Alþýðublaðið - 14.09.1951, Blaðsíða 6

0
ALÞYÐUBLAÖ8Ð
Föstudagur 14. sept. 195.1
SÖLUMAÐUR LIFIR
(Frh.)
Lárus.
(Æsist). Eða mætti ég ef til
vill bjóða yður nýja tegund af
guðstrú . . .eða nýja tegund af
"stjórnmálaskoðun . . . eða nýja
_tegund af lífsviðhorfi . . . Viss
uð þér það ekki fyrr, að jafnvel
lítilfjörlegasti sölumaður hef.ur
allt slíkt á boðstólum, enda þótt
hann sé of kænn til þess, að
vera að hampa slíku framan í
viðskiptamenn sína . . En hann
selur þeim samt þann varning,
um leið og hahn selur þeim lista
verk, sem þeim þykja svo inni-
lega ljót, en þora ekki annað en
kaupa, af því að þeim hefur ver
ið talin trú um, að þau séu menn
ingarboðskapur . . . Þegar hann
svíkur inn á þá húsgögnum,
sem eru svo viðkvæm, að þau
þola ekki notkun; híbýli, sem
eru svö glæsileg og miklum
þægindum búin, að fjölskyldan
verður að læðast um þau sem ó
velkomnir gestir . . . Útvarpsvið
tæki, bifreiðar, heimilisvélar,
sem smám saman stela persónu
leika eigandans . . . leggja sál j
hans undir sig hægt og hægt, j
— og að síðustu stsndur hann j
uppi eins og öreigi, því að allt
það, sem hann hefur keypt,
hefur eignast hann, en hann
ekki það . . .
Matthildur.
Já, en Lárus Ljóman . . Þú
ert . . .
Ég' er frjáls, að svo miklu
leyti, sem maður getur orðið
það í þessu lífi. Ég hef selt allt
og eignast sjálfan mig fyrir vik
ið. í erfðaskrá m'i'hnt lét ég svo
ummælt, að öllum eign'um míh
um, að frádregnu því lítilræði,
serii ég áriafnaði þér og félaginu,
skyndi rerina í sjóð, er varið
yrði til að sfyrkja aldraða og
þreytta sölumenn tií dvalar í
afskekktum a'fdaía'kötum, þar
sem hVorki fyrirfinndist sími,
útvarp né nein nýtízku þægindi,
en með þeim skilyrðum þó, að
þeir færu báðar leiðir fótgang-
andi . . . Ég vérð fyrsti stýrk-
þegiriri, fröken Mafthildúi, þ\'|
að nú, þsgar ekkert hindur mig
við lífið, er ég hæftur við að
deypa. Hver veit nema ég gangi
frám á sjálfan mig eirihvers-
staðar inn með Hvalfirðinum ..
MatUúldur.
(Hálfsnöktandi.)
Og . . .hvenær leggurðú af
stað?
Lárus.
Ég veií ekki . . . ef til vill
eftir tvo eða þrjá daga. Ef til
vill ekki fyfr en að viku Ííðiririi.
Það er ýmisslegt, sem ég þarf að
gaftga frá áður ...
(Húgsi).
Já, og svo getur meira en ver
ið, að ég talci með vriér einhvern
smávarnirig, bæði fjl að greiða
með næturgistirigu og beina . .
Það verður mér ódýrara, því
að ég fæ vitanlega afslátt út á
mitt þekkta nafn . . . og svo
jafnvel til áð selja, ef svo ber
undir. En aðeins góða og gagn
lega hluti, skilurðu . . . hluti,
sem fólk getur ekki verið án . .
(M'Sð skyndilegri ákefð).
Ég skal s'egja mér, að mér
standa tíl boða hundrað dúsin
af hræódýrum varaiit . . . Vara
litur getur, þegár aiit kemur til
alls, ekki talizt óþarfi . . Hann
mýkir varirnar í sólskini og
þurrki og ver þær skorpu og
spr,ungum . . . Það segja vís-
iridiri ....
(Gengur til dyrá).
Sölumaðufinn lifir . . . jafri
vel þótt hann deyi . . . Góða
nótt . . .
............TJÁLDIÐ.
'Framhaldssagan 55'
Helga Moray:
Saga frá Suður»Afríku
Máiflutningsskrifstofa.
Bankastræti 12.
Símar 7872 og 81988.
RIKISINS
M.s. „Batdnr"
til Sálthóímavíkur og Króks
fjarðarness á mánudag. Tek-
ið á móti flutningi í dag.
