu fögur þú ert í
kvöld.“ Þau horfðu eitt andar
tak hvort í annars. augu í
flöktbirtunni frá báHnu. „Ka-
tie verður dugandi Afríkukona
með tíð og tíma,“ mælti hann
ertnislega. „Hún hefur lagt
gjörfa hönd á allt, sem bygg-
inguna snertir, nema hvað hún
tók ekki beinan þátt í viðar-
högginu eða að reisa stoðirn-
ar.“
Henni féll þessi ertnistónn
hans miður. Hvers vegna talaði
hann alltaf við hana eins og hún
væri tepruleg stfdpa, þegar
aðrir heyrðu til?
„Katie er óvenjulega vilja-
sterk,“ sagði María. „Ykkur
hlýtur að hafa samið vel við
vipnuna. „Það er eins og hún
meini eitthv.að sérstakt með
þessum orðum, hugsaði Ketie,
eins og hún sé að sveigja að
einhverju, sem hún telur sig
hafa veitt athygli, varðandi
samveru okkar.
Páll laut Maríu. „Jæja, Mar-
ía litla; það er orðið æðilangt
síðan við höfum stigið dans-
spor saman. Það er leiðinlegt,
að loksins þegar okkur býðst
tækifærið, til þess að taka
sporið eftir svo töfrandi hljóm-
list, skulir þú vera forfölluð.“
María ók sér af kæti. „Þú
ferð nú nærri um það, hve mig
langar til að nota tækifærið og.
stíga dansinn með þér. Næst
Jan, ert þú mér manna kær-
astur.“
„Það er hverju orði sann-
ara,“ sagði Jan, maður hennar
og hló við. ,,Þú ert áreiðanlega
eini maðurinn, sem ég hefði ef
til vill ástæðu til að óttast,
hvað tryggð konu mir.nar
snertir.“
Sean bjargaði samtalinu úr
þeirri hættu, sem því virtist
stefnt í. „Hvaða eiginmaður
skyldi það vera, sem ekki hefði
góða og gilda ástæðu til þess að
óttast hann á því sviði, — það
er að segja, ef maður vissi ekki
hvílíkur ágætis drengur hann
er.
„Þakka þér orðið, Sean“,
svaraði Páll van Riebeck og
kunni þessu umræðuefni ber-
sýnilega ekki sem bezt. María
kinnkaði til hans kolli, glettnis
lega og storkíjndi. Getur það
verið, hugsaði Katie enn, að
henni sé kunnugt um ástir okk-
ar og að hún hafi ekkert á móti
því að við vitum það.
„Hvers vegna bý.ður þú Katie
ekki í dansinn, Páll,“ spurði
hún ólíkindalega.
„Ég hefði sanarlega ánægju
af að dansa við þig, Katie“,
sagði Páll, „en því miður kem
ég því ekki við að svo stöddu.
Fyrst verð ég að dansa við
Ðnnu du Plessis. Ég hef ekki
séð hana síðan við komum
hinga, og samt hef ég þekkt
hana frá því, e.r hún var lítil
telpa“. Hann kvaddi þau með
kæruleysis’egu brosi og hélt á
brott. Og Katie komst ekki hjá
því að finna, að hann forðaðisc
að augu þeirra mættust.
Fi'amkoma hans særði hana
djúpt. Hvað ætlaðist hann eig-
inlega fyrir? Þetta var fjórði
dansinn, sem hann steig með
öðrum konum, og hann hafði
beinlínis gert sér það að leik,
að henda skop aö henni í á-
heyrn Maríu. Hvers vegna?
var hann með öllu tilfinninga-
laus? Nú, þegar skilnaðarstund
þeirra nálgaðist óðum. Hún
leið sárustu sálarkvalir, þegar
hún sá hann svífa um v.öllinn
með þessa heimskulegu. stelpu
í örmum. sér. Þessa stelpu, sem
starði á hann eins og hún ætl-
aði bókstaflega að g’eypa hann
með augunum. Og hann gerði
meira en svara frekjulegu
augnatilliti hennar; — hann
horfði á hana án afláts eins og
og hún væri honum mikilsverð
asta kona í víðri veröld. Við-
bjóðslegt. Hvað hafði hann í
hyggju . . .
Rödd Maríu vakti hana. af
dáinu. „Að siá hvernig þessi
stelpa starir á Pál. Öldungis
eins og kvíga. Já, einmitt það.
Hún hefur elt hann á röndum
árum saman.
„Hún er heimskuleg“, varð
Katie að orði og tókst ekki að
leyna andúð sinni. „Mér gezt
illa að henni“.
„Jæja . . .“ sagði María og
það var óviðkunnanlegur spurn
arhreimur í hljómfallinu. „Og
ég sem hef haldið, að þið vær-
uð einmitt mestu mátar. Svona
er það. Og hún leit rannsak-
andi augnaráði á Katie. „Já,
hún er einföld, stelpugreyið,
það er víst orða sannast. En
svona er það nú samt; hún
hefur það allt til að bera, sem
karlmenn eru ginkeyptastir
fyrir. Líttu bara á mjaðmir
hennar, hvað þær eru þrýsnar
og mjúka . • .“
..A’dei skal ég trúa því, að
Páll sé ginkeyptur fyrir kvígu
augum og luralegum mjöðm-
um“, svaraði Katie stutt í
spuna. Um leið fann hún, hve
heimskuleg afbrýðisemi henn-
ar var. Og enn heimskulegra
var það, að gera Maríu að trún
aðarmanni sínum.
i „Anna getur að sjálfsÖgðu.
‘ekki talist glæsileg stúlka“.
iMaría breytti. um raddblæ.
IRómur henar varð hlýlegur óg
einlægur, og það sannfærði
iKatie um, að hún vissi allt
lleyndamál hennar og Páls.
Þegar hún tók að sýna sam-
úð sína, þurfti Katie ekki frek
ari vitna við'. ,,Og þú hefur lög
að mæla, hvað það snertir“,
; bætti hún við í sama rómi,
l,.að Páll gerir meiri kröfur til
kvenna heldur en þær, sem
liún getur uppfyllt".
| Katie svaraði henni ekki.
Athygli hennar var aftur bund
in við þau tvö, sem stigu dans
jinn. Hún sá að Páll brosti
jástúðlega við þessari stelpu-
gæs; og hann gerði meira,
hann laut að. henni og snarí
enni henar með vörum síum.
Nei, þetta var sannaiiega of
langt gengið. í sama mund var
skipt um í dansinum og Anna
sveif sem snöggvast á brott frá
honum. Katie starði á hann; í
þeirri von, að hann yrði augna
tillits hennar var og Ihi til
hennar. Hvernig sem á þvi
stóð, þá leit hann til hennar
um öxl og brosti, en þegar
hann sá reiðina brenna í aug-
um hennar, hvarf brosið sam-
stundis af vörum hans. Um leið
(var enn skipt í dansinum og
Anna fleygði sér í faðm hon-
um og þau dönsuðu úr augsýu
Katie.
| Kat:e bjóst fastlega við því,
að hann kæmi og byði henni
upp, þegar dansi þessum lauk,
en svo varð ekki. Fimmti dans