Alþýðublaðið - 14.02.1952, Page 6

Dr: Álfur
Orðfaengríls:
NÚ ER ÞAÐ SVART, MAÐUR
Nú er það svart maður, allt í
bólakafi í snjó; f>að &r að segja,
þetta helzt ekki sem hreinlegur
snjór til lengdar, sem væri í
sjálfu sér þakkarvert, heldur
verður snjórinn að svellbunkum
og gjörðum á götum og gang-
stéttum og gerir alla umferð stór
háskalega. Svo háir eru þessir
garðar orðnir, að ekki aðeins
venjulegar drossíur vega salt á
þeim, heldur og háhjólaðir
strætisvagnar, sem þó ekki
kalla allt ömmu sína, þegar um
færð, eða öllu held-.ir ófærð er
að ræða.
Og farþegarnir :':á aðeins að
kenna á því, þegar strætisvagn
arnir eru að skrönglast með þá
á milli ákvörðunarstaða. Þeirra
líðan mætti einna helzt líkja
við það, að þeir voru staddir á
litlu skipi í óveðri á hafi úti,
strætisvagnarnir skellast til sitt
á hvað hlunkast upp á svellbunk
ana og niður af þeim aftur,
standa á endum, hristast og nötra
og láta öllum hinum verstu lát
um. Og farþegarnir hristast og
skakast og skellast, — ekki sem
einstaklingar, heldur sem ein
heild, — einskonar kaka eða
kjötflykki; hristast og skakast
og skella utan á vagnhliðarnar,
vellta til og frá, án þess þó, að
þeir hafi nokkurt autt rúm til
umráða, til þess að velta og hrist
ast í. Allt hrrstist og skekst sam
an, öll einstaklingseinkenni
hverfa; enda þótt að svo troðið
sé í vagninn á Lækjartorgi, að
enginn geti andað að sér, er orð
ið svo rúmt í honum næstu
stoppustöð, að hægt er að bæta
tíu — tólf stykkjum í vagninn í
viðbót; svona hefur þetta hrisst
saman, — og svona er það á
hverri einustu stoppustöð —
það er eins og’ einhver tröll-
skessuhönd hafi hremmt farar
tækið og geri sitt j+rasta til að
skaka úr því líftóruna.
En — strætisvagnarnir eru líf
sveigir. Og strætisvagnafarþeg
arnir eru aldreilis ótrúlega líf-
seigir. Iútta skapast af venj
unni. Það þarf meira en lítið á
fall til þess að drepa þann mann,
sem ferðast daglega með stræt
isvagni ....
Virðingaríyilst.
Dr. Álfur Oorðhengils.
menjar síðan. Ég hef lesið
margt og mikið um slík mál; ég
geri ráð fyrir, að ég hafi lesið
megnið af þeim leynilögreglu-
sögum, sem skrifaðar hafa ver-
ið. Það er ekkert, sem styttir
manni eins vel stundirnar.
Berti minn; kallaðu á hana
Edith og segðu henni að koma
með teið handa okkur.“
„Ég skal gera það, góða mín.“
„Edith er að vissu leysti
hjúkrunarkonan mín,“ sagði frú
Croft til skýringar. „Hún kem-
ur hingað á hverjum morgni
og hjálpar mér. Við þurfum því
ekki að hafa neinar áhyggjur
hvað þjóna snertir. Berti ann-
ast matreiðsluna eins vel og
færasta eldabuska, og hann
hefur því nóg að gera, bæði við
það og garðræktina.“
„Hérna komum við með te-
ið,“ hrópaði Croft og kom inn
með tekönnu og bolla á bakka.
„Hérna kemur það. Þetta er
sannkallaður merkisdagur,
góða mín.“
„Ég geri ráð fyrir, að þér
dveljist hérna í nágrenninu um
hríð, herra Poirot,“ mælti frú
Croft, um Ieið og hún vatt sér
til á bekknum, svo að hún gæti
náð til tekönnunnar.
„Já: ég held að það svari því,
frú. Ég er hérna í sumarleyfi
mínu.“
„En hvemig er það, ■— mig
minnir, að ég hafi lesið það
einhvers staðar, að þér væruð
hættur störfum fyrir fullt og
allt?