«*'• m «» ■ n n*nHnnif*nn • « wé *
Hatm les
| Alþýðublaðið \
á ferðinni stóð, komu nú að' inn af þessu landriánii; hann
góðurri notúm; átta uxum var
b'eitt fyrir þá, én einri blökku-
maður teymdi og annar rak á
eftir sameykinu; sá þriðju hélt
plóginum í réttri' steínu, en Búi
stjórnaði Verkinu og sá um sán-
ingúna. Þanriig vár hinni frjó-
sörriu mold bylt á stórum svæð-
um og erjuð fil að bera mann-
inum margfáldan ávöxt.
Þegár Katie reið í gegn um
fjóðrið, áð þorpinu, gat 'hun
ekki varizt því að reka upp
undrunaróþ; svo miklum stákka
skiptum hafði það svæði tekið
á undraskömmum tíma. Þar var
risinn af grunni fjöldi lítilla,
Visái ' sefn var, að landnáms- 1
mennirnir mvndu sigrast á
öllum örðugleikum, þegar þeir
fengju að haga öllu eftir sínu
eigin höfði og voru frjálsir að
öllum framkvæmdum.
Kjúklingarnir kroppuðu og
iðuðu, feitir og frjálsir, á hlað-
varpanum við hús þeirra j
Groothjónanna. María sat úti
á veröndinni; það mátti nú
heita, að hún væri orðin jafn
digur og hún var há. Katie
steig af baki hesti sínum og
bastaði kveðju á börnin, sem
voru önnum kafin við að flá
nautshöfuð, og gekk það starf
Smekk’egra húsa í skipulegum j ekki, hljóðalaust fyrir sig af
röðum; og enda þótt ekki væri
enn gengið frá þeim til fulln-
ustu, mátti Ijóslega sjá, að vel
var til þeirra vandað eftir föng
um.
„Það hafið látið hendur
standa fram úr ermum,“ mælti
hún glaðlega við einn smiðinn.
„Það er öldungis ótrúlegt, hve
miklu þið hafið afkastað á svo
skömmum tíma.“
„Þetta heíur gengið bæði
fljótt og vei; það er víst um
þeirra hálfu. Hitirin var óskap
legur, en Katie gat ekki að sér
gert að hlæja, þegar hún sá
apakríli vera í óðaönn að leita
að flugum í ljósum hárlokkum
eins, krakkans.
Hún heilsaði Maríu með
kossi, tyllti sér síðan við lilið
hennai' á það sætið, sem hendi
var næst, en það var hauskúpa
af villinauti, skinin og veðruð.
„En élsku María rriín“, var'ð
henni að orði um leið og hún
þao“, svaraði hinn þreklegi, tók af sér grímuna og hettuna,
smiður og gerði enga tilraun |„ekki kom mér það fil hugar,
til að dylja stolt sitt. „Hérna 'að þú værir komin svoria langt
erum við að reisa trésmíða-já leið“.
vinnustofu. Það_ líður ekki á „Og ég er nú ekki Iiomin
löngu, áðúr en við getum smíð !Svo langt 'á leið“, svaraði María
að stóla, borð, rekkjur og öll 'og hló dátt. „Það er bara vaxt-
þau húsgögn örinur, sem íbú- arlagið, sem blekkir þig. Bíddu
arnlr her þ‘arfriast“.
I hinni fyrirhuguðu járn-
smiðju var verið að koma fyrir
afli, steðjum og geysistórum
þangað til ég er komin á ní
unda mánuðinn. Þá þarf ekki
færri Kaffa en fjóra til þeSs að
hreyfa mig úr stað, það get ég
fýsibelg, og skósmiðurinn hafði i svarið“. Og eriri hló hún. Katie
þegar strengt nokkrar húðir gaf ekki annað en uridrast þrot
upp á þil til þerris. Katie skoð lausá gleði hennar og léttlyndi.
aði allar þessar framkvæmdir j „Þér hlýtur nu samt sern áð-
með hrifnirigu og stóíti, og að ur að líða Kéld'úr óþægilegá".
síðu-stu bar haria þár að, Sem j „O, jáéjá, ékki gét ég riú neit
Símori vafín af kappi Við áð að því, Én húsbóndinn krefst
leirþékja veggi byggingar einft afkVæiííis á ári hvérju og
ar, sem var talsvert stærri hift i hann er' í sínufri fulía rétti“.
um húsúriurn í þorpiriu.
„Kórridu saél, Katie. Það var
gámari að þú skildif rékast
hingað“, mælti ha'nn glaðíega.
„Jaéja, þettá er nú kirkjan ökk
ar tilvonandi, og skammt frá
er þegar háfinn undirbúriing-
ur að byggingu skóláhúss.
Hvernig lízt þér á þetta?“
„Það er blátt áfram lygilegt,
að svo miklu skuli hafa verið
afkástað á ekki lengri tírria“,
svaraði hún. „Það er dásam-
legt ævintýri, ég segi ekki
riema það“.
Síðan hélt hún áfram för
sinni til Maríu. Furðuleg þjóð
þessir Búar, hugsaði hún; öll
um latari ,og værukærari, þeg
ar líf þeirra er komið í fastar
skorður, ótrú’egar hamhleyp-
ur til állra vefka, þegar þörfin
kallar; stoltir, sterkir og djarf
ir í ör.ðug'leikum og hættum.
Það var sízt að undra þótt Páll
væri í sénn hrifinn og hreyk-
María andvörpaði. „Brjóst okk
at eru til þess sKöþuð, að barn-
ið sjúgi úr þeim næririgu
sína, ög himnáfaðirinp veit
hvað hann gerir. O'g éffir að
drengurinn hefur sogrð könu-
brjóst, anri hann þessúm brjóst
um álla áevi. Já, við erum skap
aðar til þess arna, ög gegn því
tjóar ekki að rísa“.
„Þ'ú tekur þéású öllú jáfft
skyrisáriilegá, María. Samt sém
áðuf héf ég riú báldið, að ætl-
uriafverk okkar í lífinu væri
ekki eingöngu í því fólgið áð
ala karlmanninum börn“, mald
aði Katie í móinn.
„Hvað annað? Ekki getúm
við tekið landvarnafstarfið úr
höndum karlmannsins, né held
ur getum við geft harin barns
hafandi, svo að magi hans
stáridi ut í loftlð éins og eitt-
hvert annes“. Og enn tók Máría
að hlæjá hátt og iririilega. „Get
úr þú geft þér í hugárlurid,
hverriig síðskeggjaður karl-
maður myndi líta út, væri
hann komín lárigt á leið? Ó,
það væri í sannleika sagt
hlægileg sjón“. Og nú herti
Mar,a hláturinn, unz táriri
streymdu niður vanga héríriar,
og blönduðust þar hinum sí-
streymandi svitalækjum.
„Júlía“, kallaði húri allt í
einu. „Jú'ía, komdu með kaffi
handa okkur“. Síðan sneri hún
máli sínu aftur að Katie. . Ég
get sagt þér söguna af henni
crnmu minni. Það var nú kona
í pilsunum sínum. Tuttugu
börn , eignaðist hún, og sjálf
var hún Ijósmóðir fjögurra
þéirra. Það er sízt að undra,
þóít þú setjir upp undruriar-
svip. í fjögur skipti, þegar fæð
inguna bar að höndurn, var
maSur hennar í orustu við
Kaffana á landamærum fyl-kis
ins, og blökkumennirnir höfðu
notfært sér tækifærið til að
h'aupast úr vistinni. Og amma
gamla var ein heima, nema
hvað Hottentottastelpa var hjá
henni í eitt skiptið, en húri var
hlekkjuð við borðlöpp, svo að
amma hafði lítil not af návist
hennar". Og María þerraði
svifann af andlifi sínu, heim-
^spekingsleg á svipinn.
I „Já, Katie mín góð. Við eig-
um náðuga daga, konurnar
núna, og eigum því örðugt með
að gera okkur í hugarlund hví-
líka örðugleika formæður okk-
ar áttu við að stríða. Og stór-
fengleg var jarðarförin, þegar
amma gamla var lögð t',1 sinn-
^ar hinztu hvílu. Meðal hinna
imörgu, sem fygldu henni síð-
I asta spöiinn, voru níutíu og
sex afkomendur hennar. Já,
það matti riú segja, að sú kona
nyti náðar guðs og manna“.
Marfá hló við. „Svona er það
aíltaf; ég skrafa og skrafa og
hugsá ekki neitt.. fivérnig Iíð-
ixt þeim helma hjá þér, bless-
uð rriín?“
„Sean líður ekki sém bézt.
fiánn fór að viririá og sár Karis
ýfðust við erfiðið. Én þéiíri
Aggie ög drengrium líður báð-
um éiri's og bezt vercSur á kos-
ið. fivérriig líður Jan?“
„Hann er kátur og áhyggju-
laus eins og kraíkki. fiárin þóti
ist nú aðeins verða fyrir happi
um daginn; fann saltlag í jörðu
ekki langt í burtu héðan. Eri
hvað segirðu mér svo annars í
frétfum af sjálfri þér?“ fiúri
starði stórum, sþyrjaridi aug-
um á Katie, og Kátie vissi, að
hún var alvég að spririga af
löngun til að fá einhvérjar
fregnir áf því, sem þeim Páli
óg henni háfði farið á friilíi
um morguninn eftir dansleik-
inn.
..Við hö.fum sviðið grasið af
akursvæðinu, og allt er búið
undir p'ægingu og sáningu. Og
nú þarí ég á aðstoð dugáridi
j.

%
o L