„Frú mín góð,“ sagði Poirot
og brosti við. „Þér megið ekki
trúa öllu, sem stendur í blöð-
unum.“
,,Satt er það. Þér eruð þá enn
við sama heygarðshornð?“
„Þegar ég kemst í tæri við
eitthvað, sem vekur hjá mér á-
huga.“
„Þér eruð þó ekki þeirra er-
inda hérna?“ spurði Croft og
gaut til hans augunum. „Ég á
við, að það sé aðeins bragð
yðar, þegar þér látið sem þér
séu hérna til þess að hvíla yð-
ur?“
„Þú mátt ekki spyrja hann
nærgöngulia spurninga, Berti,“
mælti frú Croft. „Það getur
orðið til þess, að hann komi
hingað ekki aftur. Við erum
ósköp blátt áfram manneskjur,
herra Poirot, og þér sýnið oss
mikinn heiður með því að
ésiei
s
s
s
s
s
4 stærðir. s
Pottasleikjur S
með löngu skafti. S
Fiskspaðar S
tvöfaldir og einfaldir. S
Súpuausur. S
Sósuskeiðar. S
Buffliamrar. S
S
s
Þorsteinsbúð s
Sími 2803. S
heimsækja okkur; þér og vinur
yðar. Þér getið bókstaflega
ekki gert yður í hugarlund,
hvílíka ánægju þér veitið okk-
ur.“
Hún var svo látlaus og þakk-
læti hennar svo einlægt, að það
yljaði mér um hjartaræturnar.
„Það var leiðinlegt, þetta
með myndina,“ varð Croft
bónda að orði.
„Vesalings stúlkan hefði auð-
veldlega getað beðið bana,“ tók
frúin undir af ríkri samúð.
„Það er hún, sem gæðir um-
hverfið hérna lífi og sál. Allt
breytir um svip, jafnskjótt og
hún kemur hingað til dvalar.
Raunar hef ég heyrt, að hún
sé ekki sem bezt liðin hérna í
nágrenninu. En það er nú
svona á þessum afskekktu stöð-
um á Bretlandi. Fólkið er gam-
aldags og telur ekki sæma
ungri stúlku, að hún sé lífsglöð
og kát. Mig undrar ekki, þótt
hún dveljst hér ekki nema
litla hríð á ári hverju. Og þessi
neflangi frændi hennar hefur
ekki meiri áhrif á hana varð-
andi það, að hún setjist hérna
að fyrir fullt og allt, heldur
en ég veit ekki hvað.“
„Vertu ekki með þetta þvað-
ur, Milly,“ sagði húsbóndinn.
„Já, — einmitt það,“ varð
Poirot að orði. „Það er þá úr
þeirri áttinni, sem vindurinn
blæs. Þér getið reitt yður á
huboð yðar, frú. Já, svo að
Karl Vyse er þá ástfangínn af
þessari litlu frænku sinni.“
„Hann er vitlaus eftir
henni,“ svaraði frú Croft. „En
hún vill ekki giftast svona
þorpslögfræðingi, og sannar-
lega lái ég henni það ekki. Þess
utan er hann bláfátækur. Ég
vildi óska, að hún giftist þess-
um laglega og viðkunnanlegá
sjóliðsforingja, — hvað hann
nú heitir aftur, — Challenger.
Það gæti orðið glæsilegasta
hjónaband. Hann er eldri en
hún; en hvað gerir það til. Hún
þarf eitthvað öruggt við að
styðjast. Það væri eitthvað
annað, en að vera á eilífri ferð
og flugi um allar trissur með
þessari undarlegu frú Rice.
Ungfrú Buckley er indæl
stúlka, herra Poirot; það ætti
ég bezt að vita. En henni hefur
ekki liðið rétt vel núna að und-
anförnu. Satt bezt að segja, þá
hef ég áhyggjur hennar vegna.
Það er eitthvert sífellt eirðar-
leysí í svip hennar, og það fell-
ur mér ekki. Og ég hef nokkra
ástæðu til þess að láta mig
stúlkuna máli skipta, get ég
sagt yður. Er það ekki rétt hjá
mér, Berti?“
Croft bóndi reis skyndilega
úr sæti sínu.
„Ég sé enga ástæðu til þess
að fara nánar út í þá sálma,“
sagði hann. „Heyrið mig, herra
Poirot, — þér hefðuð víst ekki
garnan af að líta á nokkrar
augnabliksmyndir frá Ástra-
líu?“
Að nokkurri stundu liðinni
héldum við á brott.
„Skemmtilegustu manneskj-
ur,“ mælti ég. „Látlausar og
einlægar í framkomu. Svona
eru Ástralíubúar.“
„Þér féll vel við þau?“
„Féll þér ekki við þau?“
„Þau voru ákaflega skemmti
leg .... ákaflega ástúðleg.“
„Jæja, — hvað var þá áð?
Eitthvað er það, þykist ég vita.“
„Ef til vill eru þau helzt til
blátt áfram,“ mælti Poirot
hugsi. „Þetta „hó“-kall þeirra
til dæmis, og eins þetta, að fara
að sýna okkur myndirnar.....
Mér þótti sem þau léku hlut-
verk sín helzt til vel . . . . “
„Þú sérð fjandann alls stað-
ar.“
„Oldungis rétt, vinur minn;
— ég gruna alla um allt. Ég er
hræddur, Hástings, ákaflega
hræddur."
Sjötti kafli.
VYSE MÁLAFÆSLU-
MAÐUR
Poirot hélt alltaf sinni föstu
meginlandsvenju hvað morg-
unverð snerti. Hann kvaðst
alltaf hryggjast af því, að sjá
mig eta egg og flesk. Þess vegna
lét hann venjulega færa sér
kaffi og brauð í rúmið, og ég
var frjáls að því, að háma I
mig hinn þjóðlega morgunverð
okkar Breta; eggin, fleskið og
ávaxtamaukið.
Vaxdúkur
l/
Myndasaga barnanna:
Tuskuasninii
Wk-
’l-—45l=c«aaí,v_. . ^
Bangsi átti ekki um annað
að velja eh að rekja slóðina.
Hann gekk því frá runnanum
út á sléttuna, en þá heyrði
hann allt í einu einkennilegt
flugvélarhljóð í lofti, og þegar
hann leit upp, sá hann, hvar
stór barnaflugvél sveif yfir
höfði hans. Hljóðið hafði líka
verið öðru vísi en í venjuleg-
um flugvélum.
En svo hurfu sporin í snjón-
um einmitt þar, sem flugvélin
hafði hafið sig til flugs, skammt
frá runnanum. Rétt í þessu bar
Edda rana þar.aö. „Sástu hver
var í flugvélinni?“ spurði
Bangsi ákafur. „Já, það var
pínuiítill skáti,“ svaraði Eddi.
„Hann hélt á einbverju undir
hendinni.“ „Það hefur verið
tuskuasninn!“ hrópaði Bangsi.
AB 6 /
Nú fór Bangsi heim. Hann
þóttist viss um, að hann mundi
aldrei sjá tuskuasnann aftur.
Mamma hans reyndi að hugga
hann og sagði, að asninn hefði
alltaf verið hálf.eiðinlegur. En
Bangsi kjökraði og stundi og
sagði, að sig hefði langað svo
ósköp mikið til að vita, hvers
vegna hann hefði stokkið og
' verið svona óþekkur.
10'.
AB
inn í hvert hús.
Köld borð og
heitor veiziu-'
Síid & Fiskur.
s
• s
s
ls
s
s
s
s
s
s
s
■ s
Aonest alSar teg-j
uodir raflagna. s
Viðhald rafl.Tgna. S
Viðgerðir á heimilis- s
tækjum og öðrum S
rafvélum. s
Raftækjavinnustofa >
Siguroddur Magnússon ^
Urðarstíg 10.
Sími 80720 ;
Ora-viðgerðir. s
Fljót og góð afgreiðsla, ^
GUDL. GÍSLASON,
Laugavegi 63,
sími 81218.
Nýfa ;
sefidibílastöðin s
hefur afgreiðslu í Bæjar^
bílastöðinni í Aðalstragti s,
16. —- Sími 1395. S
Minningarspjötd
dvalarheimilis aldraðra sjó
manna fást á eftirtöldum
stöðum í Reykjavík: Skrif-
stofu Sjómannadagsráðs
Grófin 1 (geigið inn frá
Tryggvagötu) sími 80788,
skrifstofu Sjómannafélags
Reykjavíkur, • Hverfisgötu
8—10, Veiðafæraverziunin
Verðandi, Mjólkurfélagshús
ir.u, Verzluninni Laugateig
ur, Laugateig 24, bókaverzl
unínni Fróði Leifsgötu 4,
tóbaksverzluninni Boston,
Laugaveg 8 og Nesbúðinni,
Nesveg 39. -—■ í Hafnarfirði
hjá V. Long.
Mlnningarspjöid ^
Barnaspítalasjöös Hringsins S
eru afgreidd í Hannyrða-S
verzl. Refill, Aðalstræti 12. s
(áður verzl. Aug. Svends
sen), í Bókabúð Austurbæj s
ar, Laugav. 34, Holts-Apó- ^
teki, Langhoitsvegi 84,^
Verzl. Álfabrekku við Suð- ^
urlandsbraut og Þorsteins- ^
búð, Snorrabraui 61. ^
.
Minningarspjöld s
Krabbameins- ;
félagsins $
fást í Verzl. Remedía, Aust^
urstræti G og skrifstofu^
Elliheimilisins. ■ \
ÍAB i
__________^
Smurt brauð s
og snittur. J
Nestispaklcar. s
Odýrast og bszt. Vin-ij
samlegast pnritið með^
fyrirvara. :
MATBARINN '
Lækjargötu 6. :
Sími 80340. £
.
s
s
s
V
s
V
s
s
s
s
s
s
N
s
\
s
Smurtbrauð.
■ Snittur.
Til í búðinrii allan daginn.
Komið og veljið eða símið.
Síld & Fis'kur.
Guðmundur
isson
klæðskerameistari
Snorrabraut 42.
ENSIt FATAEFNI
nýkomin.
1. flokks vinna.
Sanngjarnt verð.